Bergmeertje

Ergens in de bergen ligt een helderblauw, echt helderblauw, bergmeertje. Het water sprankelt en is brandschoon, je kan de prachtige bodem zien die bestaat uit verschillende kleuren blauw/groen gesteente. Als de zon erop staat, zoals 's ochtends, is het nog mooier en helderder. Het is een hemelse plek en perfect om even af te koelen in het water. Hier kan je je echt ontspannen en even aan alles ontsnappen.

Regels: vervuil niets...en alsjebleift ook geen dood en verderf
aant: 3 hooguit.

Lavinia trok haar zwarte t-shirt over haar hoofd en liet het op de grond vallen, ze schoof haar, ook al, zwarte broek naar beneden en onthulde een grasgroen badpak dat prachtig bij haar ogen kleurde en haar haar nog meer deed opvallen. Ze glimlachte om het uitzicht, de zon was al onder en de maan stond vol en rond aan de hemel. Door de maan baade het meertje toch nog in een cirkel van licht en het was zo schitterend dat het onbeschrijfbaar was. Ze liep langzaam het ondiepe stuk in, het water was niet zo koud maar dat kon ook komen omdat ze haar lichaam warm hield met een innerlijk vlammetje, toen ze tot haar navel in het water stond dook ze onder en kwam een aantal meter verder boven, happend naar adem maar met een enorme lach op haar gezicht.

Apoyo wist dat hij weer moest oefenen, en ook dat hij zich eens moest wassen dus hij had zich uitgekleed op zijn donkergroene linnen broek na en liep naar boven. In de schemering van dek volle maan wist hij dat het beter zou gaan als zonder, omdat de maan hen extra kracht gaf. Toen hij bij het meertje aankwam en het geweldige helderblauwe water zag was hij verkocht, maar hij schrok toen hij een stukje verderop een meisje/vrouw in het water zag liggen. "oh eh sorry" hij draaide zich om, bang dat ze misschien niets aan had en hem nu weg wilde hebben.

Ze draaide zich om toen ze een stem hoorde, een aangename stem, een mannelijk stem. Ze zag een jongen staan, of eigenlijk een man, hij was lang maar dat waren de meeste vergeleken met haar. Hij had steile zwarte haren die hem geweldig stonden. "Hé, kom maar, geen onbedekte lichaamsdelen hoor" zei ze breed glimlachend. Ze dook weer even onder en zwom elegant wat dichter naar de kant, ze kwam boven en keek met stralende ogen naar de man. Vanaf hier kon ze hem beter zien, hij had prachtige lichtblauwe ogen die wel licht leken te geven.

"Oké, dank je" zei hij terwijl hij zich in het frisse water liet zakken, hij bekeek de vrouw die er al in lag. Ze was knap, haar donkere haren hingen sluik langs haar gezicht en haar groene ogen zorgden voor een mooi contrast met de buitenwereld. Haar ogen weerspiegelden het maanlicht terwijl de zijne bijna zelf licht leken te geven in dezelfde kleuren van het water. Ze bewoog soepel en elegant en hij stak met een glimlach zijn hand uit. "Apoyo" zei hij, er voor het gemak maar van uitgaand dat zij ook drakenrijdster was omdat hij haar hand al gezien had.

Ze glimlachte lief haar rij witte tanden bloot, "Lavinia, aangenaam Apoyo, coole naam" zei ze grijzend. Ze schudde de hand, haar hand zag er in de zijne nog kleiner uit dan anders.. Hij had een verrassende handdruk, zacht maar toch stevig. Ze glimlachte nog eens lief naar hem toen ze zich van hem afkeerde en naar beneden dook. Hoewel haar basis kracht dan wel vuur was, ze vond het heerlijk om te zwemmen. Ze opende haar ogen en keek naar de betoverende onderwater wereld en de benen van Apoyo.

"Dank je jij ook" zei Apoyo met een grijns, omdat hij zag dat ze geen tekentje van de koning in haar hand had staan. Ze zag er goed uit, zeker een mooi lichaam, en haar glimlach was betoverend. Hij volgde haar omlaag, was goed in zijn adem inhouden en zwom achter haar aan, af en toe het water in zijn voordeel mee latend bewegen.

Ze voelde Apoyo's aanwezigheid, voelde de stroming van het water. Ze keerde zich naar hem toe en glimlachtte naar hem terwijl ze weer naar boven moest om adem te happen. Ze dook weer omloog en zwom dieper naar de groenig blauwige bodem van het meertje dat glinsterde door het maanlicht. Met haar vinger volgde ze de lijnen van de stenen op de bodem, en keek weer om zich heen om Apoyo te ontdekken ze glimlachtte weer naar hem. Hij had een andere uitwerking op haar dan de meeste mensen, vooral dan de meeste jongens, hij leek haar heel aardig en betrouwbaar hoewel ze dat niet zeker wist, maar hij straalde wel iets goeds uit zonder dat ze hem eigenlijk echt kende..

Onder water stak Apoyo zijn hand uit, iets wat niet heel logisch was. Dit deed hij nou nooit, zoiezo zwemmen met een meisje nooit. Maar het gaf niet, want het voelde goed aan. Voor zolang het gevoel duurde. Hij keek haar onder water met zijn heldere blauwe ogen aan en moest na een hele poos ook omhoog om lucht te happen. Daar keek hij met een glimlach naar Lavinia. Ze was een mooie vrouw, precies de goede porties van alles. Geweldige, sprekende ogen, en mooie, nu natte zwarte lange haren. Knap.

NEW

--------------------------------

Het water rimpelde terwijl Nikki zich er zuchtend in liet zakken. Waarom moest bloed toch zulke vervelende vlekken achterlaten? Ze keek naar de omslagdoek die ze droeg vanochtend was hij nog wit maar nu.. je zou het niet rood kunnen noemen maar wit was het zeker niet. Alles om haar heen vervloeken trok ze de omslagdoek uit en gooide die naar haar wapens op de kant. Ash keek geamuseerd toe, zo vrolijk had hij haar lange tijd niet gezien. Nikki wierp hem een boze blik toe ‘Wat nou?!’ geërgerd begon ze haar lange vlecht los te maken. Ze trok hard aan haar haren en het zou vast pijn gedaan hebben als ze het kon voelen.

Ariscoi poedelde wat in het water en maakte daarbij maar weinig geluid, door de trilling van het water en het zachte gespetter hoorde hij dat er nog iemand was. "Ehm, hallo?" vroeg hij, niet verplaatsend. Degene kon hem nog niet zien en als zijn ogen nog gedaan hadden wat ze moesten doen zou hij die ander ook niet kunnen zien. Hij merkte de aanwezigheid enkel op door geluid, en de trillingen, en natuurlijk dat gevoel wat je kreeg als er iemand in de buurt was. De meeste mensen die gewoon konden zien merkten het niet, maar er was iets, een soort energie die mensen uitstraalden. Maar hij kon er zijn vinger niet op leggen.

Nikki was net van plan het opgedroogd bloed uit haar haren te wassen toen ze een stem hallo hoorde zegen. Haar hart leek even stil te staan, waarom had ze gewoon aangenomen dat ze hier alleen was? Waarom had ze Ash niet eerst het hele gebied laten verkennen voor ze in het water stapte zonder haar wapens bij de hand?
Eerlijk gezegd was het niet eens in haar opgekomen dat er iemand in de buurt was. Nikki gebaarde naar Ash dat hij weg moest gaan en na even geaarzeld te hebben besloot hij toch maar te gaan. Maar hij zou in de buurt blijven voor als Nikki hulp nodig had. .
‘Hallo?’ het enige wat ze kon doen was er achter komen hoeveel mensen er in de buurt waren en of ze gevaarlijk waren. Nikki wist dat ze niet echt een goede indruk maakte hoe ze er nu uitzag met al dat bloed op haar huid, ze had ook nog geen tijd gehad om te controleren of ze zelf niet gewond was maar daar was niks aan te doen.
Ze dacht er nog even aan om snel haar wapens te pakken maar ze wist dat als diegene een pijl en boog had hij haar neergeschoten had voor ze bij de kant was. Ze begon het water af te speuren naar degene die gesproken had.

Ariscoi bewoog zich langzaam naar dat wat haar zichtgebied moest zijn. Mensen die zagen met hun ogen waren zo begrensd. Hij kon al van grote afstand horen, voelen en merken wanneer er mensen aanwezig waren. Kon ze zien als ze op een afstand stonden waarbij het zicht van de meeste mensen ophield. Zijn zintuigen waren zo goed ingespeeld op zijn niet kunnen zien dat hij altijd iedereen zag, iedereen en alles. Vandaar ook dat hij merkte dat er een draak verdween. Ze had een draak... Hij had zijn ogen gesloten, zodat ze zou denken dat hij niet zou kijken. Meestal droeg je namelijk geen kleren, hij wel, hij had een dunne linneachtige broek aan die kleefde aan zijn benen, in een kleur die overwegend bruin zwart was. "Ik zal niet kijken" mompelde hij.

Toen de jongen in beeld kwam had Nikki niet verwacht dat hij gelijk zijn ogen dicht had.
‘Het maakt me niet echt uit of je je ogen open of dicht hebt hoor,’ aardig blijven Nikki, sprak ze zichzelf in gedachte toe, je weet niet of hij gevaarlijk is.
‘Ik schaam me niet voor mijn lichaam,’ Nikki had moeite haar stem vriendelijk te houden maar vond zelf dat het best goed lukte. Ook al sprak ze met die jongen haar blik schoot heen en weer op zoek naar verstopte gevaren maar zo op het eerste gezicht zag ze er geen.

"mooi" zei Ariscoi, terwijl hij zijn ogen opende, niet dat hij nu meer zag. Voor hem maakte dat niets uit. Hij wist niet zo goed wat hij nu moest zeggen en liet zich dus weer in het water zakken. "het spijt me" zei hij. Voor dat hij hier ook aan het baden was, maar hij maakte geen aanstalten om weg te gaan. Het water had een prettige temperatuur. Alleen het meisje vertrouwde hem niet. Dat merkte hij nu al. Hij kon haar gevoelens bijna vastpakken.

‘U hoeft toch geen spijt te hebben. Voor zover ik weet is het niet verboden om hier te zijn,’ nu Ash doorgegeven had dat er verder geen verassingen in de buurt waren kon ze het opbrengen om zich een beetje te ontspannen.
‘Ik ben Nikki by the way,’ Nikki klonk vriendelijker en dit keer was het gemeend. Ze ging door met het uitspoelen van haar haren en langzaam kleurden het water rond haar rood.
‘Dat was niet de bedoeling…’ verward keek ze naar het water dat veel roder was dan het zou moeten zijn ‘zoveel bloed kon ik niet in mijn haar hebben,’ ze had maar een beetje bloed in haar haren gehad dus dit moest ergens anders vandaan komen. Misschien was ze tijdens haar ontsnapping dan toch gewond geraakt.
Voorzichtig begon ze haar armen en benen te controleren maar naast een ondiepe wond op haar onderarm kon ze niks vinden.
En voor zover ze haar hoofd kon draaien ook niet op haar rug maar dat zei niks er was ook een groot stuk dat ze zelf niet kon zien. Even vroeg ze zich af of ze het aan die jongen moest vragen maar dat verwierp ze bijna gelijk weer, ze zou het Ash wel vragen als ze de tijd daar was.

"Ariscoi" zei hij, terwijl hij langzame bewegingen in het water maakte. Hij 'keek' naar het water wat nu wel redelijk rood zou zijn. Hij was blij dat ze hem niet vroeg te kijken waar het bloed vandaan kwam, want dan zou hij door de mand vallen. Hij kon alleen kijken met zijn handen, want luisteren naar bloed was een beetje raar. En enorm lastig. Ze was een vechtersbaasje, kreeg hij nu door. Als ze zoveel bloed verloren was en bloed in haar haren had zou dat niet komen omdat ze was wezen jagen.