Druipsteengrot

De bergen zitten natuurlijk vol met grotten, de een mooier of groter dan de ander. Heel erg groot is deze grot niet, maar mooi zeker wel. Hij zit vol met stalagmieten en stalagtieten die elkaar soms raken. De grot heeft een ingang die ook niet erg hoog of breed is. Iemand van gemiddelde grote moet bukken en de meeste mensen moeten zich erdoor wurmen.

regels: geen
personen: niet veel, maximaal 3

Jason had zich tussen de spleet heengewerkt die naar deze grot leidde. Hij probeerde kort een vlammetje te maken, iets wat lastig was doordat hij zich nu onder de grond bevond. Het was lastig om zijn kracht aan te wenden als hij omgeven werd door een ander element. Hij verwonderde zichzelf kort over de pracht en praal van deze plek.

Shadow had even behoefte aan rust en wat was daar een betere plek voor dan een grot? Om ervoor te zorgen dat haar boog niet beschadigde haalde ze die van haar rug af voordat ze zijwaarts door de spleet ging. Terwijl ze haar boog weer op haar rug hing schrok ze van het kleine vlammetje dat de jongen die al in de grot was creeerde. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Hoe kon ze zo onoplettend zijn? Ze had eerst moeten kijken voordat ze de grot binnenging. "Eh hoi..." zei ze aarzelend.

Je wist nooit waar rebellen zich schuil konden houden, vandaar ook dat Cara deze grot doorzocht. Met een klein bolletje vuur in haar handen om de omgeving te verlichten liep ze al behoorlijk diep in de grot. Als Cara's leefwereld niet zo in beslag genomen werd door het nemen van wraak zou ze stilgestaan hebben bij de schoonheid van de grot. Het kleine vuurbolletje schorgde voor een prachtig schouwspel op de witte granieten pijlers die overal om haar heen hingen.

Thomas was blij dat hij zich als reus niet door de ingang hoefde te wurmen. Met de hulp van Mick kon hij ook door muren heen, maar het moest snel. Anders zat hij vast. Nu was hij binnen en Mick zweefde naast hem. Hij was nog maar twintig meter lang en verspreidde een zachte, schemerige gloed. Hij vloog dwars door de stalagmieten heen. Thomas deed zijn ninja-achtige outfit recht en ging verder. Hij was op zoek naar mensen die hij moest hebben, zoals altijd als hij deze kleren aan trok. Iets verderop zag hij een zwak schijnsel van een vuurtje. Hopend op de verlossing van deze gruweldaden liep hij er voorzichtig naartoe.

Cara trok haar dolk toen ze het geluid hoorde wat ze niet thuis kon brengen. Het mocht dan niet het geluid van voetstappen zijn, en waarschijnlijk enorm zacht. Maar alles klonk luider door de echo's van de grot. Cara droeg haar leren jurk weer. Een jurk die niets deed om het uiterlijk, maar juist alles vrijliet om haar nite te belemmeren in haar bewegingen. Haar donkere ogen flitste om zich heen, ze maakte het bolletje vuur in haar handen groter om opzoek te gaan naar de oorzaak. Het was its wat haar kenbaarder maakte aan eventuele vijanden, maar ze was daar niet bang voor, die konden beter vang voor haar zijn.
-
zon jurk: thetorchonline.com/wp-content/uploads/2010/04/kahlan-fight.jpg

Thomas zag het vuurtje groter worden. Dat moest iemand met krachten en dus een draak zijn. Hij liep langzaam dichterbij en haalde zijn zwaard uit zijn schede. Hij baalde ervan dat de tonnen met water, die normaal aan Mick hingen, niet mee naar binnen konden. Nu had hij dus alleen zijn zwaard. Maar daar kon hij genoeg aan hebben, als het nodig was. Het vuur en het licht bleken afkomstig te zijn van een meisje dat hem irritant bekend voorkwam. Hij plantte zijn zwaard naast hem in de grond en leunde er tegenaan. "Goedemorgen," zei hij geïrriteerd. Dit soort mensen wilde hij nooit tegenkomen op missies. Hij wilde de missies niet eens.

Cara herkende de jongen toen hij dichterbij kwam. Er kwam een zucht over haar lippen heen. Weer geen rebel. Met een duidelijk geoefend gebaar draaide ze haar dolk in haar handen en liet deze weer in haar riem schuiven. "Ook hallo." ze verkleinde het vuurbolletje in haar hand weer totdat de circel van licht net tot de jongen kwam.

Mick kwam naast Thomas zweven. Zijn kop hing net binnen de cirkel en door het licht was hij daar nauwelijks te zien. "Jij moest zeker ook op zoek naar die vervloekte rebellen?" gokte Thomas. "Nou, hier zijn ze dus niet. En als waren ze er wel, dan waren ze voor mij." Hij klopte Mick op zijn flanken en bleef het meisje aankijken. Echt, waarom moest hij nou een volgeling van die vervloekte koning tegen het lijf lopen?

Cara keek hem haast neerbuigend aan, "Ik moet niks." verbeterde ze hem. Nee de jacht op de rebellen was voor haar geheel vrijwillig. De wraak die ze kon nemen op die wezens was iets wat haar al jaren op ed been hield. Ook Cara wende haar blik niet van de jongen af. "Waarom zouden ze voor jouw zijn?" vroeg ze toen sarcastisch. Ze was niet van plan haar wraak zomaar af te geven aan deze uit de kluite gewassen jongen.

"Daar heb ik zo mijn redenen voor," zei hij. Kennelijk deed zij dit vrijwillig. Dat kon hij zich dus helemaal niet indenken. Wie zou er nou vrijwillig jagen op de mensen die het in deze strijd bij het rechte eind hadden? Hij werd gedwongen, maar zodra dat niet meer zo zou zijn, zou hij zich aansluiten bij de rebellen en zo snel mogelijk de koning omleggen, met Jake aan zijn zijde.

Cara maakte een "hmm." geluid terwijl ze het vuurbolletje uit haar hand vrij liet zodat het als een soort fakkel in de lucht bleef zweven. "Ieder heeft zo'n zijn redenen om ze te willen hebben, misschien heb ik die ook wel." ze keek hem even rustig aan terwijl ze een stapje richting de uitgang deed. Nu hier geen rebel te vinden was zou ze haar tijd niet verdoen in een grot als deze.

"Dan vind ik mijn redenen beter gelden dan die van de rest," zei Thomas simpel. Je broer in de gevangenis was toch belangrijker dan iets anders. Hij stak zijn zwaard weer in zijn schede en begon naast Mick richting de uitgang te lopen, net zoals het meisje deed. Inderdaad, hij kon hier beter zijn tijd niet verdoen. Mick verspreidde een steeds heldere gloed door de grot, wat altijd gebeurde als hij lang in het donker was.

Cara hield halt bij de woorden van de jongen. Het was direct te horen omdat het geluid van haar hakken niet meer tussen de muren weerkaatste. Haar donkere ogen keken hem kort vlammend aan, voor ze weer haar zelfbeheersing terugvond. "Daar zou ik niet zo zeker van zijn." haar stem klonk wrang. Nadat ze die woorden gesproke had kwam ze weer in beweging.

"Oh nee, daar ben ik heel erg zeker van," zei Thomas zelfverzekerd en ook hij bleef staan, hand op het gevest van zijn zwaard. "Niet dat anderen de reden hoeven te weten, maar hij is zeker beter dan redenen die anderen kunnen verzinnen." Mick was door de wanden van de grot naar buiten gevlogen en het was weer heel erg donker binnen. Thomas kon wel nog genoeg zien, maar het was niet heel veel. Gelukkig stond hij niet in de cirkel van het licht van dat meisje, want buiten een cirkel van licht kon je heel moeilijk in de duisternis staren.

Cara doofde ook haar licht, nu ze dichter bij de uitgang kwamen vond ze het niet nodig. Kort lachte ze om de woorden van de jongen. Het was geen echte lach, het was een lach die honend klonk, haast spookachtig door het effect tegen de witte muren van steen. "Nogmaals, daar zou ik niet zo zeker van zijn als ik u was." ze had gezien hoe hij zijn hand op het gevest van zijn zwaard legde maar trok daar niets van aan. Zonder stil te houden liep Cara langs de jongen heen. "Ik hoef u redenen niet te weten, maar ik weet zeker dat het niet de beste reden is."

"En toch is het de beste reden die een mens kan hebben," zei Thomas stug. Dit meisje ging hem nu niet op andere gedachten brengen. Ze hoefde inderdaad niet te weten wat het probleem was, maar het was handig als ze wist dat het toch de belangrijkste aller redenen was.

Cara liep het buitenlicht in dat al een tijdje zichtbaar geweest was als een witte vlek. "Dat vind u, dat betekent niet dat iedereen dat vind." ze ze terwijl ze kort haar blik afwende tegen het toch wel erg felle licht ineens. Toen haar ogen wat haar betreft voldoende gewend waren keken ze direct de ruimte om de grot heen af, voor het geval dat er hier een paar rebellen op zouden duiken.

Mick kwam weer even terug en hielp Thomas door de muur heen te lopen. Ook van binnen zag het gat er veel te klein uit. Thomas begon meteen met het zadel en de watertonnen terug te hangen op de plek waar hij altijd op Micks rug zat. Hij wilde zo snel mogelijk verder en een paar rebellen hebben, die zo snel mogelijk uitleveren en dan zo snel mogelijk weer terug naar het paleis om zijn taak af te lossen.

tja en toen was er niet zoveel meer te reageren
-
Cara liet de warme zon haar ledematen die toch stijf geworden waren van de koele grot enkele seconden opwarmen in de zon voor ze haar draak riep. Dit deed ze niet door middel van zijn naam te noemen, maar door enkele klikgeluiden te maken met haar tong die haar draak van mijlenver kon horen en er dan direct aankwam. Evenals deze keer, enkele seconden alter waren de eerste vleugelslagen al te onderscheiden in de lucht.

Zonder nog iets te zeggen sprong Thomas op de rug van Mick en zei tegen deze dat hij op moest stijgen. Dat deed hij, alleen bleef zijn staart en achterpoten net zolang op de grond tot hij de volle honderd meter had bereikt die hij het liefst was. Thomas keek nog even achterom, naar het uiteinde en het meisje. Zo'n stomme, vrijwillige koningsvolger.