Een kleine familiehut

Deze hut is van de familie Cardelly, maar omdat er bijna nooit iemand is wordt hij vaak gebruikt door vrienden van de familie of mensen uit het dorp. Daar heeft de familie verder geen enkel probleem mee, zolang ze als ze er zijn maar wel in hun huis kunnen. Het is een klein huis met twee slaapkamers, eentje op de begane grond, die ook meteen dient als keuken en woonkamer met een kleine vuurplaats in de open haart, die als keuken dient en een bovenverdieping, met een grotere slaapkamer voor twee personen en een 'badkamer' die erbij in zit, aangezien er een houten badkuip staat en een toilet gat hangt. (in die tijd bestond zoiets toch?).

Lucas liep langzaam het huis in, gevolgd door Arbre en keek nieuwsgierig rond. Het was niet groot en het was stil, heel anders dan het weeshuis dat hij gewend was. Hij keek naar de jongen achter zich en werd steeds benieuwder naar wat hij te zeggen had. Met zijn hand nog steeds om één van de nu blauwe horens van Arbre ging hij zitten op een stoel, terwijl hij om zich heen bleef kijken.

Zijn moeder en zusje lagen boven te slapen, dus die zouden hem niet storen. Apoyo ging tegenover Lucas zitten en keek hem kort aan. "Hoeveel weet je?" vroeg hij aan de jongen, die nog steeds zijn draak met zich mee sleepte. Confianza stond in de wat grotere schuur die bij het huis hoorde, ze was vrij te gaan en te staan waar ze wilde zolang ze zorgde niet op te vallen. Wat heel moeilijk was voor een dier van haar grootte.

"Waar zou ik iets van moeten weten?" vroeg Lucas. "Ik weet waarom de lucht blauw is en een aantal wetenschappelijke namen van planten. Zoveel weet ik." Hij keek de jongen vragend aan. "Hoe heet je eigenlijk?" Dat was wel zo fijn om te weten van iemand die je meezeulde, in raadsels sprak en het erover had dat de koning hem niet mocht. Het was een rare nacht, een hele rare nacht.

"Goed, ik zal bij het begin beginnen" begon Apoyo. "Ik ben trouwens Apoyo" zei hij, even tussendoor. "Het verhaal gaat dat de koning die we nu hebben toen hij klein was geen draak kreeg, mensen om hem heen wel, hij kon het niet hebben en toen hij aan de macht kwam werden draken verboden. Mensen die nu een draak hebben lopen voortdurend de kans dat ze opgepakt en vermoord worden door zijn volgelingen, omdat hij die mensen gewoon niet uit kan staan..." vertelde hij.

"Oh, leuke vent," zei Lucas. Wat moest hij met deze informatie? Zijn leven in angst gaan leven? Hij had nooit iets misdaan en zag nauwelijks mensen. Hij leefde een onbezorgd leven. En nu kon dat dus niet meer. Arbre begon zachtjes te grommen. Hij vond het ook niet fijn om dit zomaar te horen. Samen keken ze Apoyo aan, was dit een grap. Nee, de jongen leek bloedserieus. Toch vertrouwden ze het allebei niet helemaal.

"Maar er zijn natuurlijk mensen die het niet met de koning eens zijn, waaronder ik ook, op het gegeven moment hebben we voor de keuze gestaan, wil je met je draak blijven leven, dan ga je of voor de koning werken, of je gaat in een soort verzet. Ikzelf ben bij het verzet gegaan, maar werk je bij de koning, wordt je gebrandmerkt en is het toegestaan om je draak te hebben en erop te vliegen, maar daarvoor in de plaats moet je wel andere draakbezitters en rebellen aan de koning uitleveren. Ik ben van mening dat dat allemaal niet moet, dat mensen en draken gewoon in veiligheid moeten kunnen leven en dat de koning van de troon moet, en met mij zijn vele anderen" Hij liet zijn drakenberijders teken zien. "het klinkt makkelijk, maar dat is waar dit hele gedoe vanaf komt, van een zielig klein jongetje zonder draak" zei Apoyo, met zijn ogen rollend.

Lucas keek vragend naar het blauwe boompje op zijn handpalm. "Dat is zielig," zei hij. "Waarom heeft niemand eraan gedacht hem een draak cadeau te geven? Dan zou het zo opgelost zijn. Maar om er nou een oorlog om te beginnen. Waarom heb ik daar trouwens helemaal niks van gemerkt?" Hij keek Apoyo aan, terwijl hij zichzelf voornam zich er niet mee te bemoeien. Het sloeg nergens op en hij hoefde er niet aan mee te doen.

"Omdat dat zo makkelijk niet is, je groeit op met je draak, je kan niet iemand anders je draak geven, jouw draak sterft met jou en je hebt hem al gekregen heel vroeg in je jeugd, als je er geen hebt, dan heb je er gewoon geen. " zei Apoyo, terwijl hij de jongen aankeek. "ik weet niet waarom je er niets van gemerkt hebt, er zijn hele dorpen om platgebrand" zei Apoyo, "maar ik wil alleen zeggen dat je uit moet kijken met je draak op openbare plaatsen."

"Maar het is midden in de nacht," zei Lucas. "En ik kan mezelf heus wel verweren als dat nodig is hoor." Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek als een groot kind naar Apoyo. Het was ook echt waar. Er was genoeg water om hem heen en hij had altijd Arbre, zijn pijl en boog en zijn mes nog. Het kwam wel goed. "Maar toch bedankt voor de informatie, die zal ik nog nodig hebben.

"Midden in de nacht is nog steeds niet veilig" zei Apoyo tegen de jongen, die duidelijk veel te lichtzinnig dacht. "Ik wil je alleen waarschuwen, je bent goed, dat heb ik gezien, maar ik weet niet of je al sterk genoeg bent om tegen hen te vechten... Ze zijn met veel en alleen jij en je draak kunnen er niet tegen op, je kan dus beter bij ze uit de buurt blijven" het was niet gemeen gezegd ofzo, alleen waarschuwend.

"Denk je nou dat ik me direct bij het verzet aansluit?" vroeg Lucas. "Ik was van plan me er niet mee te bemoeien. En hetzelfde geldt voor Arbre. We verdwijnen straks weer in de bossen en niemand weet nog dat we bestaan. Behalve jij dan en de mensen in het weeshuis waar ik vandaan kom en mensen waarmee ik gesproken heb. Maar de meeste van hen hebben Arbre niet gezien, dus dat maakt niets uit." Hij glimlachte aardig. "Bedankt voor je waarschuwing, maar ik denk dat we nu beter weer kunnen gaan." Ze moesten nog op zoek naar een schuilplaats. Hij stond op en liep naar buiten, waar hij op Arbre ging zitten en ze wegvlogen.