Het donkere bos

Dit is het bos waar in sprookjes over vertelt wordt, het is een gevaarlijk bos, en je kan er bijna niets zien door het donkere bladerdak. De begroeiing is dicht op elkaar geplant en er zijn heel veel struiken en grondplanten. Af en toe verbergen die een doorgang, af en toe een val, en af en toe een afgrond, waar je van je leven niet meer uit komt. Er zijn veel mensen die door dit gebied moeten reizen, maar er zijn er weinig die het overleven. Struikenrovers in de bosjes maken het moeilijk voor vrachtverkeer en die maken het ook gevaarlijk, qua beesten zit er niet veel bijzonders, maar de mensen die er zijn gaan wonen zijn niet erg aardig voor voorbijgangers.

June liep over het pad, lief glimlachend naar alles wat ze tegen kwam. Haar handen waren volgesmeerd met foundation en er was niets te zien van dat ze drakenrijder was, of voor de koning werkte, alles netjes weggewerkt. Plotseling sprong er een redelijk grote rover, met nog twee andere, iets kleineren uit de bosjes. June glimlachte lief naar hen. "Hoi" zei ze opgewekt, alsof ze er niet uitzagen als barbaren. De rovers werden licht uit hun evenwicht getrokken en wisten nu niet meer zo goed of ze haar aan moesten vallen. "Ik ben June" ze liet een hoge, schattige lag horen, samen met haar lieve gezichtje was dat een gevaarlijke mix. Ze hield van rovers, makkelijk te overmeesteren, weinig moeilijke praatjes en manipulatieve handelingen waren daarvoor nodig.

Lucas lag in een boom te luieren toen hij beneden een meisje zag lopen dat overvallen werd door twee rovers. Ze leek er alleen geen probleem mee te hebben. Snel keek hij naar het riviertje aan de andere kant van zijn boom waar Arbre zwom. Lucas stuurde hem snel weg, je wist maar nooit. Daarna keek hij naar wat er zou gebeuren met het meisje. Hij voelde er niets voor om tussen te komen, ze wist maar nooit.

Uiteindelijk stak een van de rovers twijfelend een kapmes naar voren richting haar hals en een andere schreeuwde. "je geld en lichaam, of je leven" voor haar was het lichaam er waarschijnlijk even tussen gevoegd. Ze keek nog steeds met een glimlach en pakte heel langzaam haar glinsterende dolk met het roze lemet onder haar rok vandaan. "weten jullie het zeker?" vroeg ze met een schattige glimlach, maar ze wachtte niet op een reactie, schopte de mannen achter haar verder naar achter, en duwde het vlijmscherpe mes in de borst van de man voor haar, toen lachte ze even naar de anderen en voor die het doorhadden had ze een tweede mes in haar hand, wat ze in hun ruggen stak. Toen ze op de grond vielen pakte ze voorzichtig haar messen uit hun rug en huppelde verder met een glimlach, haar messen afvegend aan een stuk stof wat ze liet vallen op de grond.

Lucas deed zijn ogen dicht toen hij de rover gedood zag worden. Hij had het beter niet kunnen doen, want hij viel uit de boom. Met een zachte plof landde hij in de bladeren, aan de voeten van het meisje. "Hoi," zei hij met een klein stemmetje door lucht tekort. Hij ademde even rustig in en uit en ging rechtop zitten. Hij probeerde niet naar de rover te kijken, maar hij leek er toch door gefascineerd. Dodelijk eng.

June keek beteuterd naar de jongen en begon toen te huilen, het was nep, maar daar zou de jongen niets van merken. "die die mannen" snikte ze. Ze liet zich op haar knieën voor de jongen vallen en wist dat ze zich kwetsbaar opstelde, maar dat deed ze altijd. "Ik ik... Ik wilde hen niet vermoorden" zei ze hikkend, de adem kwam met horten en stoten uit haar keelgat.

Lucas wist niet wat hij moest doen. Eerst had hij haar die mannen met lol zien vermoorden, nu lag ze hier te huilen. Hij krabbelde een beetje bang achteruit, hij vertrouwde het niet. HIj merkte dat Arbre dichterbij wilde komen, maar stuurde hem telepatisch weg. Toch stond het draakje opeens naast het meisje en gaf haar verzorgende kopjes. Lucas besloot maar te doen alsof hij het draakje niet kende en zette grote ogen op.

June snikte verder en sloeg haar armen om het draakje heen. En snikte tegen de ruwe huid van het draakje uit, er rolden echt tranen over haar wangen, maar die waren nep. Tot ze uiteindelijk geen tranen meer overhad, toen snufte ze wat en veegde de tranen uit haar gezicht. "Dankje" zei ze met een waterig glimlachje tegen het draakje. Ze liet zich futloos op de grond zakken en keek naar haar handen die in haar schoot lagen.

"Wat is dat?" vroeg Lucas en hij wees naar het draakje. Arbre wilde hem er eerst aan herinneren dat hij zijn draak was, maar snapte het toen en deed mee. Hij stuurde de laatste vochtige restjes van het gezicht van het meisje en verdween in de struiken. Lucas keek Arbre na, met een verbaasde blik. "Was dat een draak?" vroeg hij nogmaals, alsof hij er nog nooit één gezien had. Zijn liegen was nooit te doorgronden en daar was hij heel blij mee op het moment.

June snufte. "wat was wat?" vroeg ze met grote ogen alsof ze er heel even niet met haar hoofd bij geweest was. Vragend keek ze omhoog naar de jongen. Maar ze bleef wel zitten, ineengezakt als een zielig hoopje mens. "wat was een draak?" vroeg ze met nog grotere ogen terwijl ze nieuwsgierig om zich heenkeek. "bestaan die nog?" vroeg ze met een waterige glimlach. "ik dacht dat de koning ze allemaal had laten ombrengen..." mompelde ze.

"Dat ding dat jou troostte, dat was toch een draak?" vroeg Lucas onzeker. "Het was in elk geval geen overmaatse blauwe hagedis." Hij keek naar de struikjes waar Arbre was verdwenen. Weer was hier het pijnlijke nieuws over de koning die alle draken had laten vermoorden. Als meerdere mensen het begonnen te zeggen, dan moest het wel waar zijn. Gelukkig waren zijn handen zwart van de aarde, dus het teken was niet te zien.

"Ik weet het niet" mompelde ze zachtjes, ze was goed in ligen, dat was wie ze was, een grote leugen en er was nog niemand geweest die haar niet geloofde. "Ik heb nog nooit een draak gezien, ja van van die aanplak dingen van de koning waarop staat dat ze verboden zijn" Ze volgde zijn blik maar zag niets meer, ze droeg altijd een dikke laag foundation over haar handen, die gelukkig waterproof was, zo was niet te zien dat ze zelf een draak had, of voor de koning werkte.

"Zijn wilde draken verboden?" vroeg Lucas. "Dat is zielig. Zij kunnen er ook niets aan doen dat ze leven." Dit moest wel een wild draakje zijn, want er was verder niemand in de buurt. Achter het meisje zag hij Arbre de dode rover langzaam weg trekken in de bosjes, waarschijnlijk om hem daar te begraven of met de rivier mee te laten spoelen. Lucas probeerde er niet naar te kijken, maar aan de andere kant toch wel.

June schudde haar hoofd. "volgens mij zijn alle draken verboden" ze keek met een lieve, onschuldige blik omhoog en stond op, langzaam. "En ik ben het met je eens, maar de koning nou eenmaal niet" zei ze. Ze geloofde er niets van dat dat een wilde draak geweest was, wilde draken waren over het algemeen schuw en troostten niet zomaar ieder willekeurig mens. Ze bleven uit de buurt, anders werden ze heel gemakkelijk vermoord. Ze was blij dat het draakje de lijken opruimde, voor haar minder werk, maar dat liet ze natuurlijk niet merken.

"Idioot," zei Lucas zacht tussen zijn tanden door. "Nou, ik denk dat jij dan wel blij mag zijn met dit draakje. Volgens mij is het dus iets bijzonders, dat hij je zomaar kwam troosten." Hij grinnikte. Arbre was inmiddels klaar met de lijken opruimen, twee korte plonsen hadden aangegeven dat hij ze inderdaad in de rivier had gegooid, zodat ze uiteindelijk rustig in zee terecht kwamen.

Ze knikte. "dat klopt, tenminste dat lijkt mij, ik weet ook niet zeker of dat een draak was, maar hij leek verdacht veel op die dieren op die affiches." zei ze, terwijl ze haar tranen van haar wangen veegde.

"Welke affiches?" vroeg Lucas. "Ik heb nog nooit van mijn leven affiches gezien." Het leek hem niet dat hij er elke keer voorbij was gelopen, maar dat zou met gemak kunnen. Hij kwam toch bijna nooit in de stad en als hij daar wel was lette hij echt niet op dat soort dingen. Arbre kwam weer uit de struikjes gelopen en gaf Lucas een lik. "Wat doe je nou, gek beest," zei die lachend, zonder te laten merken dat hij het draakje kende.

"Hmm, jij komt ook niet uit Royal State dan, want daar hangt het er vol van" zij zelf was er ook niet geboren, maar er wel doorheen gereisd. June geloofde hem niet dat hij het draakje niet kende, of het draakje kende hem wel. Ze bekeek hen even en keek toen om zich heen. Ze zag er klein uit in dit grote bos, dat wist ze, en dat vond ze helemaal geen probleem, haar sterke kant was lijken wat ze dus niet was. Ze was dan wel klein van postuur, maar haar moordkracht was enorm.

"Nee, daar ben ik nog nooit geweest," zei Lucas. Misschien had hij beter op moeten letten bij aardrijkskunde, want het zou zomaar kunnen zijn dat daar Royal State was genoemd. Dat hijzelf uit State of the Rodents' Cross kwam, wist hij, maar daarna hield het op. Hij moest lachen om zichzelf, niet hard, gewoon een beetje een gniffel. Het moest wel raar klinken en toch te onderscheiden zijn als lachen. Hij keek naar het meisje, een klein meisje, maar hij vertrouwde haar uiterlijk niet helemaal meer.