Donker steegje.

Aan de beroemde straat, de straat waar het paleis helemaal aan het einde staat, aan die straat grenst een steegje. Het is niet het meest smalle steegje ooit, maar er zijn niet veel mensen. Aan het steegje grenzen een paar kleine winkeltjes, waar ze dingen verkopen die niet echt.... laten we zeggen legaal zijn.

Regels; geen
aantal personen; niet teveel personen, het is aardig rustig hier.
Waarschuwing; Pas op voor zakkenrollers....

Grace stond op een afdakje boven de deur van een winkel waar ze "helende" sieraden verkochten, maar het was gewoon oplichterij. Ze had haar viool stok in haar hand, de lange punt glansde en hij kon zo recht door iemands lichaam heengaan. Gevaarlijk, dodelijk maar onherkenbaar, dat was het nut ervan. Zachtjes wachtte ze op een voorbijganger die ze kon overvallen.

Lucas had net een waterzak aangeschaft en was verdwaald. Dolend liep hij nu door de stad, op zoek naar de randen. Ergens daar was Arbre. Maar nu had hij het paleis zien liggen, dus was hij een steegje ingelopen. Het water in de waterzak klotste en dat gaf Lucas een fijn gevoel. Hij had nu altijd verdediging bij zich, waar het dat zijn sturen nog niet heel erg sterk was. Maar ja, dat kwam vanzelf.

Grace hoorde geklots van water onder haar. Vreemd, maar er kwam in ieder geval wel iemand aan. Ze zette de kap van haar mantel af en sprong vloeiend naar beneden. Vlak voor de vreemdeling kwam ze tot stilstand. Hij was niet heel sterk of groot dus eigenlijk de perfecte vijand. Zonder aandacht aan zijn gezicht te besteden draaide ze zijn arm op zijn rug waardoor al het water op de grond klotste. 'Al je geld, nu' siste ze in zijn oor.

Grace hoorde geklots van water onder haar. Vreemd, maar er kwam in ieder geval wel iemand aan. Ze zette de kap van haar mantel af en sprong vloeiend naar beneden. Vlak voor de vreemdeling kwam ze tot stilstand. Hij was niet heel sterk of groot dus eigenlijk de perfecte vijand. Zonder aandacht aan zijn gezicht te besteden draaide ze zijn arm op zijn rug waardoor al het water op de grond klotste. 'Al je geld, nu' siste ze in zijn oor

--
sorry, stodn nog op kellie ingelogd.

Lucas schrok even, maar vond het nu wel een mooi moment om die waterzak uit te testen. Hij deed de dop open en stuurde met een grote boog al het water in het gezicht van zijn overvaller, die daardoor wel naar achter moest wankelen. Daarna stuurde hij het weer terug in de zak en draaide zich om. Daar lag dat hatelijke meisje op de grond. Net goed, dat hij. Ze was dus echt een vreselijk mens, een dief, iemand die zomaar mensen bestal in donkere steegjes.

Grace keek de jongen hatelijk aan en herkende hem opeens weer. 'O, jij bent het' zei ze met een glimlachje. Ze stond op en hield haar vioolstok klaar om door hem heen te steken. 'Nog een laatste wens?' vroeg ze, omdat hij haar twee keer vernederd had en totaal geen zin had hem ooit nog in haar leven tegen te komen.

"Ja, dat jij normaal gaat doen," zei Lucas kwaad en hij gooide een waterbal naar haar toe, die haar recht in het gezicht zou moeten raken. Langzaam liep hij achteruit. Wat was die nou voor vreselijk kind? Normale mensen deden dit soort dingen niet, die waren aardig. In elk geval de normale mensen die hij kende. Zou ze soms voor de koning werken? Dat verklaarde op zich wel veel.

Grace liet de stok zakken en liet hem los waarna ze een paar stappen naar achteren deed. 'Zo beter?' vroeg ze met haar normale stem en ze zette haar kap af zodat haar engelen gezicht tevoorschijn kwam. Dit was niet slim want er hingen door deze stad overal posters, maar het kon haar niet zoveel schelen. Ze glimlachte naar hem, niet haar lieve glimlach, maar een vriendelijke die ze van haar ouders had geleerd.

"Misschien, ik hoop het," zei Lucas en hij verzamelde het water uit de bal weer in zijn waterzak. Hij zuchtte, waarom moest hij haar nou tegen het lijf lopen, dat had hij weer. In het bos had hij haar mooi in de grond laten storten, samen met die overmaatse draak van haar. En dat had ze verdiend. Hij schroefde de dop weer op de waterzak en vond dat dat eigenlijk sneller zou moeten.