De jagershut

Er zijn weinig mensen die van het bestaan van de jagershut weten. Het is een klein hutje op hoge houten palen dat over het bos, voor zover dat kan, tussen de bladeren, heenkijkt. Het is een plek om even beschut te zitten of om, zoals de naam al zegt, te jagen. Je kan vanuit boven door de schietgaten perfect een pijl uit je boog laten schieten als er een groter dier langs komt. In de hut is het erg primitief: er staat een tafel met twee stoelen en een soort houten bed met een matras van stro. En dat was het eigenlijk ook al weer. Deze hut was ooit van een oude jager, maar die is al heel lang geleden overleden, en de mensen die er nu van weten houden zijn eigendom in eer.

Shadow kwam de jagershut binnen met een dood konijn dat ze aan zijn oren vast had. Op een plek in zijn vacht zat er bloed in de haren geklit waar ze hem met haar pijl had geraakt. Ze was van plan hem eerst hier binnen schoon te maken voordat ze een vuur zou maken en zou gaan eten. Echt honger had ze nog niet maar ze wist dat dat snel genoeg zou komen. Met haar boog nog steeds om ging ze op een stoel zitten en schoof aan tafel. Het was geen prettig karwei een dier klaar te maken om geroosterd te worden maar het moest gebeuren, een keus had ze niet. Bovendien kon ze goed tegen bloed en ging ze zich niet schuldig voelen omdat ze een konijn van het leven had beroofd.

Apoyo was aan het jagen toen er opeens een stortbui over het bos heentrok en hij zich naar de jagershut naar binnen haastte. Hij was alsnog nat, maar niet zo nat als hij anders geworden was. Hijgend van het rennen en trappen beklimmen stapte hij binnen, maar hij viel bijna achterover van wie hij daar zag zitten. Het was Shadow, de spionne van het rebellenkamp. Vanaf deze kant leek ze nog best aardig, haar mooie lange zwarte haren zaten in een praktische vlecht naar achteren (?) Ze was bezig met een bloederig werkje, waarschijnlijk een konijn villen ofzo. "Hoi" zei hij ademloos, terwijl hij doorliep en tegenover haar op de stoel ging zitten, hij had zich bedacht dat hij iets moest weten. Die Cara van laatst, hij wist dat ze een van hen was, maar hij vroeg zich af of Shadow voor hem aan wat meer info's kon komen.

Shadow schrok op van haar werk en haar hand lag al op haar boog zodra de deur openvloog. Door de open deur was de regen die ze eerder al op het dak had horen tikken goed te zien. Blijkbaar was ze net op tijd binnen al was het nu niet helemaal een gek idee weer weg te gaan, regen of niet. Met haar hoofd iets schuin keek ze Apoyo onderzoekend aan. "Hallo," zei ze zachtjes nog steeds bezig met haar gedachten. Na hem nog een paar seconde aan te hebben gekeken richtte ze zich weer op haar werkje. Ze deed zo goed mogelijk haar best geen bloedvaten te raken maar ze kon het niet helpen dat er verschillende bloedvlekken op haar handen zaten. Wat dat betreft was de regen een voordeel, al hield ze er niet van, zo hoefde ze haar drinkwater niet te gebruiken voor haar handen. Toen ze aan de regen dacht schoot het haar te binnen dat ze hoopte dat Ash ergens beschutting kon vinden. Als het erg lang erg hard regende kon hij erg ziek worden aangezien hij uit vuur bestond.

"Goed dat ik je tref, ik wilde je om een gunst vragen" zei Apoyo, met een zachte zucht in zijn stem. Hij vond het vervelend op iemand anders te moeten vertrouwen, maar zij was de spion en niet hij. "Maar ik heb alleen haar voornaam en ik weet niet eens of het haar echte voornaam is, dus ik weet niet of je me kan helpen" Zijn benen stonden in de positie dat hij elk moment weer weg kon lopen, zo op kon staan als het nodig was en zijn hand lag, zoals altijd, stevig om zijn boog geklemd. Zijn ogen volgden haar handen en schoten zo nu en dan op naar haar gezicht. Hij wisselde redelijk snel. Hij wilde weten wat ze wist over deze 'Cara' hij dacht namelijk dat ze gevaarlijk was, ze zag er sterk uit, zag eruit alsof ze vele mannen in een keer kon vermoorden. Dat wilde hij niet.

Shadow keek hem niet aan en hield haar blik op haar werk hangen, maar ze luisterde wel. Hij vroeg haar om hulp... ze wist niet of ze moest lachen of hem voor gek verklaren. Ze hielp niemand, niemand hielp haar. Een pijnlijke gedachte schoot door haar hoofd. Hij had haar wel geholpen, met de rovers. Die gedachte maakte dat ze haar dolk neer wilde gooien. Ze haatte het iemand iets schuldig te zijn, dan was ze als het waren gebonden. En liet dat nou iets zijn dat ze altijd had willen voorkomen. Ze leefde dit hele risicovolle bestaan omdat ze vrij wilde zijn. "Vertel maar," zei ze ze zachtjes nog steeds zonder hem aan te kijken. Ze zou wel kijken of ze uberhaubt iets voor hem kon doen voordat ze hem ook echt haar hulp aanbood.

"Ze stelt zich voor als Beth, en werkt voor de koning" dat was eigenlijk ook het grootste deel van wat hij wist. "Ze is redelijk slank, heel gespierd, donkere haren, maar niet zwart en donkere ogen, meer weet ik eigenlijk niet" zei hij twijfelend, hij wist dat het enorm weinig was, te weinig waarschijnlijk. "Kan je er iets mee?" ze vond het niets om hem ergens mee te helpen, dat merkte hij wel aan haar reactie, Shadow was normaal tamelijk fel, tenminste naar hem toe wel. Hij dacht aan haar koude reactie op de bijeenkomst en toen in de grot, ookal zaten ze enorm dicht bij elkaar.

Shadow sloot haar ogen even om haar geheugen door te zoeken. Ze probeerde zoveel mogelijk te onthouden. Kleine details die later nog van pas zouden komen. Het ging intussen bijna vanzelf maar dat betekende niet dat ze ook alles onthield. De naam samen met de beschrijving deed echter wel een belletje rinkelen en ze zag het wel vaag voor zich. Precies wist ze het niet maar als ze voor de koning werkte zou het niet moeilijk zijn haar op te sporen. "En wat wil je van haar?" Vroeg ze terwijl ze hem nu wel aankeek. "Heeft ze je hart gebroken," zei ze nu wel weer spottend. Het was iets dat gewoon bij haar hoorde en vanzelf ging, niet dat ze er enig probleem mee had. Had ze dat wel gehad had ze er ook wel iets aan gedaan.

"Nee, mijn hart breekt niet zo snel" zei Apoyo, zijn stem had een scherp randje. Nee zijn hart brak niet zo snel, daarvoor was het te vaak weer gelijmd. "ze lijkt me gevaarlijk" zei hij, er waren wel meer mensen die gevaarlijk leken, maar dit meisje had iets waardoor hij haar gewoon niet eens meer als een mens zag, alleen als vijand. Vreemd dat hij haar niet meteen gedood had, en dat zou hij gedaan hebben als ze neit sneller was geweest en weggevlucht was. "je hoeft het niet te doen als je het niet wilt" zei hij uiteindelijk. Hij hoopte natuurlijk dat ze dit zou willen doen, dit was haar vak.

Shadow keek hem nu vragend aan. Voordat ze aan deze opdracht, of welke opdracht dan ook, wilde ze er eerst het fijne van weten. "En je wilt informatie?" Het zat ergens tussen een vraag en een opmerking in. "Wat voor soort informatie?" Vroeg ze alweer ervan uitgaand dat het antwoord op de eerste vraag ja zou zijn. Hij kon natuurlijk ook willen dat ze haar omlegde, iets dat ze ook best zou kunnen doen. "Ik zal het ook zeker niet doen als ik het niet wil," verzekerde ze hem. Al was het een spottende opmerking klonk haar stem redelijk neutraal. Spioneren was haar werk en ze nam het dan ook serieus.

"Alle mogelijke informatie; wat haar vechtstijlen zijn, hoe ze te werk gaat om mensen te vermoorden, gewoon alles wat te maken heeft met ons rebellen, ik hoef niet haar familiegeschiedenis te weten als je dat bedoelt" zei hij simpel, en duidelijk."dat is fijn om te weten" zei Apoyo. Ergens schaamde hij zich een beetje. Hij was nu afhankelijk van haar, tot op een bepaalde hoogte natuurlijk, niet dat deze informatie levensbedreigend was, nouja, eigenlijk wel. Hij keek haar aan, haar grote mysterieuze grijze ogen keken overal heen, behalve naar hem, tot ze hem iets vroeg.

Shadow knikte, dat begreep ze wel en ze sloeg het op. "Ik kan haar eventueel ook nog uit de weg ruimen, dat is extra serves voor mensen die te gevoelig zijn het zelf te doen," zei ze met een glimlach op haar gezicht. De glimlach was niet vriendelijk, absoluut niet. Aangezien ze zichzelf nu toestond om gewoon zichzelf te zijn zou een vriendelijke glimlach niet iets zijn wat je kon verwachten. Toen hij 'ons rebellen' zei moest ze zich inhouden niet te gaan lachen of zelfs al te glimlachen. Het was fijn te weten weer iemand te hebben die haar 'vertrouwde'. Niet echt vertrouwen natuurlijk, dat was veel moeilijker en daar was ze ook niet op uit, maar in ieder geval het vertrouwen dat ze aan dezelfde kant stonden en elkaar dus zouden helpen. zij ging er niets aan doen hem uit die droom te helpen.