De ruïnes

Midden in één van de grote bossen ligt een vervallen kasteel. Nouja eigenlijk zijn het maar een paar muurtjes en grote brokken gesteente. Het is grotendeels overgenomen door de natuur. Er woekeren allerlei planten eromheen of overheen en het gras piekt door de overblijfselen van de vloer. Niemand weet nog dat hier ooit een kasteel heeft gestaan, laat staan dat ze van de ruïnes afweten. Het is er daarom ook erg verlaten, ook omdat het ver van de weg afligt.

Lucas zat op de waterput die stond wat ooit het midden van de binnenplaats was geweest. Arbre zat in de vorm die hoorde bij het vloeibare water naast hem. Samen oefenden ze wat met het watersturen. Arbre maakte golven, waterballen en waterstraaltjes, terwijl Lucas zo goed mogelijk het water wilde vervormen. Het was alleen erg nauwkeurig werk en het water viel erg vaak terug in de put, maar al snel lukte het om een perfecte waterpijl te maken.

Noah klom op een van de lagere muurtjes van de overblijfselen van wat waarschijnlijk iets van een kasteel was geweest. Hij begon over de rand te lopen, soms springend van het ene stuk muur naar het andere. Uit zijn ooghoek zag hij Yria in haar normale vorm hem met scherpe ogen volgen, maar hij lette er maar niet op, anders ging hij zich alleen maar meer aan haar ergeren. Je zou echt kunnen zeggen dat ze een moeder-zoon relatie hadden, met de nodige ruzies die erbij hoorden.

Lucas zuchtte een paar keer toen het water, dat hij nu probeerde te vervormen tot een kubus, weer eens uit elkaar viel in een regen van druppels. "Ach, dat kan ik goed," zei hij tegen zichzelf. "Regen maken." Grinnikend begon hij gewoon te spelen met het water maakte hij regen en andere onzinnige dingen. Het kind in hem was weer boven komen drijven.