Het verleden.

Lang, lang geleden. Een prachtig eiland. Een enorm eiland ook. Een apart, magisch eiland. Het eiland der dromen. Het land met bergen voorbij de wolken, groene heiden waar je alleen maar over hebt horen vertellen. Akkers van de boeren vol graan, mais en andere eetbare dingen. Een land met bossen en met vlakke stukken. Het was zo’n mooi en veelbelovend land. Maar het mooiste was nog wel de prachtige wezens, niet alleen de gewone dieren maar vooral de draken. De prachtige draken en hun machtige drakenrijders die samen één waren. Zo mooi samen. Natuurlijk tot de tijd dat Vokun Locke de macht kreeg. Hij was geen drakenrijder, zijn vader was er een, zijn hele familie. Vokun voelde zich verraden. Daarom ging hij naar de Eenzame Bergen. Geen mens komt daar of wilt daar komen maar daar vond hij wat hij nodig had. De Quandra’s. Een niet al te slim volk die bevelen op kon volgen door middel van sterke telepathie. Een kracht die Vokun wel bezat. De jonge vormde een leger, gevormd van Quandra’s en mensen die hetzelfde erover dachten. En ze kwamen ver, verder dan zou mogen. Ze infiltreerden heel diep. Zelfs tot de koning. En uiteindelijk deden ze een staatsgreep en kwamen de Quandra’s erbij. Zo onverwachts als het kwam, zo onverwachts was het ook weer voorbij en was Koning Ellean vermoord. Zijn vrouw en de rest van de belangrijke mensen vermoord. De enige die kon vluchten was een jong meisje, een kind nog maar. Nog niet eens een vrouw. Ze vluchtte weg. Diep in de bossen die stonden bij de dode vulkaan Negsail. En daar, jaren later begint ons verhaal. Natuurlijk was de tijd van draken allang voorbij door Vokun. Maar het meisje Asami had nog hoop natuurlijk. Afijn.. Dit is het verleden. Allang vervlogen..