Het woeste riviertje

Dit riviertje ligt diep in de bossen tussen de heuvels waar een flink hoogteverschil is. De bodem van het riviertje is rotsachtig. Op sommige plekken kun je overspingen van steen tot steen, maar erdoorheen waden is je niet aan te raden. De stroming zal je omver trekken en voor je het weet word je meegesleurd omdat je met je hoofd op een rotsblok terecht gekomen bent. Het water zelf is helder en drinkbaar. Met een beetje geluk kun je er een vis in weten te vangen. Hier komen vaak dieren water drinken, dus als je minder geluk hebt met het vangen van vis heb je nog genoeg keuzen uit een ander soort prooi.

regels: vrij

Niles zat op één van de rotsen die uit het water staken. zijn hand ging soms door het water en hij was aan het berekenen hoe groot de kans was dat ze de rebellen ook werkelijk allemaal uit konden roeien. Nee Niles had er neit veel vertrouwen in maar hij zou er alles aan doen om het toch proberen waar te maken. Was niet om zelf te overleven dan was het omdat hij Rose zo veel mogelijk wilde beschermen. Natuurlijk wist hij dat het een waanzinnige gedachte was. Waarom je leven opgeven voor iemand die jou niet eens ziet staan. Maar Niles had nou éénmaal niet veel vrienden en Rose kende hij al vanaf kleins af aan. Hij zou niet zonder haar kunnen. Hij kon zijn verhaal aan haar kwijt. Iets dat niet vaak voorkwam omdat Niles gewoon niet veel praatte.

Cara kwam hier wel vaker, omdat het in de buurt was van haar oudelijke dorp. Nouja in de buurt was een groot woord, maar per draak was je er binnen twee uur. Het was een rustige plek, eentje die goed was om na te denken, of als je honger had en je wat te eten moest vinden omdat je geen zin hebt om het te kopen bij een winkeltje. Stil liep ze richting het beekje, maar al voor ze er was zag ze een mensengedaante tussen de bladeren door. Iemand die op de rotsen zat. De kans op vers vlees was waarschijnlijk verkeken. Toen ze dichterbij het riviertje kwam herkende ze de jognen op de steen. Wat een toeval. "Dat ik jouw hier zou treffen." merkte ze op terwijl ze tussen de struiken vandaan kwam.

Niles herkende de stem en keek dus niet op maar knikte wel lichtelijk om te laten zien dat hij haar gehoord had," Inderdaad een groot toeval maar het genoegen om u weer te zien is nog steeds geheel aan mijn kant." Zijn stem klonk zoals normaal als fluweel en heel even schonk hij haar een blik in zijn mooie bruine ogen. Nu hij zijn haren achter zijn oren had gedaan kon je hem ten minste ook echt aankijken. Iets dat voorheen moeilijk ging omdat zijn haar voor zijn ogen zat. Maar zo zonder zijn haar voor zijn ogen leek hij anders. Hij leek niet meer op de rechterhand van Rose. Hij leek nu gewoon meer zichzelf. Maar ja, hij zat alleen op een rots in het riviertje. Dan moest hij wel zichzelf zijn want ieder ander mens was niet zo gek.

Cara liep richting het water waar ze aan de kant bleef staan. Het was woester dan normaal, het smeltwater in de bergen zou de oorzaak wel zijn. Haar kans op verse vis was er wel door verkeken. Nog even keek ze naar het kolkende water dat alle kanten op ging. Toen ze spetters op haar gezicht voelde deed ze weer een stap naar achteren. "En wat doet u hier?" nu ze niet meer in het paleis was, was ze nog beleefd maar het overdreven wat daar normaal leek te zijn was verdwenen.

Niles keek nu toch echt op en liet zijn blik naar het meisje met de naam Cara gaan." Nadenken. U?" Vroeg hij kort en bondig. Niles was niet zo van de vele woorden. Of in ieder geval niet als hij je nog niet goed kende. Behalve als het over de prinses ging dan kon hij gek genoeg best lang praten. Maar hij had het niet vaak over de prinses. Mensen wisten dat hij haar rechterhand was dus keken ze altijd uit om hun woorden over de prinses als hij in de buurt was. Niles was dan ook wel zo trouw om het gelijk tegen de prinses te zeggen als er slecht over haar werd gepraat. Met één snelle handbeweging haalde hij een vis uit het water en gooide hem aan de kant. Om te zorgen dat zijn mouw niet nat werd had hij die opgestroopt en zijn arm zat onder de littekens maar opvallend was het niet. Nog een keer verdween zijn hand onder water en kwam met een vis boven. Alweer gooide hij hem aan de kant waar de vis nog even door spartelde maar uiteindelijk roerloos bleef liggen.

Cara keek naar de twee vissen die hij in twee soepele bewegingen uit het water wist te halen. Het was iets wat haar irriteerde, ze was goed in bepaalde dingen maar vissen behoorde niet tot haar beste punten. Zeker niet in dit soort water, haar ogen konden nauwelijks de glanzende schubben van het glinsterende water onderscheiden. "Het avondeten bij elkaar zoeken" zei ze op het moment dat de tweede vis zijn symbolische laatste ademhaling uitblies. "Dit is een goede plek voor wild weet u." zei ze terwijl haar blik de struiken afzochten, op het moment geen spoor van wildte vinden. Daar waren de twee mensengedaanten te angstaanjagend voor.

Niles knikte,' Als u nog vis nodig heeft, u neemt maar mee hoeveel u wilt. Ik blijf hier nog wel even." Weer verdween zijn hand in het water en kwam boven met een vis. Dit was gewoon een kwestie van pricisie en weten wat je moest doen. Alle twee waren het sterke punten van Niles." Het spijt me dat ik u irriteer als u wilt kan ik het u leren." Zei hij zonder zijn blik van het water af te halen.

ahww niles en rosetta doen me aan de hoofse liefde denken uit de engelse literatuur ): (fuck ik denk zelfs aan school om 11 uur 's avonds -.-)
-
Cara volgde de bewegingen die Niles maakte. "Bespaar uw die moeite." zei ze terwijl ze op de grond plaatsnam, het grassige gedeelte waar ze nu zat was wat drassig wat het zacht maakte. Perfect om een nacht te kunnen doorbrengen. "Er zijn sommige dingen die mij niet gegund zijn om te kunnen, vissen met mijn blote handen is er een van." er was ditmaal een toon van spijt in haar stem te horen. Geen spijt van verdriet, maar van dat ze het gewoon niet kon.

Niles knikte en zei met zijn fluwelen stem," Ahg ik moet toegeven dat de eerste keren dat ik het deed ik honderd keer mis greep en één keer raak en dan kon ik de hele buurt bij mekaar juichen." Hij had alweer veel te veel gezegd had hij het idee. En dat voor iemand die normaal nooit echt praatte. Hij gooide de vis op de kant en reageerde gelijk weer door zijn hand in het water te steken en er met nog een vis boven water te komen. Daarna droogde hij zijn arm af aan een stuk stof die hij uit zijn zak haalde en deed zijn mouw weer goed.

Cara trok een wenkbrauw op, op een of andere manier kon ze deze jongen niet zien als iemand die de boel bij elkaar juicht. Dat kon ook aan haar liggen. "Zo te zien heeft het oefenen duidelijk zijn vruchten afgeworpen." zei ze met een blik op de stapel vis die een paar meter van haar vandaan lag.

Niles grinnikte kort," Nee juichen is iets dat ik niet snel doe maar als een jongen van 10 ben je toch anders en zonder schaamte dan als een volwassene. En zelfs nu ben ik nog niet eens een volwassene maar ik moet me wel gedragen als één." Hij was degene achter de meeste strategieën van de koning en zelfs Rose vroeg altijd om zijn mening. Nou was dat niet zo heel gek omdat hij haast altijd bij haar was. Hij stond behendig op en liep naar de kant en ging naast Cara op de grond zitten.

Cara was eenentwintig maar sinds de dood van haar ouders altijd al volwassen geweest voor haar leeftijd. Ze kon zich nauwelijks herinneren wanneer ze voor het laatst gejuigd had. Cara volgde met haar ogen hoe Niles naast haar kwam zitten. "Hoe oud bent u als ik het vragen mag?" vroeg ze met een onderzoekende blik op Niles. Ze kon zijn leeftijd niet zomaar inschatten. Zijn lengte en uitstraling waren inderdaad volwassen.

Niles keek haar even bedachtzaam aan," Hoe oud schat u mij?" Hij keek haar onderzoekend aan en wist eigenlijk haar leeftijd al. Haar huid en de bouw vna haar lichaam verraadde haar. Maar daar kon zij natuurlijk niks aan doen. En sowieso zou Niles de enige zijn die door één blik op iemand te werpen wist wat hun gevechtscapaciteiten, hoe oud ze waren en hoe ze zich gedraagde. Hij ging met zijn hand door zijn haren en zijn bruine kijkers waren gericht op het stapeltje vis dat een paar meter van hun vandaan was. Eigenlijk at hij niet zo veel, maar misschien kon hij het garen en daarna bewaren. Dan had hij ook alvast wat eten voor de komende dagen. Tot de vis niet meer goed zou zijn. Of misschien wilde Cara wel met hem mee eten vanavond. Niles hield eigenlijk niet zo van alleen eten. Hij deed veel alleen maar tijdens het eten wilde hij eigenlijk altijd wel gezelschap.

"U zei dat u nog niet volwassen was." merkte ze op. Ze dacht dat hij niet veel jonger kon zijn. "Ik schat een jaar of zeventien?" haar donkere ogen keken hem even kort aan om te kijken of haar schatting klopte. Ze ging er vanuit van wel, zijn uitstraling was behoorlijk volwassen, als hij zou zeggen dat hij eenentwintig was had ze het waarschijnlijk ook geloofd. Terwijl Cara toch niet zo'n goedgelovig typetje was.

Niles keek even naar zichzelf,'' Zie ik er echt zo jong uit? Ik bedoelde met volwassen dat ik mezelf soms nog een kind voel. Maar ik ben 19. Iedereen in deze wereld word denk ik wel snel volwassen ook al zouden ze dat helemaal niet willen." Hij glimlachtte kort naar Cara maar gelijk verdween die glimlach ook weer." U bent 21 als ik het goed heb. Waar ik wel vanuit ga." Hij strekte zijn benen even en zette zijn handen achter zijn lichaam als steun. Het voelde raar om een keer niet bij Rose te zijn. Natuurlijk kon hij goed voor zichzelf zorgen maar normaal zorgde hij ook een beetje voor Rose. Die had zijn bezorgheid nooit nodig maar liet het wel altijd toe omdat Niles gewoon zo tegen haar was.

Cara schudde even rustig haar hoofd, "Ik had u verkeerd begrepen." vertelde ze de oorzaak van haar fout. Met haar hand ging ze even kort door het verkoelende water om daarna weer dezelfde houding aan te nemen als eerst. "U heeft het inderdaad goed." beaamde ze zijn schatting van haar leeftijd, al zou je het beter een constatering kunnen noemen. Haar blik ging even van Niles naar het riviertje dat onverstoort door bleef stormen.

Niles knikte uit teken dat hij haar woorden had gehoord maar echt opletten deed hij al niet meer. Zijn gedachte was ver weg en hij staarde een beetje naar zijn handen. Grote toch wat gehapende handen. Af en toe een litteken, aan de binnenkant het teken van de draken en de koning. Het was toch raar om bij de koning te horen. Natuurlijk kende Niles de koning al van kleins af aan maar zijn ouders waren niet voor de koning. Ook niet tegen de koning maar ze maakte duidelijk dat Niles eigenlijk ook zo in het midden moest zitten. Maar Niles kon het niet. Zijn liefde was de dochter van de koning, hoe kon hij dan onpartijdig blijven?

Cara merkte dat Niles in gedachten verzonken begon te raken. Haar blik ging even naar Niles waarnaar het woest stromende water haar aandacht opeiste. Niet dat die zo interresant was. Met haar vingers ging ze even langsg de veters van haar soepele leren laarzen. Ze waren donkerbruin en duidelijk al jaren in gebruik. Het waren het soort laarzen dat een enorme investering is, maar je nog jaren wat aan had. Stevig en degelijk.

Niles werd weer uit zijn gedachte gehaald door een geluid achter hun. Gelijk stond hij op en keek met een schuin hoofd naar de plaats waar hij het geluid hoorde. Daar zag hij een everzwijn die duidelijk ergens boos om was." Cara ik zou als ik u was nu opstaan en langzaam achteruit lopen. Als we geen onverwachten bewegingen maken zal hij ons niks doen." Niles was niet iemand die kon vechten dus hij moest het altijd met trucjes en kennis doen.

Ook Cara was opgeschrokken van het geluid dat uit de struiken achter hen, direct lag haar hand uit voorzorg op het handvat van haar dolk. Langzaam kwam ze overreind en volgde behoedzaam de woorden van Niles op. Hoewel een zwijn een goed avondeten zou zijn leek dit een vrouwtje te zijn die waarschijnlijk jongen in de buurt had. Niks gevaarlijker dan een zwijn met zijn moedersinstincten.

Zaza sneed genadeloos de keel van een vos door die eerst aan het drinken was geweest uit de rivier. Ze trok haar pijl uit de flank van het dier en stak hem terug in haar koker. Ze had het dier niet lang laten lijden. Dat was niet haar stijl. Nu moest ze het alleen nog maar verwerken tot eten. En misschien kon ze de staart nog verkopen voor een aardige duit. Ze dacht na over de beslissing of ze het hier ter plekke zou doen of of ze het mee zou nemen naar haar huis, waar ze het vlees meteen goed op zou kunnen slaan. Ondertussen maakte ze haar kukri's schoon aan haar donkere spijkershort. Haar voeten stonden in bruine, hakloze laarzen van soepel leer die tot net onder haar knieën kwamen.

Shadow kwam met een haast onhoorbare pas tussen de bomen vandaan en liep op de waterkant af. Met haar blik de omgeving afspeurend liep ze op de rivier af en vulde haar drinkfles. Toen viel haar oog op een meisje dat een paar meter stroomafwaarts aan de overkant zat. Haar blik bleef even op haar rustte en haar scherpe ogen keken onderzoekend naar haar. Ze zag een pijl en boog wat betekende dat ze op haar hoede moest zijn. Een zwaard, hoe goed de eigenaar er ook mee om kon gaan, was vanaf deze afstand geen bedreigng. Een pijl en boog kon echter wel gevaar betekenen. Het maakte onbewust dat haar hand al naar haar boog kroop.