De reizigers grot.

Als je een stuk buiten de bergdorpjes en steden bent kom je bij kleine bergweggetjes die alle kanten uit lijken te gaan en overal stoppen. Hier zijn ook enkele inhammen in de bergen, zo ook de iets grotere grot die in het midden van de berg zit. Niet veel mensen weten van het bestaan van die grot, maar voor reizigers met draak is het een handige verblijfplaats als je geen geld hebt voor de herberg. De grot is niet al te groot en erbinnen is ook helemaal niets behalve steen.

regels: zijn er niet
personen: zoveel als erin passen, dus ongeveer 30 als je heel erg je best doet, meestal gaan er niet meer mensen in dan ongeveer vier of vijf.

Jammer genoeg druppelde de regen op haar kap. Uiteindelijk landde Reyes, hij had in de verte al een grot gezien. Ze grijnsde en keek rond, deze was perfect en hier zou ze nooit iemand tegenkomen die haar zou herkennen. Rose was moe en had daarom geen zin om te vechten. Rosetta gleed uiteindelijk van hem af toen hij in de grot liep en keek er rond. Er was geen hout maar een vuur kon ze wel maken in haar handen dus deed ze dat dan ook maar. Het zorgde voor wat warmte en licht en keek rond.

Apoyo landde in de grot waar hij die middag geweest was om te kijken of hij onbewoond was, maar nu hij hout gehaald had bleek er al iemand in de grot te zijn, helaas kwam hij daar een beetje te laat achter. Hij greep vrijwel meteen met zijn hand naar zijn zwaard, zodat hij hem eruit kon trekken mocht dat nodig zijn. Hij bleef met zijn rug naar de uitgang en met zijn neus richting de binnenkant van de grot. Hij zag niemand, alleen een vuur dat knapperde. Hij was hier eerst, dus hij vond dat hij recht had op deze grot. Moesten die anderen maar ergens anders heen gaan.

Rosetta hoorde dat er iemand binnenkwam, dus het vuur dat eerst alleen in haar handen knapperde werd iets duidelijker. "Wie is daar?" Haar stem klonk schuchter en achterdochtig. In een hand had ze haar vuur maar al snel ging ook dat uit en was alleen het donker nog de baas. Rosetta had in een beweging haar boog met een pijl erop gepakt. Ze had geen zin in bezoekers, hoewel veel dingen haar niet konden schelen wilde ze simpelweg een beetje rust. Verder niets.

"Het spijt me zeer, maar ik was hier eerst" zei Apoyo, haar vraag negerend. "Ik ben nog geen half uur weg om even hout te halen en iemand heeft mijn plek ingepikt" mopperde hij, terwijl hij zijn zwaard stevig vast hield, zodat hij op elk moment kon toeslaan. De binnenkant van zijn handn was zo niet te zien. Wat is zijn voordeel kon werken.

"Er was niemand toen ik hier aankwam. Ik kan er niets aan doen dat jij wegliep. Je kan de grot met me delen maar weg dat ga ik niet." zei Rose simpelweg. Ze keek naar de jongen, ze kende hem niet maar dat kon haar niet schelen. Ze kon bij Reyes blijven, op haar eigen plekje en de grot makkelijk delen voor een tijdje. Ze zou zich toch niets aantrekken van de jongen. Rose hield hem in de gaten en beet op haar onderlip.

Apoyo volgde elke beweging die ze maakte nauwkeurig. "Goed, dan delen we hem" zei hij uiteindelijk, toen hij doorhad dat ze zich niet weg zou laten jagen, dat zou een onrustig nachtje worden, maar beter weinig slaap dan geen. Hij bleef naar het meisje kijken, ze zou geen kant op kunnen als hij haar nu aan zou vallen, hij kon nog naar buiten, maar de grot was niet diep genoeg voor haar om hem verder in te kunnen vluchten. "maar ik slaap aan deze kant. Hij gooide de stapel houtblokjes in het midden van zijn kant op de grond en begon, haar telkens met een oog in de gaten houdend, vuur te maken met een stokje wat hij erop op en neer bewoog. Het nadeel van water; je kon je er niet mee opwarmen.

Rosetta hield haar boog gespannen, ze hield de jongen in de gaten, zoals hij haar in de gaten hield en liep naar haar gedeelte van de grot, het was beter dan niets. Rose keek naar de stukjes hout en stak met een beweging het vuur aan. Het kon haar even niets schelen dat hij wist dat ze krachten had. Waarna ze haar boog neerlegde en op de grond ging zitten en haar tas goed legde zodat ze hem als kussen kon gebruiken. Ze gaf niets meer om de jongen maar hij zou moeten oppassen. Reyes zou wakker zijn en haar dood natuurlijk niet toestaan.

New
---

Rose keek naar het kleine vuurtje dat ze gemaakt had. Reyes zat iets verder in de grot. Hij was niet blij meer met Rose sinds ze zich zo vreselijk voelde om Jason en Niles. Afwezig keek ze naar het vuur. De mannen waren stuk voor stuk zeer goed, maar niet voor haar. Rosetta, ja, misschien zou het prinsessen deel het leuk van haar vinden om een nu mooie man te hebben maar ze wilde er niet voor altijd aan vast zitten. Rose werd vreselijk gek van het dubbele gevoel dat ze had. Zachtjes zuchtte Rosetta en ze keek naar het vuur en staarde erin.

Het regende, Jason wist dat hij naar de grot zou moeten gaan waar Ayle hem heen bracht, het regende te hard om nog zo hoog te blijven vliegen. Aan de lucht te zien zou het straks alleen maar harder gaan regenen. Ayle lande vlak voor de grot en Jason sprong van haar rug af. Een beetje gebukt liep hij de grot binnen, langs de wanden. Hij was hier nog nooit geweest. Al snel zag hij het vuurtje, hij glimlachte bij het zien van zijn element. Dat maakte altijd dat hij zich thuisvoelde, totdat hij Rose zag zitten. Meteen bleef hij stokstijf staan en keek haar met een emotieloos gezicht aan.

Rosetta zuchtte en speelde met een plukje van haar haren en de ring die ze van een van de mannen had gekregen tot ze iets hoorde en opkeek. Recht in het emotieloze gezicht van Jason. "Hoi.." fluisterde ze zachtjes. Waarna ze weer naar het vuur keek, het was maar goed dat die door het hout brandde en niet door haar anders was het misgegaan. Rose speelde een beetje met de ring en keek naar haar voeten. Ze wist niet hoe ze moest reageren. Ze was bang voor hem, voor wat hij ging zeggen en doen. Rose was gewoon bang voor de confrontatie.

Jason wendde zijn hoofd af. Hij kon haar niet zo aan blijven kijken, dat wist hij. Hij gaf teveel om haar om haar zo aan te blijven kijken. Onbewust was hij haar de afgelopen dagen gaan missen, onbewust had hij haar verhaal van die middag geloofd. Nu zat hij ermee, hij kon niet terugkrabbelen, hij vond het nog steeds verschrikkelijk dat ze koos voor de andere kant. Dat ze hoorde. Dat ze bij zijn zus hoorde. Langzaam draaide hij zijn hoofd weer terug. Hij keek haar recht aan, zijn gezich twas niet echt emotieloos meer, maar welke emotie er wel op te lezen was wist hijzelf niet. Langzaam liep hij naar het vuur toe en ging tegenover haar zitten. Over de vlammen heen keek hij haar aan, hij merkte niet echt veel van de hitte van de vlammen. 'Waarom?' vroeg hij toen rustig. Hij wilde weten waarom ze daar bleef, misschien wilde ze dat wel helemaal niet. Misschien wilde ze daar weg, daar hoopte hij op. Dan zou het alles een stuk makkelijker maken. Een ding wist hij zeker, als zij daar wilde blijven omdat ze vond dat ze voor het goede strijden zou hij nooit bij haar kunnen zijn. De koningvolgers hadden teveel in zijn leven geterroriseerd.

Rose keek naar hem. Hij kwam bij haar zitten. Ze maakte haar handje tot een vuist met de ring erin terwijl ze naar hem op keek toen hij praatte. Ze keek in zijn ogen, waar ze in kon verdrinken. Ze hoorde dat ene korte woordje en slikte. Ze gooide de ring even over het vuur heen naar hem. "Ik ben prinses Rosetta Cassandra Locke. Of je het wilt geloven of niet. Dochter van Vokun Locke en Cassandra Locke. Een van zijn vele vrouwen. Mijn.. Koninklijke geschiedenis is bekend voor deze die het hebben gehoord. Interessant was mijn jeugd niet. Maar afijn. Ik doe dit werk, omdat ik mijn vader niet teleur wil stellen. Omdat ik hem wil laten zien dat ik niet als mijn moeder ben. Dat ik ook iets waard ben. Niet omdat zijn doelen goed zijn. Ja, hij heeft vast wel iets goeds gedaan. Maar de rebellen ook." Begon Rose. Terwijl ze keek naar Jason en zuchtte. "Die ring is een huwelijksgeschenk van een huwelijkskandidaat. Een uit velen." Fluisterde ze zacht, tussendoor. "Ik begin te geloven dat mijn dagen op het paleis geteld zijn. Hetzij dat ik uitgehuwelijkt wordt, hetzij dat ik vlucht. Ik besef des te meer dat wat ik doe, en deed, niet goed is. Misschien moet ik niet zo veel op mijn vader willen lijken.." zei ze zachtjes. Rose keek weer na de vlammen nadat ze Jason aan had gekeken. Ze wist, diep in haar hart, dat dit de waarheid was.

Jason keek haar nog steeds recht aan, dat had hij de hele tijd gedaan terwijl ze sprak. Hij wist niet wat hij terug moest zeggen. Hij vertrouwde haar, toch schreeuwde een deel van zijn lichaam dat hij dat niet moest doen. Dat hij haar niet moest vertrouwen. Een aangeleerd afweersysteem dat er al jaren zat. Helaas. 'Zou je...?' fluisterde hij toen vragend, hij maakte zijn vraag niet af. Hij wist niet of hij hem wel wilde en wel moest stellen. Hij wilde haar vragen of ze hem hem mee zou reizen als hij dat zou vragen, of ze haar oude leven wilde opgeven voor iets. 'Ga je daadwerkelijk trouwen?' vroeg hij haar toen. Als ze dat zou doen, dan zou hij nu opstaan en weggaan. Proberen haar uit zijn hoofd te zetten en verder te leven. Voor zover dat dan zou gaan.

Zachtjes moest ze zuchten en beet ze op haar onderlip. "Niet uit vrije wil. Maar als ik niet heel snel met een plan kom kiest mijn vader iemand. Ondanks dat ik gezegd heb dat ik het niet wil en nog wil reizen. Maar ja, dan zou ik daadwerkelijk trouwen en voor altijd vast zitten op een landgoed om daar te zitten en voor kinderen te zorgen tot ik in het geheim vervangen wordt voor een jongere vrouw en ik op onbekende wijze sterf en mijn man opnieuw trouwt.." zei Rose, precies zoals het haar verteld was. Ze hoefde enkel voor volgelingen te zorgen en ze kon zo goed als dood. Ze keek naar het vuur en veegde de hardnekkige traan weg die er over haar wang durfde te rollen.

jason zag haar traan. Hij stond op en liep om het vuur heen om naast haar te gaan zitten. Hij sloeg zijn armen om haar heen. 'Ik haal je daar weg, je hoeft niet te trouwen,' fluisterde hij tegen haar terwijl hij haar zachtjes heen en weer wiegde. 'Ik weet niet waar ik het aan verdient heb maar ik kan je niet uit mijn hoofd zetten,' zei hij daarna zachtjes. 'Ik vraag je niet om met mij samen ergens heen te gaan, ik vraag je alleen om niet zomaar je hart weg te geven,' fluisterde hij daarna teriwjl hij haar over haar rug wreef. Rose verdiende volgens hem een beter lot dan een volgelingenfabriek die goed was totdat ze te oud was. Ze verdiende een volledig leven met iemand waarvan ze hield.

Rose keek om toen hij opstond en keek hem verbaasd aan toen ze zijn armen om haar heen voelde. Ze bleef dicht bij hem zitten en voelde zachtjes lang ingehouden tranen over haar bleke wangetjes heen lopen. Rose legde voorzichtig haar armen om hem heen. "Het enige wat ik wil is om bij je te zijn Jason. Ik heb mijn hart al zomaar weggegeven. Ik heb hem weggegeven aan jou." Fluisterde ze zachtjes, wat nog moeilijk ging door het brok in haar keel. Dit deed haar ontzettend veel pijn, het voelde zo goed om bij hem te zijn. Zo ontzettend goed, maar ze zou haar vader verraden. Hoewel haar tranen nu langzaam droogten bleef ze tegen Jason aan zitten en slikte ze zachtjes. "Ik hou van je Jason en ik zou niemand anders willen." zei ze simpelweg terwijl ze in het vuur keek en vervolgens naar hem.

Jason keek haar recht aan.Hij vond haar leuk, voelde de aantrekkingskracht tussen hen. Alleen kon hij niet zeggen dat hij van haar hield, hij kende haar pas net. Zachtjes drukte hij zijn lippen op die van haar, hij hoopte dat ze het niet erg zou vinden dat hij het nog niet kon zeggen. Daarvoor had hij nu eenmaal een te hoge muur voor opgebouwd. Daarna keek hij haar weer aan. 'Rose, wil je een keer met me uit?' vroeg hij haar toen. Je kon hem misschien voor gek verklaren, maar hij wilde dit niet overhaasten, gewoon rustig aan beginnen met een Date. Ze hadden misschien voor het rustig aan doen niet een geweldige start gemaakt, maar ze konden het nog altijd proberen vond hij.

Rose zoende zachtjes met hem mee toen ze zijn lippen op de hare voelde en grinnikte. "Heel graag." zei ze zacht tegen hem en ze bleef tegen hem aan zitten. Ze staarde naar het vuur en keek hem aan. Het voelde goed om zo tegen hem aan te zitten, misschien was ik hou van je zeggen wat te groots, maar op het moment had Rose het liever groots uitgedrukt, dat het duidelijk was dat ze niet zou trouwen dan dat ze er half werk van maakte. Voor de tweede keer in haar leven wilde ze ergens volledig voor gaan en dat was Jason. Rose vond het goed voelen bij hem. Ze keek weer even op naar hem, met haar donkere ogen in haar engelengezichtje.

Jason glimlachte, hij had door dat ze hem niet afrekende op het feit dat hij het niet terug had gezegd. 'Mooizo,' zei hij met een gelukkige glimlach rond zijn lippen. Er waren een heleboel dingen die hij neit over haar wist, en zo waren er ook een heleboel dingen die zij niet over hem wist. Alleen hij had het gevoel dat dat niet uitmaakte, hij voelde dat ze bij elkaar paste. 'Wil je tegen die jongen zeggen dat het me spijt dat ik me zo schofterig heb gedragen bij jou thuis?' vroeg hij haar toen, ergens voelde hij zich nog steeds schuldig over het feit dat hij hem had aangevallen. Dat was eigenlijk nergens voor nodig geweest, hij had gehandeld vanuit de verkeerde overtuigingen. Hij had gehandeld vanuit de woeden op zijn zus. Vanuit de teleurstelling die hij had ervaren toen hij erachter kwam dat Rose bij de koning hoorde. Ze had nooit een keus gehad besefte hij nu ineens. Ze had het moeten doen voor haar vader, anders had ze hier waarschijnlijk niet gezeten dacht hij.

Rose keek naar hem en grinnikte. "Niles vergeeft het je vast wel. Hij is oké. En mijn enige vriend daar zo." zei Rose met een kleine glimlach. Ze keek naar Jason en wreef even in haar ogen. "Ik ben blij dat ik je nog een keer tegengekomen ben weet je dat." zei ze glimlachend. Rose voelde zich eindelijk weer goed. Ze keek even naar Jason en gaf hem nog een kusje op zijn wang waarna ze zich even losmaakte uit zijn armen en opstond. Met een soepele tred liep ze even naar haar tas, pakte deze op en ging weer bij hem zitten. "Wil je ook wat drinken?" vroeg ze hem toen ze haar eigen kruik met water pakken die ze altijd bij zich had. Hoewel Rose eten in haar tas had zitten en nog geen avondeten gehad had brak ze het niet aan. Ze wist toch wel dat ze op het moment niet zou kunnen eten dus zou ze er ook geen moeite voor gaan doen.

Jason glimlachte. 'Lijkt me lekker,' zei hij tegen haar, hij had al een paar uur niets meer gedronken en hoewel hij het niet had gemerkt kreeg hij onbewust toch dorst. 'Zou Niles je helpen met ontsnappen uit het kasteel?' vroeg hij haar toen. Misschien was het iets wat hij niet moest doen, maar als zij wilde ontsnappen, zou hij helpen. Daar was hij al mee bezig, hij was al bezig met het bedenken van een plan. 'Zijn er nog andere mensen die je zouden helpen? Mensen die je echt kunt vertrouwen?' vroeg hij haar terwijl hij de kruik van haar over pakte en een slok water nam die heerlijk koel aanvoelde aan zijn lippen.

Zelf had ze kort even een slokje genomen waarna ze de kruik vast had genomen. "Niles zou me helpen bij alles als ik het hem vroeg. Verder zou Vorigan me misschien wel helpen maar op het moment is hij er niet.. Er zijn maar weinigen echt te vertrouwen.." zei Rose tegen hem. Zachtjes beet ze op haar onderlip, een tik die ze waarschijnlijk nooit zou afleren en ze keek naar Jason. "Ik ben niet zo aardig geweest dat mensen me graag vertrouwen.. Sommigen haten mij nog meer dan dat ze mijn vader haten.." zei ze zachtjes. Rosetta wist dat hij een plan bedacht en dacht zelf ook even na. "Ik denk eigenlijk dat ik de meeste kans van wegkomen zou hebben als ik een zogenaamde man heb uitgekozen. De bruiloft zou daar moeten zijn dus dan moet ik daarheen reizen. Als mijn koets dan overvallen wordt en ik sterf, helemaal in stukjes of zoiets dat ik onherkenbaar ben.. Dan word ik ook niet meer gezocht.." zei ze zachtjes.

Jason keek haar aan. Het was verkeerd, maar in zijn hoofd probeerde hij een plan te bedenken waardoor de mensen van de koning elkaar niet meer zouden vertrouwen. Alleen wist hij dat hij dat neit met Rosetta kon bespreken, haar familie hoorde daar immers bij. 'Ik denk dat het een goed plan zou kunnen zijn. Alleen moeten we kijken wie daarmee zou kunnen helpen. Je zult denk ik niet alleen reizen?' zei hij als laatst vragend erachter aan. Als ze alelen zou reizen zou het makkelijk zijn. 'In elk geval zou het handig zijn als Niles en Vorigan bij je zouden zijn,' zei hij daarna tegen haar.

"Waarschijnlijk zal ik wel alleen in een koets zitten en zal Niles deze besturen. De rest van mijn spullen zijn dan al vooruit gestuurd.." zei Rose rustig. Ze keek naar Jason en ging uiteindelijk even op de grond liggen en keek naar de bovenkant van de grot. "Maar zullen we dit morgen bespreken?" vroeg ze hem. Rosetta was nooit verzot geweest op plannen bedenken en bespreken en dat was nog niets veranderd. Ze beet opnieuw op haar onderlip en sloot haar ogen even en rekte zich uit.Rose moest altijd wennen aan haar slechte slaapritme als ze net een paar dagen weg was van het kasteel.