De open plek.

De open plek is een plek ergens in het midden van een grote groep reusachtige bomen die hoog boven je uitkomen. Het is erg groen en dichtbegroeid met struiken, bloemen en planten. Het is een niet heel erg grote grasvlakte waarin witte kleine bloemetjes groeien als het lente is. De plek heeft niet een bepaalde vorm en loopt nogal uiteen. Het valt niet erg op tussen alle bomen en is dus een redelijk beschermde plek.

Regels: -
Personen: Het is niet een hele grote plek, ongeveer 10 personen.

Avalon had een lap stof als handschoen om haar hand en ze pakte een paar giftige bladeren. Die stopte ze in een klein potje en ze begon die te prakken. Die giftige bladeren kon ze goed gebruiken voor op haar werpmessen. Het gif was niet dodelijk maar wel ontzettend pijnlijk. Het gaf een soort brandend gevoel. Iets dat Avalon eigenlijk alleen maar leuk vond om te doen. Mensen net zo lang laten lijden of ijlen tot ze haar gingen smeken om hun af te maken. Alles zou dan beter zijn dan leven. Avalon vond dat geweldig. Maar dat was ook het leven wat Avalon nu leidde, alles was beter dan leven. Dan haar herinneringen moeten delen met andere mensen. Dan hun meedeleiden krijgen. Dat wilde ze helemaal niet, ze wilde haar ouders en gek genoeg ook haar broer terug.

De rode cape was om haar heen geslagen en viel op tussen het groen van het bos. Dat maakte deze keer niet uit, Shane was een stuk bij haar vandaan en dus liepen ze nu even geen gevaar. Lorah was een beetje op haar hoede, maar verder maakte ze gewoon haar weg door het bos. Ze genoot van de geur en het zachte geluid van knerpende takjes onder haar voeten of het geluid van zacht zingende vogeltjes. Dit was haar leven. Het reizen en ontdekken van nieuwe plekken. Ze vond het leuk. Met een aantal stappen door de struiken kwam ze bij de open plek.

Avalon haar ogen schoten gelijk naar het meisje. Hoe kon het ook anders, ze droeg een rode cape. Dat was hetzelfde als op je voorhoofd schrijven dat je aangevallen wilde worden." Hmm niet echt een schutkleur hé?" Zei ze spottend en kwam tussen de struiken vandaan nog steeds in de steen malend. Al wilde die meid haar iets doen, Avalon was er van overtuigd dat ze sneller en beter was. Wat had ze weer een flinke zelfvertrouwen en arrogantie over zich heen.

Lorah deed geen moeite om richting de stem te kijken en haalde ongeïnteresseerd haar schouders op. 'Een schutkleur tegen wat? Ik heb niet het idee dat ik nu gevaar loop.' Zei ze. Haar stem klonk luchtig en dromerig. Ze was niet geheel dom. Ze wist ook wel dat er voortdurend gevaar op de loer lag en dat iedereen haar zou kunnen aanvallen. Maar waarom constant bang zijn voor al dat gevaar? Daar werd je ook moe van. Het was ook niet zo dat ze niet oplette. Ze was gewoon anders ingesteld dan sommige anderen. Ze liep een paar passen het veld in.

Avalon stopte met het stampen en liet het goedje in een klein buisje glijden om het vervolgens weg te stoppen in haar rugtas." Geloof me iedereen had je allang neer kunnen schieten. Niet heel slim dus." Ze liep wat verder weg en ging tegen een boom aan staan. Een open plek was niet iets waar Avalon vna hield. Het was te weinig beschutting. Het was haar altijd aangeleerd zo min mogelijk op te vallen en altijd beschutting te zoeken. Net als uitweggen. Zodra je een huis binnenloopt opzoek gaan naar mogelijke uitgangen." Je had allang dood kunnen zijn door één van mijn messen."

Voor het eerst keek Lorah naar het meisje waarvan de stem was. Er lag een kleine glimlach rond haar lippen en haalde haar schouders op. 'Ik denk niet dat dood het ergste is dat me kan overkomen.' Zei ze tegen haar. Ze was niet bang. Daarna sprak ze weer. 'Daarnaast ben ik niet geheel onvoorzichtig.' Ze was niet heel roekeloos en checkte heus wel of plekken een beetje veilig waren. Ze plukte een van de weinige bloemen die nog op het gras te zien waren en bekeek deze.

Avalon trok een wenkbrauw op," Daar lijkt het anders niet op, zoals ik zei, ik had je allang kunnen doden. Maar sowieso hou ik niet van kort en pijnloos doden. Ik ben toch wel van de tegenovergestelde. Maar goed mag ik de naam van dit wonderlijke verschijnsel dan weten?" Ze klonk dan wel spottend bij haar laatste woorden over het meisje, Avalon was toch zeker wel benieuwd geworden naar haar.

Lorah schudde haar hoofd. 'Dat had ik ook niet verwacht.' Zei ze tegen haar. Nee, ze had niet verwacht dat dit meisje pijnloos zou doden, zo zag ze er ook niet uit. Maar ze was niet bang, ook niet voor pijn, niet meer. 'Ik ben niet bang voor pijn.' Zei ze met een glimlachje en haalde langzaam de bloemblaadjes van het bloemetje af. 'Ik ben Lorah.' Stelde ze zich aan haar voor, niet stilstaand bij het spottende "wonderlijke verschijnsel". 'En jij?' Vroeg ze kort en luchtig.

Avalon maakte een kort buiging en grijnsde geamuseerd," Avalon. Maar hoezo niet meer bang voor pijn? Dat vind ik nou erg jammer." Ze sloeg haar armen over elkaar en keek het meisje even onderzoekend aan. Ze zuchtte zachtjes en besloot uiteindelijk toch wat dichter naar het meisje toe te gaan. Dat praatte toch wat makkelijker.

Lorah haalde haar schouders op en dacht er over na. 'Misschien moet ik het anders beschrijven. Iedereen is wel bang voor pijn, op een of andere manier. Maar ik denk dat het me eigenlijk pas deert als het daadwerkelijk pijn doet. Ik vind dat ik mijn tijd nogal verdoe aan het bang zijn voor dingen. Helaas heeft iedereen wel een bepaalde angst.' Zei ze terwijl ze nadacht over haar woorden. Lichamelijke pijn was natuurlijk wel anders dan de pijn die zijn kon "vergeten."

Avalon keek bedachtzaam en liet de woorden van Lorah even tot zich indringen." Je hebt een aparte kijk op dingen. Ik vind het een leuke kijk." Avalon was helemaal verbaasd van haar eigen woorden. Ze gaf een compliment! Voor één van de eerste keren in haar leven gaf ze een compliment.

Dat liet Lorah glimlachen. 'Dank je. Fijn dat je het leuk vind.' Zei ze en moest eerlijk zeggen dat ze er nooit zo over nagedacht had. Ze wist wel dat ze was veranderd van een meisje met veel woede in iemand die het eigenlijk niet zoveel uitmaakte. Maar inderdaad, deze instelling beviel haar ook wel. Het gaf niet zoveel druk op haar schouders, het gaf haar een mogelijkheid om door te gaan met het leven, hoe zwaar het soms ook kan zijn. Ze deed de capuchon van haar cape af en fatsoeneerde even snel haar donkerblonde haar.

Avalon ging in het gras zitten en frunnikte wat aan de bladeren," Voor of tegen?" Vroeg ze alleen maar en bleef even naar die blonde haren van het meisje kijken. Waarna ze haar blik weer afwendde en richtte op de bladeren waar ze mee aan het spelen was. Het was raar om een keer niet boos te worden gelijk nadat je diegene had leren kennen vond Avalon. Ze was gewend hatelijk en gemeen gevonden te worden maar dit meisje deed alsof ze dat helemaal nooit was geweest. Terwijl haar eerste paar zinnen behoorlijk dreigend waren geweest.

Lorah keek Avalon aan en knipperde eventjes met haar ogen. 'He?' Ze dacht even na en besefte toen waar ze het over had. Natuurlijk, dat was toch vrij logisch dat ze het daar over had. Ze schudde warrig met haar hoofd. 'Oh, tegen.' Zei ze met een glimlachje en besloot om ook te gaan zitten. Ze deed haar cape uit en vouwde deze op om in haar tasje te stoppen. De kleren er onder waren lichte beige/wit achtige kleuren die niet erg opvielen. Misschien was dit ook wat prettiger voor Avalon.

Jason liep heen en weer tussen de bomen. Zijn rug recht, handen achter zijn rug in elkaar verstrengeld. Hij dacht na, zoals gewoonlijk had hij daarvoor een rustige, beschermde plek voor gezocht. Hij dacht na over wat hij moest doen. Hoe hij zich nu moest gaan gedragen. Af en toe gleden zijn gedachten richting Rose, naar hoe goed hij zich voelde als hij bij haar was. Vervolgens gleden zijn gedachten naar hoe het straks verder moest, Rose hoorde bij de koning, ze kon er niets aan doen. Ze had nu eenmaal een bloedband met die man. Kon hij zich daaroverheen zetten? Kon hij dat gewoon vergeten en met zijn hele hart van haar houden? Hij wist het niet, maar het was iets wat zijn gedachten al dagen beïnvloedde. Als hij het accepteerde, zou hij niet meer met de rebellen kunnen vechten. Dan zou hij dingen doen die voor Rose slecht waren, iets wat hij sowieso nooit kon doen. Ayle zweefde boven hem, net boven de bomen om te zorgen dat hij niet ineens aangevallen kon worden. Zoals hij nu was, was hij niet op zijn hoede en liet hij Ayle op zijn omgeving letten. Iets wat altijd prima ging.

Waarom moest ze nou zo nodig haar gelijk bewijzen? Ze had gewoon alles kunnen beamen, dan had ze niet die belachelijke jurk aan gemoeten maar nee hoor Nikki was weer te koppig om toe te geven. Mopperend ploeterde Nikki verder zo veel mogelijk uitstekende takken ontwijken. Haar jurk bleef haken en Nikki hoorde een geluid waar ze sinds ze deze jurk aan getrokken had bang voor was. ‘Dat kan er ook nog wel bij,’ vloekend constateerde ze dat de scheur gelukkig niet zo groot was als waar ze bang voor geweest was. Hoe doen mensen dat toch? Nikki vond dat deze jurk veel te strak zat rond haar middel en dat hij veel te lang was om je er vrij in te kunnen bewegen. Het liefste wou ze hem uittrekken en verbranden maar omdat ze verder geen kleren bij haar had moest ze het nog even volhouden. Uitgeput zakte ze tegen een boom aan ‘niet meer dan tien minuten rust,’ sprak ze met zichzelf af. Als is een reflex wou ze haar zwaard losmaken maar aan haar middel hing niks ‘oja… geen wapens.’ Dit was officieel de vervelendste dag deze week en de week was nog maar net begonnen. Na tien minuten kwam ze met moeite overeind en begon door te lopen. In haar hoofd maakte ze een notitie “Ga nooit maar echt nooit meer een weddenschap aan als er een jurk en wapens in voorkomt.”

Jason liep nog steeds heen en weer over de open plek. Tenminste, tot het moment dat Ayle hem waarschuwde dat er iemand aankwam. Jason gebaarde dat ze hoger moest gaan vliegen, nu hij wist dat er iemand in de buurt was zou hij zijn gedachten er meer op instellen nam hij zichzelf voor. Al wist hij dat dat bijna een onmogelijke taak was, zeker nu hij zoveel aan Rose moest denken, ze nam echt elke centimeter van zijn gedachten in beslag. Alsof ze vastbesloten was zich in alles wat hij had vast te haken zodat hij haar nooit meer zou vergeten. Ergens hoopte hij dat zij ditzelfde voelde, dat zij ook het gevoel had dat ze aan niets anders meer kon denken dan aan hem. Egoïstisch, hij wist het. Toch wilde hij het wel.

Struikelend en vloekend mompelend liep ze in gedachte gezonken verder. Ze had geen flauw idee waar ze heen liep maar verdwaal was ze ook niet. Denkend aan de vorige avond verscheen er een glimlachje op haar gezichte en begonnen haar ogen te glinsteren.
Zo zag ze er gewoon uit als een mooi jong ongevaarlijk meisje dat de weg krijt was maar schijn bedriegt. Nikki had het gevoel dat er geen einde leek te komen aan dit bos daarom voelde ze toch iets van opluchting toen ze eindelijk op een soort openplek kwam. Ze zag een jongen heen en weer lopen op de openplek en ze begon naar hem toe te lopen.
‘Hallo!’ vrolijk zwaaide ze naar de jongen, dit was het uitgelezen moment om de wedenschap te winnen. Ze zou deze wedenschap winnen en dan kan ze eindelijk haar kleren en wapens terug halen. Ze was nog een meter of tien van hem verwijdert toen ze met haar voet in een kuil stapte, haar enkel verzwikte en hard op een steen viel. ‘Schit!’ verschrikt probeerde ze de grond weg te houden met haar handen maar het enige wat ze bereikte was dat ze zich open haalde.

Jason draaide zich om toen hij doorhad dat er iemand op de open plek was verschenen. Toen hij zag dat het gewoon een vrouw was, ongewapend zo te zien, liep hij naar haar toe. Juist opdat moment zag hij hoe ze voor zijn ogen struikelde. Hij snelde naar haar toe en hielp haar overeind. 'Alles goed?' vroeg hij toen, hij klonk niet echt heel erg bezorgd. Alleen was hij wel oprecht. Hij keek haar eventjes kort aan. Ze was mooi, dat moest hij toegeven maar hij vergeleek iedere vrouw tegenwoordig met Rosetta, en niemand kon aan haar tippen. Er verscheen een klein glimlachje op zijn gezicht en hij keek haar nog steeds aan.

Nikki kon nog net een sarcastische opmerking inslikken. ‘Het gaat wel,’ dankbaar dat hij haar geholpen had opstaan lachte ze even. Ze had haar linkerarm opengehaald en een druppel bloed viel op de grond, gelukkig was het niks wat een verbandje niet kon verhelpen.
‘Maar bedankt voor het vragen’ ze glimlachte even naar hem voor haar blik naar haar jurk getrokken werd.
Haar adem stokte even in haar keel, het kleine gat van eerst was veranderd in een groot gapend gat.
‘Hier zal moeder niet blij mee zijn,’ zogenaamd treurig schudden ze haar hoofd, ze had het natuurlijk niet over haar echte moeder maar Mariëtte had gezegd dat Nikki haar maar zo moest noemen omdat ze gek werd van dat ge-mevrouw.
Mariëtte was ook degene die gezegd had dat Nikki nog geen hele dag in een jurk rond kon lopen en zich kon voordoen als een gewoon meisje dat nog nooit een wapen vast gehad had. En natuurlijk moest Nikki daar weer tegen in gaan.