De Oase in de woestijn

Ergens in de woestijn, het is niet duidelijk of het het midden is, ligt een oase. Een oase van rust, een oase vol met tropische planten en een stromend riviertje van het ene begin van de oase tot de andere kant. De oase is dicht begroeid met allerlei tropische bomen, bloemen en struiken. Omdat het zo dichtbegroeit is val je niet echt op, en is dit dus een perfecte plek om je schuil te houden... Als je een rede hebt om je schuil te houden.

regels: wees voorzichtig met de planten
aant: stuk of 20 misschien meer, de oase is niet klein.

Cara had geen reden om zich schuil te houden, maar dit was een perfecte plek voor een stel rebellen die ongezien hun plannen wilden smeden. Er kwamen hier zelden mensen langs, hooguit eens een kamelenkaravaan of een nomadenstam. Het was ver van de buitenwereld, niet te doen om er heen te wandelen. Dat was dan ook de reden dat ze haar draak gebruikt had. Deze lag met een oog open bij het riviertje om zijn energie bij te pompen. Maar zelfs in deze houding zag hij er enorm dodelijk uit, iets wat hij ook was. Cara liep over het eiland van de woestijn heen, nam geen moeite om zich schuil te houden, opzoek naar eventuele rebellen.

Lavinia was hier, niet omdat ze iets van plan was, ze beraamde niets met andere rebellen, ze was gewoon alleen en dode een aanhanger van de koning alleen als die op haar pad kwam. Waarschijnlijk waren die aanhangers enorm dodelijk, en dat was zij niet echt. Ja ze zou iemand doden, ze was er niet bang voor, maar de kans dat haar dat zou lukken was klein, ten eerste omdat ze waarschijnlijk zeker een kop groter zouden zijn en het enige wapen wat ze bezat een dolk was, scherp maar maakte maar een nihille kans om iemand te doden. Dus toen ze iets hoorde was ze enorm op haar hoedde, om beter overzicht te hebben klom ze in de eerste de beste boom die er stevig genoeg uitzag om haar te houden, en waar ze onzichtbaar in zou zijn. Stilletjes kroop ze omhoog tot ze op een hoge tak vol bladeren zat en keek om zich heen, ze zag niets maar ze voelde de ijzige aanwezigheid van iets of iemand..

in oases zijn toch alleen palmbomen ofzo? :3
=
Cara's donkere bijna rode ogen schoot omhoog toen ze enkele bladeren omlaag zag vallen. Haar blik ging direct omhoog, maar kon geen felgekleurde vogel ontdekken. Haar hand lag nog niet op haar dolken die in haar wapenriem staken. Rustig bleef ze stilstaan, omhoogkijkend. Haar intuïtie vertelde haar dat er iets of iemand was, het hoefde geen vijand te zijn, maar het betekende dat er iemand zat. Iemand die zich verborgen hield. Zonder wat te zeggen bleef ze onder de boom staan, degene die er zat zou zich vanzelf kenbaar moeten geven. Een boom was neit echt een comfertabele plek om je schuil te huilen

geen idee??xd ik ben er nooit geweest^^
het is gwn een vaag klimaat daar in de woestijn;) en er staan vast wel ergens palmbomen in deze oasexd
~~

Ze hoorde wel een zacht geluid, een adement geluid, het kon natuurlijk ook een dier zijn. Voorzichtig stond ze op en liep naar het uiteinde van de tak die zover naar de overkant reikte dat ze naar de andere boom kon overstappen. Geruisloos stapte ze op de tak van de andere boom en liep zacht naar de stam en greep een tak vast boven haar en klom erop, vanaf hier had ze beter zicht op het pad en kon een woest uitzient meisje onderscheiden, daar wilde ze liever geen ruzie mee, het probleem was alleen dat ze niet wist of het een rebel was, of een volgeling...

Toen het meisje overstapte naar de andere boem vielen er weer enkele blaadjes omlaag. Iets wat niet te voorkomen was, hoe stil het meisje ook was. Zonder nog maar naar haar wapens te rijken ging haar blik naar de volgende boom waar ze een glimp van zwart haar kon onderscheiden. Bij die ontdekking veranderde haar utdrukking iets op haar gezicht, naar een tevreden glimlachje die nog geen seconde later alweer verdwenen was. Ze had de oorzaak van het geluid gevonden, het enige wat ze nu deed was naar het meisje te staren.

Ze zag de blik van het meisje, donkere bijna rode ogen staarden haar aan. Ze glimlachtte aarzelend, hoopte dat het meisje een rebel zou zijn, en anders hoopte ze dat het meisje zou geloven dat zij een volgeling was. Ze probeerde er zo onschuldig uit te zien en geen argwaan te wekken. Nu het meisje haar toch gezien had liet ze zichzelf behoedzaam naar beneden zakken, goed oplettend naar de reactie van het meisje. Niewsgierig nam ze het meisje in zich op,ze was fel en zag er nogal moordlustig uit.. Als ze het hier tegen op moest nemen kon ze maar beter vast beginnen met vluchten. "Hallo..." zei ze zacht, aarzelend en in haar toon hoorde je wat angst door komen.

Cara hield haar hoofd wat schuin terwijl ze uit de boom klom, "Hallo..." zei ze rustig, mar het was duidelijk dat Cara het meisje in zich opnam. Voor zover ze kon zien droeg ze een dolk b ij zich, wat opzich niet raar was op een plek als deze. Maar wat haar wel verraste was dat ze alleen was. Het meisje zag er jong uit en zou niet zomaar een reden hebben om hier te zitten. Het was een zware toch om hier te komen, zelfs met haar draak was het zwaar gewest. "Wat doet u hier?" haar stem klonk zols gewoonlijk beleefd, zoals deze tegen elke vreemdeling was die haar nog niet gestoord had.

Ze zuchtte opgelucht toen het meisje gewoon beleefd tegen haar deed. Een beetje te beleefd, ze was echt niet oud genoeg om aangesproken te worden met u.. "Ik had wat behoefte aan rust... Hoewel de tocht hierheen niet bepaald rustig was, die was nogal zwaar vind u niet?" vroeg ze vriendelijk aan het meisje. Maar ze was nog steeds wantrouwig en bekeek de wapens van het meisje, of eigenlijk de vrouw, die waren erg scherp.. "En als ik mag vragen... Wat doet u hier dan?" vroeg ze toch wel niewsgierig.

Cara geloofde het meisje niet helemaal, "Hoe bent u hier gekomen zonder kameel?" haar blik had geen enkel ander wezen in de buurt gezien dat wat weghad van een kameel. "En u heeft gelijk, een omstuimende tocht." andere zouden wat hebben opgemerkt over de prachtige omgeving, maar die interesseerde Cara niet. Kort nam ze een slok ut haar net bijgevulde waterfles. In deze hitte moest je aan de lopende band bijtanken om niet helemaal uit te drogen. "Ik ben op jacht."was haar korte antwoord, niet eens gelogen. Ze was op jacht op elke rebel die ze tegenkwam.

Ze kon maar beter zo goed als eerlijk zijn tegen dit meisje, en toen ze zei dat ze op jacht was liepen er al helemaal rilingen over haar rug. "Op jacht, en ik denk dat ik dan niet moet denken aan onschuldige diertjes?" zei ze in een poging de stemming wat luchtiger te maken. En om snel over d vraag hoe ze hier gekomen was heen te praten, ze wist neit of ze wel tegn dit meisje wilde zeggen dat ze met haar draak gekomen was. "En u hoeft me echt niet met u aan te spreken hoor" zei z nerveus glimlachend.

Cara haalde even haar schouders op, dan niet, ze sprak iedereen met u aan, ook al waren deze jonger dan haar, maar als het niet wilde was ze de beroerste niet. "Die diertjes merken er niet zo veel van,een goed gerichte dolk dood ze in een keer." sprak ze haast toonloos. Nog een keer bekeek ze het meisje onderzoekend. "Hoe ben je hier gekomen?" vrtoeg ze nogmaals.

Ze glimlachte maar wat, ze wist niet precies hoe ze zich moest houden in deze situatie. "Nou, met Gideon" zei ze, en gelukkig trilde haar stem niet. "Mijn draak." zei ze toch wat meer zelfverzekerd. Ze glimlachte nog maar eens naar het meisje. Ze trok haar rokje wat rechter en veegde de blaadjes ervan af. Ze schoof haar haar achter haar oren en keek het meisje weer aan met haar grote groene kijkers.

New
~~
Ariscoi was lang door de zanderige woestijn gelopen, en volde zich vandaag dus echt blind. Natuurlijk was hij dat altijd, maar door het zand kon hij niets aan voelen komen. Het losse zand zat voortdurend in de weg en zijn voeten brandden van het hete zand. Siemm had hem een stuk meegenomen gelukkig, en nu koelde hij zijn voeten in de oase ergens midden in de woestijn. Zijn voeten zaten in het heerlijk zachte water en hij zelf dronk hele handen vol. Hij voelde hoe het water van zijn handen en kin af drupte. 'keek' een beetje rond door met zijn handen de grond af te tasten en keek tevreden. Niemand zou hier komen, en als er iemand zou komen zou die niet zien dat hij een handicap had, gelukkig had Stefalus hem dat geleerd. Zorgen dat niemand iets door had. Hij keek mensen netjes aan door ongeveer te berekenen waar hun ogen moesten zijn. Zijn oren waren nog steeds heel goed, en hij hoorde een kort briesje langswaaien.

Het briesje was Mick geweest. De tweelinggeest zweefde rond over de oase en was volledig onzichtbaar. Maar de zon begon weer te dalen onder die bepaalde lijn en met een flits verscheen de honderd meter lange draak. Je moest nog wel goed kijken om hem te zien, hij was bijna helemaal doorzichtig. Als je je afvraagt waarom hier een draak cirkelt, Thomas lag aan de andere kant van de oase in de zon te slapen, tussen de bosjes. Hij was hier al de hele dag. Hij was begonnen met zijn ontbijt en had daarna nog even getraind. Daarna had hij zich uitgekleed en was gaan zwemmen. Toen het zelfs voor zwemmen te heet was, was hij in de bosjes gaan liggen en in slaap gevallen. Kort daarna was Mick verdwenen omdat tweelinggeesten niet zichtbaar waren rond het midden van de dag. En nu werd Thomas luid geeuwend wakker, een paar minuten na het midden van de dag. Rustig stond hij op en de slaap uit zijn ogen wrijvend liep hij naar de oase. Met een salto sprong hij in het verkoelende water. Hij liet zich op zijn rug drijven en keek naar zichzelf. Een paar uur slapen in de zon liet je heerlijk bruin worden. Daarna keek hij rond. Tot zijn schrik zag hij een jongen zitten aan de rand van het water. Snel begon hij te watertrappelen en keek naar de jongen, die daar rustig zat.

Ariscoi vloog omhoog toen hij merkte wat het briesje was. Hij kon het merken aan de verplaatsing van lucht. Een draak, er was geen enkel ander beest, mens of windje dat de lucht op deze manier deed bewegen, en hij kon het weten. Toen hij even later een gedempte geeuw en een plons, waardoor het water spanningen vertoonde, keek hij naar de plek waar het vandaan moest komen. Hij zag niets, maar zijn ogen 'keken' toch onderzoekend in de leegte. Hij merkte dat de jongen zijn handelingen in het water veranderd had, minder relaxed was. Hij was nu aan het water trappelen, en waarschijnlijk vroeg hij zich af waarom ARiscoi daar zat, Ariscoi wist dat die jongen, naar de beweging van het water en de geeuw van daarstraks te oordelen, wist dat hij daar zat.

Thomas zwom naar de jongen toe. "Ook hallo," zei hij, toen hij op zo'n 3 meter afstand bleef water trappelen. Hij had de jongen nog geen rare reactie zien tonen toen hij hem zag, dus het was waarschijnlijk wel goed. Mick kwam naast hem zweven en keek de omgeving af, zoekend naar een andere draak, als die er zou zijn. Thomas liet een straal water naar zijn zwembroek lopen en haakte het kledingstuk eraan. Rustig stuurde hij het water terug en trok onderwater de zwembroek aan. Dat voelde toch net iets fijner.

Ariscoi keek naar de plek waar de ogen van de jongen moesten zitten. "Hallo" zei hij kortweg. Hij voelde de aanwezigheid van een draak, maar Siemm zou nergens te zien zijn, ze waren in een woestijn, dan viel het totaal niet op dat er zand op de grond lag. Natuurlijk was Siemm wel verzand in een soort zandstorm op de plek waar woestijn . Ariscoi bemerkte dat het water vreemde acties vertoonde, maar zag niet wat er gebeurde, ookal nam hij aan dat de jongen met het water aan het 'wendigen' was. Hij keek dan ook niet raar op, ookal zou hij nu aan die jongen moeten vragen van welke kant hij kwam, of op z'n minst hoe hij heette, maar hij kende hem niet, en dat kon hij zo ook wel horen.

Thomas had gemerkt dat de jongen hem niet direct volgde met zijn ogen. "Hoe heet je?" vroeg hij nieuwsgierig. Na het weten van de naam kon hij er vast en zeker achter komen waarom de jongen traag was met zijn ogen. "En hoor je bij de koning of de rebellen? Aangezien je niet raar opkeek toen ik het water stuurde." Mick vloog intussen weg, dwars door de palmbomen en de zandheuvels. Soms leek het Thomas wel fijn om zo'n geest te zijn, maar nu hield hij zich bezig met andere zaken. Deze jongen met zijn trage ogen. Hij keek naar het kroontje op zijn hand, dat bijna niet meer te zien was door de jaren die er overheen waren getrokken.

"Ariscoi" zei hij, de jongen leek niets kwaads in de zin te hebben. "Jij?" hij kon niet aan mensen zien of ze bij de koning hoorden, omdat hij helaas het brandmerk niet kon zien door zijn handicap. Niet dat hij ermee zat. Wel bewogen zijn armen, onbemerkt en heel langzaam toch zijn hand op het handvat van zijn zwaard. De vraag die hij stelde was zowel naar zijn naam, als zijn kant. De aanwezigheid voor het andere wezen, waarschijnlijk een draak verdween. Mar hij was niet heel ver weg. Siemm lag nog waar hij lag.

"Thomas en ik hoor ook bij die vervloekte koning," zei hij. "En mag ik iets vragen? Je ogen lopen achter op mijn bewegingen, heeft dat een reden?" Misschien was het een persoonlijke vraag, maar Thomas was niet de persoon om daar rekening mee te houden. Hij trok zichzelf op de kant en ging een paar meter naast Ariscoi zitten. Rustig duwde en trok hij het water, zodat er kleine golfjes ontstonden. Zo dacht hij beter na over de dingen, zoals dat hij vandaag geen zin had in norsheid, maar hier nu met een koningsvolger zat, tegen wie hij norser was dan tegen rebellen.

"Hmm" mompelde Ariscoi, er was nog niemand die dat opgevallen was. Helemaal niemand, de jongen was een goede observator. "Laten we zeggen dat ik je niet kan zien zitten" ookal was zien relatief. Hij wist heel goed waar de jongen zat, en wist dat ook precies aan te wijzen. Maar hij zou de jongen niet herkennen aan zijn uiterlijk, maar aan de toon van zijn voetstappen, als hij die gehoord zou hebben of zijn stem. Hij zelf was niet anders tegen koningvolgers dan tegen rebellen, beiden bracht hij niet om, maar hij was aan de kant van de koning, omdat dat simpelweg makkelijker was, veiliger. Wat moest hij nou beginnen tegen de koning? Een blinde. Pfuh ze zouden hem uitlachen. En bovendien zou Stefalus het niet overleven. Stefalus had het al moeilijk, kwakkelde met zijn gezondheid, en dan kon je het er niet bij hebben om te moeten verhuizen, aangezien ze in Royal state woonden.

"Wat, ben je blind?" vroeg Thomas geschokt. "Dat is zielig." Hij keek even raar op van zichzelf. Hij had zowaar sympathie voor een koningsvolger, iets wat echt nooit voor zou komen. Zuchtend keek hij naar Ariscoi, verward in gedachten in gesprek met zichzelf. Zijn leven klopte de laatste tijd niet meer. Hij wist dat het bij Mick hetzelfde zijn. En wie weet bij Jake ook, vanwege het gemis. Hij liet zich met een plof achterover vallen en draaide met zijn hand rondjes over zijn buik. Opeens was hij totaal uitgeput, verward en wist hij niet meer wat hij moest doen. Hij voelde respect voor een koningsvolger, mensen die hij verachtte, en besloot dat hij de komende dagen maar hier moest blijven. Misschien alleen, sowieso met Mick, om te denken over wat hem allemaal overkwam. De missie die hij had om het volgende kamp op te sporen kon wel even wachten, al zou Jake daar langer mee in de cel zitten.

Ariscois gezicht betrok bij zijn woorden. Hij vond hem zielig. "Hmm, zielig" mompelde hij. "misschien vind ik het wel zielig voor jou dat je wel kan zien... Ik weet niet hoe mooi of lelijk de wereld is" mompelde hij. "maar ik ben niet zielig, ik kan me prima redden, zie dingen heel anders dan jij dat zou doen." hij sprak zacht en schudde het uiteindelijk van zich af. "Wat is er?" misschien was het onbeschoft het te vragen, maar hij merkte dat deze jongen iets op zijn hart had. "Zit je misschien in de problemen? Kan ik je ergens bij helpen" het maakte niets uit dat hij geen ogen had om mee te kijken, hij kon zich goed redden en hielp graag mensen, en deze jongen zag er voor hem uit, voelde voor hem aan, alsof hij wel hulp kon gebruiken.

"Ik heb gewoon tijd nodig om de dingen te overdenken," zei Thomas en hij zuchtte. "Dus ik was aan het plannen dat ik hier wel een paar dagen kon blijven om dat te doen. Ik hoop alleen dat ik niet eenzaam wordt. En verder is het niet iets wat ik graag met mensen deel." Hij zuchtte en keek naar Ariscoi. Deze jongen was anders dan de koningsvolgers die hij kende. Minder bezig met rebellen zijn slecht en dat soort dingen, maar gewoon oprecht aardig. Althans, zo voelde het.