De Oase in de woestijn

"Weet je het zeker?" vroeg Ariscoi, "soms kan het heel er opluchten om je verhaal aan anderen te vertellen..." Hij zei het niet dwingend, of met verdere betekenis, wilde alleen dat hij Thomas kon helpen, waar hij dan ook mee zat. Hij kon het niet zo goed hebben als mensen problemen hadden, of ergens mee zaten en hij kon er niets aan doen. Hij was het type dat altijd wilde helpen. Of je nou vriend of 'vijand' was. En vijand was relatief. Voor hem was je niet meteen een vijand als je bij de rebellen hoorde. Daarvoor moest je veel meer fout gedaan hebben. Natuurlijk maakte het feit dat je iemand vermoord had zonder reden je al veel meer tot vijand, maar hij wist niet zeker of hij daarbij niet hetzelfde op vriend, als op vijand zou reageren...

"Ik weet dat het op kan luchten," zei Thomas. "Alleen ben je eigenlijk nog een vreemde voor mij en ik vertel niet aan Jan en Alleman wat mij dwars zit." Hij keek even naar Ariscoi en kon aan het uiterlijk toch echt niet zeggen dat de jongen blind was. Misschien was hij te minachtend tegenover mensen met een handicap. Als hij terugdacht, wist hij dat hij dat niet altijd was. Eerst was hij gewoon aardig, heel aardig voor iedereen. Stond stevig in het leven en had overal plezier in. En toen namen ze Jake van hem af.

De jongen was verlaten, dat merkte hij aan de manier waarop hij sprak. Hij had al met heel wat mensen gesproken en Stefalus had hem wat kennis over de menselijke psychologie en sociale kenmerken enzo bijgebracht. Stefalus was een wijs man. Wist veel door zijn jaren van mensen uit de verte bestuderen. Vele handgeschreven boeken waren van hem, en enkel weinigen van zijn klanten kenden het verhaal wat achter de schrijver van deze toch erg prijzige boeken verschuild gebleven was. Eigenlijk wilde Ariscoi laten merken dat hij het wist, wist dat hem een dierbare afgenomen was, of hem verlaten had, hij ging voor dat eerste, waarom wist hij niet, nee vrouwen waren niet de enigen met een goed buikgevoel.

Thomas merkte dat Ariscoi ook ergens over nadacht, dus ging hij maar niet verder met praten. Van tijd tot tijd moest iedereen rustig na kunnen denken over zijn zaken. Helaas moest dat in zijn geval te vaak, al was het soms heerlijk om weg te zakken in gedachten. Zijn gedachten waren alleen nooit leuk. Maar nu zette hij alles van zich af. "Zeg, kan je wel zwemmen, ondanks je weet wel?" vroeg hij. Misschien was het beledigend, vandaar dat hij het woord blind ook niet uitsprak, maar Jake en hij hadden het altijd heerlijk gevonden om te zwemmen. Daarna met Mick, maar nu misschien wel met iemand die hij aardig vond.