Trainingsveld

Dit trainingsveld ligt vrij dicht bij het paleis en neem maar niet aan dat je hier zomaar kunt binnenwandelen. Er is een strenge controle en als rebel moet je wel erg van gevaar houden wil je hier komen. Er staan dummies, schietschijven er is een soort atletiekbaan en wat je ook maar kunt bedenken. Je kunt je eigen wapens gebruiken maar je kunt ze ook daar lenen. Er zijn mensen waarmee je kan trainen maar het is dan natuurlijk niet de bedoeling dat je de ander vermoord.

regels: je moet een kroontje op je hand hebben, maak niets kapot, vermoord of verwond elkaar niet
personen: het is best groot dus best een aantal

Cara had weinig problemen met het betreden van het trainingsveld. Het kroontje op haar hand was duidelijk zichtbaar geweest hoewel ze nu haar leren handschoenen eroverheen aangetrokken had. Op de achterkant van deze handschoenen zaten ijzeren spikes die je zeker niet in je gezicht wilde hebben. Vaak kwam Cara hier niet, ze ging liever buiten in het bos trainen. Maar daar had je niet alles. Rustig bekeek ze het enorme veld met talloze oefenmogelijkheden.

Shadow tilde alleen voor het idee haar hand op, ze kwam hier al zolang ze zih kon herinneren. Als andere jonge kinderen buiten hadden gespeeld was zij hier geweest met een boog of dolk in haar handen. Niet de prettigste jeugd musschien, maar wel een waar ze nu nog veel aan had. Haar haren lagen in een vlecht zodat ze niet in haar gezicht zouden waaien, in haar nek kriebelen of haar op een andere manier in de weg zitten. Ze wierp niet eens een blik op de wapens die je hier kon lenen maar haalde haar eigen boog van haar rug en spande hem aan. Het vertrouwde hout in haar hand en de pees die met een grote kracht een pijl zou afschieten gaven haar een gevoel van macht. Macht over het leven van iedereen die binnen haar bereik was, wat dus erg ver was.

Cara had twee van haar dolken uit de schde getrokken en had ze nu stevig in beide handen. Haar donkere ogen keken nogmaals over het veld heen. Het was rustig, ze zag een ander donkerharig meisje en in de verte leken er een paar personen bezig te zijn met speerwerpen. Niet iets wat haar intresseerde. Op haar gemak liep ze in de richting van een paar dummies die tegelijk dienst deden als schietschijf voor pijl en boog, hoewel zij ze ging gebruiken voor het werpen van haar dolken.

Shadow zag hoe een meisje naar de doelen liep die zij net had uitgekozen om als schietschijf te dienen. Niet slim van dat meisje. Ze zou niet gewond raken maar als het aan haar lag wel schrikken. Rustig, zonder haar blik van haar doel af te halen, haalde ze een pijl uit haar koker en legde die aan. Met een enkele ruk aan de pees was de boog gespannen en mikte ze. Op het eerste gezicht leek het of ze op het meisje richtte maar toen ze haar pijl liet glaan vloog die rakelings langs haar heen om daarna de dummie te raken op de plek waar bij een mens zijn hart zat. Met een tevreden uitdrukking liet ze haar boog zakken.

Cara hoorde hoe een pijl van achteren aan kwam suizen. Voelde hoe deze langs haar hoofd vloog en zag hoe deze even later trillend bleef stilhangen in het doel waar zij tegenover stond. Cara liet haar schrik niet merken, met een dodelijke blik draaide Cara zich om naar degene die de pijl had afgeschoten. Haar vingers ontklemde haar dolk even stevig, zichzelf beheersend om het meisje niet een dolk in haar hart te mikken. "Was dat nou echt nodig?" Cara's stem klonk kalm zoals gewoonlijk, het gebeurde maar zelden dat er echt een duidelijke emotie in door schemerde zonder dat ze het zelf wilden dat het gebeurde.

Shadow haalde nonchalant haar schouders op toen het meisje zich tot haar richtte. "Gewoon op doelen schieten is saai toch, dit is een uitdaging," zei ze grijnzend terwijl ze dichterbij liep. Een voordeel van zich gedragen als volgeling van de koning was dat ze zonder problemen zichzelf kon zijn. Ze had hier als het ware een 'baan' dus de koning wist dat ze veel tijd onder de rebellen doorbracht. Hij ging er vanuit dat ze dat voor hem deed. Een nadeel was dan weer dat ze zo neerbuigend tegen hem moest doen. "Dus in zekere zin was het inderdaad nodig," zei ze tegen het meisje.

Cara keek het meisje even neerbuigend aan, "Zoek dan maar iemand anders die Willem Tell wilt spelen, ik pas." zonder wat te zeggen liep Cara een eind van een van de dummies af en wierp haar dolk in de richting van de stropop waar deze precies bij de pijl van het meisje terecht kwam. Eigenlijk waren deze doelen doodsaai om mee te werken, er zat geen beweging in. Maaar het was goed genoeg om het gevoel van je wapens extra goed in de vingers te krijgen.

wat is Willem Tell? o.O
-------------
Shadow zorgde ervoor dat er niet nog een brede grijns op haar gezicht verscheen. Al was het niet haar bedoeling vrienden te maken had ze ook geen zin in ruzie. Geinteresseerd keek ze naar wat het meisje deed en volgde de dolk die de dummie raakte. Ze had dat niet hoeven zien om te weten dat het meisje goed was, de manier waarop ze de dolk gooide liet al zien dat ze het vaker had gedaan en er gewoon al vanuit ging dat ze zou raken. Terwijl ze nog een pijl op haar boog legde stapte ze wat opzij naar een andere stropop. Zonder dat ze zichzelf de tijd gaf er goed voor te gaan staan schoot ze al een pijl af en binnen twee seconde had ze een volgende gepakt en afgeschoten. De eerste pijl raakte de dummie in zijn hoofd en de tweede in de maagstreek.

Die gast die zo'n appel van iemand z'n kop liet schieten of zo
-
Cara liep naar de pop om haar dolk eruit te trekken, dolken waren niet zoals pijlen. Je had er veel minder van. Toen ze de dolk met een ferm gebaar uit de stropop getrokken had keek ze toe hoe het meisje naar de volgende pop ging. "Als het leefde zou die nu morsdood." zijn merkte ze op toen ze naar de twee pijlen keek, in de maag was sowieso al dodelijk geweest, maar de pijl in zijn hoofd had als het een mens geweest was, fataal geweest.

oki
-------------
Shadow knikte met een tevreden glimlach. "Een dolk in je hart is meestal ook al genoeg," zei ze met een knikje naar de stropop waar het meisje net haar dolk op had gegooid. Zelf liep ze ook weer naar de dummie toe en trok haar pijlen er uit. Al had ze er dan verschillende zou ze ze niet verspillen. Het kostte heel veel werk nieuwe te maken, en dan goede. Geen pijlen die naar rechts gingen als je naar links mikte. Zelfs de kleinste afwijking kon voor een mislukt schot zorgen op een lange afstand en als sluipschutter moest het eerste schot dodelijk zijn.

Cara knikte, een dolk in je hart was altijd genoeg om je tegenstander te doden. Rustig liep ze verder naar het volgende doel. Ditmaal wierp ze beide dolken die al draaiend in de maag en borststreek terecht kwamen van de pop. Verveeld liepz e er weer heen om ze eruit te trekken. Dit was geen uitdaging te noemen.

Shadow wilde een nieuwe techniek uitproberen, ze had het wel eens eerder gedaan maar beheerste hem nog niet. Niet goed genoeg, vond zij in ieder geval. Ze gebruikte de twee pijlen die ze net al had afgeschoten en legde ze tegelijk tegen de pees aan en spande die. Dit was moeilijker en kostte meer kracht omdat de pees als het ware korter was. Ze mikte op de borstkas waar het hart van de dummie zat en liet de pijlen gaan. Een van de pijlen kwam in de nek terecht, ook dodelijk maar niet waar ze hem had gewild, en de andere iets rechts van het hart. Beide troffen doel al was het niet waar ze ze had gewild.

Cara zag wat het meisje probeerde, wat aan haar gezicht te zien niet lukte zoals ze zou willen, "Je moet de pijlen dichter op elkaar zetten, dan is de pees langer." ze keek het meisje even aan. Zelf ging ze niet vaak om met pijl en boog,ze wist er mee om te gaan, maar ze hield meer van haar dolken. Daar kon je mensen tenminste van dichtbij mee vermoorden. Je kon zien hoe ze stierven.

Shadow keek toch wel wat verbaasd naar het meisje, ze was niet echt gewend hulp te krijgen. Niet nadat ze zelfstandig was geworden. Natuurlijk had ze in het begin 'les' gekregen, maar nu vogelde ze alles zelf uit. "Dankje," zei ze met een aarzelend glimlachje. Ze haalde de twee pijlen uit de dummie, liet weer naar achter en legde weer aan. Het ging inderdaad gemakkelijker, al moest ze wel uitkijken dat de pijlen elkaar niet raakte omdat ze elkaar dan uit hun baan haalde. Weer mikte ze en trok de pees naar achter tot haar duim haar oor raakte en liet weer los. Ze had weer gemikt op de hartstreek en een pijl vloog daar precies in, de ander iets lager maar dat zou ook dodelijk zijn omdat daar de longen zaten. Als je het zo bekeek was het menselijk lichaam eigenlijk heel zwak, er waren heel veel plekken waar een goedgemikte pijl of dolk het einde zou betekenen.

Cara reageerde niet op het 'dankje' maar volgde de bewegingen van het meisje. Van alleen al kijken naar je tegenstander, of bondgenoot kon je al veel leren. Alleen al over hoe ze dachten, en vechttechnieken waren ook altijd handig om op te pikken. Ze liet haar dolk even in haar hand rondtollen voor ze hem terug in haar riem stopte. Haar blik ging naar de laatste twee pijlen in de dummie, "Die poppen hadden geen schijn van kans." merkte ze op. "Elk mens was morsdood geweest. "

Shadow knikte, dat hadden de meeste mensen niet als zij besloot dat het voorbij was voor hen. Een groot drama maakte ze daar niet van, meestal wachtte ze gewoon tot ze sliep om er dan voor te zorgen dat ze nooit meer wakker werden. Veel gemakkelijker en veel minder rotzooi. "Dat zijn ze inderdaad meestal," zei ze met iets van een glimlach. Het was niet zo dat ze er op kikte iemand te doden, maar ze hield er wel van te doen waar ze goed in was. En moorden was daar een deel van.

Cara liep rustig verder naar de volgende poppen, het waren simpele doelen, maar ze waren smaller dan de vorige poppen waardoor je beter moest mikken. Ze deed een paar stappen naar achter zodat er ongeveer 20m tussen haar en de pop was. Een flinke afstand voor de dolken die ze moest werpen, maar ze had er vertrouwen in dat ze het zou halen. Het was makkelijker dan in een echt gevecht. Met een scherpe worp, waar duidelijk flink kracht achter zat om de afstand te kunnen halen raakte ze de pop in haar buik, dat was overleefbaar, maar dan moest je wel geluk hebben.

Shadow volgde het meisje met haar ogen terwijl ze ook haar eerste pijl uit de andere pop haalde, dit deed ze voorzichtig. Ze wilde niet dat de schacht af zou breken dus trok ze hem er bij de pijlpunt uit. Toen ze die bij de andere pijlen in haar pijlkoker stopte waren er weer 24. Ze had nog een reserveset voor als ze haar pijlkoker zou kwijtraken of wat dan ook. Als het ware had ze dus 24 levens bij zich. "Pijnlijk," zei ze als reactie op de dolk in de 'buik' van de pop. "Of hij nou sterft of niet, daar heb je geen last meer van." Zelf mikte ze meestal op kuiten als ze iemand pijn wilde doen, als je daar werd geraakt door een pijl verging je echt van de pijn.

Ik weet niet echt meer te reageren :3
-
Cara glimlachte even kort terwijl ze naar de pop liep. de dolk zat er minder ver in dan ze gehoopt had, maar het had een mens voldoende uitgeschakeld om het zonder problemen af te maken. Met een ruk trok ze de dolk uit het stro en wreef het uit gewoonte even schoon aan de mouw van haar jurk. Al was het leer niet het beste schoonmaak materiaal.

ik ook niet XD zo maar afronden dan?
------------
Shadow keek naar het meisje, het was niet nodig de dolk schoon te maken. Stro liet in tegenstelling tot bloed geen sporen achter. Zelf maakte ze haar pijlen ook schoon, maar deed dat meestal aan het gras of bladeren of als ze alle tijd had met een lapje stof. Soms had ze echter daar de tijd niet voor en moest ze een gebruikte pijl die nog niet schoon was opnieuw gebruiken. Best een vies idee, maar zij had er geen last van. Alleen de persoon die werd geraakt.

Haha is goed xd
-
Cara stopte haar dolk terug in haar riem en keek nog even kort naar het meisje. "Ik ga er maar eens vandoor." zei ze met een licht buiginkje uit respect. Op dat moment werden de vleugelslagen van haar draak hoorbaar die het terrein op gevlogen kwam. Hier hoefde je niet voorzichtig te zijn, om je draak te verbergen tegenover eventuele rebellen was alleen nodig in vijandelijk gebied.

Shadow boog ook even, heel even maar. Ze hield er niet van neerbuigend te doen. Maar ze had wel een soort respect voor het meisje. Ze zou haar in ieder geval niet als tegenstander hebben en was dus blij dat ze aan dezelfde kant stonden. Of nou ja, dat het meisje dacht dat ze aan dezelfde kant stonden. Ze keek even op bij het horen van het geklap van vleugels, ze dacht dat Ash ook wel ergens in de buurt zou zijn. Al vond ze hem prachtig was zijn opvallende kleur soms erg onhandig.

NEW

---------------------------------------------------------------

'Waarom zou ik er niet in mogen?!’ zo kalm als ze kon zijn keek ze naar de man die haar net de toegang geweigerd had. De woeden en teleurstelling die ze voelde was duidelijk te horen in haar stem.
‘Het spijt me Nikki maar na wat er de vorige keer gebeurt is…’ je merkte dat de man wel wat gewend was in tegenstelling tot de jonge die naast hem stond te rillen.
‘Kom op Rik wat er vorige keer gebeurt is is toch vergeten en vergeven? U hebt me zelf gezegd dat ik moet leren mensen te vergeven maar hoe kan ik dat als zij mij niet vergeven,’ Nikki merkte dat Rik niet zou toegeven dus wende ze zich tot de jongen naast hem ‘Zeg er eens wat van!’ Nikki zag dat hij niet wist wat hij moest doen onder haar smekende blik. Ze zag er op dit moment heel onschuldig uit.
‘Nee is nee’ Rik kwam snel tussen beide toen hij zag dat zijn jonge collega toe wou geven ‘en ik denk niet dat die jongen van vorige keer al vergeten is wat je met hem gedaan hebt.’
‘Ja oke ik heb me vorige keer misdragen maar ik beloof u dat als u me er nu in laat ik me voorbeeldig zal gedragen’ Nikki was nu ook niet van plan om zich te misdragen maar dat was ze de vorige keer ook niet en het was bekend wat er toen gebeurde.

Thomas liep langs het meisje en de wachter, die hevig discussieerden. Hij moest om haar lachen, terwijl hij het vervaagde kroontje op zijn hand liet zien. Het kon wel zijn dat ze naar binnen wilde en koningsvolger was, hij was niet aardig tegenover hen en vond dat ze er zelf wel uit kon komen. In het midden van het trainingsveld lag Mick als een opgerolde slang van vijftig meter op hem te wachten. Het was avond, dus Mick was goed te zien. Aan zijn zadel hingen de twee tonnen met water. Verder had de draak de benodigde spullen van Thomas bij zich en de attributen die hijzelf kon gebruiken in een gevecht. Thomas pakte zijn pijl en boog en ging op ongeveer vijftig meter van de schietschijven staan. Hij begon snel te schieten en binnen een paar seconden had hij er tien raakgeschoten. Het resultaat van veertien jaar training.