Het verlaten dorp Ormisia

Dit is een eng stuk van de provincie, het is redelijk groot en overal zijn huizen, die half platgebrand zijn en ruïnes. Geen enkel huis is onbewerkt gebleven en bijna allemaal staan ze op instorten, je moet natuurlijk de goede huizen weten, anders val je in vallen, stort je naar beneden, zak je door vloeren, vallen muren om je heen opeens weg, en meer van dat soort rare dingen. Dit was ooit een bloeiend handelsdorp, maar toen de koning erachter kwam dat de meerderheid van de bevolking rebels was heeft hij het plat laten branden en er is niemand aan het vuur ontkomen, tenminste niet dat iemand het weet. Hier zijn vele oude kolenmijnen waardoor ook de grond onder je voeten elk moment in kan zakken door mijnen die eronder gebouwd zijn.

Shadow voelde zich hier op haar gemak, gek genoeg. Er waren geen mensen wat zowiezo een voordeel voor haar was, vuur was niet iets waar ze bang voor was en aangezien ze hier vaker kwam wist ze precies waar ze moest uitkijken en waar goede verstopplekken waren. Met een doek om haar mond tegen de as, haar grote boog op haar rug en een kap op zag ze er meer uit als een spion dan ze vaak deed. Niet dat het haar iets kon schelen, er kwam hier toch niemand.

June stond in de oude kerk, de perfecte uitkijkplaats over het hele dorp en de omgeving, ze had een schattig zachtroze sjaaltje voor haar mond gebonden tegen de nog na smeulende restjes van het dorp. Niemand durfde de kerk binnen te gaan uit angst dat die in zijn geheel samen zou klappen, maar June was erachter gekomen dat de kerk toch nog redelijk gespaard gebleven was, waarschijnlijk omdat er niet echt iemand woonde. Nu zag ze in de verte een zwartachtig figuurtje bewegen door de verkoolde straatjes van het dorp. Het was nog niet duidelijk wat het was, alleen dat het leefde. Misschien een hert, of een ander beest. Ze likte kort over haar lippen, ze had al een tijdje niets meer gegeten. Na een van haar moordbuien nam ze altijd een dagje vrij. Zo ook nu.

Shadow liep rustig verder door het dorp, uitkijkend dat ze niet door de grond in een oude mijn zou zakken. Dat was haar de eerste keer gebeurd dat ze hier was, twee keer. Nu wist ze hoe ze die plekken moest herkennen en van verschillende wist ze waar ze zaten. Ondanks dat ze er vanuit ging dat ze alleen was hing zoals altijd haar boog gespannen op haar rug en zaten er in haar mouw werppijltjes. Ze ging nooit ergens heen zonder dat ze haar wapens bij had. Dan was ze veel te kwetsbaar. Bij elke stap die ze zette kwam er of stof of as omhoog. Ze wist dat er botten van mensen in de huizen lagen en dit stof misschien verbrand lichaam was, maar het deed haar niets. Het recht van de sterkste gold in deze wereld.

June zag het figuurtje het kerkgebouw naderen. Het meisje zag er niet op haar gemak uit, maar June wel, niemand zag haar op de plek waar ze was, en ze zou het meisje laten passeren als dat nodig was. Ze zou wel naar beneden gaan als het donker werd, nu viel ze teveel op in de donkerte. Ze gluurde door een van de schietgaten, dus het kon ook niet dat het meisje haar kon zien.

Shadow kwam bij de kerk aan en keek omhoog. Het was een wonder te noemen dat de kerk nog overeind stond en er ook niet uitzag alsof hij elk moment zou instorten. Dat wilde ze wel uitproberen. Ze wist dat het een risico was, misschien was de constructie niet zo stevig meer als de buitenkant eruit zag, en niet perse nodig. Maar er was niemand in de buurt, ze had geen opdracht en ze had er zin in. Dus liep ze voorzichtig naar binnen, wel op haar hoede.

Shit hier had ze niet op gerekend. Ze rende razend snel naar een plek waar ze beschut was, en niemand haar kon zien, ze zat onder de biechtstoel, en je kon haar niet zien omdat ze door de spleten van het hout gluurde. Ze hield niet van gezeldschap, natuurlijk wel als er veel mensen waren, maar nu kon het gevaarlijk zijn.

Shadow keek onderzoekend de trap op en alle treden zagen er nog heel uit, niet alsof ze er doorheen zou zakken in ieder geval. Na een korte aarzeling liep ze voorzichtig naar boven. Eerst haar voet op een tree zitten en zachtjes drukken, pas als ze er zeker van was dat hij stevig was ging ze er met haar volle gewicht op staan. Zo ging ze slechts langzaam, maar uiteindelijk kwam ze zonder kleerscheuren boven aan.

June keek met ingehouden adem toe hoe het meisje haar naderde. Nee, ze was niet bang, ze was nooit bang omdat ze er eigenlijk geen probleem mee had te sterven, en toch voelde ze zich benauwd in haar opgesloten plekje, dit leek de enige plek in heel Ormisia die niet vol met as lag en daar was ze blij mee. Nauwlettend hield ze het meisje in het oog dat duidelijk bang was dat de planken onder haar in gingen storten.

Shadow liep naar het raam zodat ze over het dorp heen kon kijken. Het zag er erg troosteloos uit, bijna helemaal zwartgeblakerd door het vuur. Of ze iets hoorde of dat het een gevoel was wist ze niet, maar met een ruk keek ze om en zag een meisje zitten. Doordat ze zo verbaasd was had ze haar boog nog niet gepakt, daar was het eigenlijk te dichtbij voor maar dat was altijd haar eerste reflex.

New
-------

Fell liep door het verlaten dorp. Hij had zijn boog gespannen en liep een beetje in elkaar gedoken. Hij verwachtte niet echt mensen te zien, maar hij voelde zich ongemakkelijk in de met as bedekte straten. Elk geluid klonk als iets bedreigends, alleen maar omdat er niets was, geen mens, weinig dieren. Fell zag alleen wat muizen die door de gaten in het hout van het ene huis naar het andere huis renden. Ergens had hij het vage gevoel van herkenning. Fell wist dat het een handelsdorp was geweest, dus het zou kunnen dat hij er ooit langs was getrokken, ergens in zijn verre jeugd. Maar hij daarvoor was hij niet hier. Hij had niet echt de opdracht gekregen hier te komen, maar hij wilde de huizen onderzoeken. Al was het alleen maar om te kijken.

Thomas stond boven op een vermolmde balk, die hem nog makkelijk kon dragen, en keek uit over de verlaten plaats. Het was doods en stil. Waarom moest hij hier een paar weken wacht lopen? Er was hier toch niemand. Zuchtend draaide hij zich om en keek de andere kant op. Daar liep iemand. Langzaam pakte hij zijn pijl en boog van zijn rug en spande de boog. Hij zou niet missen, maar wilde toch weten wie het was die daar beneden liep. Hij of zij moest er toch een reden voor hebben.

Fell keek naar binnen bij een huis waar hij langs liep. Hij stopte even, hij wilde beter kijken Er was niets te zien, een half ingezakte tafel, en een paar verbrande stoelen. Hij dacht stukken servies te kunnen onderscheiden, kleine scherven met bloemetjes erop geschilderd. Met een zucht liep hij verder. Hij keek omhoog, om aan de stand van de zon te zien hoe laat het was. Kort liet hij zijn blik over de ingestorte daken van de huizen gaan. Hij zag iets, ergens op een dakbalk. Eerst dacht hij dat het een stuk hout was maar het leek op een mens. Hij keek beter. De persoon was niet heel erg ver weg, het was duidelijk een mens. Maar Fell dook verder in elkaar, en hij ging dicht bij de muren van de huizen lopen. Hij trok de kap over zijn hoofd, op een manier dat het vanaf een afstand niet te zien was dat hij dat deed. Hij hield zijn boog nog omlaag gericht. Een vraag doolde door zijn gedachten. Vriend of vijand. Langzaam liep hij verder. Hij wist niet of de persoon hem had gezien. Waarschijnlijk wel, hij had in het volle zicht door de straten gelopen, maar hij probeerde niet gezien te worden. Of anders, uit het zicht te raken. Dus hij zocht naar steegjes, maar die waren er bijna niet in deze straat. Fell zag er één, maar die was nutteloos, het steegje lag aan de overkant van de straat. Fell zag verder niets, de deuren van de huizen waren ingestort. Er was een deur die nog vrij was, de rest van het huis was ingestort, maar de muur van de gevel stond er nog. Fell besloot zich er maar tijdelijk in te verbergen, totdat hij wist met wie hij te maken had.

Thomas zag de figuur een huis in sluipen. Lichtvoetig begon hij over de balken van de daken te rennen, richting het huis waarin de figuur was verdwenen. Het was midden op de dag. Aan Mick zou hij nu niets hebben, die was compleet onzichtbaar. Hij zuchtte terwijl hij met een grote sprong een paar meter verder vloog. Uiteindelijk kwam hij uit op het dak van het huis naast het huis waarin de figuur was verdwenen. Hij richtte zijn pijl weer op de figuur, die vanaf hier weer was te zien door de ingestorte muur.

Fell stond een tijd stil. Hij wilde verder, maar hoorde een geluid achter zich. Het was geen hard geluid, maar doordat het enige andere geluid dat van de wind was, viel het op. Het was het geluid van voeten, en van stukken as die van het dak af gleden. Fell bleef staan, hij dacht eerst na. Het geluid kwam van boven, dat was in zijn nadeel, iemand aanvallen van onderaf is altijd lastiger. Maar hij wist toch niet wie de persoon was, dus meteen aanvallen zou niet handig zijn. Fell besloot dat de beste optie gewoon omdraaien was, en de persoon aanvallen als het nodig was. Maar dan ook alleen als het nodig was. Fell draaide zich met een ruk om, en keek in de richting vanwaar het geluid was gekomen. Hij richtte zijn pijl op de persoon, die op het half ingestorte dak van het huis ernaast stond. Het was een jongen niet veel ouder dan Fell. En hij was ook gewapend, hij had een boog en richtte zijn pijl op Fell. Fell dacht de jongen ergens van te herkennen, misschien had hij hem ooit ergens gezien. Eigenlijk had hij geen zin om iets te zeggen, maar hij wist niets anders te doen. Dus vroeg hij lichtelijk geïrriteerd: "Wie ben je en wat doe je hier?"

"Is dat niet ook wat ik aan jou kan vragen?" vroeg Thomas en hij spande zijn boog iets strakker. Misschien was het wel een volgeling van de koning, hij kwam hem ook bekend voor, maar Thomas vond het niet erg om nu een pijl door hem heen te jagen. Elke volgeling minder was een volgeling minder, al was hij zelf ook een volgeling van de koning. Hij zuchtte. Zijn leven bestond uit paradoxen, een aaneenschakeling van paradoxen. Zo wilde een man toch niet leven. Wanneer zou hij zich er van kunnen ontdoen, dat zou in elk geval nog lang duren.

"Dat zou je inderdaad kunnen," zei Fell, "maar het zou fijn zijn als je dan eerst mijn vraag beantwoordt." Fell had geen zin tijd te verspillen, hun gesprek was tot nu toe vrij zinloos. Hij wilde weten die de jongen was. Al was het alleen maar zodat hij verder kon gaan met waar hij mee bezig was. Of om weg te kunnen zonder dat iemand een pijl op hem gericht hield. Fell richtte zijn ogen een tijdje op de grond. Hij dacht na. Ze waren allebei alleen, hadden allebei een boog als wapen. Het enige verschil was dat de jongen op het dak stond, en Fell schatte hem ook een stuk groter, hij was in ieder geval breder. Eigenlijk waren er weinig voordelen te bedenken. Fell was beter als hij niet gezien werd, maar hij had niet verwacht dat hier iemand zou zijn. Zijn enige voordeel nu was dat zijn gezicht voor het grootste deel verborgen was. Hij richtte zijn ogen weer op de jongen. "Dus?" zei hij. "Ga je nog antwoorden?" Hij sprak op een dwingende, maar geërgerde manier.

"Ik denk dat wij beiden weten waarom we hier zijn," zei Thomas raadselachtig. Hij begon de jongen te herkennen als volgeling van de koning en dat gevoel van herkenning zou dus wederzijds moeten zijn. Rustig ontspande hij zijn boog en sprong naar beneden. "Beide op een stupide missie voor de koning. Op zoek naar rebellen in een verlaten stadje." Zuchtend ging hij tegenover de jongen staan. Waarom moesten dit soort dingen nou? Hij liet het teken van de koning zien, op hetzelfde moment dat Mick door de muur van het huis naast hen kwam gezweefd.