Het verlaten plein in de stad Dealock.

Het was eens een prachtig plein. Feesten werden er gegeven. Tot diep in de nacht. Mensen van her en der kwamen er. Met plezier. Nu heeft het niets meer van zijn oude glorie. De natuur heeft het aangevallen. De prachtige fontein zit onder het onkruid en de boom ernaast heeft zijn takken gebruikt om het te overwoekeren. Stenen en banken zijn kapot en de prachtige cirkel met bogen die eromheen stond is kapot. Dit is het oude deel van de stad. Hoewel de stad zelf ook in verval is geraakt. Zoals vele steden.

Aantal personen: Max. 7
Regels: Die zijn er eigenlijk niet meer, niemand geeft erom.

Lucas lag op de stenen rond de fontein en keek naar wat er nog over was van zijn kleren. Hij zag er nog redelijk fatsoenlijk uit. Boven hem, ver weg, zweefde Arbre in de vorm van het ijs en de wolken. Hij viel niet op, zo leek hij op de rest van de wolken. Lucas glimlachte. Het was jammer dat Arbre nu niet naast hem kon zitten, maar hij had gemerkt dat draken niet altijd welkom waren bij mensen. In het weeshuis was Arbre na een tijdje de normaalste zaak van de wereld geweest, maar het kleine draakje werd altijd verstopt als er vreemden binnenkwamen. Tot op de dag van vandaag snapte Lucas nog steeds niet waarom.

Rose liep net onder de boog door. De jongen viel haar niet eens op. De kleine sleep van haar mantel volgde haar en de hakken van haar schoenen tikten op de grond. Ze zuchtte zachtjes en liep verder en keek soms even naar boeven naar Reyes. Hij zweefde in het zicht, het kon haar niets schelen. Ze was de dochter van de koning, natuurlijk kon ze gewoon haar draak laten zien. Rosetta beet op haar onderlip en keek rond. Ze was blij om even wat rust te hebben en niet het gezeur van vader aan haar hoofd. Natuurlijk was ze niet geheel makkelijk te herkennen.

Lucas tilde zijn hoofd op toen hij geluid hoorde. Er kwam een vrouw aangelopen. "Hallo," zei hij vrolijk. Daarna legde hij zijn hoofd weer neer en volgde de wolken. Hij merkte niet veel meer dan dat die vrouw er was, maar wat maakte dat nou uit? Hij keek naar Arbre, die er steeds meer uit begon te zien als een wolk, tot hij opeens verdwenen was. Misschien te hoog gevlogen. Tikkend op de stenen bleef hij nog even de hemel afspeuren en neuriede een liedje dat hij nog kende uit het weeshuis.

Verbaasd keek ze op toen ze een hallo hoorde. Ze keek naar de jongen. "Goedemiddag." Antwoordde ze terug. Ze vond, gelukkig een bankje en glimlachte. Rosetta ging op het bankje zitten en pakte een schriftje uit haar tas en een potlood. Ze schreef erin, over waar ze was en wat ze er deed. Rosetta beet op haar onderlip en was aan het spelen met haar haren. Rosetta verveelde zich een beetje, ze had zich over haar problemen gezet. Ze moest wel en concentreerde zich nu des te meer op haar missie.

"Wow, dat klonk netjes," zei Lucas, tot wie het goedemiddag een beetje laat doordrong. Hij ging overeind zitten en keek naar het meisje, of de vrouw. Ze zag er ook best wel netjes uit. Vast iemand uit rijke kringen. Maar dat waren niet zijn zaken om zijn neus in te steken. Hij keek naar wat ze schreef. Zelf kon hij niet schrijven. Het weeshuis had hen dat nooit geleerd, vooral omdat de meeste wezen opgehaald werden voordat ze oud genoeg waren om het te leren.

"Eerder informeel. Het kan nog netter als je dat graag wilt.." zei Rosetta met een kleine glimlach. Rustig schreef ze verder en keek naar de jongen die keek naar wat ze schreef. "Is het interessant..? Hetgeen dat je ziet?" Vroeg ze hem. Met een kleine glimlach. Ondanks dat ze de persoon niet kende, maar het kon haar niet veel schelen. Heel interessant was het niet, behalve als hij een rebel was maar Rosetta was even niet in de bui om iedereen te verdenken. Hoewel dat lang niet zo verstandig van haar was. Kort schreef ze op over haar problemen met haar vader.

"Ik heb geen idee," zei Lucas treurig. "Ik kan niet lezen of schrijven." Hij zuchtte en keek weer naar het schriftje. "Dat hebben ze ons in het weeshuis niet geleerd." Of het ook wel echt nodig was wist hij niet. Je kon de wereld ook begrijpen zonder te kunnen lezen of schrijven. De normale boeren konden vaak ook niet schrijven en wat misten zij nou in hun leven. Misschien de rijkdom, maar niet het verstand of geluk.

Rose keek hem wel een beetje verbaasd aan. "Oh.. Dat wist ik niet.." Antwoordde ze hem. "Afijn.. Er staat ook niet heel veel interessants, gewoon over waar ik geweest ben en dingen waar ik over nagedacht heb. Er gaat wel meer in mijn hoofd om, maar dat is niet aan vreemdelingen besteed.." Vertelde ze hem. "En natuurlijk verhalen over dingen die ik heb gehoord." Rosetta glimlachte kort eventjes naar de jongen en keek weer naar haar schriftje.

"Wat voor verhalen?" vroeg hij. Hij was dol op verhalen. Hij was dan wel volwassen voor zijn leeftijd, ook had hij als vijftienjarige altijd tussen peuters gezeten, die elke avond werden voorgelezen. Het was er bij hem een beetje in blijven zitten. Hij ging naast de vrouw op de bank zitten en keek naar het schriftje. Dat er zoveel informatie kon worden opgeschreven, hij vond het best grappig. Maar nog steeds kon je makkelijk zonder, vond hij.

Rose keek naar de jongen die naast haar ging zitten en ze glimlachte. "Verhalen die oude mannen aan de kampvuren vertellen. Over de draken, over wezens bij de Eenzame bergen, over nimfen die ooit in de prachtige bossen woonden." Vertelde ze met een glimlachje. Rosetta was altijd dol geweest op zulke verhalen. Die maakten haar rustig. En zeker als het goed te horen was, en door een goed iemand verteld was natuurlijk.

"Bestaan al die sprookjeswezens eigenlijk nog?" vroeg Lucas nieuwsgierig. (Dit wil ikzelf ook even weten, ) "Dat zou vet cool zijn. Eenhoorns, feniksen en centauren." Hij keek even omhoog naar de lucht, maar Arbre was nog steeds niet te zien. Daarom keek hij weer hoopvol naar het meisje. Hij zou het echt geweldig vinden als die wezens echt zouden bestaan. Dan zou hij ze gaan zoeken en vrienden met ze worden. Een hele kinderachtige droom, maar hij zou echt vrienden met ze worden. Levende wezens vertrouwden hem altijd heel snel. Hij had het alleen nooit geprobeerd bij gevaarlijke roofdieren.

"Nee, die bestaan niet meer.. Al honderden jaren niet meer." Zei Rosetta met een zucht. "Wel jammer eigenlijk." zei Rose zachtjes. Ze keek naar de jongen en glimlachte halfjes. "Maar de verhalen erover bestaan gelukkig wel nog steeds en ik hou ze bij me." zei Rose tegen hem. Ze keek naar haar schrift en glimlachte erom. Ze vond het geweldig dat ze de belangrijke verhalen bij zich had en ze kon terug lezen wanneer ze maar wilde, dat voelde heel erg goed.

"Heel jammer," zuchtte Lucas. "Maar je hebt gelijk, we mogen blij zijn dat de verhalen er nog zijn." De verhalen uit het weeshuis kon hij zich nog goed herinneren. Hij had ze dan wel niet kunnen opschrijven, zijn geheugen zat nog vol van ze. Vergeten zou hij de verhalen nooit. "Dus alleen de draken bestaan nog?" vroeg hij. "Laten we dan maar hopen dat die niet uitsterven."

Rose knikte. "Ja, alleen de draken bestaan nog. En dat zou wel mooi zijn. Het zijn echt prachtige wezens." zei ze glimlachend tegen hem. "Oja.. Ik heet trouwens Rose.." zei ze glimlachend tegen de jongen. Ze mocht hem tot nu toe wel. "En ja, inderdaad. Die verhalen moeten we ook niet vergeten. Dat zou vreselijk zijn.." zei ze, Rosetta meende het echt. Het zou niet goed zijn als die verdwenen.

"Ik ben Lucas, maar je mag ook Milan zeggen," zei Lucas glimlachend. "Dat is mijn tweede naam, vandaar." Hij grinnikte en keek om zich heen, naar de ruïnes van een oude, ooit bruisende, stad. Het was triest, maar misschien zat er wel iets achter. "Weet jij wat hier gebeurd is?" vroeg hij aan Rose. "Het is hier zo stil en doods, alsof er niets meer is." Zuchtend keek hij beter om zich heen, maar het was niet zo leuk om te zien, voor iemand die van leven hield.

Rosetta glimlachte breed en keek naar de jongen. "Aangenaam Lucas." zei ze het glimlachend. Waarna ze net als hij even rondkeek, natuurlijk pas nadat ze zijn vraag had gehoord. "Ze zeggen dat hier een slagveld heeft plaats gevonden, niemand won er, er waren alleen maar doden. Alles is er uiteindelijk door verwoest. Maar doordat het zo lang duurde voordat de doden opgeruimd en begraven waren en de mensen waren weggetrokken. Niemand had zin meer om het op te bouwen en zo is het geheel in verval geraakt.. Tot de natuur het overnam." vertelde Rose rustig.

"Ah," zei Lucas alleen maar en hij was even stil, terwijl hij zijn blik weer rond liet gaan. "Gelukkig hebben we altijd de natuur nog, die ruimt het wel op." Hij dacht er even over na. Straks zouden de eiken en dennen de stenen van elkaar losbreken en scheuren in de muren maken, terwijl de klimplant er elke stenen muur uit zou laten zien als een bemoste rots, ergens in een heuvellandschap.

"Inderdaad.. Gelukkig hebben we de natuur nog." zei ze zachtjes. Rose keek even naar de natuur en de stenen die erdoor kapot gemaakt werden. Ze glimlachte zwakjes en beet op haar onderlip. Kort bladerde Rose door haar schriftje en keek even naar Lucas. "Het klinkt alsof je de natuur prettiger vind dan het gewone leven van een stad.." Zei Rose zachtjes tegen hem, waarna ze haar ogen weer op de planten om haar heen richtte.

"Ik kom ook bijna niet in de stad," zei Lucas. "Het liefst slaap ik ergens in een bos of op een heide. Ik heb er niet speciaal een bed voor nodig." Hij glimlachte en dacht aan wat je wel mee kon maken in een bos, maar niet in een stad. Steden waren sowieso te druk, vond hij. In het bos kon je genieten van de stilte of het fluiten van de vogels. En het kon zorgen voor alles, als je maar wist wat je moest doen en waar je moest kijken.

Rosetta knikte even en keek naar Lucas en glimlachte kort. Handschoenen zaten om haar handen, hoewel een deel van haar vingers vrij waren en ze keek even schuin naar hem. "Ik ben het ergens met je eens, de natuur is heerlijk en daar heb je geen bed voor nodig. Maar toch, een goed bed kan soms ook wel prettig zijn.." Gaf Rose toe. Ze verlangde altijd erg naar een simpel bed als ze een aantal weken op Reyes geslapen had. Dan was ze echt kapot en wilde ze niets liever hebben dan een simpel bed.

"Ik heb er echt geen behoefte aan," zei Lucas. "Ik ben dan ook geen goede bedden gewend." Hij glimlachte. In het weeshuis had hij een eigen hangmat, om de kleine kinderen te kunnen laten slapen in de bedden. En die bedden waren ook niet alles. Met zijn hoofd op de vorm die hoorde bij het leven van Arbre en verder liggend op een matje van zacht mos sliep hij het lekkerst. Maar ja, iedereen had zijn eigen voorkeur.

Rose knikte. "Dat is dan wat anders.." zei ze met een glimlachje. "Achja, alles heeft zo z'n voor en nadelen denk ik zo." zei ze zacht. Rose kende de nadelen van goede bedden maar al te goed en vooral de kosten en al het nieuws dat dat met zich meebracht. Gelukkig werd ze niet zo snel herkend als prinses maar als ze zich ook maar eenmaal versprak had ze een probleem en dat wilde ze echt niet, Rosetta was nou niet zo heel verzot op problemen.

Lucas knikte zacht. "Nou ja, ik denk dat ik maar weer eens moet gaan," zei hij. "Het was leuk om met je te praten, Rose." Hij glimlachte en stond op. Even stond hij stil om te bedenken welke kant hij op zou gaan en uiteindelijk stak hij maar recht het plein over. Aan de andere kant draaide hij zich nog even om en zwaaide nog even kort. Daarna rende hij naar de randen van de stad, waar Arbre ergens zou zijn.