De Boomgaard

Het is er stil en er stoomt een kleinbeekje door. Er staan overal fruit bomen en het ruikt er zoet. Het is open voor iedereen, maar als je maar geen rotzooi maakt en open vuur in verboden door de boeren. Blijf van de bomen af en ook van het fruit. Er worden hier in de zomer met alle mensen fruit geplukt voor de voorraden.

Personen: niet meer dan 4
regels: Zit niet aan het fruit of aan de bomen.

Het was verboden om het fruit te stelen, dat stond op meer dan genoeg bordjes rond het terrein, maar dat was niet iets wat Cara tegenhield. Rustig liep ze door de gaard heen om een boom te zoeken die haar beviel om er een stuk fruit ut te plukken. Haar hakken tikte niet op de zachte grond waar de bomen instonden, maar het deed niets af van haar lengte die nu nog langer leek dan gewoonlijk. Haar ogen zochten de bomen af. Uiteindelijk vond ze een appelboom met prachtige rode appels die je gewoon riepen om je tanden erin te zetten.

emely kwam aan rennen en slikt. 'Uhm... dat mag niet' Kijkt haar aan en wijst naar een bordje. 'Heb je de bordjes niet gelezen?'zucht diep en neemt haar in zich op. 'Zeker niet duidelijk genoeg?' en loopt naar haar toe. 'ik ben emely ik woon hier achter. Eet hem maar snel op, als de boeren je zien gaan ze vast uit hun dak'.' ze glimlachte.

Cara bekeek het meisje ongeïnteresseerd waarna ze zonder wat te zeggen nog een appel uit de boom trok, voor onderweg. "Die boeren kunnen m'n rug op." zei ze terwijl ze de tweede appel in haar zak stopte. "Oh en ik heb de bordjes wel gezien." ze sprak zoals altijd zonder een duidelijke toon in haar stem, gewoon rustig en duidelijk. "Dus maak je maar geen zorgen dat ze niet duidelijk genoeg zijn."

Emely schrikt van hoe ze doet. ´HEE dat zijn onze appels!´. Pakt haar arm vast en kijkt haar boos aan. ´je kunt niet alles zomaar afpakken.´Zucht diep en slikt. Waarom kon iedereen zich niet gewoon gedragen, en normaal naar de regels luisteren? Ze werd boos en vond het allemaal maar oneerlijk hoe ze deed. Ze liet haar am los en keek haar boos aan 'Geef terug, ik ga het niet nog een vragen.'

ze je iets meer met persoonsvormen willen schrijven? En in de alwetende vertelvorm schrijven? :3
-
Cara trok haar arm los en zond haar een korte, maar dodelijke blik toe. "Schat het zijn maar appels, ik zou ook je leven kunnen pakken, maar dat zijn een stel appels vast niet waard. Bloedvlekken zijn nogal lastig uit kleding te krijgen." Dacht het meisje nou echt dat ze de appel terug zou geven? Ze moest echt wat aan haar houding gaan doen, mensen dachten veel te makkelijk over haar. Hoewel, je kon beter onderschat worden in de strijd zodat het nog leuker was om toe te slaan.

Emely trok haar zwaard en kijkt haar boos aan. 'jou hele toon staat me niet aan. Dit zijn onze appels en je negeerd onze regels niet.'ze wierp ene blik op het zwaard van haar. Zou ze goed kunnen vechten vroeg ze zich af. Kijkend naar het zwaard zonk haar moed in de schoenen. "Ga gewoon weg! je bent gewoon een ruzie zoeker!' Ik was boos op haar en ik moest me maar over mijn angst heen zetten.

Cara liet haar blik op het zwaard vallen, alsof het niks was keek ze het meisje even kort aan. "Jij bent degene die hier mijn weg versperd." zei ze rustig terwijl ze langs het meisje heenstapte. "Die twee appels zal jullie niet arm maken." zei ze rustig tegen het meisje terwijl ze kort tegen een boomstam klopte. "Die bomen zorgen daar wel voor." het leven als teler was maar simpel, zolang de natuur maar meewerkte hoefde je niks te doen en het eten groeide letterlijk aan bomen.

Emely trok haar zwaard uit de schede en doorkleifde de lucht ermee en hield hem boven haar hoofd. 'Sommige mensen zijn nou eenmaal arm en jij steeld evengoed nog de winst' Staat voor haar te koken van woede. 'Verlaat nu de boomgaard...' Ze liet haar zwaard iets zakken en slikte haar angst weg. Zij was misschien wel groter, maar ze moest vertrouwen op haar zwaard kunsten. Ze kon haar wel aan dat voelde ze door haar hele lijf, en bleef dat maar herhalen in haar hoofd.

Cara legde haar ene hand rustig op haar dolk, maar nam geen aanstalte om deze te pakAls je winst uit twee appels bestaat dan doe je toch echt iets mis. Zelfs een leek alsik weet dat." ze nam een hap uit de appel die ze in haar hand had en kauwde er langzaam op. Hij was zoet, maar otch knapperig. "Doe de complimenten aan de boeren." zei ze zonder acht te geven aan de woede in de stem van het meisje. Rustig liep ze in de richting waarvan ze gekomen was, hoewel ze het meisje vanuit haar ooghoeken in de gaten hield, ze bleef een zwaard in haar handen houden.

Emely voelde haar spieren zich langzaam ontspannen en keek haar na. Ze liet langzaam haar zwaard zakken en zuchte diep. 'Als iedereen 2 appels pakt heb je niks meer over'momeplde ze tegen zichzelf. Het waren haar vaders woorden maar ze was het er mee eens. Iedereen moest van hun appels afblijven. Ze keek naar het meisje dat weg liep. 'Sommige mensen hebben geen enkel respect' Ze draaide zich om en liep rustig in de richting van haar huis.

NEW
~~

Avalon had al ruzie met de boer dus eigenlijk kon er nog wat ruzie ook wel bij. Ze plukte een appel en nam er een hap van. Gelijk spuugde ze het weer uit en gooide de appel weer weg. Hij was zuur, Avalon hield niet van zure appels. Ze liep zigzagend om de bomen heen en af en toe beukte ze met haar hand of elleboog in de boom op haar stoot te oefenen. De boer schreeuwde iets maar toen het voor hem duidelijk was dat Avalon toch neit luisterde gaf hij het op. Gelukkig maar, dacht Avalon want ze had geen zin in dat gezeik van de man. Uiteindelijk liet ze zich tegen een boom aan glijden en pakte haar tekenblok erbij.

Jason liep tussen de bomen door. In zijn hand had hij een appel waar hij af en toe een hap van nam. Hij wist dat er regels golden over dat je niet aan het fruit mocht zitten, maar regels waren er immers om overtreden te worden nietwaar? Ondanks dat er een voor de schijn ontspannen glimlach rond zijn lippen lag was hij op zijn hoede. Je wist nooit wanneer je de verkeerde mensen tegen kwam.

Avalon begon grof een schets te maken van de boer. Ze had hem dan wel niet lang aangekeken maar zo'n bol gezicht vol met puisten en zwarte haren die overal vandaan leken te komen was niet makkelijk te vergeten. Om haar tekening helemaal af te maken liet ze de boer uiteindelijk in een andere tekening op zijn kop boven een pot die op het vuur stond hangen. Ze kon er wel om lachen en haar potlood leek automatisch over het volgende witte vel te gaan toen ze iets hoorde. Gelijk stopte ze en stond op om schitig om zich heen te kijken.

Jason liep rustig door. Al snel zag hij een meisje staan, het zag er een beetje angstig uit. 'Rustig maar, ik doe niets,' zei hij kalm toen hij tussen de bomen doorliep. Hij nam nogmaals een hap van zijn appel en keek haar aan. Hij liet zijn blik kort over haar lichaam gaan, zoals hij dat wel vaker deed.

Avalon keek hem nog steeds wantrouwend aan maar uiteindelijk veranderde haar uitdrukking en arrogant." Jij kan me niet eens iets aandoen." Zei ze spottend en veranderde haar houding. Ze ging weer zitten en begon weer te tekenen alsof ze nooit een opmerking had gemaakt naar die jongen of in de aanval wilde gaan." En kijk niet zo naar mijn lichaam of ik zal je een goed zicht op mijn vuist geven. Die spikes komen hard aan, vooral in ogen." Zei ze met een grote grijns haar blik niet van haar tekening afhalend. Ze tekende met snelle bewegingen en in harde lijnen de jongen. Hoe hij daar stond met zijn appel.

Een arrogant lachje sierde zijn lippen. 'Alsof je me zou raken, schat,' zei hij met een brede lach. Hij bleef staan, stopte wel met haar lichaam te bekijken. Hij leunde tegen een boom aan, ergens vroeg hij zich af wat ze tekende. Maar zoals zo vaak wist hij de woorden niet te vinden, dus zweeg hij terwijl hij naar haar gezicht bleef kijken,

Avalon trok haar wenkbrauw op," Ik kan jou met gemak raken maar als het niet met mijn vuist lukt, lukt het wel met één van mijn werpmessen. Dus stop met naar mij kijken, of het nou gaat over mijn lichaam of mijn gezicht. Ik hoef jou aandacht niet." Ze stopte uiteindelijk met tekenen en keek naar de grove schets van de jongen. Hij was opzich wel goed gelukt ze had alleen de kleding wat veranderd omdat ze hem zo mooier vond. Toen stond ze op scheurde haar tekening uit het blok en vouwde hem op om hem vervolgens in de handen van de jongen te duwen." Ik hoef zo'n afzichtelijke jongen niet in mijn schetsboek."

Jason keek verbaast naar het papier, hij vouwde het open en keek naar zijn eigen beeltenis. Hij bracht een vlammetje in zijn hand en liet het blaadje vlam vatten. Het was te gevaarlijk om dit soort dingen te bewaren wat hem betreft, en nutteloos. 'Dat is mooi want ik wil het niet bewaard hebben,' zei hij kort terwijl hij keek hoe het blaadje brandde.

Avalon keek nu ook even naar de jongen en kon het niet laten even te bedenken dat hij eigenlijk best knap was. Maar gelijk duwde ze die gedachte uit haar hoofd en keek naar zijn hand," Laat eens zien." zei ze doelend op zijn hand om te kijken of hij voor de koning was en of hij een drakenrijder was. Ze was toch altijd wel benieuwd naar mensen, als ze zich een keer onder de mensen bevond dan. Eigenlijk wist ze al dat hij een draak had want hij had ook krachten.

Jason draaide zijn hand om, hij was leeg. Hij had geen teken op die hand staan, want die zat verborgen onder de handschoendie hij aan zijn rechterhand droeg. De tekening lag nu op de grond en het laatste beetje brandde op tot er niets dan as over was. 'Jou hand.' zei hij, hij wildde ook haar hand zien. HIj wilde weten of zij goed of slecht was.

Avalon keek naar zijn hand maar zag het niet. En ook zij liet haar andere hand zien. Leeg." Maar als je het echt wilt weten, ik ga naar de kant die het meeste kans heeft van slagen. Dus zodra het veranderd ben ik weg." Dat was niet waar. Ze zou altijd aan de kant blijven van de rebellen." Ken jij het dorp van rebellen leider Dakeder?" Iedere rebel kende het en sommige mensen buiten de rebellen cirkel kende het ook." Je weet wel dat dorp dat helemaal is afgebrand en er niemand meer levend is gevonden maar ze konden het lichaam van de dochter neit vinden."

Jason knikte, hij kende het verhaal, hij kende de stad. Of het dorp. Zijn oma had hem er heel vroeger wel eens mee naar toe genomen, veel kon hij zich er niet meer van herinneren. 'Ik ken het,' zei hij tegen haar. Ook zonder haar extra beschrijving zou hij het hebben herkend. Hij wist over het algemeen best veel van het land en de kostbaarheden van elke stad. Ook de kostbare steden kende hij wel.

Avalon begon te grijnsen," U staat nu voor de dochter. Avalon Dakeder, aangenaam." Daarna liet ze haar andere hand zien, die met het draken teken. Avalon was altijd trots geweest op haar afkomst, maar goed haar afkomst was niet zo trots op haar. Avalon stopte met grijnzen en liet haar gezicht weer strak staan. Snel zocht ze in haar tas naar een pleister en ze plakte die op het wondje in haar gezicht omdat ze voelde dat die weer open ging.

Jason glimlachte kort, hij had dat niet verwacht. Achja, iedereen had zo zijn verleden. Hij had het zijne, alleen liep hij er niet over te klagen of op te scheppen. Dat was iets voor hemzelf, niemand heofde het te weten, behalve als zijn zus echt een groot gevaar ging vormen voor de rebellen, iets wat ze nu nog niet echt deed. 'Gefeliciteerd,' zei hij sarcastisch omdat hij het idee kreeg dat ze zichzelf wel heel wat vond.