Het waterbos

Een raar bos, je vindt er namelijk alles, behalve echt droge grond. Het is geen moeras en ook geen mangrove, alleen stromen er talloze stroompjes en beekjes tussen de bomen door. Daar waar geen rotsen liggen is de grond drassig. Toch, op de drogere plekken, is het heel rijk aan leven. Je vindt er echt alles. Herten, vlinders, eekhoorns en zo kan ik nog wel even doorgaan. Een ook in de riviertjes stikt het van het leven.

Personen: -
Regels: -

Grace liep door het bos. Haar donkere kap over haar hoofd getrokken, en de mantel kwam tot de grond zodat de zoom nat werd. Zachtjes vloekte ze. God, wat haatte ze water. Eigenlijk wist ze niet goed waarom ze liep, aangezien ze haar draak altijd nog had, maar ze had geen zin om hem nu te roepen dus ze liep maar het stuk wat ze af moest leggen, op haar hoede natuurlijk.

Lucas keek aandachtig naar Arbre, die op het moment in zijn blauwe vloeibaarwatervorm tegenover hem stond. Af en toe spoot hij een waterstraaltje en dan was het de bedoeling dat Lucas ze af liet buigen. Het wilde alleen niet echt altijd lukken. Lucas zuchtte toen hij zag hoe een straaltje, dat hij niet af had kunnen weren, weer een scheur maakte in zijn shirt en de volgende in zijn broek. Van zijn trui was al niet veel meer over, dus die trok hij maar uit. Hij zou hem later wel maken. Hij zag voor zich Arbre veranderen in de vorm die hoorde bij het leven en merkte dat de training over was. Hij grinnikte en liet zich op een rots neerzakken, terwijl Arbre om hem heen begon te rennen.

Grace zag opeens een jongen die zijn trui uittrok. Even hield ze haar pas maar toen liep ze toch weer door alsof ze niks merkte. Ze besloot dat het gevaar hier niet te erg was, dus zette haar kap af omdat hij haar zicht belemmerde. Maar het was te laat. Ze had een losliggende steen niet gezien en struikelde al. Languit belande ze in het water waardoor haar hele lichaam overspoeld werd met de koude, doorzichtige vloeistof, vreselijk.

Lucas en Arbre hoorden een plons. Het draakje schoot er direct op af. Lucas ging er pas achteraan toen hij het draakje hoorde schaterlachen. Daar zag hij Arbre rollen van het lachen rond een meisje dat zo te zien was gestruikeld. "Arbre, dat is niet aardig," zei hij kwaad. De draak keek hem even aan en groef zich toen snel weg in de grond. "Sorry voor mijn draak," ging Lucas verder tegen de gevallene. "Hij is in deze vorm een beetje irritant soms. Hij stak zijn hand uit om haar overeind te helpen. "Gaat het?"

Grace keek op naar het draakje. 'Jij kleine, irritante...' zei ze, en net toen ze de draak bij zijn nek wilde grijpen kwam er een jongen aanlopen. Hij stak zijn hand uit en Grace keek ernaar. 'Zie ik eruit alsof het goed gaat, ik zit helemaal onder het water' zei ze met een zuur gezicht en ze bekeek haar natte mantel. Daar had ze niks meer aan. Snel trok ze hem uit zodat ze alleen nog in een onderjurk stond, die was van wit satijn en was net zo verhullend als haar mantel, behalve dat ze kortere mouwen had en de zoom niet helemaal op de grond kwam.

"Ach, laat mij maar," zei Lucas en hij stuurde het water uit de mantel. Dat was één van de weinige dingen die hij goed kon, want hij had het erg vaak bij zichzelf nodig. De mantel was nu weer zo goed als droog en zelfs weer een beetje schoon. Het beetje vuil dat er nog op zat was nu droog en kon er makkelijk afgeklopt worden. Naast hen kwam het hoofd van Arbre weer uit de grond. "Sorry," zei hij. "Het zag er alleen best wel grappig uit." Hij keek met grote oogjes naar de vrouw, iets wat bij hem betekende dat het hem echt speet. Lucas knielde en aaide hem over zijn hoofd, tussen de blauwe nekharen die hij had in deze vorm. Hij was nu een pluizig bolletje wol, zo leek het tenminste.

Grace keek naar de jongen. Hij kon water sturen, fijn, dat soort mensen had ze echt nodig. Ze keek naar de draak en toen weer naar de jongen, een beetje heen en weer. 'Bedankt' zei ze met walgende ondertoon in haar stem en snel trok ze de mantel weer over haar hoofd, zodat ze de kap over haar hoofd kon trekken. Je wist het maar nooit bij vreemden. Toen blies ze op haar vingers zodat Pattern kwam. Hij was een stuk groter dan dit blauwe draakje en had een donker pantser. Pattern had haar eten op zijn rug gebonden dus snel klom ze erop om het eten te pakken. Stiekem had ze hem ook geroepen om de jongen en zijn mini draakje een beetje te imponeren.

Zodra hij de grote draak zag, sprong Arbre uit zijn gat en veranderde hij in de vorm die hoort bij ijs en wolken. Hij bleef kalm voor de draak zweven. Lucas kon niet zeggen of hij telepatisch contact zocht, van deze vorm kon hij altijd moeilijk hoogte krijgen. Hij keek naar het meisje, die haar kap weer over haar hoofd had gedaan. Kennelijk had ze het niet zo op contact. Nu wist hij niet meer wat hij moest doen, dus hij bleef maar naar Arbre staren.

Grace keek verbaasd naar de kleine draak. De jongen leek opgelaten in haar gezelschap, en dat vond ze eigenlijk wel grappig. Mannen waren wel vaker verlegen in haar gezelschap, en al was het bij deze jongen waarschijnlijk niet om haar verschijning, hij wist niet wat hij moest zeggen of doen. Snel pakte ze een appel uit haar tas en nam een hap, maar bood de jongen niks aan. De appel was lekker en het sap stroomde over haar kin. 'Nog wat te vertellen, anders ga ik' zei ze met haar engelenstem en ze keek de jongen aan.

"Ik niet, mijn draakje wel," zei Lucas. Het leek erop dat Arbre een heel gesprek was begonnen, al zweefde het nog steeds rustig voor de andere draak. Hij glimlachte, het was beter voor de andere draak dat hij in deze vorm was. In de vorm van het leven bleef hij maar praten en praten en praten en rennen. Het was gezellig en altijd leuk, maar voor de grote draken leek het Lucas niet zo fijn. "Zijn grote draken rustiger dan kleine?" vroeg hij zich hardop af.

Grace grijnsde duivels. 'Nee, maar wel een stuk gemener, en te zien aan de rook die uit zijn neus komt gaat hij straks een hele vuurstroom over je schattige draakje uitspugen' ze zei het alsof het haar speet, maar deed niks en bleef en beetje geamuseerd staan kijken, en hoopte dat Pattern in actie kwam voordat de jongen iets kon doen.

Arbre had het gehoord en veranderde weer in de vorm van het leven. Hij groef snel een gat in de grond en kroop erin. Die zou de komende tijd niet meer boven komen. "Dat slaat toch nergens op," zei Lucas boos en hij rende naar het gat. "Fijn, nu moet ik erachter aan. Hij was in zijn rustigste vorm, dan doet hij geen vlieg kwaad. Ik zou jouw draak maar eens africhten als ik jou was." Hij keek boos naar het meisje en haar draak. En hij was echt boos. Niemand kon zijn draakje een haar krenken.

Grace glimlachte nog een keer. 'Dat heb ik ook gedaan' zei ze en ze legde haar hand op zijn ontblote schouder,'het was maar een grapje, doe niet zo moeilijk' met haar nagels drukte ze even in zijn vlees en toen liet ze hem los. Haar ware aard was nu tevoorschijn gekomen, en ze wist zeker dat hij haar nu niet meer aardig zou vinden, als hij haar al ooit aardig gevonden had.

Lucas sloeg haar hand hard weg. Daarna ging hij bij een stroompje staan en gooide haar mantel weer nat. Dat verdiende ze. Voor ze een reactie kon geven, rende hij naar het gat en dook erin. Dat er zulke mensen bestonden, dat had hij niet geweten. Hij vond Arbre al heel snel. Die was bezig de grond onder het meisje en haar draak weg te graven. Vandaar dat met veel gerommel de grond instortte en de twee naar beneden vielen. Arbre begon snel aan het graven van een nieuwe gang en Lucas ging achter hem aan. Hij hoopte dat hij haar niet meer hoefde te zien.

Grace stortte naar beneden zoals de bedoeling was, maar Pattern vloog nog net op tijd omhoog. Woedend zocht ze door de modder een weeg naar de jongen, maar die kon ze niet vinden dus klom ze uit het gat en begon haar kleren af te kloppen. Haar mantel gaf ze aan haar draak die alweer geland was. Ze ging op zoek naar een andere mantel, maar die was er niet dus ze trok maar een groene jurk aan en ging op zoek naar de jongen.

Onder de grond waren Arbre en Lucas aan het lachen. "Net goed," zei het draakje en Lucas knikte. Arbre groef een weg naar boven en veranderde in de vorm van ijs en wolken. Lucas ging op zijn rug zitten en snel vloog de draak weg. Lucas keek naar het meisje beneden. Hij had zich nooit voor kunnen stellen dat er zulke mensen waren. Hopelijk hoefde hij haar dus echt nooit meer te zien.

New
_

Jammer genoeg was de grond zo drassig, waardoor het Savage en de jongen die de touwen van het paard vast hield het heel erg lastig werd om verder te lopen. "Kom Savage, we moeten verder.." De stem weerklonk zachtjes, toen hinnikte het paard waarop de jongen aan de teugels trok. "Kom op, ik weet dat dit niet de meest prettige ondergrond voor je is maar ik wil dat je doorloopt Savage." Klonk de stem met enige irritatie.
Toen de jongen zich uiteindelijk omdraaide vloog diens kap even af en keken de twee kwade ogen, een rode en een blauwe, naar het paard. "Loop door Savage, eromheen gaan duurt te lang." zei hij kwaad. Waarna hij vluchtig even rondkeek en de kap weer op deed.
Rustig liepen ze verder. Vermoeid door de warmte en de drassige ondergrond die niet echt hielp.

Lucas stond in een klein poeltje tegen over de vorm die hoorde bij het vloeibare water van Arbre. Lucas oefende met zijn kracht en Arbre deed soms voor hoe het moest, al zag het er bij een draak anders uit dan bij een mens. Toch was Lucas blij dat zijn draak in deze vorm ook kon watersturen en dat hij dus een goede leermeester had. Samen maakten ze golven en waterballen. Wat Lucas toch helemaal alleen uit moest vinden was hoe je het water moest vervormen tot wapens of kleine wezentjes.

Rustig liep de jongen nog altijd verder, als het te erg werd wist hij soms een beetje water weg te sturen. Dan kon Savage weer door lopen. Hoewel het paard soms steigerde en hard hinnikte liep hij door. Cain, want die naam droeg de jongen, leidde zijn paard over de moerassige ondergrond. Tot hij in de verte iemand iemand staan en een draak moest erbij horen want Savage hinnikte het herkenbare geluid dat hij altijd had als Nahkriin naar beneden kwam.
Nahkriin, zijn draak. Cain was er gek op. Hoewel hij niet altijd bij Cain kon zijn. Simpelweg omdat gewoon te gevaarlijk was. Hij keek naar boven en zuchtte zachtjes.

Al het water viel naar beneden toen Arbre en Lucas opkeken in de richting van gehinnik. Daar stond een jongen met een paard. Arbre ging naast Lucas staan en Lucas stuurde het water uit zijn kleren. Wie kwam hier nou op een snikhete dag met zijn paard door de modder geslenterd? Er omheen rijden zou sneller zijn. Voorzichtig stak Lucas zijn hand op als groet, terwijl hij voorzichtig Arbre gebaarde weg te gaan.

Juist op dat moment haalde Cain wat water weg. Maar ook dat liet hij vallen. Hij stak eveneens zijn hand op. "Hallo." zei hij zacht. Hij zorgde dat Savage nu eindelijk stil bleef staan. Voorzichtig keek hij rond, hij moest oppassen, als de jongen voor de koning was dan kon het nog gevaarlijk worden en had hij Nahkriin wel nodig. Hij maakte dan ook een simpele beweging dat zijn draak in de buurt moest blijven.
Nahkriin zag natuurlijk de beweging. Zo simpel als het was. Nahkriin had zeer goede ogen wat dat betrof.

"Hé, cool," zei Lucas vrolijk. "Een ander watermens. Hé, Arbre, kom kijken." Het draakje kwam weer tevoorschijn en veranderde in de vorm van het leven. Als een vos rende hij naar de jongen en zijn paard. "Hallo," zei hij vrolijk. Lucas liep achter hem aan en trok hem naar achter aan zijn staart. "Je werkt toch hopelijk niet voor de koning?" vroeg hij. Niet zo lang geleden had hij nog geleerd dat dat slecht was.

Cain moest onbewust glimlachen, niet alleen door het draakje maar ook door de woorden van de jongen. "Ik ben absoluut tegen de koning. En ik had al gezien dat jij ook een watermens bent." zei Cain. Zijn stem klonk vriendelijk en hij meende het ook echt maar het was duidelijk dat hij lang geen contact met mensen had gehad. Kort floot hij drie tonen, hoog, laag, hoog. Daar kwam Nahkriin al aan. Het was een vreemde draak, ja dat zeker. Een sneeuwdraak. Maar Cain was nu wel gewend aan de kou die Nahkriin met zich meebracht. En nu opnieuw kwam deze kou. Een sneeuwwitte draak scheerde tussen de bossen door, lengte waar een Chinese draak jaloers op zou zijn, felle blauwe ogen die naar de andere jongen en zijn draak keken.
Savage was in tegenstelling tot Cain en Nahkriin wel geschrokken van het draakje en steigerde en hinnikte tot Cain hem met een beweging in rust positie trok.

Wedden dat de draak van Thomas niet jaloers op de lengte hoeft te zijn.

"Oh, laat mij maar," zei Lucas en hij liep naar het paard. Hij fluisterde een paar kalmerende woordjes en zoals altijd werd het dier rustig. Als het een hond was geweest, had Lucas zeker weten een lik gekregen. Nu klopte hij het paard even rustig op de neus. Het was goed. Hij stuurde het water uit de grond onder hen, zodat er alleen droog zand over bleef. "Komt die kou van jouw draak?" vroeg hij nieuwsgierig, terwijl Arbre naast hem ging liggen in de vorm die hoorde bij wolken en ijs.