Het reuzebos

Niet dat hier reuzen leven, nee, want ik weet niet of die er zijn in deze wereld. Maar de bomen worden hier met gemak honderd meter hoog en heel dik. Op de grond moet je niet te lang blijven, want daar is niks meer en de gassen die zijn vrijgekomen bij het doodgaan van de planten kunnen je verstikken. Gelukkig is de bast van de bomen uitgesleten met groeven en kan je makkelijk omhoog klimmen. In de takken daar leven nu de meeste dieren. Niet alleen volgens en boombeklimmende dieren, ook kleine herten en andere gronddieren hebben zich een weg naar boven weten te banen. Er zijn tussen de takken kleine plasjes ontstaan en een wondere wereld op 80 meter boven de grond. Daar moet je alleen wel aan blijven denken, want er kunnen nog gaten opdoemen tussen de takken, maar over het algemeen is het er veilig lopen.

Personen: Niet te veel
Regels: -

Jason bevond zich ergens hoog tussen de bomen. Hij was niet zo zeer op jacht, of met een doel hier. Al was zijn boog gespannen voor als hij dieren tegenkwam die voor zijn avondeten konden zorgen. Hij had een simpele zwarte broek aan die losjes rond zijn benen viel. Zijn shirt was eveneens zwart maar door het licht dat erop viel leken zijn kleren eerder groen. Hij sprong over naar een volgende tak, hij wist hoe belangrijk het was om hoog boven de grond te blijven. Zijn oma had hem geleerd over deze plek. Gelukkig had hij het onthouden.

Lucas huppelde vrolijk met een hert over zijn nek over de takken. Hij zag nergens de echte grond, maar wist dat die er was, dus bleef hij alert. Teruggekomen bij de plek waar zijn spullen en Arbre lagen, begon hij een vuurtje te maken. Hij was hier al vaker geweest en je kon gewoon vuurtjes maken op de takken hier. Het was een raar bos. Arbre was hier altijd in de vorm van het leven, behalve als ze moesten vliegen. Het harige, bruine draakje met de blauwe streep van zijn nek over zijn naar zijn staart speelde met een eekhoorn. Het diertje vluchtte niet weg toen Lucas eraan kwam, maar leek wel op iets te letten dat hij niet kende.

Heel kort keek Jason omhoog, boven hem vloog Ayle. Ze waarschuwde hem dat er dicht bij hem in de buurt een persoon was. Hij zorgde er meteen voor dat zijn wapens makkelijker te grijpen waren terwijl hij verder sprong, van boom naar boom, hij kon ook wel normaal rechtdoor lopen alleen vertrouwde hij het hier geowon niet volledig. Kort keek hij rond of hij al een teken van ander leven zag hier, niets dat echt daadwerkelijk opviel. Hij keek weer naar Ayle die iets lager was gaan vliegen.

Lucas begon het hert te villen. Hij vond het hartstikke zielig en hij zag ook Arbres grote ogen treurig kijken, maar beide konden ze niet leven op alleen bessen, paddenstoelen en eetbare planten. Het eekhoorntje was inmiddels weggeschoten en ook Arbre werd zich van iets bewust. Hij ging op zijn achterpoten staan. Lucas moest lachen. Het was nu net een groot, bruin met blauw stokstaartje met horens. Lucas stond op en ging naast zijn draakje staan. Tot zijn vreugde zag hij dat hij twee koppen groter was. Gelukkig was de vorm van ijs en wolken groter, daar kon hij makkelijk op zitten.

Jason gebaarde Ayle lager te gaan vliegen zodat hij op haar rug kon springen. Haar gedaante van vuur werd iets minder waardoor het leek alsof ze meer een vaste vorm had. Toen ze weer hoger ging vliegen keek hij rond of hij iemand kon vinden. Hij was nu wel benieuwd wat Ayle had gezien, wat ze belangrijk genoeg had gevonden om hem voor te waarschuwen.

Lucas ging lachend weer zitten, maar Arbre veranderde in de vorm van ijs en wolken en schoot de lucht in. Lucas volgde hem en zag dat hij voor een rare vogel bleef vliegen. Toen hij nog eens beter keek zag hij dat het een andere draak was. Hij klom snel in de top van de dichtstbijzijnde boom en keek weer om zich heen. "Arbre," riep hij toen hij hem gevonden had. "Kom hier." Het draakje gehoorzaamde en Lucas sprong op zijn rug, dwingend om weer te dalen. "Je moet andere mensen niet lastig vallen. Dat is onbeleefd."

Jason keek een beetje verbaast op toen er ineens een vorm van wolken en ijs voor hem en Ayle bleef zweven, het was voor hem als uit het niets gekomen doordat hij de andere kant op had gekeken. Hij volgde de "wolk" weer naar beneden met zijn ogen en zag dat het een draak was, en de persoon die daarbij hoorde stond ook beneden, of tenminste op de bomen. Het was eigenlijk best een rare gedachten. Ayle bleef zweven en zakte iets naar beneden zodat Jason de jongen beter kon bekijken.

XD, Arbre heeft drie vormpjes. De vorm van ijs en wolken is gewoon een witte draak met blauwe horens, vleermuisvleugels en blauwe stekels op zijn rug.

Lucas merkte dat er nu naar hem gekeken werd, maar hij besloot te doen alsof dat niet zo was. Hij ging verder met het villen van het hert en Arbre veranderde weer in de harige, bruin met blauwe vorm van het leven. Inmiddels begon het vuur heerlijk te knetteren en Lucas legde de eerste stukjes vlees erin. Het vet dat ervan af droop rook heerlijk en de jongen en zijn draak wilden het liefst meteen beginnen met eten.

Jason rook de geur van vlees. Hij merkte dat zijn maag begon te rommelen, hij rook wel dat er totaal geen kruiden werden gebruikt. Zonden want dat maakte het eten tien keer lekkerder, en nog voedzamer ook. Zonder dat jason er iets van hoefde te zeggen merkte Ayle al dat ze naar beneden moest afdalen. Hij landde niet heel erg ver van de jongen af, Ayle schoot meteen weer naar boven om te kijken of er nog ander gevaar dreigde. Jason leunde tegen een boom aan die langer was dan de rest en keek heel kort naar de jongen. Hij was niet zo'n prater, en hoewel hij had bedacht dat hij iets iwlde gaan zeggen over dat hij kruiden moest gebruiken bij zijn eten, wist hij niet meer hoe hij het wilde gaan zeggen, dus hij zweeg.

Lucas merkte dat de jongen geland was. Daar was waarschijnlijk maar één reden voor. "Wil je een stukje?" vroeg hij dus. "Pak straks maar gerust. Ik heb er alleen geen kruiden bij, dus het is gewoon vlees." Hij keek de ander even lachend aan en legde meer vlees in het vuur en gooide af en toe een rauw lapje naar Arbre, die het als een zeehond opving in zijn mond. Maar nu gooide Lucas mis. Het draakje was naar de vreemdeling gerend en trok hem nu mee aan zijn broek. "Arbre, doe rustig," zei Lucas zonder op te kijken. "Sorry," kwam als antwoord van het draakje. "Maar deze meneer moet meekomen, hij heeft honger."

Jason liep voorzichting richting de kring van vuur, hij vroeg zich af of er iets verkeerds schuilde achter de aardigheid van deze jongen. Hij kon niet echt lachen om het draakje dat aan zijn broek stond te sjorren, maar echt erg vond hij het nou ook weer niet. Uit zijn zak viste hij een buisje met fijngemalen en gedroogde kruiden. Hij overhandigde het aan de jongen. 'Dit maakt alles overheerlijk,' zei hij kort en daarna keek hij weer vluchtig naar Ayle die blijkbaar niet veel zinnigs te melden had. Hij stond er alleen voor, helaas.

"Oh, bedankt," zei Lucas glunderend en hij strooide het over het vlees. "Dat wordt inderdaad beter," zei Arbre terwijl hij de geur opsnoof. "Maar voor mij is er rauw vlees." Hij dook op de rest van het hert. Lachend keek Lucas toe, voor hij zich naar de ander keerde. "Ik ben Lucas," stelde hij zich voor. "En welkom bij restaurant Lucas. Vandaag serveren wij hert als voorgerecht, hert als hoofdgerecht en hert als nagerecht. Heeft u al een keuze kunnen maken?" Hij keek de vreemdeling lachend aan. Hij was de complete onschuld.

Het was moeilijk om iemand met zo'n onschuldig gezicht te wantrouwen. Jason liet zijn wantrouwen daarom maar varen en liet een lichte glimlach zien door wat de jongen zei. Het was jaren geleden dat hij echt daadwerkelijk hard had gelachen. 'Ik denk dat ik ga voor het hert,' zei hij toen langzaam, alsof hij elk woordt dat hij uitsprak woog. Alsof hij van elk woord bedacht of hij hem uit zou spreken of niet.

Lucas moest hard lachen en prikte een stuk hert aan een stok. Voorzichtig gaf hij het aan de jongen. "En jouw naam is?" vroeg hij voorzichtig, terwijl hij zelf een stuk pakte. Onderuitgezakt ging hij tegen een boom tegenover de jongen zitten en nam een hap van het nog hete vlees, maar Arbre had het afgekoeld voor het zijn mond bereikte. Lucas wilde het al uitschreeuwen en merkte dat zijn mond niet in brand stond. Hij trok een raar gezicht en toen hij zijn draakje zag, snapte hij wat er aan de hand was. Arbre legde zijn kop op zijn schoot en viel langzaam in slaap, terwijl Lucas achter zijn oren kriebelde.

Jason at rustig van zijn nog hete vlees, door zijn kracht had het geen invloed op zijn lichaam. Het voelde voor hem gewoon prettig warm aan en verbrandde zijn mond gelukkig niet. 'Jason,' zei hij, alles wat hij zei deed hij in niet meer dan een paar woorden. Hij had niet veel woorden nodig om dingen te vertellen. Hij at het vlees rustig op en bedacht zich dat dit echt goed smaakte.

"Nou, aangenaam," zei Lucas, nog steeds lachend. "En wat brengt jou hierboven? Het is niet echt een plek waar je op doorreis bent." Daarom was hij hier wel, op doorreis. Maar Arbre en hij dachten er zelfs over om hier een hutje te bouwen en er een huis van te maken. Het zou hier geweldig wonen zijn, vonden ze allebei. Lucas scheurde zichzelf weg uit zijn gedachten en keek weer naar Jason, klaar voor het antwoord.

Jason haalde zijn schouders op. 'Gewoon,' zei hij rustig. Hij zou niet gaan vertellen waar hij hier daadwerkelijk voor was, het ging Lucas helemaal niet zoveel aan waarvoor hij hiernaartoe was gekomen. Hij kon het uitleggen, dat het een kleine omweg was zodat hij eventjes weer aan zijn oma kon denken, zodat hij eventjes weer rustig kon worden. Dat was iets waardoor hij zwak werd, dat kon hij niemand vertelen. Zelfs niet een jongen die er zo ontschuldig uitzag.

"Oké," zei Lucas. De jongen leek niet veel te willen zeggen. "Jij zou het goed doen met de vorm van ijs en wolken die Arbre kan aannemen. Die zegt ook bijna niks." Lucas begon te lachen. Hij was net een klein kind, zoals wel vaker. Hij was ook pas vijftien, je mocht het hem niet kwalijk nemen. Toch keek hij verontschuldigend naar Jason. "Sorry, soms ben ik nog een groot kind," zei hij zacht. Een echt groot kind, 1.85 meter, dacht hij bij zichzelf.

'Als je minder op een groot kind wilt lijken zou het mogelijk helpen om dat soort opmerkingen achter wegen te laten,' zei Jason. Hij had besloten dat de jongen oke was, of in elk geval niet echt gevaarlijk. Zeker niet omdat hij te eten had gekregen van de jognen, al had hij het prima zelf kunnen vinden als hij ernaar op zoek was gegaan. Alleen kon hij de drijfveren er hier niet voor vinden.

"Nee, dan zou ik niet ik zijn," zei Lucas bedenkend. "Net zoals jij niet jij zou zijn als je meer zou praten." Hij keek om zich heen. Soms was hij dan weer opeens heel volwassen in zijn manier van denken. Hij schoof de kop van Arbre van zijn schoot en ging staan. De zon stond recht boven de horizon. Normaal was dat tijd om iets te doen, maar hij had er nu even geen zin in. En Arbre zou het komende uur ook niets doen. Rusteloos begon hij heen en weer te lopen. Hij moest iets doen.

Jason hield zijn hoofd schuin, dat was wel ineen keer aardig wat wijsheid voor een jongen dat zichzelf een groot kind noemde. Hij stond zelf rustig op en keek Lucas kort aan. 'Ik moet denk ik maar eens gaan,' zei hij toen rustig. Hij voelde niet de behoefte om nog langer in het gezelschap van Lucas te blijven. Hij ahd het niet zo op gezelschap. 'Bedankt voor het vlees,' zei hij toen. Hij vloot kort en Ayle kwam alweer naar beneden vliegen.

"Ah, moet dat?" vroeg Lucas. "Dan blijf ik zo alleen achter." Hij zuchtte. Dat was wel het gebruikelijk. Alleen hij en de draak. Niet dat er iets mis mee was, maar ander gezelschap kon nooit kwaad. Hij ging zitten en keek naar de draak die landde op de takken. "Tot ziens dan maar," zei hij en hij keek naar het vuurtje. Waarom brandde dat eigenlijk nog. Hij gooide er een plasje water overheen dat verderop op de takken was blijven liggen. Met een sissend geluid ging het uit en Lucas kon het overgebleven vlees roken.

~NEW~

heel voorzichtig klom Lotus naar boven, ze was helemaal alleen, hoewel Stardust vast wel ergens in de buurt zou zijn. Ze klauterde omhoog en was opgelucht toen ze op de dikke tak stond, ze zuchtte opgelucht en liep verder, angstig om zich heen kijkend. Haar ouders dachten dat ze de stad in was gegaan, of misschien dat ze naar de kerk was, maar dat was niet het geval.. Ze wild voor een keer weleens ergens anders heen en wat ze gehoord had bij de bakker was dat het Reuzebos wel de moeite waard was, dus waarom ook niet? Maar het was niet echt een plek voor haar, misschien ook wel maar dat zou ze niet geweten hebben.

Ze zat boven, niet helemaal bovenaan maar wel erg hoog. Ze moest nadenken, diep nadenken en gek genoeg kon ze dat hier. Rosetta, prinses Rosetta Locke. Troonopvolgster van haar vader. Zoekende naar een man en verliefd op een jongen die ze nauwelijks kende. Hoewel ze naar de geluiden van de dieren luisterde klonk er vanuit het niets een vreemd geluid. Met een aantal simpele bewegingen ging ze een paar takken omlaag. Ze keek even naar een meisje dat naar boven kwam. Kort beet ze even op haar onderlip. "Hoi.." zei ze zachtjes. Rosetta wilde niemand laten schrikken maar ze wilde praten en niet nadenken, hoewel ze geen idee had of dit meisje goed of slecht was en een goede prater of niet.