Waterval dicht bij de behekste brug

Alles wat je hoord is het geruis van het water dat meters naar beneden valt, en uit elkaar spat op de rotsen. Het is er rustig en de oevers zijn vol groen en bloemen. De lucht is er vochtig en je ziet in de ochtend een nevel van mist hangen boven deze plek. Het is een plek waar je goed moet uitkijken waar je loopt, 1 stap te veel en je valt in het diepe.

Personen: 10 pers. MAX.
Regels: Nope

Apoyo zat met zijn kuiten in het water en had zijn wapens afgedaan en achter zich neergelegd. Confianza stond op wacht zodat hij niet in de rug aangevallen zou worden. Hij hield van deze plek, door de dichte nevel die er op dit vroege uur hing was hij moeilijk te zien. Hij probeerde een waterbal omhoog te brengen, maar deze viel vrijwel meteen weer kapot in het water. Hij keek toe hoe dat gebeurde en probeerde het steedst weer opnieuw. Je kon niet horen dat er iemand aan het oefenen was door het luide gebulder van de waterval die onder hem in een soort enorm blauw gat leek te vallen. Apoyo moest en zou vandaag die waterbal langer dan tien seconden omhoog houden. Dit moest hem lukken.

Emely stuurde een paar meter verderop haar water en oefend met haar aanvallen. Ze stond misschien maar een paar meter verderop maar ze kon hem niet zien en was zelf niet te herkennen in de dikke mist nevel. Haar water zweep raakte uit haar controle en vloog weg. Ze hoorde dat ze iets had geraakt en liep er op af, de angst leek als een klem om haar keel te zitten. Ze zetten rustig haar stap voort en er verscheen een schim in haar beeld. "Hallo is daar iemand?"

Apoyo schrok van een waterzweep die zijn kant uitkwam en hij dook weg, met een hand greep hij al naar zijn zwaard toen hij een twijfelende stem hoorde. Twijfelend stond uit op uit het water. De mist en nevel verhulde een schim, overduidelijk een vrouw of een meisje. Hij staarde in het niets, maar werd er niet weizer van. Confianza werd 'gewekt' door de geluiden en stak haar enorme paarsblauwe kop in zijn richting. Hij wist dat ze wilde weten of de nevel moest blijven hangen, of er meer moest komen of dat ze hem weg zou halen. Confianza kon de nevel verzamelen, om het zo maar even te noemen.

Emely slikte en zag de kop van een draak. Ze huiverde en deed een stap achteruit. Ze struikelde over haar eigen voeten en viel in het zachte, natte, mos. Emely keek bang uit haar ogen en probeerde haar stem rustig te maken. 'Ik wou niks raken, het spijt me dat ik jullie lastig viel' haar stem trilde en klonk bang en onzeker. Ze moest hier weg, maar hoe die draak zou haar snel kunnen inhalen. Ze stond zetten haar handen in het mos en drukte zichzelf omhoog. Emely stond rustig op en hielt een waterbol in haar hand. Gewoon voor het geval dat hield ze zich zelf voor al wist ze donders goed dat ze gewoon een bangerik was.

Apoyo kwam dichterbij, heel langzaam. "wie is daar?" vroeg hij, met een vaste, en zelfverzekerde stem, hij was in het voordeel, had veel wapens en kon iets met het water, dat hij moeite had met die stomme bollen vergat hij voor het gemak eventjes. Confianza ontrok de nevel bij haar voeten, maar hulde hem in een dichtere nevel, hij zag haar wel, maar zij zag hem niet beter, eerder slechter. Het was een meisje met lang zwart haar en Apoyo bekeek haar onderzoekend, ze zag er niet gevaarlijk uit, maar schijn bedriegt.

Emely keek naar de nevel die voor haar stond. Ze slikte en kijkt naar waar ongeveer zijn gezicht zat. 'Had is je geraakt met mijn waterzweep?' bijt zachtjes op haar lip en proeft het bloed. 'Want dat was echt helemaal niet mijn bedoeling geweest...' Ze haalde haar haar uit haar gezicht en glimlacht vriendelijk naar hem. Emely stak langzaam haar hand uit en voelde hem nat worden toen ze door de nevel heen ging.

Apoyo drukte zijn dolk tegen de hand die door zijn beschermende gordijn van nevel kwam. "Achteruit" zei hij met onheilspellende stem. "Je raakte me niet met je waterzweep, op een haar na." hij was hier niet blij mee. Haar vriendelijke glimlach maakte niet dat hij ontdooide, zo gemakkelijk was dat niet. "Afstand houden" zei hij met sissende stem. Hij kon niet tegen vreemdelingen, en al helemaal niet als die je eerst bijna aangevallen hadden, zonder dat het hun bedoeling was. Hij wist niet of hij het meisje moest geloven.

Emely voelde de koude punt van de dolk en trok snel haar hand terug. 'Waarom mag ik je niet zien?' vroeg ze met een rustige stem. Ze legde haar handen achter haar rug en kijkt naar de waterval. Haar kleding was klam en aan haar huid geplakt door de natte nevel. Emely keek weg en vroeg zich af wat ze moest doen, weg gaan of blijven geen van beide opties leken haar handig. Ze was nieuwsgierig naar de jongen.

"Ik kan jou zien en dat is meer dan genoeg" zei Apoyo bot tegen het meisje voorwie hij niet meer was dan een schim. Zijn stem klonk gevaarlijk en hij begreep niet zo goed dat het meisje er nog steeds was. Hij wekte nou niet bepaald de indruk dat hij een gezellig persoon was. Zij leek niet slecht, maar zoals al gezegd, ze leek niet slecht en wie aardig leek was dat niet ook meteen, helaas.

Emely begon te lachen en keek naar de schim. 'Ik vind je wel een lafaard.' Ze keek hem plagend aan en draaide zich om. Emely ging verder met het oefenen in watersturen. 'Je durft niet eens je gezicht te laten zijn. Ben je zo lelijk?' Emely kon haar lach haast niet inhouden. De jongen was eng maar ze was er van overtuigd dat hij haar weinig zou doen.

Het meisje kon hem niet irriteren door dit soort vragen te stellen. "Misschien wel, maar op deze manier zul jij daar nooit een oordeel over mogen vellen" zei hij terwijl hij achteruit begon te lopen. Plotseling zag hij door haar bewegingen dat ze een teken van de koning op haar hand had staan, wat moest hij hiermee? Heel simpel, hij moest haar doden. Dus liep hij langzaam naar haar toe, om bij zijn laatste passen te versnellen, maar goed dat ze met haar rug naar hem toe stond, zo kon hij haar gemakkelijk vastpakken en de dolk in haar nek drukken. "Koning volger he" zei hij ongelovig, hij had het niet achter het meisje gezocht, maar, zoals al gezegd, niemand was wie het leek. De woorden werden in haar oor gesist en ze kon hem nu alsnog niet zien omdat hij achter haar stond en de dolk in haar nek dwong.

Emely haar adem stokte in haar keel en probeerde rustig te blijven. 'Niet waar.... Ik volg hem niet.' zei ze rustig en keek even naar het mes dat op haar keel stond. Emely hield haar hand omhoog en wees naar het teken. 'Ik heb het doorgekrast. De koning is niet de gene naar wie ik luister of ooit zal luisteren.' Ze wachte tot zijn greep losser zou worden. 'Laat me nu gaan!'

"Hmm, die had ik nog niet gehoord" zei Apoyo met een gevaarlijk sissende onderklank in zijn stem. "Wat weet je? je bent op z'n minst een van hen geweest, als je me vertelt wat je weet kan ik nog over je gelijk nadenken" Hij liet zijn greep niet verslappen, hij wilde informatie. Als zij die hem niet zou geven zou hij wel een ander vinden die de informatie zou geven, en dus niet hoefde te sterven. Hij geloofde haar kletspraatjes niet. Als je niet bij de koning hoorde had je ook geen teken van hem op je hand. Dat het doorgekrast was was bijzaak.

Emely was boos en worstelde een beetje. ' Laat me los!' Ze bewoog haar handen kundig en zag het water uit de beek opstijgen en wierp het in zijn gezicht. Ze liet het water bevriezen en keek naar de klomp ijs die om zijn hoofd hing. Ze stond te hijgen en stond klaar om verder te vechten. Hij was sterk dat kan ze wel zien, maar haar waterkunsten waren beter dan ze zijne. Ook had ze haar zwaard nog voor als het echt uit de hand zou lopen.

Binnen de kortste keren had hij het water van zijn gezicht en liet nieuw opdoemende nevel aan haar voeten bevriezen. Ze kon niet weg lopen, hij begon rondjes om haar heen te lopen. "Toemaar, iemand die voor de koning werkt en een passie voor water heeft" alsof dat iets bijzonders was, tss. "Vertel me nu wat je weet, en ik zal je niets doen" zei hij met neutrale stem.

Emely keek hem boos aan. 'Ik weet niks want ik doe niks voor de koning!' Ze liet het ijs ontdooien, en trapt het ijs rond haar veten los. 'Je beledigd me als je me een volgeling van de koning noemt!' Emely trok haar zwaard en keek hem boos aan. Ze was woedend en hielt haar zwaard hoog ze dat het glinsterde in de eerste zonnestralen van de dag.

"Hmm, je draagt zijn teken, dus je kan het me niet verdenken." zei hij, "en als je een rebel bent, ben je nu heel dom om een gevecht uit te lokken met een bondgenoot" ze werkte voor de koning, en nu wist hij het zeker. Hij zelf had al net zo snel het zwaard getrokken, maar zou niet beginnen met vechten, dat deed hij nooit. Hij was van de verdediging, maar dat wist zij niet.

Emely hield niet van vechten en liet haar zwaard langzaam zakken. 'W-waarom geloof je me niet gewoon?' Ze zuchte diep en deed haar zwaard terug in de schede en peuterde aan het leer wat om het handvat zat gewikkeld. Ze keek hem een en schopte een stukje ijs weg. 'Jij bent ook een water meester...' Emely glimlachte zwakjes naar hem. Ze had hier nooit heen moeten gaan.

sorry voor mijn enorm late reactie, ik was deze ff vergeten.
~~
"Waarom zou ik iemand met dat teken op zijn hand zomaar geloven?" vroeg hij, niet begrijpend, dat kon toch helemaalniet? Je kon toch niet iemand geloven die overduidelijk bij de vijand gehoord had en nu niets wilde zeggen, wat haar alleen maar verdachter maakte. "Klopt, ik ben ook een watermeester en dat mag je best weten" zei hij, alsof het hem geen zak interesseerde.

Emely was boos. 'Waarom denk je dat ik het doorgekrast heb.' Laat de littekens zien. Emely keek hem aan en zuchte diep. 'Mijn ouders hebben me het teken gegeven toen ze me vonden.' Ze keek weg en moest het even weg slikken. Ze wou niet bij deze mensen wonen, ze waren goed voor haar maar ze waren niet wat ze wou.

"Weet ik veel" Apoyo haalde zijn schouders onwetend op. Hij stond op. "Maar misschien is het slim als ik ga, anders kom ik zo weer in de verleiding je te vermoorden" zei hij, "ik ga er nu maar even van uit dat je de waarheid spreekt, maar ik wil me niet nog bedenken, en oh wee als je achter me aan komt" zijn stem was donker, gevaarlijk.

Ze keek hem aan en zuchte diep. 'Waarom doe je zo, we zijn bondgenoten.' Ze liep langs hem en keek naar zijn draak. Emely haalde een koekje uit haar zak en hield het voor aan zijn draak. Ze glimlachte. 'Neem maar het is erg lekker.' Emely zou het dober maar niet vertellen want die zou boos worden als ze zijn koekjes weg gaf.

"heel simpel, omdat ik je niet vertrouw" zei Apoyo terwijl hij haar nauwlettend in het oog hield. "Confianza" zei hij waarschuwend, maar Confianza luisterde niet en had al lang vrede gesloten met het meisje, ze liet haar kop zakken, pakte het koekje aan en liet haar ruwe voorhoofdhuid aaien. Apoyo zuchtte en richtte zijn ogen ten hemel. Zijn draak moest echt leren dat niet iedereen te vertrouwen was.

Emely glimlachte en aaide de draak. ' Lief beest, beter dan jij.' Ze moest een beetje lachen. Hij vond haar vast maar irritant maar ze was niet bang voor hem. Ze bekeek de draak en gaf nog een koekje aan het lieve en vertrouwde beest. Emely vloot op haar vingers en keek naar de lucht. Uit de wolken vloog een draak razend snel naar de aarde toe. Dober was een grote draak en snel ook. Hij lande rustig neer naast Emely.