Het begin van de behekste brug

Ergens hoog in de bergen is er een brug en wat daaronder is kan je niet goed zien door de mist. Mensen van het dichtstbijzijnde dorp zeggen dat het een behekste brug is. Niemand gaat erop want je komt er niet levend weg. Dit is het begin van die behekste brug. Je weet niet waar hij eindigd, of hij uberhaupt wel eindigd en wat je tegen zal komen is ook een raadsel. Weet je zeker dat je die kant op wil? Of krabbel je zoals iedereen op het laatste moment terug? Sommige mensen komen hier alleen maar om gewoon rustig te zitten en naar de mist te kijken. In hun hoofden beginnen ze dan te fantaseren over wat er aan de andere kant zou zijn of wat er onder de brug is.

Personen: niet meer dan 3
regels: Zijn er niet.

Spoiler:

Remus kwam met zijn stevige tred aanlopen richting de brug. Zijn gezicht stond ontspannen en hij had zijn messen weggestopt. Hij wist dat er voor een rebel als hij altijd wel gevaar op het spel stond, maar hier niet. In ieder geval, daar ging hij van uit. Bij de brug aangekomen gleed hij met zijn hand over het ruwe hout en hij bleef aan het begin stond. Hij wist niet zeker of hij door moest lopen of terug moest gaan naar de plek waar hij zijn draak achter had gelaten, een paar honderd meter verderop.

Niles had al een tijdje het begin in de gaten gehouden omdat het hem fasineerde. Hij zat in een boom een eindje van het begin van de brug af. Toen er iemand aan kwam had hij snel zijn dolk gepakt maar eigenlijk wist Niles dat het geen zin had. Hij was niet goed in vechten. Of in ieder geval niet in vechten met een dolk. De bewegingen van de jongen zorgde ervoor dat Niles wist dat de jongen erg snel kon zijn. Met een behendige sprong landde hij zonder een schrammetje op de grond.' Ga je echt naar de andere kant?' Hij leunde tegen de boom aan en keek de jongen nu even gefasineerd aan als hij daarnet de brug had aangekeken.

Remus draaide zich verschrikt om. 'Misschien..' zei hij mysterieus en hij leunde tegen het hout aan. 'Weet jij wat er aan de andere kant is?' vroeg hij nieuwsgierig omdat de brug hem fascineerde, net als iedereen die hier zou komen, bedacht hij zo zelf. Toch gleed zijn hand onbewust naar het mes dat hij aan zijn zij gebonden had, zoals de bedoeling was. Hij was een slechte vechter, maar met messen kon hij in ieder geval nog iets als het nodig mocht zijn.

Niles schudde zijn hoofd,' Nee ik zou het graag willen weten. Ik had gehoopt dat jij het me kon vertellen. En doe geen moeite ik had je mes al gezien vanaf dat je hier aan kwam lopen. Als ik je iets wilde aandoen had ik dat mes allang van je af gepakt.' Voor een deel was het waar. Ja hij had het mes al van ver gezien maar nee hij zou niet goed genoeg zijn om hem gelijk af te pakken. Dat was ook niets voor Niles want dan zou je gelijk het gevecht aangaan. Iets dat niet bij hem paste. Hij wachtte altijd af, probeerde niet eens te vechten. Hij was een raadgever meer niet.

Remus knikte voorzichtig en ging met de hand die hij naar het mes gebracht had snel door zijn gitzwarte haar. 'Ik denk dat ik het maar ga proberen' zei hij terwijl hij zich omdraaide en naar de mist tuurde met zijn strakke blik. Hij kende niet veel angst, en ging altijd recht op zijn doel af, hij hoopte dat het nu in zijn voordeel werkte.

Niles keek geamuseerd naar de jongen die nu gelukkig even niet naar hem keek. Ten eerste had hij toch op de jongen weten inspelen om het mes niet te pakken. En ten tweede ging die jongen zich echt wagen om naar de overkant te komen." Als u het levend weer terug maakt dan zou ik graag willen weten wat zich ondre de brug bevind en wat zich aan de andere kant van de brug begeeft. Liever u dan ik om over die gevreesde brug heen te gaan." Hij bestudeerde de jongen eens goed en wist eigenlijk niet wat hij van hem moest vinden. Zijn uiterlijk en gedrag zei Niles alleen maar dat hij niet veel vechtte net als Niles zelf. En dat hij mensen gewoon te vriend probeerde te houden. Hij had de hele tijd nog niet gelogen maar Niles zag ook geen reden om te liegen.

Remus keek de jongen weer aan. Eerlijk gezegd vond hij hem een beetje een lafaard, maar dat zou hij niet hardop zeggen dus hij glimlachte een glimlach waarbij zijn ogen normaal bleven staan. Hij lachte niet vaak, en als hij het een keer deed deden zijn ogen niet mee. 'Ik ga nu nog niet hoor, misschien straks, ik ben niet iemand van de overhaastte acties' zei hij terwijl hij de tas die hij over zijn schouder geslingerd had op de grond liet ploffen en er een sinaasappel uit haalde.

Niles knikte en zei met zijn standaard fluwelen stem," Een slimme man hier voor me dus. Dat spreekt me wel aan. En eigenlijk ben ik ook gewoon een lafaard maar dat zit gewoon in me. Ik ben een advieseur, ik vecht niet zelf. Ik kan amper vechten." Hij hield maar achter wege dat hij wel alles van het menselijk lichaam wist en dat hij mensen altijd observeerde omdat hun lichaam en de manier van doen hem altijd meer vertelde dan gewoon een praatje met hun te maken.

Remus keek geschrokken op en deinsde achteruit. Wie was hij, een gedachtenlezer of zo? 'Hoe wist jij dat ik dat dacht?' vroeg hij afstandelijk en hij trok de schil van de sinaasappel waarna hij die achterover in het mistige dal wierp. 'Maar dat is goed, denk ik, ik vecht zelf ook niet' mompelde hij terwijl hij zelf een stukje fruit pakte en de opengemaakte sinaasappel toen aan de jongeman voorhield.

Niles schudde zijn hoofd over het aanbod van de sinaasappel." Je houding verraad je maar goed het maakt niet uit. Ik vind het niet erg. En daar ben ik blij om. Ik hou gewoon niet van gevechten. Ik begrijp de hele strijd ook niet echt. Maar dat zal dan wel weer aan mij liggen." Zei hij met een lichte grijns en ging tegen de boom aan zitten. Hij knakte even zijn nek omdat dat niet lekker zat en keek toen weer naar de mistige brug.

Remus haalde zijn schouders op en pakte nog en stukje sinaasappel waar hij zijn tanden in zette. Het smaakte lekker, en zoet. 'De strijd is er omdat het nodig is, omdat de koning fout zit. Dat is mijn mening' zei Remus, terwijl hij wist hoe gevaarlijk het was dit te zeggen tegen de raadgever van de koning. Maar als die hem aan zou vallen zou hij de mistige brug op rennen. Hij was toch wel sneller. In ieder geval, dat hoopte hij.

Niles knikte,' Ja je bent sneller. Ik ben het met je eens. De koning zit fout maar ik kan dat moeilijk hardop zeggen. Ik zou het niet eens kunnen." Meer hoefde de jongen niet te weten. Niles ging hier nu niet openlijk over zijn liefde voor de prinses vertellen. Dat zou een als een zwakte tegen hem gebruikt kunnen worden. Zo dom was hij dan nog net niet. Hij pakte uit zijn eigen tas een stukje droog brood en begon dat op te eten. Niles was niet van de zoete dingen. Daarom was hij ook deels voor de prinses gevallen. Ze was geen standaard meisje. Al vanaf jongs af aan was ze in zijn ogen bijzonder en speciaal.

Emely kwam aan lopen en hoorde de laatse woorden van niles en slikt. ze moest hier zo snel mogelijk weg voor ze haar zouden zien. Ze stoote in haar haast met haar voeten tegen ene steen en slaakte een kreet. Waarom ging ook altijd alles fout bij haar? en ze keek om of ze haar hadden opgemerkt. Ze keek met grote bange ogen naar de 2 jongens op de brug.

NEW
~~

Hoe dichter je bij de brug kwam hoe scherper je de verschijning op de brug zag. Er zat iemand op de leuning en haar voeten waren geplaatst op de andere leuning. Ja het was een haar, het was een meisje. En in het begin leek ze nog zo onschuldig, een meisje met lange zwarte haren een klein wipneusje dat je kon onderscheiden van haar lieve gezichtje maar hoe dichter bij je bij de brug kwam hoe meer je zag dat haar gezichtje een beetje een valstrik was. Er zaten twee pleisters op haar gezicht net onder haar oog en je zag duidelijk dat daaronder een wond zat of misschien wel twee. Haar mond stond in een streep en haar gezicht leek geen emotie te hebben. Aan haar hand zat een boksbeugel met spikes die duidelijk nog onder oud bloed zat en ook haar elleboogbeschermers hadden spikes en zaten onder het oude bloed. Dus hoe dichter je bij de burg kwam hoe groter je gevoel was van omdraaien en hopen dat het meisje, Avalon, je niet had gezien.

Lucas wist dat Arbre ergens was, maar kon hem niet zien. Zijn draakje was in de vorm van ijs en wolken compleet in de mist opgegaan. Lucas had alleen nog maar oog voor de mist om hem heen, om Arbre ergens te kunnen zien, dat hij niet doorhad dat hij langs iemand een brug opliep. En Arbre zag hij ook niet meer. Hij voelde zich alleen, maar bleef toch rustig doorlopen, nog steeds zoekend naar zijn opgeloste draakje.

Avalon had haar benen van de leuning af moeten halen omdat die jongen haar niet eens op leek te vallen. Iets dat niet heel goed viel bij Avalon. Ze wilde angst aanjagend zijn niet compleet onzichtbaar." Als je verder loopt ga je dood zeggen de mensen van het dorp. Weet je zeker dat je verder wilt lopen?" Haar stem klonk afkeurend en haar blik was argwanend op de jongen gericht. Ze was van de leuning afgesproken en had zichzelf in gevechtspositie gezet. Je wist maar nooit wie je vrienden waren en wie de vijand. Niet dat Avalon vrienden had.

Van schrik struikelde Lucas en hij viel languit voorover. "Wie zei dat?" vroeg hij aan zichzelf. Nu kwam ook Arbre uit de mist gevallen. Hij nam zijn normale, blauwe vorm aan van het vloeibare water. Lucas draaide om en keek naar het meisje dat iets had gezegd. "Oh, hallo," zei hij en hij legde zijn hand op zijn bloedende knie. "Ik had je niet gezien. En wat zei je over deze brug?" Hij keek angstig naar de kant die verdween in de mist, zichzelf afvragend wat daar dan zou moeten zijn.

Avalon begon te lachen door de angst van de jongen. Kijk zo had ze het nou graag." Hmm ik zei het en je liep me net nog voorbij. Maar goed mensen uit het dorp zeggen dat dit een behekste brug is. Ze weten niet wat eronder zit en wat er aan de overkant is. Sommige beweren dat dit de poort is naar de hel. Zelf ben ik nog steeds erg nieuwsgierig naar wat er achter is maar ik heb al veel mensen daarheen zien gaan en geen enkele is erug gekeerd." Ze grijnsde gemeen en knakte haar nek." Ohh en af en toe hoor je ze nog gillen van de pijn." Gelijk nadat ze het zei kwam er een oorverdovende schreeuw van de andere kant van de brug vandaan." Dat bedoel ik maar." Mompelde ze met een verrukte grijns. Hier kon ze van genieten. Daarom zat ze hier graag. Het was rustig en je hoorde mensen pijn leiden. Je kon voorbijgangers angst aanjagen.

Lucas huiverde een beetje. "Nou, jij bent ook geen fijn persoon," zei hij tegen het meisje. Hij voelde dat Arbre dicht tegen hem aan kroop. Het was voor hem nu wel duidelijk waarom ze alleen door de zonnige plekjes van het land trokken. Veel beter dan zo'n brug. "Maar dan moeten we dus een andere kant op om verder te gaan," zei hij tegen zijn draak. "Ja," antwoordde die, alleen verstaanbaar voor Lucas. "Ik hoef daar niet heen." "Gelijk heb je."

Avalon zag dat als een groot compliment." Klopt. Maar als je daar wel heen gaat en levend terug komt. Ik wacht hier nog steeds en dan mag je me gerust vertellen wat daar achter is. Als het inderdaad de poort naar de hel is wil ik zelf ook nog wel even kijken." Er kwam een valse lach op haar gezicht en ze keek naar haar bebloedde boksbeugel. Gelijk voelde ze de drang ergens tegen aan te slaan omdat het zo'n leuk effect gaf. Maar ze hield zich in en keek nog een keer met een lief lachje naar de jongen. Het lieve lachje gaf haar iets duivels." Mag ik je naam weten? Zodat ik je als voorbeeld kan gebruiken als je ook echt die kant op gaat en nooit meer terug komt."

"Nou, doe dan maar niet," zei Lucas. "En daarvoor hoef je mijn naam niet te weten." Voor de spottende toon van het meisje spoot Arbre een straaltje water in haar gezicht. Lucas moest lachen. Dat kreeg je als je niet aardig was, dan spoot Arbre straaltjes water. Hij deed het nog een keer een nu liet Lucas het sneller gaan. Nu kreeg hij zelf bijna een gemene grijns op zijn gezicht, iets wat niet hoorde te gebeuren.

Avalon voelde het water haar gezicht raken en begon boos te worden." Niet slim jochie, ik zit hier niet voor niets. De gillen van mensen stellen mij gerust. Wil je ofzo dat ik me ga uitleven op jou. Eigenlijk wel een goed idee mijn slag moet geoefend worden." Soraya kwam aanvliegen omdat ze merkte dat Avalon wel wat hulp kon gebruiken en landde voor de brug op de grond waardoor de grond een beetje trilde." Soraya schat, je komt net op tijd. De jongen en zijn draakje hebben geen manieren tegen iemand die ouder is." Haar stem was kil en haar gezicht stond op emotieloos. Haar blik leek dwars door je heen te kijken en ook haar houding was veranderd. Ze stond wat gebogen klaar voor een aanval en ze had een werpmes uit haar riem gepakt.

Lucas had binnen een paar tellen zijn boog gespannen en er lag een glinsterende pijl van water op. Naast hem had Arbre een grote bol water gevormd. In de vorm van het vloeibare water kon hij zo'n beetje hetzelfde met water als Lucas. Alleen krachtiger, maar op minder manieren. Lucas zou hem dus snel voorbij streven. Ze manoeuvreerden zo dat Arbre tegenover de draak kwam te staan en Lucas voor het meisje, maar beide met hun rug naar de kant waar de brug in de mist verdween.

Avalon bewoog even haar vingers en gelijk kwam er vuur in haar handen. Daarna keek ze nog een keer naar de jongen." Hmm weet je zeker dat je dit gaat doen schat? Want ik zal geen genade hebben. Dat krijg je ervan als je door rebellen ouders word opgevoed. Ik ga door tot de laatste adem uit je lichaam gaat." Ze keek even naar haar draak Soraya. Die knikte in teken dat ze het niet anders zou hebben gezegd. Daarna draaide ze zich weer naar de jongen." Dus of je zegt nu sorry voor het onbeleefde gedrag van je draak of ik maak je af en laat je net zo lang lijden tot je me smeekt er een einde aan te maken. Ik laat je net zo hard gillen voor je leven als die mensen die de brug zijn overgestoken." Ze siste de woorden en haar ogen vernauwde zich.