De waterput

Er staat hier een put, zo'n ouderwetse met een emmertje eraan en een ketting om de emmer omhoog te hijsen. Mensen gebruiken de put om water te halen, maar het is ook een ontmoetingsplek. Om de put staan wat jonge bomen en kinderen spelen er graag verstoppertje of bouwen er hutten op de grond. Er is een en al bedrijvigheid rond de put want aan de kant waar geen bomen staan zijn weilanden waar elke dag water uit de put voor gebruikt wordt. Sommige handelaars proberen je ook spullen aan te smeren bij de put omdat er zoveel mensen zijn.

Midden in de nacht waren er geen mensen bij een put. Dat wist Lucas maar al te goed. Hij sprong van Arbre af nog voor die was geland en ging op de rand van de put zitten. Hij trok wat water naar zijn hand en probeerde er een mooie bal van te maken, maar dat ging niet helemaal geweldig. Arbre, nog steeds in de vorm van ijs en wolken, kwam naast hem zitten en zocht telepatisch contact. 'Kom op,' hoorde Lucas in zijn hoofd. 'Je kunt het. Vooral nu kan je het.' Lucas keek omhoog. Het was volle maan. Van Arbre had hij geleerd dat de maan eb en vloed maakte, dus dat hij, Lucas, veel van de maan kon leren. Er misschien wel beter van kon worden.

Apoyo liep door de donkerte richting de waterput. Hij kon niet slapen, morgen zouden ze weer verder trekken en hij had er eigenlijk genoeg van. Hij wilde gewoon een vaste woonplaats hebben en niet voortdurend op de vlucht zijn. Stomme koning. Stomme koning en zijn volgelingen. Toen hij dichterbij de put kwam zag hij een gestalte staan, dat duidelijk niet alleen hier was om water te halen. Onderzoekend keek hij naar de jongen, met zijn handen al om de dolk geklemd naderde hij de jongen van achteren, zodat die hem niet kon verassen.

Lucas concentreerde zich, probeerde zich niet af te laten leiden door de zachte gloed die Arbre verspreidde en maakte de bol perfect rond, waarna hij hem een paar rondjes rond de punt liet zweven. De bol hing nog even stil en viel daarna uit elkaar. "Wauw," zei Lucas gefascineerd en Arbre knikte waardig en goedkeurend. "Dat ik dat kan. Ik kan een bol rondjes laten zweven. Dat is toch cool!" Hij hield snel zijn mond toen hij Arbre zijn herrie zag afkeuren. "Sorry," fluisterde hij en hij keek om zich heen. Er stond inderdaad iemand, niet ver weg.

Apoyo liet zijn zwaard zakken toen hij de jongen zag oefenen met water, zijn talent was nog niet heel erg ontwikkeld en hij was onbewapend. Toen hij harde geluiden begon te maken trok hij toch onbewust het zwaard weer bijna, maar hij liet het zakken toen de jongen zich naar hem omdraaide. Apoyo had al zijn spieren gespannen staan, klaar om te vluchten mocht dat nodig zijn, want de jongen had zijn draak bij, en hij had Confianza laten slapen.

"Hallo," zei Lucas opgewekt, zoals altijd. "Mooie nacht, is het niet." Hij bedacht zich nu pas dat het niet verstandig was dat de jongen Arbre had gezien en hem met water had zien spelen, maar het maakte ook niet meer uit. Hij sprong van de rand van de put. Arbre ging naast hem liggen. Het kon Lucas niet schelen wat de jongen nu zou doen. Hij voelde zich alsof hij de hele wereld aankon, waarschijnlijk doordat hij net een perfecte bol water rond had laten zweven.

"Hoi, en ik ben het met je eens" Apoyo keek hem achterdochtig aan. Nog steeds had de jongen nog geen enkele schijn van gevaarlijkheid gewekt. Eerder een beetje tactloos, want het was niet heel handig van hem ook nog te blijven staan als hij de draak gezien had, voor hetzelfde geld was het een rebel en was het dus verboden een draak in je bezit te hebben. Was die jongen een rebel? Dan zou hij relatief ongevaarlijk zijn. Het was stom dat te vragen, dat was gewoon iets wat je niet vroeg. De binnenkant van zijn hand was nog niet te zien geweest dus Apoyo kon het ook nergens uit op maken.

Lucas lette niet meer op de jongen en blokkeerde een waterstraaltje dat Arbre, nu in de vorm van het vloeibare water, naar hem toe had gespuwd. "Ik wordt steeds beter," zei hij opgewekt. Ze deden dit spelletje elke dag. Normaal boog Lucas de stralen alleen maar af nu had hij hem geblokkeerd met de vorige waterstraal. Dat was handig, een soort schild. Hij voelde zich zo gelukkig als een kind dat net heeft uitgevonden dat het mooie beestje met vleugels ook kan vliegen.

Apoyo grijnsde naar de jongen, hij had echt helemaal geen angst. "Pas op met wat je doet, voor hetzelfde geld werk ik voor de koning en dan heb je nu een probleem" zei Apoyo, met een zachte glimlach. Hij geloofde de verschijning van de jongen, hij stelde zich té kwetsbaar op. Dat zou niemand doen, zelfs niet met een goede vechttactiek.

"Waarom zou ik dan een probleem hebben?" vroeg Lucas, die niets van de koning afwist. Ook Arbre keek de jongen met een vragend schuin hoofd aan. Werken voor de koning, dat deed toch eigenlijk het hele land? Waarom zou het dan een probleem zijn als deze jongen voor de koning werkte en hem met een draak en water zag spelen? Hij keek Arbre aan, die ook geen idee leek te hebben. En normaal wist zijn draakje meer dan hij.

Apoyo keek hem geschrokken aan, hij wist van niets. "Het lijkt me slim als we dit niet hier bespreken" zei Apoyo, "kom maar even mee naar de hut" de koning kon overal zijn spionnen hebben, en dan was deze jongen al in gevaar en niet zo'n beetje ook. Schichtig keek hij om zich heen. "het is wel belangrijk dat je dit weet" zei Apoyo, hij mocht deze jongen wel en zou het niet heel prettig vinden hem morgen niet meer levend tegen te komen.

Lucas keek raar op van de bezorgdheid van deze jongen. Wat was er aan de hand? Met zijn hand op Arbre liep hij achter hem aan. Arbre veranderde in de vorm die hoorde bij ijs en wolken, zodat ze weg konden vliegen als dat nodig was. Maar beide waren ze te nieuwsgierig om deze jongen te verdenken van iets slechts. De bezorgdheid leek echt oprecht.

moet ik een hut aanmaken?
~~
Apoyo liep een stukje voor de jongen uit af en toe omkijkend of de jongen hem nog steeds volgde. Het was gevaarlijk dat zijn ouders deze jongen niets gezegd hadden over de koning, of zouden zijn ouders niets weten over zijn draak?

Kan, is misschien wel slim.

Wie begint er?

jij (a)?

New
~~
Ariscoi zat met zijn rug tegen de put en gleed met zijn handen over de gladde stenen die op het pleintje lagen. Zijn ogen staarden in het niets en hij glimlachte toen er wat kleine kinderen langs kwamen die hem een bal aangooiden. Dat wist hij doordat de luchtverplaatsing veranderde, hij ving de bal netjes op en gooide hem naar de plek waar hij vandaan kwam. De kindjes giegelden en gingen vrolijk verder. Hij wist dat dit een rebellendorp was, maar hij had zichzelf vandaag een dagje vrij gegeven en genoot nu even alleen van de dag en de vrolijke mensen, het zonnetje op zijn gezicht.

Avalon was hier eigenlijk alleen omdat ze haar waterflessen bij moest vullen. Het dorp deed haar veel te veel denken aan haar eigen plat gebrandde dorp. Met een norse uitdrukking liep ze naar de put maar doordat er een paar kinderen in de weg zaten die met een bal heen en weer gooide struikelde ze en kwam voor de voeten van een jongen op de grond te liggen. Avalon begon de kinderen uit te schelden en die rende snel weg van Avalon. Woedend stond ze op en keek naar haar knie die helemaal open lag." Alsof ik niet genoeg bloed verlies door mijn andere wonden." Ze ging naast de jongen staan met haar rug naar waar de kleine koters net hadden gestaan en begon wat water omhoog te halen om haar knie eerst maar eens goed schoon te krijgen voordat ze een infectie kreeg.

Ariscoi keek naar de plek waar de ogen van het meisje zouden moeten zitten. "Hoi" zei hij zacht, terwijl hij omhoog kwam en een emmer ophaalde om haar de doek aan te geven. Ze bloedde, dat merkte hij. "Hier" hij 'keek' naar haar knie. Hij vond het niet erg netjes dat ze die kinderen uit schold, maar hij kon er nu toch niets meer aan doen. Ze had het over andere wonden, vast een rebelse. Maar ze kon niet weten dat hij dat niet was. Het was niet logisch voor een koningvolger om in zo'n rebels dorp te zijn, want dan zou hij zoiezo iedereen die hij tegenkwam wel met een of andere reden kunnen arresteren. Hij droeg een soort handschoenen, waarbij de vingers vrij gelaten waren omdat hij anders het gevoel had dat hij blind was. Hij keek met zijn handen. Maar helaas kon hij niet altijd iedereen bekijken. HIj deed alsof zijn ogen even afzwierven, maar vestigde ze uiteindelijk toch op het gelaat van het meisje. Hij wist hoe dit moest zonder dat ze het door zou hebben door jaren oefening.

Avalon bromde iets van dankje en pakte de doek van hem aan en begon haar knie goed schoon te maken. Toen dat gebeurd was keek ze pas weer naar de jongen." Wat moet jij dan van me? Ik hoop voor je dat je niet verwachtte dat ik aardig tegen je zou zijn. Want ik ga niet aardig zijn tegen je gewoon omdat jij me helpt." Ze legde de doek op de rand van de waterput en pakte even de emmer om wat water in haar gezicht te gooien en vervolgens weer de doek te pakken en die even kort te gaan wassen." Ik kan goed voor mezelf zorgen." Ze vond het eigenlijk wel irritant om zo arrogant te moeten doen tegen iedereen. Tuurlijk het was haar karakter maar deels ook een bescherming voor zichzelf en voor die ander. Ze wilde niet weer iemand verliezen of iemand van haar afgenomen laten worden. Sowieso was het niet veilig met haar als vriendin.

"Alleen helpen, alleen helpen" mompelde Ariscoi terwijl hij zich alweer omdraaide. "Ik verwacht ook niet dat je aardig tegen me bent, zo zag je er niet uit voor mij, te zien aan de manier hoe je met kinderen omspringt" zei hij, zonder enige toon in zijn stem, geen verwijt, maar ook geen spoortje van begrip. Hij begon weg te lopen, iemand met zo weinig gevoel voor de mensen om je heen wilde hij helemaal niet kennen. ze deed zo enorm arrogant, en ookal wist hij de reden daarvoor precies; ze was onzeker, bang, als ze aardig zou doen zou ze zich kwetsbaar opstellen, dat voelde hij aan haar manier van bewegen en de klank van haar stem. Hij wist dat ze in het echt niet zo was, maar als ze zo ongezellig bleef doen, hoefde hij daar toch niet op in te gaan?

Avalon ging op de rand van de waterput zitten en bekeek hem eens goed terwijl hij weg liep. En toen hij haast uit gehoorafstand liep riep ze vrolijk," Sorry, kom je er weer bij zitten? Ik heb even behoefte aan een gesprek." En zo kon ze langer naar hem kijken terwijl hij naar haar terug zou lopen en kon ze bedenken wat ze moest gaan zeggen tegen hem. Ze mocht niet meer gemeen doen want dan zou hij binnen 2 seconde weer weg zijn. Maar lief zou ze niet worden.

nieuwe maud nick meet?
~~
Ariscoi hoorde haar stem, zacht, maar duidelijk en hij draaide zich om, keek haar aan en begon langzaam terug te lopen. Hij wist niet zo goed of hij haar kon vertrouwen, maar besloot dat maar wel te doen. WAarom niet? Iedereen was betrouwbaar tot het tegendeel bewezen was. Hij wilde weten wat ze wilde. Of ze eerlijk was en ook of ze misschien wat minder gemeen kon doen.

Avalon wachtte tot hij weer bij haar was maar haar glimlach verdween wel weer. Ze was niet iemand die graag glimlachtte." Sorry van daarnet, ik raak nogal snel geïrriteerd. Maar dat betekent niet dat ik altijd zo ben dus dat je me moet beoordelen op mijn uiterlijk. Dan weet ik zeker dat ik door iedereen gehaat word." Wat verwachtte je dan als je met twee wondjes onder je oog rondliep, een boksbeugel standaard om je hand zat en elleboogbeschermers met spikes had. Ook had ze nooit echt een lieve uitdrukking op haar gezicht dus de meeste mensen meden haar.

~~

Is goed zeg maar waar...

"Hmm, zo slecht zie je er niet uit" dat was een leugen, voor hem zag ze er waarschijnlijk nog slechter uit dan voor de gemiddelde mensen omdat hij haar alleen kon zien aan de hand van haar stem en reacties. Maar hij zei niet dat hij haar niet kon zien. Dat was als een stukje van zichzelf verraden en hij wist dat dat heel gevaarlijk kon zijn, omdat je niet elke dag een blinde tegenkwam. "Ariscoi" stelde hij zichzelf voor. "En het geeft niet, we hebben allemaal wel eens onze buien." knipoogde hij. "dat maakt ons tot mensen." hij was nou eenmaal zoals hij was. Dat maakt hem tot wie hij was.

~~~
ziekenhuis? ik begin wel.