De rozentuin achter de bloemenwinkel

Het is er prachtig overal rozen en er hangt een rust die haast magisch lijkt. Iedere die hier komt zal overspoelt worden door een gevoel van kalmte en een vredigheid. De geur is heerlijk alles ruikt naar rozen of andere bloemen die rond deze tijd in bloei staan. Deze bloemen worden gebruikt voor in de bloemenwinkel, en staan bekent om hun heerlijke geuren en prachtige kleuren. Er staan een paar bankjes waar je op kan zitten om te genieten. Bij zonsondergang is het hier het mooist.

MAX. pers.: 3
regels: maakt de bloemen niet kapot

Jason liep tussen de bloemen door richting een van de bankjes. Hij was opzoek geweest naar nieuwe kruiden en hij had gehoopt ze in de bloemenwinkel te vinden. Ze hadden gezegd dat hij maar tussen de rozen moest kijken of hij wat kon vinden, wat voor andere onkruid was, was voor hem een ware schat. Elk 'onkruid' had zo zijn eigen werking en kracht. Sommige waren dodelijk als je teveel nam, maar heelde op het moment dat je de juiste dosis nam. Erg handig om allemaal te weten. Hij had alleen helaas niets kunnen vinden. Hij zou binnenkort terug moeten naar zijn vertrouwde kruidenwinkeltje, daar hadden ze dan wel niets vernieuwends maar genoeg om eventjes een voorraad van in te slaan.

Emely liep rond en haalde het onkruid weg. Ze hoorde voetstappen, keek op en glimlachte even kort naar hem. Emely ging door met onkruid wieden. Ze snoof de geur van de rozen op en kreeg een grijns op haar gezicht. Het was heerlijk om hier te zijn, ookal stond ze nu alleen maar het onkruid weg te halen. Ze legde het in een bakje en liep naar het bankje. Emely slaakte een diepe zucht en keek vol voldoening naar de tuin.

Jason keek het meisje recht aan, natuurlijk herkende hij haar. Hij zuchtte eenmaal. NIet dat zij zou begrijpen waarom dat was, tenminste hij dacht niet dat ze dat zou begrijpen. Hoewel hij dat niet zo zou zeggen had hij zich de vorige keer best wel aan het meisje geirriteerd, ze was zo vrolijk en praatte zo ontzettend veel. Iets waar hij zich nu eenmaal niet prettig bij voelde.

Emely was stil. Ze wist wel wie de jongen naast haar was. Hij had een hekel aan haar gehad nar de eerste ontmoeting en dat zonder enige reden. Ze beet zachtjes op haar lip en kijk naar de zon die langzaam onderging. Er was iets met hem, iets wat haar in verwarring bracht. Ze keek even op zij en keek toen snel weer weg. Hij was iemand die zelf waarschijnlijk ook in de knoop zat met zichzelf, dat moest wel hij kon niet perfect zijn. Ze keek naar het onkruid in het bakje en zei rustig 'Wil je er iets van hebben?' Ze viste met duim en wijs vinger er 2 kleine plantjes uit 'Deze zijn erg sterk... dus kijk er mee uit.' Ze hield de plantjes aan hem voor.

'Monnikskap. Ik ken het, waarschijnlijk weet ik over elk kruid in dat bakje meer dan dat jezelf weet,' zei hij tegen haar. Hij keek haar nu pas aan. Nam de twee takjes van haar over en stopte het in zijn buidel. Het was niet echt een onbekend kruid, al waren er veel mensen die de kracht er niet van kende.

Emely glimlacht naar hem. 'Ik gebruik de rest zelf... dus die krijg je niet.' Emely kreeg een grijns op haar gezicht en deed haar schort af. Haar kleding was oud en zag er armoedig uit. Het was duidelijk dat ze zich daar wel voor schaamde. Ze had een blouse aan met een lage V-hals en een rok met een paar gaten erin. Ze stond op en deed de rest in haar zak. Emely kijkt naar de zonsondergang 'Is het niet prachtig?'

Jason grinnikte eventjes kort. 'Alsof je zou weten wat je ermee kunt,' zei hij toen honend. Natuurlijk de huis- tuin en keukenfeitjes zou ze wel weten van de kruiden. Maar verder, dieper dan dat verwacht hij niet dat ze de kruiden zou kennen. Waarrschijnlijk zou ze net als alle andere mensen het grootste deel van het kruid weggooien, juist de kostbaarste delen zou ze verkwisten. Zo schatte hij haar in elk geval in. Aan de voet van de bank zag hij ineens een prachtig kruid staan. Hij plukte het en liet het aan het meisje zien. 'Weet je wat dit is?' vroeg hij haar toen. Het was Damiaan, een tamelijk onbekend kruid.

Emely ging bij hem zitten en keek ernaar. 'Nee ik ken het niet... wat is het?' Ze keek nieuwsgierig naar het kruid dat hij vast hield. Ze wist veel van kruiden maar deze kende ze niet. Emely wist veel over de natuur, haar geloof zei dat ze de natuur moest lief hebben en moest respecteren en dat deed ze dan ook altijd. Ze wou het plantje van hem over pakken.

Jason trok het plantje bij haar weg. 'Ik ga je niet met dit kruid om laten gaan,' zei hij tegen haar. Zijn wenkbrauwen had hij opgetrokken in een spottende blik. 'Het is Damiaan, het is krachtig en gevaarlijk,' zei hij tegen haar. 'In de verkeerde handen tenminste.' Hij stopte het kruid in de buidel en stond op. Nu hij dit kruid had gevonden was hij benieuwd of er in de rest van de tuin nog meer van dit soort kruiden stonden. De krachtige kruiden, die echt bijzonder waren. Damiaan kwam bijna nooit voor, het was een geneeskrachtig kruid die je hersenen in een ander level lieten nadenken. Het maakte je gedachten helderde en misschien was het ook wel iets waardoor je je spiritueler voelde. Maar dat zou hij haar allemaal niet vertellen. Leren over kruiden deed je stap voor stap, niet eventjes vluchtig op een bankje omdat iemand je toevallig een onbekend kruid liet zien. Het was gevaarlijk om dit soort informatie aan de verkeerde door te spelen, je kon dit kruid namelijk ook gebruiken door dingen zoals pijlengif. net zoals monnikskap.

Ze keek naar hem en zuchte diep, ze wist wat voor een persoon hij was ze kreeg hem door. Het was duidelijk dat hij haar wegduwde iedere keer dat ze te dicht bij kwam, hij kon goed op zichzelf passen. Emely was zelf te onzeker om dit te kunnen doen, zij had mensen nodig mensen die haar zekerheid zouden bieden. Emely keek naar hem en zette een serieus gezicht op. 'Moet ik helpen zoeken?' Ze was niet van plan hem zo makkelijk te laten ontsnappen. 'De zon is bijna onder... ik kan kaarsen halen als je dat wilt of zoek je morgen verder?'

'Niet nodig,' zei hij kort. Hij wreef zijn vingers kort over elkaar en er ontstond een klein vlammetje tussen zijn vingers. Hij had er lang over geoefend maar het lukte hem nu om het vuur in bedwang te houden. Hij plukte een klein bosje kruiden tussen de rozen uit. 'Ken je dit?' vroeg hij haar toen. Het was niet zo onbekend als Damiaan, maar de naam van het kruid was hem eventjes ontschoten. Het was iets wat niet vaak voorkwam maar wel verkrijgbaar was als je wist waar je wezen moest. Hij had het niet vaak in zijn bezit omdat het redelijk duur was. De naam schoot hem weer te binnen, bijvoet. Hij wist niet zeker of het meisje het zou kennen, de kasn was nu wel groter dan bij het Damiaan.

Emely dacht even kort na en zei toen zacht 'Bijvoet... Mijn vader word altijd boos als ik het vind.'. Ze kreeg een kleine grijnst op haar mond en keek hem aan. 'Maar ik vind het geweldig.' Ze keek hem even kort aan en keek even naar de vlam in zijn hand. Emely was stil en keek naar hem door de vlammen heen. Hij intrigeerde haar, hij was zo anders dan alle andere mensen die ze ooit tegen gekomen was.

Jason lachte eventjes honend. 'Dan is je vader niet erg ruimdenkend zeker.' zei hij. Hij zei het meer als een vaststelling dan als een vraag. 'Ken je de werking van het kruid?' zei hij toen tegen haar. Hij keek haar nu recht aan. Zodra hij over kruiden was begonnen werd hij meestal wel wat opener naar personen toe. Alleen wist je nooit wanneer hij weer dicht zou slaan. Hij had het kruid inmiddels weggelegd in zijn buidel. Hij had inmiddels al een idee gekregen wat hij met de kruiden zou gaan doen. Het waren geen kruiden die je kon gebruiken in je eten, dat had hij ook niet verwacht te vinden hier.

Emely keek hem een en had een scheve grijnst op haar gezicht. 'Het maakte je los en bevrijd je geest van je lichaam... zo ervaar ik het.' Ze wel weer stil en keek hem aan en glimalchte vriendelijk. 'Wil je binne komen dan kunnen we verder praten...' Het was donker geworden en de enige lichtbron was de vlam in de hand van jason. Emely hield niet van het donker het maakte haar onrustig en bang. Ze ging dichter bij hem staan, dichter bij de vlam. Haar adem liet de vlam dansen en ze glimlacht zwakjes.

Jason schudde lachend zijn hoofd. 'Je hebt een hoop te leren,' zei hij tegen haar. Dit kruid kon zoveel meer, als je het maar goed gebruikte. De meeste mensen kende alleen die werking van het kruid, het kon veel meer. Het kon verwarmen, genezen, in goede dosis zelfs dienen als onderdeel voor een goede soep. Verde rkon het gebruikt worden om beesten, insecten, weg te jagen. Het kon je een veilige nachtrust gunnen als je het goed wist te gebruiken. Bij haar aanbod schudde hij zijn hoofd. 'Ik zal weer moeten gaan.' Hij vloot eenmaal kort waardoor Ayle naar beneden kwam zetten, ze had al die tijd ergens hoog boven in de wolken gezweefd. Het vlammetje ging uit en hij klom op de rug van Ayle. 'Tot ziens,' zei hij en daarna verdween hij redelijk snel met zijn kruiden de nacht in. Voor hem was de nacht iets prettigs, niet iets wat hij vreesde.

Emely keek hem na en zuchte diep. Ze zou zo graag net zo willen zijn als hij. Hij leek zo vrij en zonder zorgen maar er zou vast meer achter zitten dat was zeker. Emely liep naar haar huis en kijkt naar de huizen. Zij had geen mooi huis of mooie bezittingen. Ze kwam even later aan bij een kort en deed de deur open. 'Ik ben thuis...' Emely rende de trap en ging naar haar slaapkamer.

Lucas en Arbre waren tikkertje aan het spelen achterin de tuin. Ze pasten wel op, maar overweldigd door de kalme werden ze niet. Daar waren ze nog te kinderlijk voor. Lucas was hem en af en toe schoot Arbre een straal water zijn kant op om hem tegen te houden, maar Lucas begon het echt onder de knie te krijgen en stuurde ze met het grootste gemak terug, op een enkele keer na dan.

Emely liep de bloemen tuin in door het kabaal. Ze keek lachend naar de jongen en zijn draak. Zij waren nog zo vrij en wild, Emely was nooit zo geweest. Haar jeugd had ze werkend en vol zorgen door gebracht. ´Hee, passen jullie wel op.´ Ze liep naar hun toen en glimlachte vriendelijk naar hun beide.

"Natuurlijk," zei Lucas en hij ving Arbre met een soort lasso van water. Lachend vielen ze samen op de grond en ze keken naar de lucht, terwijl Lucas het water terugstuurde in zijn waterzak. Hij keek even naar het meisje dat aan was komen lopen, maar had geen zin om er echt meer aandacht aan te besteden. Arbre spoot water uit zijn mond en bundelde de straaltjes samen tot een waterbal.