De oude boog achter het kasteel.

Achter het kasteel, waar het onkruid alweer flink is gegroeid zit een oude boog. Meestal spelen hier kleine kinderen. Ze doen dan tikkertje of verstoppertje het is daar een hele goede plaats voor. Het is eigenlijk een oude ruïne maar niemand lijkt er nog van op te kijken. De muren zijn bezaaid met groen en heel af en toe zie je het rood nog door de bladeren heen. De boog is eigenlijk een soort poort want als je verder loopt kwam je vroeger bij het oude huis uit. Maar het huis is vergaan en het enige wat er nog steeds staat is de boog.

Personen: Niet veel zo'n 4 of 3
Regels: Zolang je maar niks sloopt mag je doen en laten wat je wilt.

de boog:

Spoiler:

De sleep van de donkergroene jurk liep over de grond. Hij was niet lang, maar lang genoeg om haar voeten te bedenken. Het jonge meisje was net uit het kasteel gekomen en had haar pruik met rode haren ergens verborgen. De lange zwarte haren hingen nu los. Ze liep er alleen. Hoewel ze een mantel om had was dat niet geheel nodig. Haar vader maakte haar graag mooi maar wilde ook dat ze gezond bleef. Het meisje zelf, dat Rosetta heette, gaf er niet zo veel om. Zachtjes ontsnapte er een zucht uit haar mond. Rose had voor haar vreselijk nieuws gekregen en ze zat ermee in de knoop. De blaadjes die op de grond lagen door de herfst raakten haar voeten doordat ze alleen maar ballerina's aanhad. Er lag een kalme haast trieste blik op het gezicht, en daarmee liep ze onder de poort door die ze zo begeerde. Het was haar favoriete plekje, haar fijnste plek van het hele kasteel.

Niles wist altijd exact waar hij Rose moest vinden. Dus toen hij haar zag kwam er kort een glimlach over zijn gezicht heen.' Goedemiddag mylady.' Zei hij toen hij binnen gehoor afstand was en versnelde zijn pas zodat hij naast haar kon lopen. Hij kwam dan wel boven haar uit toch leek zij altijd de zelfverzekerdere van hun twee. Waarschijnlijk omdat zijn verschijning meestal ook slungelig over kon komen. Maar de mensen die dicht bij hem stonden, die hij vertrouwde wisten wel beter.' Vanwaar die treurige uitdrukking mylady?' Zijn stem klonk zoals altijd weer als fluweel en hij keek haar met zijn bruine ogen aan. Voor één van de weinige keren kon je zijn ogen ook een keer zien omdat hij zijn haar achter zijn oren had gestopt. Het kleine windje speelde met zijn lange zwarte jas en ook zijn haren leken betoverd erdoor en gingen even naar achteren. Zijn handen lagen zoals gewoonlijk weer achter op zijn rug.

Natuurlijk had ze zijn voetstappen gehoord. Ze herkende zijn pas van verre, net als zijn stem die haar altijd een soort warmte van binnen gaf. Een goed gevoel. Ze moest opkijken naar hem, hij was langer dus dat was nodig maar erg vond ze het niet. "Goedemiddag Niles." Klonk het terug. Hoewel er een korte tussenpauze zat tussen zijn twee zinnen had het haar niet genoeg tijd gegeven om dat te zeggen dus had ze dat gezegd na zijn vraag waarna er opnieuw een zucht haar mond verliet. Rose keek terug met haar donkere ogen, mysterieus, diep en ver weg. Alsof ze op een hele andere wereld zat en als je er heel lang in zou kijken ze je mee zou nemen. Hoewel, jammer genoeg, dat niet gebeurde. "Vanwege het nieuws dat mijn vader mij deze ochtend bracht.." Gaf ze eerlijk toe. Ze zou toch niet kunnen liegen tegen Niles, hij zou het herkennen, dat wist ze zeker.

Niles hield zijn hoofd een beetje schuin en keek haar onderzoekend aan,' Mag ik weten wat voor nieuws, of ga ik dan te ver in op uw privé leven?' Niet dat Niles iets niet wist van haar privé leven. Zelfs dat wist hij. Maar vind je het raar, hij ging al vanaf 10 jarige leeftijd met haar om. Misschien zelfs wel jonger hij wist het echt niet meer. Hij moest wat langzamer lopen wilde hij bij Rose blijven lopen maar dat kreeg je gewoon met lange benen. Zijn ogen hadden de blik gezien, de gedachte van ver weg zijn. Hij herkende het. Rose had die blik wel eens vaker. Maar iedere keer had hij er niet naar durven vragen. Bang dat ze hem raar zou vinden omdat hij weer eens wist wat er in haar opging. Hij wist zowat alles. Iedere kleine minuscule beweging vertelde hem al honderd dingen. Iets dat soms ook heel irritant kon zijn maar in deze situaties vond hij het fijn. Zo wist ze dat zij altijd eerlijk tegen hem zou zijn omdat hij toch wel zou merken wanneer ze loog.

Opnieuw werd haar onderlip rood, door het bijten erop. "Mijn vader vindt dat het tijd is dat ik een hoogstaand persoon uitzoek om mee te trouwen." Fluisterde Rose zachtjes. Ze zag een bankje staan, een goed teken, want daar ging ze maar even zitten. "Niles.. Ik wil niet trouwen met iemand waar ik niet van houd." fluisterde de zachte, zoete stem kort. Kort was er een teken van onstuimige wanhoop en angst te zien in haar ogen. Dat kleine beetje zorgde al voor een grote verwarring in haar houding. Van statig en koninklijk, zoals een prinses hoorde te zijn naar het meisje dat ze eigenlijk gewoon was. Want Rosetta was niet meer dan een simpel meisje dat tot dingen gedwongen werd. Ze was niet meer dan een popje in de handen van de koning. Een mooi en vechtend popje, ja dat wel, maar toch, een popje en niets meer.

Niles wilde haar hand pakken. Erover heen wrijfen en zeggen dat alles goed zou komen. Dat hij er voor haar zou zijn. Maar hij hield zijn mond en ging naast haar zitten. Hij legde zijn ellebogen als steun op zijn knieën en keek naar Rose." Mylady, we komen er wel uit. Ik zal je er doorheen helpen." Natuurlijk kon hij zich als kanidaat stellen maar dat was niks voor hem. Hij was altijd de stille aanbidder geweest, Rose had ook nooit laten merken dat ze hem niet hoefde. En hij zou het raar vinden als Rose niet doorhad dat hij haar leuk vond. De enige tegen wie hij lief deed en over wie hij zich zorgen maakte was Rose. Uiteindelijk na veel twijfelen pakte hij toch haar hand en kneep er even kort in." Rose, als je het wilt zal ik je helpen met een geschikte man uitkiezen." Met veel moeite wist hij haar aan te kijken. Dit was niet de Rose die hij kende. Of nou ja deze Rose kende hij ook maar het was niet de Rose die hij het liefst zag. Iedere keer als hij deze Rose zag wist hij niet hoe hij zich moest gedragen, wat hij moest doen, wat hij moest zeggen, om haar weer die oude Rose te worden.

Hoewel ze zijn woorden hoorde kwamen ze niet goed bij haar aan. Natuurlijk zou hij haar erdoorheen helpen. Rose wist zelfs dat als ze het zou vragen aan haar vader ze Niles mocht voorstellen, hoewel ze allang wist van hem dat hij alleen een simpele, stille aanbidder was. Zachtjes zuchtte ze en hield ze zijn hand tegen de hare. Nee, dit was niet zijn geliefde Rose, dit was een meisje, een wanhopige tiener die gedwongen werd te trouwen. Dit was eigenlijk nog niet eens een volwassene. Maar toch keek ze op naar hem, met een zwakke glimlach en legde ze haar hoofd tegen zijn schouder aan. "Ik weet dat je me helpt Niles.. Maar dat zal de pijn niet verzachten. Jij wordt niet gedwongen om met iemand te trouwen.. En dan.. Dan ben ik er alleen maar om die persoon te dienen. Om te zorgen voor zijn kinderen. Om zwanger te raken, zoveel als mogelijk en om zijn liefde niet te hebben.. Want daar heeft hij uiteindelijk andere vrouwen voor. Jongere.." zei Rose zachtjes.

Niles streek over haar hoofd heen en drukte zachtjes zijn lippen op haar kruin.' Nee maar ik zal er alles aan doen om uw pijn wel te verzachten mylady. We zoeken wel iemand die wel echt om je geeft. Die je aandacht en liefde geeft, de liefde en aandacht die je verdient. Jij bent bijzonder en je zal niet vergeten worden of gewoon voor iemand moeten dienen. Zij zullen eerder voor jou moeten dienen. We vinden wel iemand waarop jij ook verliefd kan worden.' Hij streek een plukje haar uit zijn gezicht en begon ook op zijn lip te bijten. Je merkte gewoon dat hij veel in haar buurt was. Hij nam sommige gewoontes of gedragsdingen over van haar. Hij sloeg een arm om haar heen en trok haar even dicht tegen zich aan.' En ik weet dat je die gedachte hebt en geloof me. Ik hou het bij alleen stil aanbidden. Ik hoef niks van je. Ik zet geen verwachtingen. Ik ben er alleen voor je als jij me nodig hebt. En als je vader een advieseur nodig heeft.'

Ze beet weer op haar lip of nog steeds, duidelijk was het niet. "Zo'n iemand vind je nauwelijks Niles. Wie wordt er nou zo ineens verliefd op de dochter van de koning? Ik ken niemand die dat doet, ja jij, maar jij kent me al jaren en jaren.. Van jou is het leuk. Maar van iemand anders.. Ik weet het niet Niles." zei Rose zachtjes. Ze legde haar vinger even op zijn onderlip en haalde deze onder zijn tanden vandaan. "En ik weet dat je het houd bij stil aanbidden. Maar als je de keuze had. Wat zou je dan doen? Als jij het heft in handen zou mogen nemen en zou mogen kiezen.. Om me met een wildvreemde te laten trouwen. Of met jou..? Zou je dan de stille aanbidder blijven?" vroeg ze hem zachtjes. Rosetta wist dat het niet eerlijk was om hem deze vragen te stellen. Hoewel ze het al eerder gedaan had. Ze had hem gewoon nodig, heel erg hard op het moment. Simpelweg omdat ze zelf nauwelijks open stond voor anderen. Niet dat Niles nou zo'n open boek was.. Maar hij kon haar daar wel in helpen.

Niles zuchtte en keek naar Rose," Ik weiger nog steeds met veel spijt die vraag te beantwoorden. Het is niet gepast om daarop te antwoorden omdat ik weet dat u mijn antwoord tegen me kan gebruiken." Hij zei het formeel maar uiteindelijk gaf hij het op en zei even iets heel anders.' Rose, je weet dat ik van je zal houden ook al trouw je met een wildvreemde. Het zal me pijn doen maar ik zal me erbij neerleggen. Ik ben niets voor niets een stille aanbidder. Als ik ook maar één keer had gedacht dat ik een kans bij je maakte had ik dat allang laten blijken. Dan zou ik nu geen stille aanbidder zijn. Jij bent te goed voor mij en je vader vind dat ook. Ik ben in zijn ogen nog steeds minder dan de man die hij voor jou wil." Niles was toch wel blij dat Rose hem hielp herinneren dat hij nooit op zijn lip beet dus hield hij op en keek nog een keer naar Rose en streek over zijn wang." Mylady we vinden wel iemand en ik zal er altijd voor je zijn. Ik weet dat je me nodig hebt en ik ga nergens heen. Ik laat je niet in de steek. Heb ik je ooit in de steek gelaten?" Daar kon hij met volle overtuiging nee op antwoorden. Als hij wel haar in de steek had gelaten dan zou hij zichzelf nooit vergeven.

Het was nu de beurt aan Rose om te zuchten op zijn formele antwoord. Ze zou er nog op terugkomen, maar eerst luisterde ze naar zijn woorden terwijl ze tegen hem aan bleef zitten. Natuurlijk zou ze hem pijn doen.. Ze zou met een ander trouwen. Maar wat hij erna zei deed haar pijn.. Waarom zou hij geen kans maken? Omdat haar vader hem niet goed genoeg vond? Ja, dat was een rden. Maar vooral omdat hij Rosetta te goed voor zichzelf vond. "Nee Niles.. Je hebt me nooit in de steek gelaten.. Maar het doet me wel spijt om te horen dat het nog altijd niet duidelijk voor je is dat je voor mij bent als mijn gelijke en dat ik niet te goed voor jou ben, ook al denk je van wel. Verder wil ik jou de vraag stellen op je weigering van het beantwoorden van mijn vraag. Wat als ik beloof het niet tegen je te gebruiken..? Heb ik ooit een belofte aan jou gebroken?" Ook daar zou ze met zekerheid een nee op krijgen. Ze had nog nooit, maar dan ook nooit een belofte aan Niles gebroken.

Niles glimlachtte onzeker," Oké ik weet dat jij je belofte aan mij niet verbreekt. Maar Rose je weet mijn antwoord al. Ik zal alles voor je doen om je ook maar een klein beetje richting gelukkig te brengen. Dus als jij liever met mij zou willen trouwen dan een wildvreemde dan trouw ik met je. En nee dat is niet waar. Jij verdient beter dan ik. Ik kan jou niet alles geven wat je wilt. Ik kan je niet beminnen zoals ik wil dat je bemind word. Ik zou je zo graag willen liefhebben maar ik kan jou niet gelukkig maken. Ik kan er alleen voor je zijn tot er iemand is die dat wel kan." Zijn glimlach ging van onzeker naar treurig en hij keek naar zijn handen die in elkaar gevlochten waren." Weet je nog dat we als kind hier altijd kwamen en verstoppertje speelde? Dan kwam mijn moeder hierheen om ons pannekoeken te brengen en kon ze ons nooit vinden." Hij vertelde het alsof het gisteren was gebeurd maar in werkelijkheid was het alweer meer dan 5 jaar geleden. Vanaf dat moment was hij al van Rose gaan houden en dat is in de loop van de jaren alleen maar versterkt.

Het was slikken, zijn woorden deden haar pijn. De manier waarop hij over haar praatte, alsof ze een godin was terwijl ze eigenlijk ook maar een gewoon meisje wilde zijn. Ze wilde niet meer dan hem zijn, niet beter verdienen. Maar hoe vaak Rose het ook overdacht het zou nooit lukken. Niet alleen door haar vader, simpelweg door de manier waarop. Als het kwam, dan kwam het vanzelf en dat was nu niet zo, dus ging ze er verder niet over dor hoewel ze nog zo veel vragen had voor hem. Ze keek een beetje triest voor zich uit tot Niles over vroeger begon. Een glimlach begon op haar gezicht te komen. "Dat was echt geweldig." zei Rose glimlachend. "En het mooiste was nog wel het plekje waar je me nooit kon vinden en je altijd overbezorgd was, net als je moeder." zei Rose met een glimlach en ze gaf hem een tikje op zijn neus. "Dat was toch zo leuk." zei ze grinnikend.

Niles kreeg een kleine blos op zijn wangen," Maar dat was gewoon ook oneerlijk. Je gaf geen kick en zelf als ik zei dat ik het niet meer leuk vond kwam je niet te voorschijn. Natuurlijk ga ik me dan zorgen maken." Hij kwam wat omhoog en ging nu naar achtere leunen. Tegen de rugleuning van het bankje aan." Maar ik weet nog steeds niet waar u zich al die tijd had verstopt." Hij wist dat zijn woorden haar pijn hadden gedaan maar dat was hoe hij het zag. Hij kon moeilijk tegen haar liegen. Hij had nog nooit tegen haar gelogen." Mijn excuus mylady. Het was niet mijn bedoeling u te kwetsen met mijn woorden." Hij streek een plukje zwarte haren uit haar gezicht en plaatste het achter haar oor. Met een lieve glimlach keek hij haar even aan en daarna staarde hij voor zich uit. Hij kon de herinnering met geuren en kleuren voor zich halen. Hij vond dat altijd één van de mooiste herinneringen omdat dat één van de weinige keren was dat hij ook echt bij haar alleen was. Ja hij was zelfs toen altijd bij haar maar er was altijd wel een bediende die er was. Of Zijn ouders die een oogje in het zeil hielden.

Rosetta grinnikte even en keek naar hem. Ze bleef tegen hem aan zitten, gewoon omdat het prettig zat. Rose beet even op haar onderlip en keek hem aan toen er een zwart plukje haar achter haar oor werd geplaatst en ze glimlachte liefjes terug. "Het is oké Niles. En mooi. Wil je nog zien waar ik me al die tijd verstopt heb?" vroeg ze met een glimlachje aan hem. Ze had die herinneringen altijd gekoesterd, ze waren belangrijk voor haar. Kort keek Rose even rond en haar blik eindigde weer bij Niles. Ze keek al zekerder uit d'r ogen. Beter en vrolijker. Niles zou zo weer blij kunnen zijn dat zijn lievelingskant in haar weer terug aan de macht was. Rose was namelijk soms nogal wispelturig. Hoewel zeker niet altijd, Rosetta had vele kanten hoewel ze zelf niet wist welke ze het prettigste vond kon ze ondertussen automatisch overschakelen. Ze had er geen moeite meer mee als ze bij een bal moest zijn en misschien een paar uur later al moest uitvliegen om wat mensen op te jagen, dat was wie ze was, waar ze vond genoot dus het was heel normaal voor Rose om gemakkelijk om te schakelen.

Niles knikte toch wel anthousiast en keek naar Rose. De liefde die hij voelde voor haar was voor hem onbeschrijvelijk maar hij probeerde het zoals gewoonlijk op de achtergrond te drukken." Als u me dat geheim wilt onthullen zou dat een waar genoegen zijn, mylady." Niles zag duidelijk dat ze weer van persoon switchte en het deed hem goed. Hij hield meer van deze persoon. Natuurlijk zou hield hij van iedere Rose maar deze sprak hem het meeste aan. Hier wist hij het beste op te kunnen reageren. Dit was de Rose die hij kende van toen ze klein waren." Niet op uw onderlip bijten. De koning haat het, werkelijk. Hij zegt tegen u dat het hem irriteert maar iedere keer wanneer hij ziet dat je het weer doet begint een adertje bij zijn slaap heel erg te trillen. Dat staat voor woede. Als iemand boos word begint die automatisch te trillen."

Rose liet haar onderlip even met rust en zuchtte. "Ik mag helemaal niets van hem.." Mompelde Rose even. Kort keek ze naar haar knieën en ontsnapte er wat adem uit haar mond, die als een diepe zucht klonk. Maar al snel keek ze weer op en begon ze te glimlachen. "Met alle plezier." Antwoordde Rose hem. Ze kwam los van hem, glimlachend, en stond op. Kort moest Rose even rondkijken, nadenken over waar ze ook alweer altijd zat. Het was in ieder geval een plaats waar ze altijd smerig werd gek genoeg. De hofdames hadden haar vaak genoeg vervloekt simpelweg omdat haar jurk altijd vies leek te worden als ze buiten was geweest. Waarschijnlijk zou nu opnieuw haar jurk vies worden maar het kon Rose helemaal niets schelen. Ze wilde Niles nu wel eens laten zien waar ze zich altijd voor hem verborgen had gehouden.

Niles stond op en sloeg even zijn armen om Rose heen. Hij drukte een kus op haar kruin en fluisterde in haar oor," Hij geeft gewoon veel om je." Daarna liet hij haar los en plaatste zijn handen weer achter zijn rug. Het voelde raar om met Rose herinneringen op te halen terwijl ze voor hem nog zo vers leken. Hij kon nog haar mooie gezichtje voor zich halen en wat ze die dag droeg. En hoe vies het na het verstoppen altijd was. Niles kende haast ieder detail." Rose zijn er dingen die je niet met mij deelt? Ik kan het me niet voorstellen maar ik zou heel graag willen weten of er onderwerpen zijn waarvan jij denkt dat je die niet met mij kan bespreken."

Rosetta keek naar Niles. Het voelde prettig toen zijn armen om haar heen waren en ze bleef tegen hem aan staan tot hij haar los liet. Rose keek naar hem, met vrolijke en nieuwsgierige ogen. Toen hij sprak veranderde haar blik. Waren er dingen die hij niet wist? Ja.. Wel een aantal dingen. "Er zijn wel een aantal dingen die jij niet weet, maar dat is simpelweg omdat ik ze met niemand ooit besproken heb." zei Rose, maar het merendeel van die dingen waren of vrouwen zaken, een aantal familiezaken en haar gevoelens. Ondanks dat ze wist dat Niles er altijd voor haar was had ze toch het gevoel dat haar gevoelens of haar irritaties hem niet zo interesseerden.

Niles wilde op zijn lip gaan bijten maar toen hij merkte dat hij dat deed hield hij op en probeerde zijn gezicht strak te houden. Oké ze zei net zelf ook al dat het kwam omdat ze die nooit aan iemand had verteld, toch voelde het niet fijn. Maar om over het onderwerp heen te gaan pakte hij haar weer vast en tilde haar even op," Dus waar verstopte jij je? Want je hebt me wel nieuwsgierig gemaakt. Er zijn hier veel verstop plekjes maar we hadden het zo vaak gespeeld dat ik voglens mij wel op iedere verstop plek heb gekeken en niets gevonden."

Rosetta zuchtte zachtjes en beet zelf wel op haar lip. Ze keek naar Niles en moest even lachen toen hij haar optilde. "Dat zal ik je wel laten zien, zo moeilijk was het niet eens.." Zei ze glimlachend. "En niet zo treurig om dat je niet alles weet Niles." Voegde ze eraan toe. Ze gaf hem een kusje op zijn voorhoofd toen ze toch zo in de lucht hing. Rose keek naar hem en glimlachte. "Nou zet me neer, dan kunnen we erheen." Zei Rose met een glimlach en haar ogen twinkelden van plezier. Ze was weer helemaal vrolijk door de herinneringen die hij had opgehaald.

Niles wachtte nog heel even met haar neerzetten en draaide nog even een rondje met haar in zijn armen en daarna zette hij haar neer. Hij was blij om zijn lieve Rose weer te zien lachen. Iedereen zag een andere Rose altijd maar hij was één van de weinige die alle Rose's al een keer gezien had. En hij gaf even veel om iedere Rose. Wat ervoor zorgde dat zijn hart altijd gevuld was met liefde zodra hij aan Rose dacht." Ik ben vereerd dat de herinneringen aan een vroegere ons spelend, u blij maakt." Hij keek de omgeving nog een keer door en begon weer na te denken over waar ze zich had kunnen verstoppen. Nu was hij beter in dat soort dingen ontdekken. Hij moest ook wel beter erin zijn, hij was nu een adviseur en bedacht strategieën. Als hij nu niet wist waar zij zich verstopt had, kon hij net zo goed zijn baan opgeven.

Rose glimlachte toen ze werd neergezet. Ze moest er breed om glimlachen en keek in zijn ogen. "Niles.. Wanneer leer je nou eens om gewoon jij te zeggen in plaats van u. Je weet dat ik het haar.." zei ze tegen hem en ze streek door zijn haren heen waardoor ze helemaal rommelig lagen. Maar toen Rose het zag deed ze het gelijk weer goed. Daarna pakte ze zijn hand glimlachend vast en keek om naar hem, om te zien of hij mee liep. "En het is jammer dat ik er nu niet meer in pas, anders hadden we nog een spelletje verstoppertje kunnen doen." zei Rose als grapje. Ze deed haar half losgeraakte mantel even goed over haar blote schouders omdat ze het een beetje koud had. Ze had dan ook een dunne jurk aan die vanaf haar armen liep met een diepe decolleté. Kort beet Rosetta weer even op haar onderlip en keek naar hem./

Niles glimlachtte kort maar al snel verdween de glimlach en stond zijn gezicht weer ernstig," Ik raak er een beetje aan gewend. En sowieso ik moet met respect tegen u praten en oké laat maar. Ik ga wel gewoon over op je. Als jij dat fijner vind. Maar zodra er meer mensen bij zijn begin ik gewoon weer met u hoor, Mylady." Niles keek toe naar hoe zij zijn haren eerst warrig maakte en daarna goed deed. En kon een kleine lach niet onderdrukken. Daarna liep hij met haar mee naar haar verstop plek en kneep kort in haar hand." Je moet die gewoonte echt afleren. Hij is sowieso niet goed voor je en zo raak je je geloofwaardighied in het paleis kwijt als je je pruik op hebt."