De raadszaal in het kasteel van koning Vokun. Het openingstopic voor volgelingen van Vokun.

Het kasteel van koning Vokun. Gemaakt uit prachtig wit marmer dat straalt als de zon schijnt. Het heeft vele torens, vele kamers. Vier verdiepingen. Vele ramen en een prachtige tuin. Maar veel zal je er niet van zien. De drakenrijders die Koning Vokun dienen moeten zich melden is de koninklijke raadszaal. Het is een grote ronde zaal, er staat een koninklijke zetel en ernaast ook een prachtige stoel voor zijn dochter, zijn vroeg zal je hier niet vinden en zijn zoon is op het moment naar een ander land. Afijn, er staan drie tafels , twee verticaal tegenover elkaar en aan tegenover de zetel van de koning, aan het einde van de twee tafels staat er nog een horizontaal, eromheen staan stoelen. In het midden staat een tafel met een grote kaart van het land, tussen die tafel en de andere tafels is wat ruimte, zodat er tussen gelopen kan worden.
Hier word je naar toe gebracht als je zegt dat je gekomen bent als drakenrijder. Hier kom je als eerste heen voor je nieuwe opdracht zodat je bij Koning Vokun en zijn dochter Prinses Rosetta in de smaak valt.

Aantal personen: Alle volgelingen:
Regels: Luister naar de koning en zijn dochter.

Daar zat hij dan, de koning. In zijn stoel in de raadszaal. Wachtend tot de drakenrijders zouden binnendruppelen. En als de deuren eenmaal gesloten waren zou zijn prachtige dochter haar entree maken. Hij had een klein glimlachje op zijn lippen, een redelijk vals glimlach. Ja, hij was nog altijd die valse jongen van vroeger en had haast geen hart. Vokun keek rond en trommelde met zijn vingers op de leuning. Zijn mantel bungelde net boven de grond.
“De deuren open mijn heer?” De stem van een bediende weerklonk door de kamer.
“Open. Maar niet alles. Vraag eerst waarom ze hier zijn, als ze een drakenrijder zijn moeten ze hun hand laten zien. Dan breng je ze hierheen. Begrepen?”
Zijn stem was zacht, kil en gevoelloos. Hoewel het vriendelijk overkwam op de bediende die een dapper man was en een glimlachje durfde te geven.
“Natuurlijk mijn heer. Wenst u verder nog iets?”
“Stilte.”
Daarna verdween de jongen, de bediende was amper zeventien, zo schatte hij, aangenomen door een ander, hij vond het wel best. De jongen oogde gezond en dat was goed. Vokun hield niet van ongezonde mensen en ondanks dat hij zelf ook wel eens ziek was vond hij het niet prettig.
De jongen was niet van adel, dat was wel direct te zien. Aan zijn ongeknipte maar gekamde haren. Afijn, het was niet erg, Vokun wachtte nu alleen maar op de drakenrijders, hij wilde de rebellen vernietigen. Die moesten weg als je een land in rust en vrede wilde heersen. Dat was logisch.
“Vader..?”
Kort schrok de man op uit zijn gedachten. Zijn donkere ogen rolden de kamer door en eindigden bij het meisje met de rode haren dat in de hoek stond.
“Vader zijn ze er al?” “Nee nog niet mijn kleine Roos.”
Het meisje knikte even en glimlachte zwakjes.
“Dank u, ik zie u zo.” Een klein speels glimlachje ontvouwde zich nu.
Rosetta verdween ook weer naar haar kamer.
Kort ging Vokun even verzitten. Zodat hij er helemaal klaar voor was, ja, dat was nu.

Cara had geen zin in deze vergadering of hoe deze samenkomst ook mocht heten. Het was tijdsverspilling, het onderbrak haar jacht op de rebellen. Het onderbrak het doel in haar leven, het wreken van haar ouders die niet eens een graf hadden. Er was niks van hun lichamen over geweest, niet meer dan een hoopje as om te begraven. Het enige wat ze had was een herdenkingssteen. Zelfs in het paleis van de koning droeg Cara haar wapens openlijk, bungelend in haar wapenriem waren ze klaar om te grijpen waar het nodig was. Zoals het hoorde liet ze het teken op haar hand zien aan de wachters, vertelde ze wie ze was en waarom ze er was. Ze wist dat ze vroeg was, waarschijnlijk een van de eerste, maar hoe sneller het voorbij was hoe beter.

Niles wist wat er ging gebeuren maar wist dat hij toch moest komen. En hij wilde ook graag komen. Hij kon Rose niet laten zitten. Hij wilde haar niet laten zitten. Niles zou alles voor Rose doen eigenlijk. Hij liep voorbij de wachters, die kende hij zo langzamerhand allemaal persoonlijk dus hij hoefde zich echt niet te identificeren of zijn handpalm te laten zien. Hij zag dat er nog niet veel mensen waren en ging daarom tegen een pilaar aan staan achterin. Hij vouwde zijn armen in elkaar en keek de ruimte even keurend rond.

Ze had geen zin om te wachten. Daarom kwam Rosetta al die kant op. Haar mantel had ze om, zodat haar krijgskleding niet opviel. Haar rode pruik had ze nog wel op. Voorzichtig kwam ze naar binnen. Onopvallend. "Vader." zei ze zacht. Ze boog even en deed toen haar kap omlaag. Haar felle rode haren werden zichtbaar, maar haar bleke hand ging er snel heen. Snel haalde ze het weg en schudde haar hoofd een paar keer. Haar lange zwarte lokken werden zichtbaar en haar lieve blik werd vervangen door een koele blik. Ze lette even niet op de mensen die er waren, besteedde er geen blik aan. Prinses Rosetta liep ondertussen richting haar stoel. Knoopte haar mantel los en ging er zitten. Hoewel het maar een kalme en simpele stoel was, was deze perfect voor haar. Ze keek nu pas rond met haar prachtige ronde kijkers en keek naar het onbekende meisje en vervolgens naar Niles.

Niles had haar allang gezien. Al vanaf het moment dat ze de ruimte betreedde. Iedere keer als hij haar zag keerde zijn maag zich om en moest hij zichzelf bij elkaar roepen om niet helemaal verliefd als een puppy naar haar toe te gaan. Hij rechtte zijn rug en liep langs de mensen naar Rose en ging achter haar staan. Hij boog zich voorover en fluisterde in haar oor,' Goede dag mylady. Wat een genoegen om u weer te zien.' Het was zijn standaard naam voor Rose en hij was eigenlijk niet van plan om dat te veranderen. Hij boog zich weer terug en liet zijn handen achter op zijn rug rusten terwijl hij schattend door de zaal keek. Sommige mensen vond hij erg voorspelbaar. Maar goed Niles vond best veel mensen voorspelbaar, zeg maar haast iedereen vond hij voorspelbaar.

Roxie liep de zaal binnen en keek even rond, ze zag maar een paar mensen. Ze liep naar een plaats toe en ging daar zitten, het zal straks langzamerhand wel volstromen, waarschijnlijk niet helemaal vol maar toch. Ze kijk naar de mensen en het valt haar op dat sommige mensen er echt uit alsof ze het maar tijdverspilling vinden, alhoewel ze dat zelf ook wel een beetje vind ze had liever lekker muziek geluisterd of door het bos gewandelt. Toen ze vanmorgen opstond had ze best wel buikpijn nu nog, ze legt haar handen even op haar buik en blijft zo even zitten. Als het niet erger word is er niks aan de hand en zal ze er misschien niet eens zo heel veel van merken.

--

Als ik het verpest moeten jullie maar zeggen hoor

Zoals iedereen die binnen kwam ging haar blik naar de koning, en nu ook naar zijn dochter die binnen gekomen was. Kort knikte ze even naar beide personen voor ze plaatsnam achter een van de tafels die klaargezet waren. Cara was niet het dweperige soort, die op haar knieën zou gaan om haar trouw te zweren. Nee ze respecteerde de koning en zijn dochter voor zover het nodig was, zou beleefd volgens de etiquette in het paleis handelen en daar zou het bij blijven. Geen overdreven slijmerij.

Rosetta knikte eventjes bij de woorden van Niles. "Ook goed om jou weer te zien.." Mompelde ze zachtjes terug. Niles, haar rechterhand was er al. Hoewel haar linkerhand nog niet aanwezig was. Rosetta ging met een hand door haar donkere haren heen en beet op haar onderlip en glimlachte. Op haar onderlip bijten was een aparte tik van haar en ze kon er maar niet mee ophouden. Het was iets heel slechts en het was haar al vaker gemeld ermee op te houden maar Rosetta zou Rose niet zijn als ze ernaar zou luisteren. "Niles.. Komen er nog meer?" fluisterde ze zachtjes tegen de jongen die bij haar stond. Rose keek even omhoog naar hem. Met haar donkere ogen, haar kleine engelen oogjes die iedereen voorlogen, keek ze naar hem. Vragend. Haar donkere haren, glanzend en zacht, zo zacht dat je het aan wilde raken, vielen langs haar gezicht en een glimlach zo lief spreidde zich een beetje.

_

Even twee dingetjes, als het kan, wil je dan in de verleden tijd typen en ze zitten in de tijd rond de middeleeuwen.. Muziek luisteren via dingen gaat niet echt. Verder is het goed.

Niles keek even naar dat mooie gezichtje dat hem deed smelten iedere keer als hij ernaar keek en knikte.' Natuurlijk komen er meer mylady. Wees maar gerust op een hoop manschappen. U zult niet teleurgesteld zijn.' Zei hij zacht en glimlachtte vriendelijk. Maar al snel verdween zijn lach. Niles was niet iemand die glimlachtte. Het paste niet bij hem. Net als dat hij nooit maar dan ook nooit tegen Rose zou zeggen dat hij iets voor haar voelde. Hoe graag hij dat ook wilde, het paste niet bij hem. Hij was gewoon de stille aanbidder. Hij rechtte zijn rug wat meer en keek met een onderzoekende blik de ruimte door. De mensen die er nu waren telde ook al veel mee want ze waren goed. Alleen de manier waarop ze beweegde en hoe ze zich gedraagde vertelde dat hem al.' De mensen hier zijn een goede aanvulling op de troepen om het rebellen leger mee uit te roeien. Ze zijn stuk voor stuk goed in wat ze doen.'

Rose knikte. Ze wist dat Niles gelijk zou hebben. "Ik vertrouw op je oordeel." Antwoordde ze hem daarom. Hij glimlachte kort even, dat zag Rosetta, het was een uitzondering want hij glimlachte nooit. Het deed haar zelfs glimlachen voor ze weer voor zich uit keek. Ja, dit waren heus wel goede mensen en anders zouden ze getraind worden tot goede mensen. Ondanks dat Rosetta wist dat sommige missies gestoord werden door deze bijeenkomst was het zeer noodzakelijk. Kort beet ze weer op haar onderlip. Gelukkig werd het niet opgemerkt door Vokun of een ander die haar erop terecht kon wijzen want ze vond het prettig om te doen terwijl ze dan na kon denken. Rosetta keek even naar de kaart. De rebellen moesten weg. Ook al betekende het dat ze Gwennie moest doden.

Cara keek om haar heen, de zaal was nog redelijk leeg. Ze hoopte dat het niet lang zou duren voor iedereen aanwezig was. Hoe sneller het voorbij was en ze weer aan de slag kon. Met haar voet tikte ze even op de grond, een manier om haar ongeduld een uitlaat klep te geven. Toen ze zich hier bewust van was stopte ze ermee en sloeg haar benen over elkaar heen. Haar blik was gericht op de prinses die in gesprek leek te zijn met een bediende, of tenminste een raadsheer. Hadden ze dat niet kunnen doen voor ze opgeroepen werden?

Niles zag wel dat Rose weer op haar lip beet maar besloot wijs te zijn en er niets over te zeggen. Hij wist hoe graag ze het deed." Dat is een wijs besluit, mylady." Hij merkte het voetgetik op van één van de mensen op en zijn blik ging naar diegene die bij de voet hoorde. Het was een meisje. Aan de hand van haar bewegingen wist hij waar de dolken zaten en dat ze snel zou zijn. Hij moest haar dus niet laten schrikken want ze zou een dolk trekken.' Mylady, met uw toestemming zou ik graag nog even door de zaal willen gaan. Mensen erop duiden wat ze hier doen. Sommige zien dit als een tijdverspilling. Ik wil ze het tegendeel bewijzen.' Nee hij zou niet veel praten maar wel duidelijk en hard zijn. Net als dat hij tegen iedereen was behalve tegen Rose.

Rosetta glimlachte kort om zijn woorden. Ze keek even schuin naar haar vader die over iets na leek te denken. Ze zou hem niet storen en pakte maar een klein mesje uit haar zak en speelde ermee. Ze keek even naar Niles, die even wat zei. "Ga je gang Niles. Het is kennelijk nodig." zei Rosetta tegen hem. Niles was in dat geval wel handig. Hij was duidelijk over de dingen. Afijn, Rosetta beet op haar lip en legde het mesje weer neer en nam een plukje van haar haren en draaide het rond haar vingers terwijl ze rondkeek naar de mensen. Rosetta hoopte maar dat het zou lukken, soms, heel soms, was ze best bang dat er dingen mislukte die ze bedacht.

Niles zag het mesje en kon het niet laten om zijn mondhoeken iets omhoog te laten gaan. Maar zo snel als hij ze omhoog had gedaan deed hij ze ook weer naar beneden.' Dank u, ohh en als ik u erop mag wijzen. U bijt weer op uw lip. Het lijkt me als ik heel eerlijk ben geen goed idee omdat uw vader het een verschrikkelijke gewoonte vind. Nog meer dan dat hij tegen u zegt.' Hij keek altijd naar de lichaamstaal van de koning en wist dus meestal precies wat er in het hoofd van de koning om ging. Maar nog voordat Rose zou kunnen antwoorden maakte hij zich uit te voeten want eigenlijk wist hij hoe ze zou reageren. Met zijn rug recht liep hij door de mensen en hij straalde toch wel iets van zelfverzekerds uit. Hij nam plaats naast het meisje dat net nog met haar voet had lopen tikken.' Duidelijk een tijdsverspilling vind jij toch?' Het klonk niet als een vraag eerder als een conclusie of zelfs een feit.' Laat mij die gedachte veranderen.' Zei hij met een kil gezicht maar een vriendelijke en fluwelen stem.

Cara had de jongen met haar ogen gevolgd toen deze zich door de mensen bewoog. In tegenstelling tot waarschijnlijk vele andere die voornamelijk naar de koning staarde of naar de prachtige prinses die naast hem zat. Haar donkere ogen namen hem even in zich op toen hij dichterbij kwam. Hij was lang, slungelig bijna, maar dat kon ook aan de kleding liggen die hij droeg. Een vreugdeloos glimlachje liet blijken dat hij gelijk had, tijdsverspilling niets meer en niets minder. "Gaat uw gang." ze sprak rustig, zoals ze altijd sprak. Cara liet zich niet intimideren door de kille uitdrukking op zijn gezicht. Nee ze wachtte gewoon af of hij verder zou gaan.

Niles legde zijn handen op tafel en vouwde ze in elkaar terwijl hij het meisje nog steeds aankeek.' Voordat ik dat ga proberen zou ik graag willen weten met wie ik het genoegen heb?' Niles vond dat makkelijker praten en hij moest interesse tonen in de mensen die aan hun kant stonden. Je moest ze te vriend houden ook al mocht je ze helemaal niet. Niles wist alles van tactisch spel spelen en dat was wat hij altijd deed als hij nieuwe mensen leerde kennen. Niet dat je Niles zo vaak een gesprek ziet voeren. Hij praat meestal alleen met Rose of met de linkerhand van Rose.

"Cara, aangenaam." ze sprak beleefd tegen de jongen. Hij was misschien zelfs jonger dan haar, voor zover ze het in kon schatten, maar dat maakte niet uit. Met beleefdheid bereikte je meer dan botte woorden, daar was ze lang geleden al achter gekomen. "En wie bent u?" ze hield haar hoofd wat schuin, uit interesse of om hem beter in zich op te nemen. Het maakte niet uit, het bleef een tijdsverspilling zolang er niets belangrijks zou gebeuren. Waar het nu naar uitzag.

Niles knikte beleefd bij het horen van haar naam,' Aangenaam kennis te maken Cara ik ben Niles. De rechterhand van Rosetta.' Hij keek vriendelijk en zijn gezicht ontspande zich. Zijn stem was zoals altijd heerlijk om naar te luisteren, dat was één voordeel die hij had.' Dit is een belangrijke vergadering, de mededelingen die worden gedaan zijn van uiterst belang en ook ik zal aan die mededelingen moeten geloven. Hier worden geen uitzonderingen op gemaakt en ik kan je vertellen dat dit geen tijdsverspilling zal zijn. Toch mag ik niet te veel zeggen omdat de koning en misschien Rosetta het straks allemaal zal uitleggen. Als je niet in mijn woorden gelooft, dan oké maar ik weet zeker dat jij me wel gelooft. Jouw houding vertelt me dat. Nou is het niet moeilijk te zien dat die beleefdheid niet gemeend is. En ja ik ben jonger maar dat betekent niet dat we niet gelijk zijn.'

Het holle geluid van hakken op ruwe steen. Het weergalmde in de lange hal die leidde naar de vergaderzaal. Het geluid werd harder toen de veroorzaker de hoek om kwam.
Het was een jongeman van acceptabele lengte en postuur. Zijn gezicht was half verborgen onder de kap van zijn mantel. Een mooie mantel. Hij was zwart met goud gestikte randen.
Zijn bleke gezicht was op de grond gericht en nachtzwarte haren omlijstten zijn gezicht als een rooswolk van as en bitterheid die een door de maan verlicht meer belichtten, met prachtige lelies die haar een huid gaven en haar schaduwen deden dansen op het water als balletdansers. Dansen als vlammetjes van kaarsen doen in hun schaduwen op de muur. Dansen als de weerspiegeling van een een sterrenhemel in een spiegel.
Zijn lippen vertoonden geen teken van emotie zoals een glimlach of een grimas. Toch liep hij gehaast, omdat hij het vervelende en ongemakkelijke gevoel had dat hij te laat was. Te laat om nog vroeg te zijn, in ieder geval.
Hij hief zijn blik op, en ijsblauwe ogen die over leken te stromen van ijzel en menig sneeuwstorm speurden de hal af. Er was niemand. Er was enkel geluid dat hem vergezelde in zijn haast. Het geluid van stemmen uit de vergaderzaal.
Hij boog zijn hoofd weer en zette zijn laatste gehaaste stappen richting de grote deuren die half openstonden.
Ergens hoopte hij dat zodra hij binnen zou treden iedereen zou zwijgen en hij ieder de adem zou benemen. Maar nee. Iedereen ging door met waar ze mee bezig waren. Hij bleef even in de deuropening staan, zijn handen op het hout. Toen begon hij weer te lopen in zijn ferme, strakke pas. Tussen de tafels door. Zijn mantel wapperde achter hem aan als vlindervleugels.
Alleen hij die er oog voor had zag hem, zo vluchtig leek hij te zijn, als mist op een bospad. Na een tijdje, vergat je dat hij er was.
Hij knielde neer voor de koning en voelde hem op zich neerkijken.
Hij nam de kap van zijn mantel af en knikte. 'Heer...' Mompelde hij zachtjes, waarna hij weer opstond en zich met gebogen hoofd weer uit de voeten maakte.
Zijn haar dat hij achter zijn hoofd had geprobeerd te houden, viel nu in lange donkere golven als de zee op het strand over zijn schouders. Zijn ogen gingen rond als die van een slang, en met zijn ogen, vond hij die van de prinses, die een moment opgeslagen waren van haar handen.

De lippen van Cara krulde zich iets op, het leek bijna wel iets weg van een glimlachje, bijna. "Ik ben onder de indruk." zei ze rustig. Het gebeurde niet vaak dat mensen zoveel van haar houding wisten af te lezen. Iets waar ze aan zou moeten werken. Op haar gezicht verscheen weer dezelfde neutrale uitdrukking als eerst, er viel niks uit haar ogen af te lezen over hoe ze over Niles dacht. "Dat heb ik ook niet gezegd." ze draaide zich iets naar hem toe waardoor haar wapenriem een zacht metalig geluid gaf. "En u heeft misschien gelijk, maar daar kan ik pas over oordelen als het afgelopen is. Dat waarschijnlijk nog een tijd zal duren aangezien het duidelijk is dat nog niet iedereen aanwezig is." Haar blik ging van Niles de zaal die nog steeds niet zo gevuld was met drakenrijders als het zou moeten zijn.

Ze had opgekeken bij de woorden van Niles en wierp een korte blik op haar vader en liet haar lip weer met rust.
Zachtjes ontsnapte er een geïrriteerde zucht uit haar mond. Dat was niet geheel haar vaders wens maar hij gaf haar geen kwade blik. Maar goed ook. Rosetta volgde het gesprek tussen haar rechterhand Niles en het meisje niet. Het interesseerde haar even niet, haar lange, donkere haren waren belangrijker. Ze speelde met de uiteinden ervan tot de deur zich weer opende.
Kort keek ze op. Haar linkerhand, Vorigan, was ook aanwezig.
Een kleine glimlach speelde rond haar lippen terwijl ze haar blik weer even naar haar handen wendde, haar vader was blij als ze niet teveel aandacht aan mannen besteedde. Dat stelde hem gerust hoewel zijn dochter helemaal niet het engeltje was dat ze soms leek in zijn ogen. Afijn, zijn kleine engeltje besteedde weer teveel tijd aan haar handen, hoewel..
Kort keek ze even op. Haar donkere, grote ogen vonden die van Vorigan en ze glimlachten.
Rosetta keek na die luttele seconden weer weg. De zaal rond, hopelijk konden ze zo beginnen. Hoewel haar vader hier was om het plan uit te leggen, zou Rose de aanval-strategieën doen. Dat had ze voorbereid en aan haar vader laten lezen, ook al had ze het Niles noch Vorigan laten zien dus ze was benieuwd hoe die daarop zouden reageren en wederom.
Haar tanden vonden haar onderlip weer.

Met een klein knikje richting haar bedankte hij haar voor het mooie compliment. Maar Niles wist al dat ze onder de indruk was. Het lachje had haar verraden.' Helaas zal ik daar het met u eens moeten zijn. De zaal zou nu eigenlijk al vol moeten zijn. Maar mensen komen van overal en de meeste hebben een zware tocht achter de rug dus ik neem het hun niet kwalijk. Maar ik kan u tot de opening gezelschap houden? Ik moet namelijk bij de opening wel bij Rosetta zijn.' Dat hoefde helemaal niet maar Niles voelde zich verplicht. Zoals hij zich altijd verplicht voelde bij haar te zijn. Zijn fluwelen stem was nog niet uitgeeindigd of hij vervolgde alweer,' Maar dat moet u natuurlijk goedvinden anders ga ik wel weer opzoek naar iemand anders om te proberen te overtuigen.' Kort, haast onzichtbaar glimlachtte hij naar haar maar zijn gezicht werd uiteindelijk toch wel weer strak en emotieloos zoals hij dat altijd had.

Cara had geen behoefte aan gezelschap, toch was dat niet van haar houding af te lezen, hier lette ze nu extra op door de opmerking van Niles. "De keuze is aan u." zei ze rustig. Di was nou de reden waarom ze zelden in de buurt kwam van vergaderingen, feesten of andere gelegenheden die je geduldig uit moest zitten. Niet dat Cara een ongeduldige persoonlijkheid had, nee in tegendeel zelfs. Het ging haar erom dat niemand oprecht beleefd was, al die gekunstelde manieren kosten tijd en moeite. In die tijd had van alles opgelost en besproken kunnen worden als de etiquette achterwegen gelaten waren. "Ik loop niet weg tot het hier afgelopen is." voegde ze er nog even rustig, aan toe.

Kort had ze gewacht maar ze had geen zin meer. Rosetta klapte tweemaal in haar handen. Een duidelijke maar koninklijke vraag om aandacht. “Koning Vokun heeft nu het woord.” Weerklonk haar zoete stem. Ondanks dat het heel goed mogelijk kon zijn dat niet iedereen er was had ze er geen zin meer in. Haar twee belangrijkste mensen waren er, verder was de opkomst klein maar veel drakenrijders waren er niet meer.
“Welkom, ieder van jullie. Vandaag is een dag van beraadslagen en dingen plannen. Hoewel het heel goed mogelijk is dat ik sommigen van jullie uit je vorige missie gehaald hebt moet je me daarvoor even excuseren. We hebben een nieuw, belangrijker plan dan alleen de rebellen vangen. We moeten ze vernietigen, al hun hoop de grond in boren want alleen dan krijg je een goed rijk dat werkt. We willen vrede en rust. Zodat mensen kunnen leven zoals ze willen en dat maken de rebellen onmogelijk voor ons.”
Rosetta hoorde haar vader spreken. Het was duidelijke, makkelijke taal. De rebellen moesten weg.
“Daarom heeft prinses Rosetta in het geheim aan een nieuwe strategie gewerkt die ze nu uit gaat leggen.”
Een verontschuldigende blik van Rose ging naar Niles en Vorigan. Het was niet haar bedoeling geweest ze niets te vertellen maar ze mocht het simpelweg niet.
Toch stond ze nu op. Met de soepelheid van een jager. Haar mantel was al af waardoor ze simpel in haar gevechtskleding stond. Een soort te lang tuniek waaronder ze een zachte broek aan had. Laarzen erover heen die voor getik op de grond zorgden van haar hakken. Haar lange haren vielen langs haar. Haar boog stond dan wel naast haar stoel haar pijlenkoker met pijlen hing bij haar net als haar zwaard. Haar dolken waren verborgen in haar laarzen. Een vechter, dat was duidelijk.
“De rebellen leider, Asami houdt zich ergens schuil. Onze nieuwe prioriteiten zijn haar vangen en de drakenrijders doden. Aan alleen de draken doden heb je weinig, ze zullen blijven en dat willen we niet!”
Ook haar stem weerklonk. Krachtiger dan eerder. Het was duidelijk haar plan.
Rustig liep ze rondom de tafel waar het rijk op was uitgebeeld in kaar. “Het is nodig dat wel elke vorm van verzet vernietigen. Met de middelen die we hebben. Wij, de laatste drakenrijders, moeten zorgen voor de vrede. Wij moeten zorgen voor rust. Voor orde. Wij, de nieuwe generatie moeten zorgen dat de draken niet uitsterven. We moeten alles doen om dat wat belangrijk voor ons is te beschermen. Voor wie dat niet duidelijk is, die wil ik verzoeken te verdwijnen. En dan nu het plan.”
Rosetta deed haar zegde. Ze legde alles uit wat je maar uit kon leggen en op het moment dat ze klaar was met praten was ze er ook klaar voor om vragen te beantwoorden