Het stukje bos bij de vulkaan. Openingstopic voor rebellen.

Het is een donker en dicht stukje, het bos dat bij de vulkaan staat. Er komt maar weinig zon, vandaar dat het een perfecte plek voor de rebellen is om samen te komen. Ondanks dat je door Asami hierheen bent gezonden zal je haar daar niet vinden. Je vind daar de begeleiders van alle gebieden. Ze geven je informatie, hoewel ze gespeeld zullen worden door het personage Asami. Deze begeleiders kun je altijd oproepen, maak gewoon een melding in je hoofd. Asami zal je vinden en het melden aan de anderen. Dit zijn de begeleiders:
Cassandra Morganti & Alec Blaque
Angeline Salizar & Donovan Thorn
Rose Strangelove & Vladimir Frost
Rosalyn Rosario & Carlos Christian
Violet Hyde & Julian Sangrey

Aantal personen: Alle rebellen.
Regels: Luister naar de begeleiders en val niet op.

Er zaten er al vier op de plek waar de rebellen zich moesten melden, de drakenrijders dan. Vier van hun begeleiders waren er al. Vladimir, Rose, Violet, Julian, Angeline, Rosalyn en Alec. Hoewel dit genoeg was om de uitleg te geven was dit niet goed genoeg. De begeleiders hadden afgesproken er alle tien te zijn en als er nu niet waren was het alleen maar hopen dat ze nog zouden komen.
“En? Al enig teken?” “Niet zo ongeduldig Rose.”
Een tong werd uitgestoken, tja, volwassen werd je nooit. Maarja, als je Vladimir en Rose als voorbeeld nam dan had je ook twee idioten.
Alec keek even naar hen en zuchtte. “Hou op met dat gekibbel allebei. Scar zei dat Donovan en Cassandra eraan kwamen. Dan zal Carlos niet ver zijn.” Klonk het kort uit de serieuze mond van Alec.
“Wel, dan wachten we maar nietwaar?”
En ja hoor, daar kwamen ze al aan. Cassandra en Donovan. Hij grijnsde en keek op. “Daar zijn we dan.” Weerklonk de stem van Donovan. Cassandra gaf een kort knikje. Ook de draken, tenminste, de drie overgebleven, waren bij elkaar. Wat wilde je dan ook als ze elkaar weinig zagen.
De begeleiders wachtten nu op Carlos, maar ook deze voegde zich niet veel later bij hun met zijn donkere ogen en donkere haar.
“Nu is het wachten op onze drakenjagers.”

Vanachter een boom kwam een verschijning tevoorschijn. Ze leek uit het niets te zijn gekomen en eigenlijk is de waarheid dat ze in de boom zat. Ze was van boom naar boom gegaan tot ze bij het open stuk kwam. Kort haalde ze een paar blaadjes uit haar haren en ging met een hand er doorheen. Avalon was zo te zien één van de eerste. Iets dat ze niet erg vond. Eigenlijk wel fijn zelfs. Dat betekent dat ze een snelle reis had gemaakt en dat betekende dan weer dat ze goed bezig was. Met een sierlijke pas kwam de verschijning verder uit de duisternis van de boom en knikte eervol naar de begeleiders.

Hij reed te paard, gek genoeg, want hij had een draak. De jongen met de donkere haren, en de twee vreemde ogen. Zijn draak was boven hem, hij voelde het en hield hem goed in de gaten. Natuurlijk deed hij dat. Hij wilde zijn draak niet kwijt. Uiteindelijk sprong hij van het paard af en beet op zijn onderlip toen hij bij een groep mensen was aangekomen."Shh.." fluisterde hij zacht tegen het dier en streelde zijn manen terwijl hij kort de groep doorkeek. Cain hield iedereen in de gaten en natuurlijk vertrouwde hij ze niet. Ze waren niet te vertrouwen, niemand was te vertrouwen.

Met een bedachtzame blik keek ze naar de mensen die kwamen. De jongen op het paard was toch wel iets waar ze langer naar bleef kijken. Een paard? Dat vond Avalon nou nog eens eronisch maar ze zei er maar niks over. Met haast zwevende stappen liep ze naar de begeleiders toe.' Er is iets dat denk ik erg handig is om te weten,' Begon ze haar zin,' het drop van Maikel Dakeder is niet meer. Het dorp is tot de grond toe plat gebrand en er zijn geen overlevende. Ik en heel misschien mijn broer zijn de enige. Maar ik kan u niks garanderen over mijn broer. Ik heb hem na de platbranding niet meer gezien en weet niet zeker of hij nog in leven is.'

Remus liep met grote stappen door het bos. Hij wist zeker dat hij niet te laat was, maar wilde toch liever het zekere voor het onzekere nemen en stapte dus flink door. Hij had zijn draak Vivace aan de rand van het bos laten rusten., maar die zou na een fluitje op zijn vingers wel tevoorschijn komen, al kon het even duren, aangezien hij ergens verscholen tussen de planten lag. Opeens kwam hij in een stroom mensen terecht, en hij ging ervan uit dat die hem naar de begeleiders zouden brengen.

Lavinia liep vlug door het bos, ze was niet echt op haar gemak omdat ze niet wist wat ze moest verwachten en het toch wel een eer vond. Gideon was hier ergens, ze had hem gezegd zich gedeisd te houden en niet zomaar op te komen dagen zonder dat zij hem daartoe zou manen, ze hoopte dat hij voor een keer luisterde. Licht liep ze langs de bomen, er kraakten bijna geen takjes of blaadjes onder haar voeten, toch liep ze vlot door. In de verte hoorde ze voetstappen, geroezemoes dus ze was op de goede weg. Ze liep voorzichtig om de bomen heen en keek nieuwschierig rond, ze zag mensen en naar wat ze aannam de begeleiders. Ze glimlachtte haast onzichtbaar naar ze als begroeting.

Voor de zoveelste keer draaide Rifth zich zuchtend om naar Morthal, 'Dit is de laatste keer dat ik je zeg dat je moet wachten, en doe je licht uit! Voor iemand je ziet.' zei hij op doordringende fluistertoon en zijn draak gehoorzaamde meteen, ze merkte het wel wanneer Rifth pissig was, en ze wist dat ze dan maar beter kon doen wat hij zei. Niet dat hij haar ooit pijn zal doen, maar hij zal haar negeren voor dagen, en dat was vele malen erger. Zachtjes schudde hij zijn hoofd met een klein glimlachje verplaatste hij zich door het bos, toen hij mensen hoorde werd deze breder en hij voegde zich bij de groep.

De begeleiders begonnen druk te discusseren en zeiden uiteindelijk tegen Avalon,' Dankje voor het vertellen. Onze condolesens voor het verlies.' Avalon knikte met een stalen gezicht en liep weer van ze vandaan. Haar dorp had vol gezeten met drakenrijders daarom was het eerder een groot verlies van de rebellen geweest dan een groot verlies van haar. Natuurlijk deed het pijn maar nu was de groep rebellen wat meer uitgedund. Ze ging een beetje aan de buitenkant in een boom op de onderste tak zitten. Ze zette haar voeten tegen de tak voor haar aan en liet haar rug tegen de stam aan rusten. Er bungelde één voet naar beneden maar Avalon was duidelijk te zien. Ze deed het ook niet om te verstoppen maar gewoon zichzelf op haar gemak te stellen. Ze had zo het idee dat het wel handig was want ze wilde niet bij die hele groep mensen horen. Ze hield niet van veel mensen. Ze hield niet eens van gezelschap.

Rifth gaapte, hijas moe van de lange reis, ookal had Morthal het meeste edaan. Hij liet zich achterover tegen en boom zakken en wilde net zijn ogen sluiten toenbhij naast zich een voet zag hangen. Hij twijfeld geen moment eb trok kort aan de voet in de hoop het meisje waar deze van was eens flinkt te irriteren. Ze had erom evraagd, die voet bungelde gewoon zo verleidelijk naast hem.

Avalon voelde iets aan haar voet trekken en voelde woede in zich oplaaien toen ze iemand aan haar voet zag trekken. Haar vuist, met de gespikete boksband belandde op nog geen centimeter van de jongen zijn hoofd in het hout van de muur.' Als je het waagt ook nog maar een keer te denken aan dat nog een keer doen zal de boom niet nog een keer de klap voor je opvangen.' Siste ze naar hem en keek met woedende ogen naar de jongen. De spikes zag je duidelijk in de boom en haar boksband had een duidelijke afdruk in de boom achter gelaten. Omdat ze haar gezicht had aangespand gingen de wondjes onder haar oog weer open en dit keer had ze er geen pleister op dus je kon duidelijk de wondjes zien.

Rifth schrok even van de klap, maar herstelde zich al snel met wat gegniffel, 'Hoe wil je er achter komen wat ik denk? Zal niet gaan, mevrouw snel-ol-haar-teentjes-getrapt... Of snel aan haar teentjes getrokken, wat jij wilt.' zei hij met zijn gebruikelijke grijns en hij staarde even naar de wondjes onde haar oog, hij wist nietdat je zo star kon kijken dat wondjes weer open spatten.

Avalon keek de jongen onderzoekend en tegelijkertijd minachtend aan.' Geloof me ik weet veel.' Ze besloot dat hij gewoon weg irritant wilde zijn en dus ging ze niet meer aandacht aan hem besteden. Als ze ergens niet voor hierheen gekomen was waren het de mensen wel. Avalon hield ervan om alleen te zijn. De enige reden dat ze hier was, was omdat de begeleiders dat wilde. En Avalon is altijd aangeleerd om respect te hebben voor de begeleiders. Haar mooie en onschuldige gezichtje ging weer strak staan, haar wipneusje ging kort even omhoog omdat ze haar lippen tuitte en haar gifzwarte haar viel als een lange mantel over haar gezicht heen. Haar blik was gericht op de begeleiders en ze deed alsof ze nooit iemand had gedreigd zijn kop in te beuken.

Een beetje verlegen liep Gwendelyn tussen de bomen door de open plek op. Toxic was een paar meter geleden geland en liep nu naast haar. Ze keek voorzichtig de groep rond, niet goed wetend welke houding ze aan moest nemen. Ze zag een meisje die er aardig boos uitzag en een jongen die dat blijkbaar erg grappig vond. Gwen besloot daar uit de buurt te blijven. Gwen bleef half tussen de bomen staan en wachtte af wat er verder zou gebeuren, ze kreeg op een of andere manier het gevoel hier niet op haar plek te zijn. Ze had jarenlang bij de koning geleefd, dus ze verwachtte niet dat ze hier erg gewaardeerd zou worden. Eigenlijk verwachtte ze eerder om gehaat te worden, dat was ook een van de redenen dat ze zich half tussen de bomen verschool. Op haar gezicht stond een blik van kinderlijke onschuld, dat kinderlijke was er eigenlijk altijd. Iets waardoor mensen zich dikwijls in har vergisten, verder had ze een makkelijke broek aan en over haar schouder had ze haar pijl en boog hangen, als het nodig was kon ze die gemakkelijk pakken. Natuurlijk zouden niet veel mensen verwachten dat ze dat ook daadwerkelijk deed.

Remus werd met de groep mensen de open plek op gevoerd en keek om zich heen. Het begon al wat drukker te worden, en mensen zaten op de grond, op stenen en sommige zelfs in bomen. Hij was niet echt een mensen mens dus hij bleef maar een beetje verschuild tussen een paar bomen staan, bij een meisje met een onschuldig gezicht. Strak en geconcentreerd keek hij richting de begeleiders, zonder enige emotie te tonen, net zoals hij altijd deed.

Heel kort keek Gwen naar de persoon die bij haar kwam staan. Ze zag zijn geconcentreerde blik, ergens kreeg ze er kriebels van. Zo emotieloos. Ze wendde haar blik weer naar de begeleiders en de steeds voller wordende open plek. Ze was het de laatste paar jaar verleerd om zich in grote groepen mensen te begeven, ze bleef liever in de bossen en zorgde voor haar eigen leven. Ze kwam nog maar zelden in grote groepen mensen, vroeger was dat wel anders geweest. Een beetje zenuwachtig beet ze op haar lip, een slechte gewoonte.

Ayle vloog half tussen de bomen door. Op haar rug zat Jason. Zijn haar zat wilder dan normaal gesproken, alles met dank aan de wind. Hij had een simpel wijdvallend shirt aan en een strakke broek waar hij zich makkelijk in kon bewegen. Al snel zag hij de open plek, Ayle had hem al eerder doorgehad dan Jason zelf. Ze ging iets lager vliegen waardoor Jason van haar rug af kon springen. 'Dankje, meid, ik roep je zodra ik klaar ben,' fluisterde hij nog naar haar voordat hij sprong. Hij kwam precies in het midden van de open plek terecht, natuurlijk op zijn pootjes, net zoals een kat. Soepel en precies. Hij had een beetje een arrogant masker opgezet, een zelfbescherming.

Ze liep naar de plek en keek onrustig om zich heen. ze had niet moeten gaan ze wist het. haar ouders zouden haar vermoorden als ze er achter kwamen. ze liep tussen de mensen door en zuchte diep. ze was zo stom alsof de rebellen haar interessant zouden vinden. Ze keer naar de zwaarden van de rest en werd nog onzekerder over alles.

Lavinia was inmiddels ergens in het midden van de openplek en sprong verschrikt opzij toen er een jongen naast haar landde. "Ook hallo" zei ze verbaasd glimlachend en bekeek de jongen eens goed. Hij was gespierd, had bruine warrige haren en harde lichtbruine ogen en zijn gezicht stond in een arrogante trek. Ze reageerde er gelijk op en haar glimlach veranderde in een vragende blik, waar kwam dat vandaan? "Ik zou nog bozer kijken" merkte ze op en keek hem nieuwschierig met haar grote groene kijkers aan..

Emely liep tussen de mensen door en zag af en toe mensen een paar woorden wisselen. Ze liep naar voren en kwam op de open plek. Ze duwde tegen een meisje aan en slikt 'Oh sorry...' kijkt haar aan in haar grote groene ogen. Ze glimlachte 'Zijn jullie ook alleen gekomen?'. kijkt hun vriendelijk aan. Ze schaamde zich dood, ze kon ook nooit eens normaal doen, alleen zijn beukt meteen tegen iemand aan.

Ze glimlachtte naar het meisje dat tegen haar opbotste, "Geeft niets hoor, het is hier ook zo druk" stelde ze het meisje gerust. Ze wierp nog een blik op de jongen die er niet bepaald vriendelijk uitzag en waarschijnlijk een rot opmerking zou gaan maken. "En hij hier vind het ook niet erg, hij is alleen niet zo op zijn gemak" zei ze vriendelijk voordat hij het arme meisje de grond in kon boren. Ze schonk de jongen een engelachtige glimlach. "Yup, ik ben hier alleen gekomen, als je Gideon niet meetelt" zei ze vriendelijk tegen het meisje.

Emely grinnikt en kijkt haar aan. 'ja precies, in dat geval ben ik ook niet alleen gekomen. dan zou Dober veel te boos zijn geworden'. Steekt haar hand uit en glimlacht. 'Ik ben emely... emely of gwenhild. Maar noem me alsjeblieft gewoon emely. Ik haat nette achternamen'. Ze keek even naar de jongen maar vond hem en niet echt sympathiek uitzien. 'Jullie zijn niet samen gekomen?' ik keek van de een naar de ander. ' Dat dacht ik even' Ze keek naar de grond en probeerde niet weer iets stoms te zeggen.

Jason keek kort naar de twee meisjes die naast hem stonden, hij had geen behoefte aan hen gezelschap, toch vond hij het onbeleefd om meteen weg te lopen. 'Fijn dat je zo ontzettend goed weet wat ik hier doe,' zei hij met een arrogante grijns tegen het meisje dat had gezegd dat hij niet op zijn gemak was. Hij zou haar niet vertellen dat ze gelijk had, natuurlijk niet. 'Nee, ik reis alleen.' zei hij tegen haar. Hij reisde nooit samen met mensen, die hielden alleen maar op.

Emely keer jason aan ze zag ineens een vriendelijk gezicht. ze maakte haar zwaard rustig los van haar rug en hing hem in zijn schede aan haar riem. "ik was zo bang dat iederen met iemand zou zijn, ik ben altijd alleen.' Ze bekeek hem en glimlacht. 'ik ben emely en jij?' Stak haar hand naar hem uit. ze moest snel mensen leren kennen. Ze wou niet weer alleen staan.

'Jason,' zei hij kort, hij pakte de hand niet aan. NIet omdat hij dat niet wilde, omdat als hij dat wel zou doen hij zou vergaan van de pijn door die stomme brandwond die nooit goed genezen was op zijn rechterhand. Hij schikte zijn pijl en boog op zijn rug eventjes goed en zorgde ervoor dat zijn zwaard grijpklaar was, hij was altijd voorbereid op een potentieel gevecht, zeker hier. Het was gevaarlijk om zo samen te scholen volgens hem.