Het stukje bos bij de vulkaan. Openingstopic voor rebellen.

Lorah glimlachte daarbij. 'Ach, ik denk niet dat dat zoveel uitmaakt. Bovendien is het leven een groot raadsel, dus waarom zouden wij dat dan niet zijn? Bij raadsels kun je zelf altijd je weg van oplossen vinden. Raadsels geven uitdaging.' Zei ze terwijl ze nadacht over haar woorden. Soms was het treurig dat ze niet vooraf nadacht over wat ze ging zeggen en altijd na afloop bedacht of het wel allemaal klopte. Het maakte haar meestal niet uit, maar zo kon je vergissingen voorkomen.

Shadow's ogen werden even groot bij de woorden van het meisje. "Kennen jullie elkaar ofzo," zei ze wijzend van de lucht naar Lorah. Ondanks dat ze wel oprecht verbaasd was over de 'wijsheid' van het meisje lag er een minder oprechte glimlach op haar gezicht. Niet dat ze geirriteerd was door het meisje ofzo, maar als ze echt zichzelf zou zijn zou je haar bijna nooit zien glimlachen. "Al snap ik met dank aan Ash denk ik wel wat je zegt," zei ze half lachend.

Lorah lachte even zachtjes en haalde voor het eerst even ongemakkelijk een hand door haar haren. 'Vaak moet ik zelf ook even nadenken over mijn woorden.' Gaf ze eerlijk toen maar haalde toen haar schouders op. 'Het is maar hoe je naar alles kijkt. Je kunt ook totaal anders in elkaar zitten en gewoon willen dat alles maar simpel is. Maar zo is nou eenmaal niet en volgens mij zou dat ook erg saai zijn.' Bedacht ze en glimlachte onschuldig.

Shadow knikte, oprecht. Ze was het helemaal eens met Lorah. Als de wereld simpel zou zijn geweest zou er geen avontuur zijn, geen spanning of gevaar iets wat naar haar idee heel erg saai was. "Gelukkig is de wereld niet simpel en saai," zei ze met onwillekeurig toch wat opluchting in haar stem. Ze hield van het gevoel van de adrenaline die door haar aderen stroomde, waardoor ze betere reflexen had. Sterker en sneller was en niemand haar iets zou kunnen maken.

Lorah was het daar mee eens. 'Inderdaad, gelukkig wel.' Zei ze tegen Shadow en werd even afgeleid door een blauw-kleurige vlinder die rond haar heen fladderde. Ze keek vol interesse naar het wezentje voor deze weer wegvloog en keek weer naar Shadow. Het was fijn dat ze een gesprekspartner had. Ze wist niet helemaal of het helemaal gemakkelijk was en of het wel van harte ging. Maar eigenlijk maakte haar dat niet zo uit.

Shadow volgde de blik van Lorah naar de vlinder, maar wendde haar blik al snel weer af. Ze zou zich niet laten afleiden door zoiets simpels als een vlinder. Misschien als ze het zichzelf zou toestaan om te genieten van dit soort kleine dingen zou ze er net zo gefascineerd door zijn als Lorah, maar dat was ze niet. Simpelweg omdat ze daar eerst nooit de tijd voor had gekregen, nooit de tijd om even een klein meisje te zijn, en zichzelf nu de tijd niet gaf. "Ik denk dat het wel duidelijk was dat ik vuur ben en dus uit Serpent's State kom," zei ze met een knikje naar de lucht waar Lorah net Ash had gezien. De mogelijkheid van Royal State noemde ze niet, al was dat de waarheid. "Maar waar kom jij eigenlijk vandaan?" Vroeg ze geïnteresseerd. Aangezien de draak blauw was dacht ze niet dat het meisje ook vuur was, maar je wist maar nooit.

Lorah knikte daarop. 'Ja, dat was wel duidelijk.' Zei ze, haar stem klonk niet heel erg enthousiast over het vuur gedeelte, maar dat merkte ze zelf eigenlijk niet op. 'Ik kom hier vandaan. Cattle State. Lucht.' Zei ze terwijl ze keek hoe de vlinder wegvloog. 'Misschien is het ooit mogelijk voor mij om ook te vliegen, zoals die vlinder daar. Maar ik weet niet wat er allemaal mogelijk is met het element lucht.' Zei ze. Die laatste informatie was eigenlijk niet echt voor Shadow. Het was gewoon een gedachten die ze hardop uitsprak. Ze glimlachte erom.

Shadow luisterde naar de woorden van Lorah en moest bijna haar best doen niet te lachen. Ze wilde vliegen net als een vlinder. Vliegen leek haar wel leuk en handig, zelf vliegen dan. Op Ash' rug zitten telde niet. Maar als ze zou moeten kiezen tussen een vlinder of een vogel zou ze toch voor de vogel gaan. Vlinders konden niet eens recht vliegen en waren ook niet snel, maar ze paste wel op niets van haar gedachten te laten zien. "Ik denk dat het wel mogelijk is met lucht te vliegen, door de lucht te verplaatsen ofzo..." Shadow betrapte zichzelf erop dat haar stem minder zeker klonk doordat ze er niet zeker van was. Wist zij veel wat je precies met de andere elementen kon, ze was nog aan het uitzoeken wat zij allemaal voor elkaar kon krijgen met vuur. Ze wist alleen dat zij zich nogal bedrogen zou voelen als je met de kracht lucht niet zou kunnen vliegen.

Lorah haalde haar schouders op. 'Het maakt me eigenlijk niet zoveel uit. Ik heb Shane, met hem ben ik sneller dan met wie dan ook.' Zei ze, vrij overtuigd van Shane. Hij was een snelheidsdraak, het was geen wonder dat ze hier zo overtuigd van was. Eerst had ze het nog eng gevonden, hoe snel Shane ging. Maar ze was er in de loop van de tijd aan gewend geraakt en nu vond ze het heerlijk. Shane had zich tussen de bomen gesetteld en ze voelde hoe hij glimlachte omdat hij wist hoeveel vertrouwen ze in hem had.

Shadow keek Lorah eerst even onderzoekend aan. Ze was niet aan het opscheppen maar praatte gewoon alsof ze een feit noemde. Haar blik gleed nu naar de draak, die blijkbaar Shane heette. Uiteindelijk besloot ze Lorah maar op haar woord te geloven, of nou ja, geloven. Ze accepteerde het en vroeg er niet verder naar. "Wat voor draak is het eigenlijk?" Vroeg ze hem nog eens goed bekijkend. Op het eerste gezicht zag ze niet iets wat dat duidelijk maakte, niet zoals bij Ash het geval was.

Lorah's blik was ook op Shane gevestigd en zijn aanwezigheid gaf haar een soort rust. Een soort opluchting dat ze wist dat ze niet alleen had en altijd hem bij haar zijde had. 'Shane is een Snelheids-draak.' Zei ze tegen haar en glimlachte. Daarmee was Shane gemiddeld een stuk sneller dan de meeste draken. Het was wel leuk. Ze wist niet wat er allemaal voor soort draken bestonden, vast best veel en allemaal even bijzonder.

Shadow knikte, al was dat meer voor zichzelf dan voor Lorah. Ze had het dus inderdaad over een feit gehad en was niet opschepperig over haar draak. "Dat lijkt me echt leuk," zei ze enthousiast. Ze vond het echt leuk, ze had het enthousiasme alleen wat sterker gemaakt in haar stem. "Ik denk dat het wel duidelijk is wat voor draak Ash is," zei ze schouder ophalend.

Lorah haalde een gevallen blaadje uit haar haren en knikte. 'Dat is het ook.' Bevestigde ze en begon het bladgroen van het blad te verwijderen. 'Ja, dat is wel duidelijk. Ash ziet er mooi uit.' Zei ze. De kleuren vond ze mooi, maar ze had niets met vuur. Hoewel ze veel angst en pijn van zich had afgezet, kon ze niet ontkennen dat ze die angst voor vuur had. Dit was ook niet heel raar als alles wat je ooit lief had was verbrand.

Shadow glimlachte, ergens irriteerde het haar dat die glimlach helemaal oprecht was en ze het gesprek met Lorah over dranken verbazingwekkend prettig vond. "Inderdaad, maar dat is het dan ook wel. Hij heeft verder geen speciale krachten zoals Shane heeft. Behalve dat hij je toe moet laten op zijn rug als je niet wil verbranden," dat laatste zei ze met een beetje een denkrimpel in haar voorhoofd. Als hij boos op haar was, wat niet heel vaak voorkwam, kon ze dat dus niet.

Lorah trok een gezicht en liet het overgebleven deel van het blaadje op de grond vallen. 'Dat lijkt me niet altijd even fijn.' Zei ze en dacht even na. Shane had zich wel vaak geïrriteerd aan Lorah, over haar onbezorgdheid. Maar hij was nooit echt boos op haar geweest. Hij was gewoon bang dat haar iets zou overkomen. Hij was soms te beschermend. Soms heel erg vervelend, maar het was ook wel lief. 'Nou ja. Zelfs dat Shane een snelheidsdraak is helpt niet echt, want ik kom nog steeds wel eens te laat bij dingen.' Zei ze en grinnikte zachtjes.

Shadow schudde haar hoofd, het was ook zeker niet fijn maar ze wist ook dat Ash het nooit zou doen als ze daardoor in gevaar zou komen. Hij gaf wel om haar en zij om hem. Shadow had de neiging met Lorah mee te grinniken, oprecht! Maar ze hield zich in en glimlachte alleen. Al deed ze wel haar best om aardig gevonden te worden, maar ze moest wel een zekere afstand bewaren. Ze moest weer vergeten kunnen worden en dat lukte niet als je vrienden maakte. "Te laat komen is niet erg, als ze echt willen dat je erbij bent wachten ze wel op je," zei ze onverschillig. Dit was waar en gebruikte ze ook wel eens.

Lorah was het daarmee eens. 'Ja, dat is natuurlijk waar.' Zei ze tegen haar en haalde haar schouders op. 'Het is niet zo dat ik vaak ergens word verwacht, dus dat is het voordeel.' Nee, ze had niemand meer om op bezoek te gaan. Dus ze had ook geen verplichtingen. Misschien als ze vrienden zou maken. Dat zou prettig zijn. Mensen hebben waarop ze kon vertrouwen. Jammer genoeg had ze nog niet veel leren kennen, maar Shadow was prettig om mee te spreken.

Shadow glimlachte, er waren wel mensen die op haar wachtte had ze gemerkt. Als ze bij een of andere vergadering voor de koning moest zijn of met andere spionnen of zoiets moesten ze op haar wachten. Dat was een voordeel van volgeling van koning spelen, daar had ze haar plek al veroverd en werd ze gerespecteerd. Ze was een van de beste spionnen die de koning had. Dat was hier een nadeel, de rebellen waren meestal veel wantrouwiger en geloofden het lang niet altijd als ze zei dat ze spioneerde. "Ik ook niet, meestal ben ik niet belangrijk genoeg om op gewacht te worden," zei ze met een treurig glimlachje. Gek genoeg voelde het vertrouwd aan te liegen en te acteren, beter dan het oprechte lachen in ieder geval.

Lorah knikte treurig hoewel ze niet helemaal treurig keek. 'Er is niemand meer om op mij te wachten. Behalve Shane en misschien toekomstige mensen. Maar dat weet ik natuurlijk niet.' Het klonk luchtig. Ze was er in die jaren aan gewend geraakt dat ze alleen Shane nog had. Soms betreurde ze het, maar daar bleef ze meestal niet lang bij stilstaan. Ze ging door met het leven en het leven wat best prettig. Ook omdat ze het zichzelf niet zo moeilijk maakte.

Shadow knikte begrijpend, ze had hetzelfde. Of nee, haar 'rol' had precies hetzelfde. De informatie dat Lorah dus ook geen ouders meer had, in ieder geval geen ouders die zich met haar bemoeiden, sloeg ze automatisch op. Zij had hetzelfde en ze dacht dat heel veel rebellen hetzelfde hadden. Ze moesten tenslotte een reden hebben om tegen de koning te zijn. Haar ouders waren ook dood, maar zover zij wist kwam dat door een stommiteit van een van hen waardoor het huis was afgebrand.

Lorah glimlachte en friemelde met haar blonde haren. Ze vond het best wel fijn om zo te praten. Het was lang geleden dat ze met iemand anders had gepraat dan Shane, of een of andere kroegbaas. Ze liet haar haren los. 'Dus, wat was het doel van hier komen ook alweer?' Vroeg ze omdat ze nu al een tijdje stonden te praten. Ze keek om zich heen naar de anderen.

Shadow haalde haar schouders op en keek nu ook om zich heen. Ze zag wel een aantal mensen die eruit zagen alsof ze er meer van wisten maar voelde niet de neiging naar ze toe te gaan. "Geen idee. Informatie krijgen? Of een opdracht ofzo?" Zei ze op een toon die duidelijk maakte dat ze maar wat gokte. Haar opdracht was nu gewoon het vertrouwen winnen van zoveel mogelijk mensen en geaccepteerd worden tussen de rebellen.

Lorah klakte met haar tong, hoewel ze over het algemeen best geduldig was. 'Ik ben geloof ik best wel geduldig. Maar ik heb vandaag ook nog andere dingen te doen.' Zei ze met een kleine zucht en liet zich weer tegen de boom aan vallen. Ze had dagelijks standaard dingen te doen, zichzelf van eten en een slaapplek voorzien. Het liefst een stad of dorp bereiken waar ze kon verblijven omdat dat wat prettiger voor haar was.

Shadow had alle tijd, maar dat betekende niet dat ze ook zin had hier nog heel lang te gaan staan wachten. De mensen bij het paleis, haar 'opdrachtgevers' wisten dat ze hier was. Ze zou dus in theorie zo lang weg kunnen blijven als ze wilde, dat zou ze ook doen maar ze zou niet hier blijven wachten. Al hield ze van haar werk was vrij zijn iets wat ze nog liever had. "Ik ook, dus ik hoop dat er zo iets gaat gebeuren," zei ze terwijl ze zichzelf iets tegen een boom aan liet leunen. Ze zou kunnen gaan zitten maar dan voelde ze zich kwetsbaar. Dan was ze kleiner dan iedereen en dat vond ze erg vervelend. Ook was schieten moeilijker vanaf de grond en was ze minder behendig.