Het stukje bos bij de vulkaan. Openingstopic voor rebellen.

Emely trekt aarzelend haar hand terug en zucht. 'Leuk je te leren kennen Jason' zei ze en schonkt hem een kleine glimlach. Ze keek naar hoe hij zijn zwaard vast hield. Waar was hij bang voor niemand zou ons hier vinden.. toch? 'Mooi zwaard' Ze probeerde het gesprek te vergeefs draaiende te houden en slikte. 'Waar is hij van gemaakt?' Hield haar hand losjes op het heft van haar eigen zwaard rusten en peuterde aan de leren band die ze om het handvad had gewikkeld.

" ik ben lavinia, leuk je te ontmoeten" zei ze gllachend gegen Emely. "tja.. Je lichaamstaal is niet heel moeilijk te lezen, jason he," ze glimlachte onschuldig naar de jongen die met zijn wapenuitrusting bezig was en wierp daarna een blik op de wapens van het meisje, Emely. Daarbij vergeleken viel haar wapenuitrusting die bestond uit een dolk in het niet. Maar ze was in staat hem te gebruiken, als het nodig zou zijn. Jason was niet echt een spraakzaam type dat had ze al lang door, niet gesteld op gezelschap, iniedergeval niet teveel. Terwijl Emely hoopvol probeerde een gesprek met hem te beginnen, ze zag er aardig uit en ze kon het niet hebben dat Jason zo tegen haar deed, en tuurlijk het waren haar zaken niet maar ze had.liever dat iedereen elkaar vredrlievend behandelde, een droom die waarschijnlijk nooit zou uitkomen.. Ze zuchtte om Jason om Emely haar dromen, de bjjeenkomst en de.problemen.

Emely glimlacht breed naar haar en keek naar haar. 'Is er iets? Je zuchte zo diep, zit je ergens mee? Ik begrijp dat deze bijeenkomst nou niet de meest blijde bijeenkomst is maar wees blij dat mensen met elkaar dit willen doen.'emely begreep haar wel, soms zonk ook bij haar die moed in de schoenen. emely vroeg zich even af of ze niet te veel sprak maar liet al haar onzekerheid maar snel varen. lavinia leek haar een leuk mens en iemand bij wie je echt jezelf kon zijn.

Jason keek heel eventjes argwanend naar het meisje dat hem naar zijn zwaard had gevraagd, haar naam was hij alweer vergeten, dat deed er niet toe volgens hem. Hij draaide zich om toen het meisje tegen de ander begon te praten. Het interesseerde hem niet genoeg om ernaar te blijven luisteren, daarbij kwam dat hij de meisjes niet vertrouwde, hij vertrouwde eigenlijk niemand hier.

Emely voelde een ongemakkelijke sfeer ontstaan, ze zuchte dit had ze nooit moeten doen. Ze keek gebiologeerd naar Jason en zag ineens da hij boos terug keer, zat ze te staren? Ze keek snel weg en slikte. 'Sorry ik ben nogal moe van mijn reis, dan ga ik staren.' Ze kreeg een blos op haar wangen waarvan ze hoopte dat hij het niet zou opmerken.

Jason rolde met zijn ogen. 'Alsof mij dat iets uitmaakt. de meeste kunnen hun ogen niet van me afhouden,' zei hij met een lichte arrogantie in zijn stem. Het was een houding die hij zich had aangenomen voor vandaag, de enige manier dat hij overleefde. Hij viste een sigaret uit zijn zak. Er zaten kruiden in, naturlijk zaten er kruiden in, die hem zich iets beter zouden laten voelen. Met zijn kracht stak hij het ding aan. 'Ik ga eventjes roken,' zei hij tegen de meiden. Hij liep tussen hen door richting de rand van de open plek. Hij had wel weer genoeg van de twee gehad.

Émely kijkt een beetje beteuterd voor zich uit en riep hem na 'nou zo knap ben je niet hoor!' Alsof het hem iets zou uitmaken. Ze zuchte diep en rook de kruiden uit zijn sigaret en glimlachte. Het was een aparte jongen maar hij zou zo gemaakt zijn, er zat vast een onzeker iemand in verborgen bleef ze volhouden. Emely pakte haar zwaard uit de schede en kijk het meisje aan. 'Ik ga even oefenen, ik zie je vast nog wel een keer.' Ze liep verder het bos in en zocht een plek om te oefenen.

Onderuit gezakt zat Lorah op de rug van Shane. Haar maatje, alles wat ze nog had. Ze gaapte en even schoot het door haar hoofd dat ze misschien wel laat zou zijn. Maar ze haalde haar schouders ervoor op, wat maakte dat nu uit? Ze hoorde Shane zuchten. 'Lorah, misschien moetje de ernst van deze zaak wat beter inzien en niet zomaar achterover leunen.' Zei hij tegen haar. 'Misschien is het wel helemaal niet zo erg.' Sprak ze met een opgewekte toon in haar stem en voelde hoe Shane begon te dalen. Hij landde en ze sprong niet meteen van hem af maar keek eerst even goed rond. 'Ben ik laat?' Vroeg ze.

Shadow kwam tussen de bomen uit en liep de open plek op. Ze had al contact gehad met een van de begeleiders, dat moest ook wel. Anders liep ze het risico hier ter plekke neergeschoten te worden. Dat stomme kroontje op haar hand ook, had die koning echt geen hersens in zijn hoofd. Gelukkig was er een simpel excuus voor te maken en dacht ze niet dat ze de enige was, maar dan nog. Als spion dachten ze er nu wel twee keer overna voordat ze je vertrouwden, gelukkig had Shadow dat nu wel voor elkaar. Met een vriendelijke glimlach keerde ze zich naar het meisje dat wat vroeg. "Ik denk dat ze zowiezo al blij zijn dat iedereen hier levend aankomt, dus zelfs als we laat zijn zullen ze dat niet erg vinden," zei ze vriendelijk. Het kostte vervelend veel moeite die toon in haar stem te leggen.

Lorah glimlachte en sprong van Shane af. Het gemiddelde persoon zou opgelucht moeten zijn, maar Lorah maakte het over het algemeen al niet zoveel uit als ze te laat kwam. Shane snoof en liep tussen de bomen door om wat beschutter te staan. Lorah draaide met haar ogen. Soms snapte ze niet waarom hij zich altijd zo druk maakte, dat was echt nergens voor nodig. Ze keek naar het meisje dat net tegen haar gesproken had en knikte naar haar als begroeting. Of eigenlijk knikte ze naar iedereen op de plek.

Shadow keek even naar de lucht en er verscheen een lichte glimlach op haar gezicht bij het zien van een flits goud. Ash, hij bleef altijd in de buurt. Ondanks dat ze van niemand hulp wilde of nodig had vond ze het niet erg van hem. Hij was in een bepaald opzicht een deel van haar. Dus ze accepteerde hem en beschouwde hem als een vriend. "Ik ben Shadow," zei ze om vriendelijk over te komen. Ze was erachter gekomen dat mensen je het meest vertrouwden als je je vriendelijk maar verder redelijk neutraal gedroeg. Dus niet overdreven ofzo.

Lorah was een seconde afgeleid geweest door de omgeving en had deze goed in zich opgenomen. De kleur van de blaadjes aan de bomen en het groene van het gras. Het gras redelijk bezaaid door wat bladeren en ze hoorde het zachte geluid van vogeltjes. Geen vlinders, teleurstelling. Ze keek een seconde verward naar het meisje dat zich leek te hebben voorgesteld en glimlachte onschuldig. 'Ik ben Lorah.' Stelde ze zich voor aan, wat was haar naam nou? Oh, ja, Schadow en de anderen.

Shadow merkte de afwezigheid van Lorah op, maar deed er verder niets mee. Dat betekende alleen maar dat ze niet zo op haar hoede was, ze nam misschien wel de omgeving in haar op, maar lette niet meer op de mensen om haar heen. Een fout in Shadow's ogen. Natuurlijk was het goed te weten hoe alles om je heen eruit zag, maar dat had zij al gedaan voordat ze de open plek op was gelopen. En nu kon ze zich helemaal concentreren op de mensen. Misschien dacht het meisje dat ze veilig was nu ze omringd was door rebellen, maar Shadow wist zelf dat het niet waar was. Zij hoorde er zelf niet bij, al had ze in principe niets tegen de mensen hier en hoefde ze zolang ze haar niets deden niet bang te zijn een pijl van haar in hun rug te krijgen.

Lorah liep een stukje en streek met haar hand over een van de bomen, waarna ze hier tegenaan ging staan. Ze keek naar het meisje dat zich als Shadow had voorgesteld en naar de anderen. Zouden deze mensen ook zo, serieus zijn als Shane bijna altijd was? Altijd op hun hoede en altijd het slechte denken over de situaties. Als ze eerlijk was, hield ze niet van dat soort mensen. Ze keek niet naar een specifiek punt. Ze wachtte op iets van een aanleiding om te praten of een punt waarop de ongemakkelijkheid minder werd.

Shadow had ondanks dat ze niet het idee had dat Lorah op een gesprek zat te wachten toch de neiging iets te zeggen. Ze moest nog alleen iets bedenken dat onder koetjes en kalfjes viel en waar dus niets achter gezocht zou worden. Haar oog viel op de blauwe, pluizige draak die tussen de bomen lag. "Is dat jou draak," zei ze met een brede glimlach die het liet lijken alsof ze hem prachtig vond. In werkelijkheid vond ze dat hij er redelijk belachelijk uitzag, in ieder geval niet gevaarlijk. Al wist ze ook wel dat ze hem niet moest onderschatten en niet moest oordelen als ze iets nog niet zeker wist.

Lorah was wel blij dat Shadow begon te praten en ook nog over Shane, draken, een favoriet onderwerp van haar. 'Ja. Dat lijkt me vrij logisch aangezien ik net van hem afstapte.' Zei ze terwijl ze daar over nadacht. Zouden draken het ook toelaten om iemand anders dan hun eigenaars op de rug nemen? Ze wist het niet. Ze dacht eerlijk gezegd niet dat Shane dat zou doen. Hij vertrouwde niet zo heel erg snel. Hij maakte zich altijd druk om niets. Ze haalde haar schouders op en kwam terug uit haar gedachten.

Shadow haalde haar schouders op, het was een vraag geweest om over een onderwerp te beginnen, niet omdat ze het echt wilde weten. "Ik heb wel eens een draak gezien met twee mensen op zijn rug, dus je weet maar nooit," zei ze wat onverschillig. Een toon die ze eigenlijk uit haar stem wilde hebben dus om het goed te maken legde ze geen glimlach maar wel een opgewekte uitdrukking op haar gezicht. Teveel glimlachen was niet goed omdat het er snel nep uit kon zien als je een lach niet echt meende, iets dat ze wilde voorkomen.

Lorah keek Shadow daarop geïnteresseerd aan. 'Oh, vergeef me. Dat heb ik nog niet gezien, dus ik wist niet dat draken dat zouden toelaten.' Zei ze tegen haar en haalde haar schouders op. Misschien keek ze bij draken teveel naar Shane en moest ze meer naar draken over het algemeen bekijken. De boeken die haar ouders eens hadden, waren allemaal verbrand destijds, dus deze kon ze ook niet raadplegen. En boeken met informatie over draken, dat zag ze eigenlijk nog amper. Ze moest op haar eigen ogen en op Shane af gaan.

Shadow haalde haar schouders op. "Het zijn zeker ook niet alle draken. Ik weet zeker dat Ash het niet zou toelaten." Zei ze met een kleine glimlach. Ash, die waarschijnlijk zijn naam had gehoord of had gemerkt dat ze aan hem dacht, kwam lager vliegen waardoor de feniks zichtbaar werd. Als hij met zijn vleugels sloeg leek het net of ze in brand stonden, iets wat Shadow zelf nog steeds indrukwekkend vond. Je zou bij Ash echt niet moeten proberen op zijn rug te gaan zitten. Als hij dat niet wilde stond je zo in brand aangezien je alleen pijnloos op zijn rug kon gaan zitten als hij dat zelf toestond.

Lorah keek ernaar. Hoewel ze onder de indruk was van de draak zelf, was ze niet geheel enthousiast over het vuur. Maar dat was zij en ze was over het algemeen gewoon niet enthousiast over vuur. Toch hield ze haar gezicht gemakkelijk in de plooi. 'Nee, ik denk dat Shane dat ook toelaat.' Zei ze en trok een gezicht. Ze wist het niet zeker, misschien als zij het heel lief zou vragen. Maar anders niet. Ze keek weg van de brandende draak. 'Hij is mooi.' Zei ze over de draak. Ja, de kleurtjes zagen er wel spectaculair uit.

Shadow grijnsde. "Zeg dat maar niet te hard, Ash heeft een groot genoeg ego zonder dat hij dat ook nog hoort," zei ze omhoog kijkend naar haar draak die weer hoger ging vliegen. Dat was niet waar, Ash was vrij nuchter. Maar het was leuk om te zeggen en als ze grapjes maakte zouden mensen haar aardiger vinden waardoor ze haar eerder zouden vertrouwen. Dit soort dingen kostte haar niet zoveel moeite om overtuigend over te laten komen aangezien zij en Ash, of eigenlijk vooral zij, zo met elkaar om gingen.

Lorah haalde haar schouders op en glimlachte daarbij. 'Dat is beter dan constant nors zijn en wantrouwig zijn over dingen.' Zei ze, hard genoeg voor Shane om het te horen. Maar dat hoefde niet eens, want Shane voelde wanneer Lorah over hem praatte en ze hadden samen een bepaalde connectie die net te beschrijven viel. Ze haalde een hand door haar donkerblonde lange haar. Ze had vandaag geen rode cape om gedaan, dat leek haar niet al te handig.

Shadow glimlachte, zonder te laten zien dat het niet van harte was. Die beschrijving kwam haar namelijk erg bekend voor, al gold dat niet voor Ash. Ze wist van zichzelf dat ze heel wantrouwig was, al wist ze niet zeker of ze ook nors was. In ieder geval was ze niet vrolijk, maar goed dat hoefde het meisje allemaal niet te weten. "Ash is niet nors, al is hij meestal ook niet vrolijk. Hij is vrij rustig en praat niet zoveel," zei ze weer omhoog kijkend, al was er dit keer niets van haar draak te zien.

Lorah glimlachte en knikte. 'Shane praat ook niet erg veel. Hij houdt ook niet zo van praten, geloof ik.' Zei ze bedenkelijk. Shane praatte wel met haar maar dat ging ook niet altijd van harte. Vaak moest hij haar d'r op wijzen dat ze moest opletten en hij moest haar wijzen op de ernst van situaties. Soms werd hij er een beetje moe van. Maar daarnaast, hield hij wel van haar. Dat kon ze merken in hoe hij deed. Met elke stap die ze zette, lette hij op of ze niet viel. Hij was er altijd voor haar en wist ook alles van haar. Ze grinnikte erom. Misschien was hij bang dat haar onbezorgdheid haar de das om zou doen of zo.

Shadow knikte begrijpend. "Ik weet niet waarom Ash niet veel praat. Soms lijkt het gewoon omdat hij mij wil irriteren omdat hij als hij praat alleen in raaddsels praat. Wat tot gevolg heeft dat ik dat ook soms doe," zei ze glimlachend. "Dus alvast sorry als je me een keer niet begrijpt," zei ze verontschuldigend. Het was soms wel echt irritant omdat hij haar dan negeerde als ze om uitleg vroeg, hoewel het soms wel voor grappige situaties zorgde. Maar ze wist wel dat wat er ook gebeurde, hij er voor haar zou zijn. Dat was ook de reden dat hij haar vriend was. Ze kon hem echt vertrouwen.