De raadszaal in het kasteel van koning Vokun. Het openingstopic voor volgelingen van Vokun.

Niles wilde nog wat zeggen maar voordat hij de kans kreeg werd er geklapt en begon Rose met praten. Met een eervolle knik naar Cara toe verdween hij weer in de mensenmassa en kwam achter de stoel van Rose weer tevoorschijn. Hij moest zijn teleurstelling inhouden toen Rose zei dat ze een nieuwe strategie had gemaakt en blijkbaar niet even Niles of Vorigan erbij had geroepen om mee te denken. Toch vond hij het ook weer niet al te erg, nu kon hij goed luisteren naar haar stem en even alle aandacht op haar richten zonder dat hij zich zou moeten schamen omdat hij zich een soort stalker voelde. Zijn handen lagen zoals gewoonlijk weer op zijn rug en hij keek even naar de mooie zwarte haren van Rose. Uiteindelijk wist hij zijn blik ervan los te rukken en keek de zaal rond of mensen wel luisterde. Zo niet dan was hij toch wel diegene die hun eens ging vertellen om wat meer respect te tonen. Maar het leek niet nodig te zijn. Iedereen luisterde.

Cara's ogen bleven even op Niles hangen hoe hij in de menigte verdween en even later achter Rosetta's stoel weer opdook. Ze sloeg haar armen over elkaar heen terwijl ze zich richting de koning wende, om te luisteren naar wat de man te zeggen had. Of het echt zo interessant zou zijn als Niles haar had belooft. In haar hoofd filterde ze de woorden die zoals gewoonlijk aangedikt waren om beter over te komen tot wat de werkelijke boodschap was. Ze moesten de rebellen vernietigen, de draken laten leven. Daar kwam het uiteindelijk op neer.

Vorigan verplaatste zich geruisloos in de richting van Rose, en ging aan haar linker kant staan. Hij wierp een korte blik op Niles maar zei niets.
De prinses vroeg om de aandacht. Iedereen luisterde en hij luisterde nog wel dubbel zo goed. Ze had hen niet op de hoogte gesteld van haar nieuwe strategie. Dat vergaf hij haar volkomen, natuurlijk. Het was leuk geweest als hij er over mee had mogen denken maar ze kon het best zelf af, wist hij.
Zijn blik dwaalde weer naar Niles zodra ze opstond, maar hij kon zijn aandacht niet trekken. De blik van Niles stond nog altijd strak op Rosetta gericht.
Hij sloeg zijn armen achter zijn rug en liet zijn hoofd hangen. Hij staarde naar de stenen onder zijn voeten en luisterde stilletjes.
Het plan was duidelijk. De draken, en hun bereiders, moesten dood. Heel erg dood. Dat was geen moeilijke opdracht voor hem. Hij moest er eigenlijk even een beetje om glimlachen maar deed dat niet.
Zijn hand dwaalde omhoog om zijn haar achter zijn oren te strijken.
De Rebellen moesten weg zodat het volk in vrede zou kunnen leven.
Asami Yumio moest gevangen worden.
En verder kwam het erop neer dat ze alles in de pan zouden hakken. Hij had er nu al zin in.
Rosetta was uitgesproken.
Vorigan haalde diep adem en liet die toen weer ontsnappen. Zou hij een vraag stellen? Een vervelende? Eentje waar ze goed bij na moest denken? Zou hij testen of ze het wel echt allemaal in haar eentje af kon?
'Lady Rosetta.' Schalde de scherpte toen in samenspel met het donkere diepe dat zijn stem voortbracht.
'Ik snap dat er offers gebracht moeten worden om een doel te bereiken... Maar zoals u net zelf al zei: wij, de nieuwe generatie moeten voor rust en orde zorgen. We moeten de populatie draken in stand houden... Maar wat denkt u dat er zal gebeuren als we alle drakenrijders, en daarbij hun draken doden? Gaat de soort daar niet aan... Ach hoe zal ik het zeggen... Kapot?' Vroeg hij terwijl zijn ogen over haar gezicht gingen.

Rosetta wist dat Niles en Vorigan zich verplaatst hadden, natuurlijk hadden ze dat gedaan. Toch, omdat het nu het moment voor vragen was liep ze nog niet terug. Ging ze nog niet voor hun zitten, integendeel. Ze bleef staan. Hoewel ze zich wel omdraaide toen ze haar naam hoorde.
Vorigan.. Natuurlijk. Niet in negatieve zin, Rose vond het altijd prettig om zijn vragen aan te horen, ze waren vriendelijk gesteld en niet alsof ze het totaal mis had. In haar ogen dan.
Ze keek hem aan met haar donkere ogen terwijl ze nadacht. Diep verzonken in de diepte van haar hoofd.
“Jawel..”
Daar begon het antwoord mee maar je kon zien dat het nog niet klaar was.
“Ja, wij vernietigen van een deel van de soort. Maar wij weten nog niet hoeveel drakenrijders er bij de rebellen zijn en hoeveel vrouwelijke draken ze daar hebben. Wat ik weet is dat Niles een vrouwelijke draak heeft. En wij kunnen de soort ook standhouden nietwaar?”
Dat was haar onvolledige antwoordt.
“Hoewel..”
Het was zacht gemompel. Ze had ergens aan gedacht, iets gevaarlijks waar ook nog best draken konden zitten.
“Er is nog een mogelijkheid. Maar deze is gevaarlijk en niet zeker. In de berg, hoog bij de eenzame bergen. Er wordt gezegd dat daar draken zitten, meer dan een. Maar het is een gefluister. Het is geheel onzeker, maar een mogelijkheid..”
Dat was het laatste, echt het laatste. Rosetta had er geen verdere verdediging op. Haar plan, haar eigengemaakte plan was helemaal niet zo geweldig als het leek in haar ogen. Ze beet alweer op haar onderlip, onzeker van haar zaak en het maakte haar niet eens uit dat haar vader keek. Haar ogen waren nu gericht op Vorigan, en zijn antwoordt op haar stroom aan woorden.

Fell stond al een tijdje in de zaal, ergens in de schaduwen, onopvallend. Hij had zijn uniform aan, dat vond hij wel gepast. Zijn boog en pijlen hingen op zijn rug. Hij had ze meegenomen, maar er was geen reden voor, eerder automatisme. Het zwaard had hij wel in zijn hutje gelaten, hij hield niet van zwaarden, ze waren sierlijk, maar ook onhandig en groot. Zijn gezicht was niet te zien, de kap was over zijn hoofd getrokken en een doek verborg zijn gezicht tot over zijn neus.. Zijn ogen lagen in de schaduw, alleen als je goed keek kon je de zilvergrijze glinstering zien. Die ogen gingen langzaam de zaal rond en bleven even op de prinses rusten, ze sprak. Hij kende haar alleen van uiterlijk, hij had nog nooit een woord met haar gewisseld. Hij zag de koning, Vokun, alleen bij de naam werd hij gevuld met haatgevoelens, zijn ogen vernauwden zich even, maar hij schudde de gedachten van zich af. Voor Mana, was het enige wat in hem opkwam, dat was het enige wat hem weerhield van weggaan. Hij keek naar de rest van de mensen die aanwezig waren. Niemand had hem opgemerkt, daar was hij zeker van want geen enkele blik was nog zijn kant op gericht geweest. Volgens hem was dat vreemd, het was een ronde zaal, er waren weinig plaatsen waar iemand zich goed kon verbergen, maar hij had er een gevonden. Een vanwaar hij iedereen kon zien, maar zij hem bijna niet konden zien. Dat was wat hij het liefst had. Hij had, sinds hij hier stond, gekeken hoe de laatste mensen binnendruppelden. Het binnenkomen was nog vrij makkelijk geweest, wachter hadden vaak weinig oog voor hun plichten.
Hij richtte zijn aandacht op de woorden van koning Vokun en de prinses, de rebelse drakenruiters moesten dood, en hun leider moest gevangen worden. Klonk simpel in zijn oren. Er was een vraag, zij antwoordde, en zo zou het nog wel een tijdje doorgaan. Zwijgend luisterde hij verder naar haar woorden.