Oude wachttoren

Om het paleis staat natuurlijk een muur en bij die muur staan wachttorens. Dit is er zo een, alleen wordt hij niet meer gebruikt. De deur is oud en roestig maar met een flinke duw krijg je hem wel open. Dan kom je bij een soort stenen wenteltrap die naar de top leidt. Langs de trap zitten verschillende kleine raampjes. Bovenaan is er een ronde ruimte. Daar zijn bijna geen muren, slechts genoeg zodat het dak niet naar beneden valt. Vanuit die ramen kun je erg ver kijken en eventuele indringers al van ver aan zien komen.

regels: -
personen: de toren wordt niet meer gebruikt dus niet te veel.

Ze was even thuis, vandaar dat ze de oude wachttoren beklom. De deur had ze met moeite open gekregen. Maar ze kwam er graag, hoewel niet zo vaak. Maar als ze er was voelde het goed. Het meisje had een jurk aan. Een prachtige, donkergroene die mooi afstak bij haar donkere haren. Het meisje, prinses Rosetta, droeg haar pruik niet voor een keertje maar wel haar kroon. Het was bijna zover dat ze die pruik nooit meer hoefde te dragen van haar vader. Haar dolken zaten onder haar jurk om haar benen gebonden in de buurt van haar ballerina's. Rose kwam uiteindelijk bijna boven waar ze rondkeek. Ze glimlachte en keek rond, de rust hier, de stilte, het was perfect.

Shadow had als het ware even rust. Ze kon voor een aantal dagen hier in Royal State blijven en had geen nieuwe opdracht. Toch zat haar boog gespannen en al op haar rug, had ze haar dolk in haar riem en zaten er op verschillende plekken tussen haar kleding kleine pijltjes. Kortom zag ze er niet uit alsof ze een rustpauze had. Met een duw van haar schouder ging de deur open, iets wat helaas voor wat geluid zorgde. Ook al ging ze er niet vanuit dat er hier nog iemand anders was, laat staan de dochter van de koning, vond ze dat onprettig. Met zachte stappen liep ze de trap op, het was leuk om over de stad heen te kunnen kijken. Het gevoel van controle te hebben omdat je iedereen die in de buurt kwam kon aan zien komen.

Rosetta was voorzichtig op een muurtje gaan zitten van een stuk dat vroeger als raam diende. Ze keek naar de natuur en haalde haar kleine kroontje even van haar hoofd en keek ernaar terwijl het in haar handen lag. Ze beet op haar onderlip, hoewel ze dat echt af moest leren. Rosetta keek er rustig naar en zuchtte zachtjes even waarna ze deze weer op deed. Hoewel een deel van haar haren ervoor kwamen. Rose keek even naar haar jurk, ze vroeg zich af waarom ze ook al weer even terug gegaan naar huis. Nou ja, ze wist het wel. Ze moest even bericht doen over hoe het ging met haar zoektocht naar een man. Hoewel deze heel slecht ging, jammer genoeg voor hem, vond zij dat niet erg. Een paar dagen rust voor ze weer verder zou reizen.

Shadow kwam boven in de toren aan en schrok van wat ze zag. Snel boog ze iets, iets wat ze eigenlijk vervelend vond. Ze hield er niet van neerbuigend te doen, maar hier had ze niet veel keus. "Prinses," mompelde ze nog steeds met haar hoofd gebogen. Ze dacht niet dat Rosette zou weten wie zij was, maar zij wist zelf dondersgoed wie zij was. Shadow had haar wel eens in het paleis gezien en natuurlijk veel verhalen gehoord.

Rose keek op, enigszins verbaasd. Ze had geen idee van wie het meisje was. "Hallo.." mompelde ze zelfs zachtjes terug. Ze keek naar het meisje maar vervolgens weer uit het oude raam. Haar zwarte haren vielen even langs haar engelengezichtje. Dat zo triest en rustig leek. "Ik stoor je toch niet hoop ik? Met mijn aanwezigheid?" vroeg ze rustig. Rose was niet altijd als haar vader. Haar moede was altijd een lieve vrouw geweest en Rose kon ook best zo zijn. Ze wilde ook gewoon soms zo zijn en zo was ze nu, vriendelijk, dat ze aan anderen dacht.

Shadow richtte zich weer voorzichtig op, ze wist niet heel goed hoe ze zich moest gedragen. Ondertussen had de koning een vaag idee van wie ze was en wat ze kon, dus dat was goed. Maar dit was andes. "N-nee," ze was lichtelijk verbaasd door de vriendelijkheid. Iets wat ze geleerd had niet altijd te verwachten van de koning. Rosette de hele tijd vanuit haar ooghoek in de gaten houdend liep ze naar de rand en keek naar buiten. "Goed uitzicht, ik snap niet waarom ze deze toren niet meer gebruiken," zei ze om de stilte wat op te vullen. Ze had geen problemen met stiltes, wel met ongemakkelijke stiltes.

Rosetta draaide zich richting het meisje. "Het uitzicht is echt prachtig, maar ik denk dat deze niet meer gebruikt wordt omdat deze kant niet echt aangevallen kan worden. Heel soms wordt er nog iemand geplaatst, maarja, ze vinden het onnodig. Ik weet niet waarom." zei Rose zachtjes. Ze keek naar het meisje en glimlachte eventjes vriendelijk waarna ze weer naar buiten keek. Ja, het meisje had gelijk, het is een goed uitzicht. Maar ja, ze kwam hier natuurlijk ook voor de stilte en de rust. Dat voelde goed, heel erg goed in haar ogen.

Shadow vond het stom van de mensen die dat besloten hadden, alleen omdat deze kant bijna nooit aan werd gevallen zou het niet nodig zijn een oogje in het zeil te houden. Als ze een aanval zou moeten plannen op het paleis zou ze dat zeker via deze kant doen, dan zou je het niet aan zien komen. Shadow leunde tegen een stukje muur en keek naar buiten over de stad uit. Ze kon de mensen daar niet onderscheiden, slechts vage bewegingen. Als ze zich omdraaide keek ze naar het paleis, daar was het dicht genoeg bij om mensen in de tuinen te zien lopen.