Heideveld

Iedereen weet wel ongeveer hoe heide eruit ziet. Met van die kleine paarse plantjes en wat struiken. Af en toe staat er ook een boom die voor schaduw en een verstopplaats zorgt. Want die zijn er verder niet zoveel doordat er vooral lage begroeiing is. Ook zijn er veel zanderige kale plekken. Tussen de planten en in de bomen leven veel kleine beestjes zoals hagedissen en insecten. Een konijn is zo'n beetje het grootste dier dat er komt met misschien af en toe de uitzondering van een hert.

regels: kijk uit met vuur, dat verspreid zich hier heel snel en dan heb je een hele bosbrand op je geweten
personen: een heleboel

Apoyo zat in een boom, vanuit zijn positie kon hij het hele veld overzien. Er was, gelukkig niemand, en Confianza was achter gebleven in het bos omdat ze teveel aandacht zou trekken op de lege heidevelden. Hij moest en zou nog iets schieten, met het jagen was hij er niet zo goed vanaf gekomen en nu had hij zijn hoop gevestigd op het droge heideveld, waar zo nu en dan een konijn langs kwam. Als hij die ook geen zou kunnen vangen kon hij nog altijd achter wat hagedissen aan gaan, die kon je makkelijk vangen, dat had hij als kind al gedaan als er te weinig voedsel was. NU had hij zijn pijl en boog in aanslag om toe te slaan als er ook maar ergens iets bewoog.

Shadow zat op Ash' rug, klaar om eraf te springen als hij lager bij de grond was. Meestal landde hij gewoon maar dat zou nu nogal gevaarlijk zijn aangezien zijn vuur zich dan zou kunnen verspreiden. Behendig liet ze zich van zijn rug afglijden en liet zich vallen. Ze dempte haar val door haar knieen te buigen. Nog voordat ze goed en wel op twee benen stond schoot haar blik al heen en weer en lag haar hand op de gespannen boog die op haar rug hing. Zo zou ze er maar een paar seconde voor nodig hebben die te pakken, een pijl aan te leggen en te schieten. Raak natuurlijk.

Apoyo zag opeens een enorme vuurbal naderen en hij had bijna op het ding geschoten dat eraf sprong, maar toen hij zag dat het een mens was, en ze misschien wel aan zijn kant stond. Hij kon geen mensen vermoorden die bij hem hoorden. Hij had bijna zijn pijl losgelaten omdat hij als hij aan het jagen was totaal geen rekening hield met andere levende wezens dan eetbare. Hij vond het een beetje dom van het meisje zich gewoon midden in een onbekend veld neer te laten zetten, maar negeerde dat even, hij keek vanuit zijn boom naar haar, zich nog stiller houdend dan normaal. ze kon hem bijna onmogelijk gezien hebben.

Shadow richtte zich iets meer op toen er naar een paar seconde nog niets was gebeurd, maar ze was nog steeds op haar hoede. Dat was ze altijd. Zelf als ze sliep had ze altijd haar wapens binnen handbereik liggen en ze sliep licht dus bij alarmerend geluid werd ze zeker wakker. Nu keek ze voorzichtig om haar heen, de omgeving in zich opnemend. Haar blik bleef even op de boom hangen, het was de dichtsbijzijnde beschutting. Iets wat altijd handig was om te weten, een toevluchtsoord. In haar hoofd zag ze zichzelf al in de boom klimmen om zich te verstoppen voor.... Haar blik bleef hangen op een gestalte in de boom en binnen no time had ze een pijl aangelegd die ze richtte op wie dan ook die in de boom zat.

Apoyo zag dat ze hem zag, maar bleef in de boom zitten. Zonder te twijfelen liet hij de pijl die al die al in de strak gespannen boog lag los. Zij bedreigde hem, dan zou ze niet zo lang meer leven. Er waren maar weinig mensen die aan zijn pijlen konden ontkomen. Toch zag dit meisje er niet uit alsof ze makkelijk te vermoorden was. Jammer dan. Dacht Apoyo die alweer een nieuwe pijl aanlegde, voor het geval dat. Haar pijl was al gespannen en die spanning zou eraf zijn op het moment dat de pijl haar lichaam raakte, daarvoor zorgde hij vliegensvlug dat hij goed zat, zodat hij die pijl kon ontwijken, waarschijnlijk zou deze niet meer zo scherp gericht zijn als nu, maar je wist maar nooit.

Shadow hoorde de pijl eerder aankomen dan dat ze hem zag en instinctief draaide ze weg. Haar pijl was al weg voordat de andere pijl de grond had geraakt. Meteen daarna pakte ze weer een nieuwe pijl en schoot die achter de eerste aan. Hopend dat als degene die in de boom zat de ene zou ontwijken, nog geraakt zou worden door de tweede. Daarna begon ze met een omtrekkende beweging naar de boom te lopen, op haar tenen zodat ze weg kon duiken mocht dat nodig zijn en de hele tijd met haar blik op de gestalte in de boom gericht. Er was alweer een nieuwe pijl op haar boog gelegd, al had ze hem nog op de grond gericht. Ze stond te ver weg om haar werppijltjes te gebruiken, ze kon niet eens zien of het een jongen of een meisje was die in de boom zat. Al dacht ze dat het een jongen was, maar ze had geleerd niet te oordelen, over wat dan ook, voordat je het zeker wist.

Zijn tweede pijl was weg, zodra haar eerste afgevuurd was. Hij ontweek beide pijlen, ookal ging dat niet zo makkelijk als hij verwacht had en hij sprong de boom uit, haar met zijn ogen volgend. Hij draaide mee in haar rondje en liep steeds verder van haar weg. Ze was gevaarlijk, ze was zeker niet slecht en hij zou van haar kunnen verliezen, ze kon goed werken met pijlen, en was niet bang haar boog te gebruiken. Hij zorgde voor een bepaalde, grote, afstand tussen hen, zodat het niet te gemakkelijk zou zijn elkaar te raken. Hij schoot niet nog een keer, in de wetenschap dat hij er niet heel veel mee op zou schieten, maar had wel zijn boog strak gespannen.

Shadow lette niet meer op de pijl die hij afschoot, die zou haar op een meter of wat missen. Er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht toen hij achteruit liep. Dacht hij echt dat dat hem zou helpen? Haar boog was erop gemaakt iemand op grote afstand te raken, voor een scherpschutter zoals zij. Maar het kon niet kwaad hem in de waan te laten dat ze dat niet kon. "Wat wil je?" Riep ze hard genoeg zodat hij het zou kunnen horen. "Eerst schiet je op me en daarna vlucht je? Dapper hoor!" Dat laatste kwam er spottend uit, het was fijn eens gewoon te kunnen praten zonder constant op haar toon en uitdrukking te moeten letten. Het werd heel vermoeiend als je dat dagen lang moest doen.

"Wie zegt dat ik vlucht" zei Apoyo, met een stem die gevaar voorspelde. Hij had niet op haar geschoten om op haar te schieten, het heette impuls en hij wist dat het slecht was en zei er dus niets over. De boom was gevaarlijk geweest omdat ze hem dan zonder moeite kon naderen en gewoon letterlijk uit de boom kon schieten. Toch begon hij te twijfelen of dit slim was. Hij was goed met zijn boog, heel goed, maar hij was beter met zijn zwaard, ookal wist hij dat zij nooit zo dichtbij zou komen. Ze leek geen wapens voor handafstand te hebben. Tenminste geen zwaard of dolk op zichtbare plekken. "Wat wil jij? Ik was hier eerst" riep hij uiteindelijk als reactie op haar vraag.

Shadow was gestopt met lopen, het had nu toch geen zin meer. Hij was al uit de boom. "Oh sorry hoor, maar ik ben hier niet gekomen voor jou. Wat kan het mij schelen dat er iemand eerder was," zei ze boos. Ze ging niet zeggen dat ze hier voor haar rust was omdat ze niet dacht hier iemand tegen te komen. Omdat ze even geen zin had of een rebel of een volgeling van de koning te spelen. Beiden waren haar nu teveel moeite. Helaas was het geluk niet helemaal aan haar kant. Maar verder had ze geen geluk nodig, als je op geluk moest vertrouwen verdiende je geen geluk. Zij vertrouwde op haar eigen kracht en wilde daar niemand voor nodig hebben.

"Nee, dacht je dat ik echt dacht dat je zou weten van mijn bestaan, nee zo belangrijk voel ik me nou ook weer niet" zei Apoyo. Het meisje hing hem enorm de keel uit en het liefst zou hij hier nu niet zijn. Hij stoorde zich enorm aan haar. Kon zij niet gewoon weggaan, hij zou niet gaan. En ze had hem zojuist weerhouden van dat weggaan. Nee hij was niet bang voor haar. Ze dacht overduidelijk dat ze heel wat was, maar hij was niet bang. Al zou ze nog wat van die pijlen op hem afvuren, hij zou aan haar ontkomen. Maar ze nam hem zijn vrijheid een soort van af en dat zou hij haar niet snel vergeven.

Shadow rolde met haar ogen al wist ze heel goed dat de jongen dat niet kon zien. Het was nu wel duidelijk dat het een jongen was. Ze kon het horen aan zijn stem en nu hij niet verstopt zat in de boom kon ze het ook aan zijn gestalte zien. "Gelukkig maar, ik was er al bang voor," zei ze sarcastisch. De dag dat zij bang zou worden voor iemand als hem zou nooit komen. Bang zijn had ze lang geleden afgeleerd, bovendien betekende het als je bang was dat je niet zeker was van je eigen krachten. En als je niet zeker was van je eigen krachten zou je verliezen, zo simpel was het.

Apoyo wist niet zo goed wat hij moest doen, ze leek geen bedreiging meer, en hij wist niet of ze voor de koning werkte. Het was dus moeilijk in te schatten of ze dood moest of mocht blijven leven. Het nadeel met als ze dood ging was natuurlijk dat hij dan ook dood kon gaan in het gevecht, het nadeel als hij haar liet leven was dat ze dan van de verkeerde kant kon zijn, of hem kon vermoorden. En verder had hij vandaag niet zo'n zin om zijn handen vies te maken, dus keek hij alleen afwachtend naar het meisje.

Shadow wist niet wat ze moest denken van zijn stilte maar ging er wel in mee. Ze probeerde te bedenken wat ze moest doen. Weggaan was geen optie, oke wel een optie maar niet een die ze in overweging nam. Ze zou niet vluchten als haar leven niet in gevaar was. Ze kon op hem schieten, maar dan was er een grote kans dat hij zou ontwijken en dan was het enige dat er gebeurd was dat ze een pijl kwijt was. Of ze kon dichterbij lopen met het risico dat ze beschoten werd. En dan kon ze nog gewoon hier blijven staan wachten tot hij iets zou doen. Ze ging zowiezo niet op hem schieten, dan liet ze hem weten dat ze van verweg nog steeds raak kon schieten en als ze hier zou blijven zou het lijken alsof ze bang voor hem was en niet wist wat te doen. Dus begon ze rustig, zonder een onverwachte beweging te maken op hem af te lopen. Ze hield hem wel de hele tijd goed in het oog zodat ze pijlen kon ontwijken.

Apoyo keek naar haar handelingen en volgde haar met zijn ogen, ze verbaasde hem, ze kwam op hem toe. Dat had hij nog nooit iemand zien doen en om te laten zien dat hij respect had voor die handeling deed hij hetzelfde, wel hield hij zijn handen op de boog, hij naderde haar en zo liepen ze naar elkaar toe. Het zou zinloos zijn weg te lopen of te schieten, allebei zou laf zijn, maar als zij schoot, kon hij de pijl nog afweren of als zij besloot toch met hem te willen vechten kon hij snel handelen. Hij snapte niet zo goed wat hij deed maar blijven staan was ook geen optie geweest dus liep hij, heel rustig, en elke beweging nauwkeurig analyserend op haar af.

Shadow stopte met lopen toen ze zijn gezicht goed kon zien en dus ook de emotie die daarop stond. Ze zou elke kleine handeling van hem kunnen zien maar was nog steeds ver genoeg om een pijl op tijd te zien aankomen en weg te duiken. "Nu ik je kan zien, hallo jongen die op mij begon te schieten, ik ben Shadow," zei ze met nog steeds een redelijk spottende toon in haar stem. Het was fijn gewoon zichzelf te zijn en niet het opgewekte meisje te spelen. Haar boog was nog steeds gespannen en al wees de punt van haar pijl naar de grond wist ze dat ze die binnen een seconde kon hebben afgeschoten. Binnen twee seconde de volgende en terwijl de jongen die ontweek zou ze naar hem toe kunnen rennen om hem aan te vallen met haar dolk.

Apoyo stopte ook toen Shadow stopte met lopen en bekeek haar. Niet heel bijzonder, maar haar ogen waren opvallend. "Dag Shadow, Apoyo" zei hij, terwijl hij de hand opstak waaruit niet meteen duidelijk werd dat hij rebel was. Zijn stem was zeker, niet twijfelend zoals die van een ander geweest zou kunnen zijn. Hij stond ook fier rechtop, niet ingedoken, zou haar laten zien dat hij geen lafaard was. De spottende ondertoon in haar stem negeerde hij. Zijn eigen stem was sterk en emotieloos. Spot kon ook een simpele verhulling van je woorden zijn, waar hij niet graag gebruik van maakte. Hij zag haar inschattende blik, maar liet de boog waarin de pijl zat ontspannen.

Shadow zag, natuurlijk, dat Apoyo zijn boog wat ontspande. Wat voor haar niet betekende dat zij hetzelfde zou doen. Het zou een truc kunnen zijn, eerst doen alsof hij zijn wapens weg deed zodat zij eerder nog hetzelfde zou doen om haar daarna aan te vallen. Dus Shadow's boog bleef nog gespannen naar de grond wijzen. Onderzoekend bekeek ze hem, hij zag er sterk uit en het zwaard aan zijn riem viel haar vooral op. Het waarschuwde haar niet te dichtbij te komen, in een gevecht van dichtbij zou hij het van haar winnen. Maar het hoefde niet eens tot een gevecht te komen, tenminste niet als het aan haar lag. Hoewel ze emotieloos kon doden deed ze het niet zonder reden. Enkel en alleen als het haar opdracht was, iemand een bedreiging vormde of iemand doorkreeg dat ze voor twee kante spioneerde.

"Waar kom je vandaan?" vroeg Apoyo. Hij was best een beetje nieuwsgierig naar het meisje voor hem. "En je hebt een Fenix toch?" hij had een enorme vuurbal weg zien vliegen en nam aan dat het een fenix was. Maar hij kon het natuurlijk mis hebben. Het viel hem op dat Shadow haar wapen niet liet zakken, maar het maakte hem even niets uit. Ze zag er niet heel sterk uit, maar wel slim. Ze zou slimme tactieken bedenken en hem uiteindelijk overmeesteren, dus hij hoopte dat het daarop niet aan zou komen.

Shadow keek Apoyo nog eens onderzoekend aan voordat ze antwoord gaf. "Serpent State," zei ze zonder op enige manier duidelijk te maken dat het niet de waarheid was. Mensen hoefde niet te weten dat ze uit Royal State kwam. Bovendien was het een veilig antwoord, mensen uit Serpent State hadden de kracht vuur, net als zij. Van zijn volgende vraag, of eigenlijk vaststelling schrok ze een beetje, al deed ze haar best dat niet te laten merken. Ze wist niet wat ze ervan moest denken dat hij zo rustig bleef terwijl hij wist dat ze een draak had. Dat betekende waarschijnlijk dat hij geen volgeling van de koning was, iets wat ze duidelijk in haar hoofd printte. "Ja," zei ze achterdochtig. "Hoezo? En waar kom jij vandaan?" Nu zij antwoord had gegeven wilde ze dat ook terug.

"State of the Rodent's Cross" zei Apoyo naar waarheid. Waarom zou hij liegen. Ze had zojuist toegezegd dat ze een draak had, wat heel gevaarlijk kon zijn als hij voor de koning werkte. "Hmm, zomaar" zei hij, met geheimzinnige ondertoon. Die zou kunnen betekenen dat hij het aan iemand zou verklikken. Haar kracht was vuur, dat was wel te doen, aangezien de zijne water was. Hij was nog niet klaar met zijn vragenvuur, zou haar nu ook helemaal ondervragen. "waarom heet je Shadow, het is geen naam die iedereen aan zijn kind zou geven" zei hij met een vragende blik, hij was benieuwd of ze antwoord zou geven.

Shadow's gezicht vertrok niet, niet toen hij zei waar hij vandaan kwam en dat zijn kracht dus water was, niet toen hij liet doorschemeren dat hij misschien wel plannen met de informatie had en niet toen hij naar haar naam vroeg. "Vraag het aan mijn ouders," zei ze met geacteerde irritatie. "Weet ik veel waarom ze het geweldige idee hadden me schaduw te noemen," zei ze om haar opmerking kracht bij te zetten. "Waarom heet jij Apoyo, dat is ook geen naam die je elke dag hoort," zei ze zodat hij misschien zou stoppen met vragen te stellen. Ze hield er niet van als ze ondervraagd werd, dan moest ze vaak liegen en hoewel haar dat goed afging was er altijd ergens het risico dat ze niet overtuigend genoeg was.

"Hmm ik kan me niet voorstellen dat je ouders je nooit verteld hebben waarom je schaduw heet..." zei Apoyo met licht dicht geknepen ogen. Hij geloofde haar niet. Geen heel klein beetje. Hij had geen reden haar niet te geloven maar ergens had hij dat onderbuikgevoel dat alleen vrouwen hoorden te hebben dat dit meisje alles bij elkaar loog. "Apoyo betekent ondersteuning" zei hij simpel, hij zei niet dat er redenen waren voor die naam. "Waar heb je zo leren boogschieten?" vroeg hij toen, wijzend op de nog steeds gespannen boog. Je kon niet zomaar opeens boogschieten als zij gedaan had, en hij was benieuwd waar je zo scherp leerde schieten. Waarschijnlijk zou ze het hem niet zeggen. Geheim van de meester.

Shadow haalde onverschillig haar schouders op. "Geen idee, misschien hadden ze het me wel verteld als ze niet dood waren," ze kreeg met veel moeite een lichte uitdrukking van pijn op haar gezicht. Het deed haar niet dat ze haar ouders slechts negen jaar had gekend. Daar waren verschillende redenen voor, de een voor de hand liggender dan de ander. Er was bijvoorbeeld nooit echt een band geweest tussen haar en haar ouders, niet op de manier waarop veel anderen dat hadden in ieder geval. En tegen de tijd dat ze negen was, was ze al prima in staat haar gevoelens te onderdrukken. Wat tot gevolg had dat ze nu noch toen geen enkel verdriet voelde. De volgende vraag deed haar een wenkbrauw optrekken. "Waarom wil je dat weten? Bang dat je schietkunsten niet goed genoeg zijn?" zei ze met weer diezelfde spot in haar stem. Apoyo hoefde niet te weten dat ze had leren schieten in een trainingscentrum van het paleis.