Heideveld

Shadow wilde net uithalen met haar dolk toen haar armen werden vastgepakt, van achter dus ze had het niet aan kunnen zien komen. Tevergeefs probeerde ze zich los te wrikken wat alleen maar tot gevolg had dat haar schouder bijna uit de kom werd getrokken. Haar dolk werd uit haar hand getrokken en ze voelde hoe haar pijlenkoker en boog werden afgepakt. Maar ook zonder wapens wilde ze door vechten. Haar benen waren nog vrij en ze trapte de man die voor haar stond, mannen zouden altijd een bepaalde zwakke plek hebben die vrouwen niet hadden. De man kromp ineen maar sloeg daarna een vuist in haar gezicht waardoor haar neus begon te bloeden, misschien was hij wel gebroken.

Apoyo merkte niet wat er allemaal naast hem gebeurde want hij werd zo hard geslagen dat hij buiten westen geslagen werd, een andere man haalde uit naar Shadow, met de bedoeling hetzelfde te laten gebeuren. Ze namen hen mee naar een grot, niet ver het woud in en bonden ze aan elkaar vast. Na een tijdje werd Apoyo wakker en keek om zich heen, met een knallende hoofdpijn. Hij zag een vuurplaats en wat vrouwen met ringen en oorbellen, lange zwarte krullen en wat donkere mannen die bezig waren vlees te villen.

Shadow werd ook buiten westen geslagen en viel daardoor op haar knieen neer. Ze werd pas later wakker dan Apoyo, de klap was bij haar wat harder aan gekomen. Het duurde ook even voordat ze weer helemaal bij positieven was. Hard rukte ze aan haar handen wat alleen maar tot gevolg had dat de touwen in haar polsen sneden. Ze trok een pijnlijk gezicht, haar neus deed echt pijn. Ze voelde zich kwetsbaar zonder haar wapens, zeker zonder haar boog. Maar ze kon zich niet herinneren dat ze ook haar pijltjes hadden weggenomen. Maar aangezien ze nu merkte dat haar geld weg was zou het kunnen dat ze die nadat ze bewusteloos was geslagen hadden afgepakt. Maar het was het proberen waard... Er zat een pijltje onder de stof op haar schouder, iets waar ze zo net bij kon. Iets leunend tegen de rotswand die naast hen was probeerde ze er met haar tanden bij te komen. Hij zat er nog en toen ze hem los probeerde te maken sneed ze in haar lip maar dat kon haar nu niets schelen. Na wat voor haar een eeuwigheid leek waarin ze steeds bang was gezien te worden kreeg ze hem los. Zo snel mogelijk liet ze hem achter zich vallen zodat ze hem met haar handen kon oppakken. Helaas was hij voor haar te ver weg gevallen. "Apoyo," siste ze. "Kun jij bij iets scherps op de grond?"

Apoyo bewoon behendig mee, maar ze schoten er niets mee op, hij bewoog zijn handen zo ver dat ging en uiteindelijk kiepten ze samen om, wat wel als gevolg had dat hij iets scherps te pakken had en dat nu in zijn kontzak schoof aangezien er twee rovers mopperend op hen afkwamen en hen ruw overeind zetten. Ze controleerden de touwen, maar er leek niets aan de hand. "We moeten wachten, we kunnen hier toch nog niet weg, ze zijn met te veel en hebben onze wapens" siste Apoyo. "het zit in mijn zak, dus we kunnen er straks gewoon bij" mompelde hij erachteraan. Natuurlijk was hij stil gebleven tot de rovers weg waren.

Shadow had hem het liefst een klap gegeven toen hij ervoor zorgde dat ze omvielen. Waarom hadden die rovers hen aan elkaar vast moeten maken, nu had ze hem nodig en kon ze niet vrij komen zonder hem ook te bevrijden. Ze knarstandde toen hij zei dat 'we' er straks gewoon bij konden. Zij kon er niet bij, hij wel. Dus als hij dat ding kwijtraakte verpestte hij haar hele ontsnapping. Ze wilde hem dat zeggen maar kreeg de kans niet omdat er weer twee rovers aankwamen. De een ging met een grote grijns voor haar staan en boog voorover. Ze herkende hem als de rover die ze in zijn kruis had getrapt en haar had geslagen. "Ik heb je goed geraakt he," zei hij terwijl hij haar kin vastpakte en haar gezicht draaide. "Jammer hoor van zo'n mooi gezichtje," zei hij met nog steeds een gemene grijns op zijn gezicht. Shadow aarzelde niet en spuugde hem in het gezicht. De grijns veranderde in woede en hij haalde alweer uit naar haar maar de andere rover stopte hem. "Ze mogen niet dood, want dat betekent dat hun draken ook sterven," zei die boos tegen hem. De rover die ze in zijn gezicht had gespuugd leek echter niet gekalmeerd. "Wat vind je er dan van als ik je vriendje wat aandoe he?" Zei hij kwaad. "Hij is mijn vriendje niet en het kan me ook helemaal niets schelen als je hem wat aandoet," beet ze hem toe. Oke het kon haar wel wat schelen maar dat was omdat haar ontspanning dan niet mogelijk was.

Apoyo leek het niet slim zich ermee te bemoeien. Wel had hij de man die Shadow overduidelijk in haar gezicht geslagen wel iets aan kunnen doen, maar hij hield zijn mond, nu tegen die rovers ingaan zou alleen negatief werken op hun ontsnapping, en hij wilde hier, zodra de avond viel weg. Dan zouden er waarschijnlijk nog maar een paar rovers de wacht houden en die waren makkelijk af te lijden. Hij schrok toen ze begonnen over hun draken. Nee ze wilden Confianza, daar kon hij niet mee leven, zijn draak lieten ze met rust. Hij zei niets, omdat alles wat hij zei tegen hen gebruikt kon worden en Confianza, maar hij betwijfelde of ze heel handig nagedacht hadden over hun draken, omdat Shadow een Fenix had, konden zij daar waarschijnlijk helemaal niets mee, haar draak zou alles al in brand gezet hebben voor ze met hun ogen konden knipperen.

Shadow keek hoe de rover duidelijk teleurgesteld was voordat hij half werd meegetrokken door de andere. Ze kon het niet laten hem een spottende blik toe te werpen. Eigenlijk zou ze hem niet nog bozer moeten maken maar hij had haar neus gebroken en was van plan Ash gevangen te nemen of wat ze ook met hem wilde doen. Ze sloot haar ogen en probeerde in verbinding te komen met Ash. Hoe het precies werkte wist ze niet, maar ze wist dat ze op de een of andere manier in gedachten met elkaar verbonden waren. "Blijf weg, ik ontsnap vanavond," zei ze hem. Het liefst had ze gezegd dat hij het kamp kon komen aanvallen maar het was niet moeilijk te bedenken wat er dan zou gebeuren. Zij zouden vermoord worden en daarmee ook hun draken, iets dat ze niet kon laten gebeuren.

Apoyo keek toe hoe de rover verdween en lachte de andere kant op, naar de muur. Niemand zag het, gelukkig. Ook hij zond een korte boodschap aan Confianza om weg te blijven, hij had ooit iets gehoord over draak mens telepathiën, dus daar maakte hij gebruik van. Hij wachtte tot de avond viel, de vrouwen gingen slapen, net als de meeste mannen, ongeveer drie bleven er achter, voor zover zij konden zien en ze waren aan het kaarten en zagen hen dus niet. Apoyo viste het scherpe ding uit zijn achterzak en begon zo goed en kwaad het kon hen te bevrijden.

Shadow merkte dat Apoyo begon met de touwen doorsnijden. Ze zou het namelijk onmogelijk niet kunnen merken, ze merkte iedereen beweging van hem op omdat ze verdomme aan elkaar vast zaten! "Au!" Siste Shadow zachtjes, maar met toch een duidelijk boze toon in haar stem. "Je snijdt in mijn pols," beet ze hem toe. Ze zei het zacht genoeg zodat het neit te horen was voor iemand anders dan hij. Ze liet haar blik door de ruimte glijden op zoek naar haar boog. Ze zou niet weggaan zonder dat ding. Die was speciaal voor haar gemaakt, aangepast op haar lengte en alles. Het was een soort verlengde van haar arm, hoewel ze goed zou kunnen schieten met elke andere boog zou het niet hetzelfde zijn.

"Hier, doe jij het dan" mompelde hij, proberend het mesje in haar handen te drukken waarbij hij zichzelf in zijn pinken sneed. Ze vertrouwde hem toch niet, ookal zou hij hen lossnijden. Zijn polsen brandden door de touwen die er veel te strak omheen gebonden waren. Apoyo was veel te druk bezig zich los te friemelen om te merken wat er door Shadows hoofd ging. Hij dacht alleen dat hij hier wegwilde en nooit meer terug komen. (oh hij kan straks dat teken van de koning wel vinden ^^ als hij de touwen van haar polsen haalt ofzo?)

ja, maar dan moet hij daarna wel geloven dat ze een spion is anders klopt de rest niet meer...
----------
Shadow nam het pijltje van hem over en begon voorzichtig aan de touwen te snijden. Gelukkig zorgde ze er altijd voor dat al haar wapens vlijmscherp waren, het snijden door de touwen ging dus vrij gemakkelijk. Het enige probleem was dat ze alleen haar vingers kon gebruiken om te snijden. Uiteindelijk voelde ze dat ze iets door had gesneden en trok aan haar polsen. Tot haar frustratie merkte ze dat ze zo alleen maar de touwen van Apoyo's polsen haalde en dat die van haar nog vastzaten. Geirriteerd probeerde ze haar eigen touwen ook door te snijden wat moeilijker ging omdat haar vingers nu in een wel heel rare positie moesten gaan staan.

"Wacht" mompelde Apoyo toen hij merkte dat zijn polsen los waren en ze nog probeerde haar eigen los te krijgen. Voorzichtig draaide hij zich om zodat hij zag wat hij deed, en het eerste wat hij zag was een klein heel klein kroontje aan de binnenkant van haar hand. Nee toch, ze werkte voor hem... Apoyo voelde een vreemd soort teleurstelling. Maar hij besloot dat hij er niets mee opschoot en ze had hem toch ook geholpen te ontkomen? Dus hij sneed heel voorzichtig, heel precies de touwen van haar polsen door, af en toe een oog werpend op de kaartende rovers.

Shadow wilde protesteren, zeggen dat ze het zelf wel kon maar haar touwen vielen al van haar polsen voordat ze iets kon zeggen. Na even haar polsen te hebben gemaseerd en de rovers te hebben gadegeslagen richtte ze zich tot Apoyo. "Ik ga niet weg zonder mijn boog en ik denk dat jij je zwaard ook wel terug wil hebben," zei ze met een vrij neutrale toon in haar stem. "Als jij gewoon hier wacht zorg ik dat ik ze terug vind," zei ze fluisterend. Ze had zichzelf niet voor niets de naar shadow gegeven en ze kon zich zo goed als onzichtbaar bewegen door het donker. Ze moest dan alleen zeker weten dat Apoyo hier zou blijven en gewoon stil zou blijven.

Hij knikte. "weet je het zeker?" fluisterde hij toen zachtjes. Hij wist niet of dit slim was, het zwaard was van generatie op generatie doorgegeven en ooit zou hij het aan zijn zoon of neefje geven. maar dan moest hij het zwaard wel hebben. Hij wilde niet dat ze hen onnodig in gevaar bracht. Maar hij zou blijven zitten als ze dat zei. "Moet ik niet helpen ofzo? Kan je het alleen?" misschien wilde hij wel dat ze zijn hulp nodig had, in haar nabijheid voelde hij zich een beetje nutteloos, ze hoefde neit beschermt te worden of iets anders, en dat was om de een of andere reden een beetje raar.

Shadow trok een wenkbrauw op, dacht hij nou echt dat ze zijn hulp nodig had? "Je zou me alleen maar in de weg lopen," zei ze waarna ze gebruik makend van elk schaduw plekje door de grot liep. Ze wist dat ze amper te zien zou zijn, soms even wel als ze door een lichtplek moest, maar het andere moment versmolten met de achtergrond omdat ze zich automatisch met de schaduwen mee bewoog. Heel snel ging ze niet, maar ze onderzocht wel elk plekje. Alles wat erop wees dat hun wapens er lagen. Ze merkte dat ze steeds dichterbij de rovers kwam zonder iets gevonden te hebben.

Apoyo volgde haar met zijn ogen, maar bewoog niet, zat alleen maar muisstil op de plek waar hij de hele tijd al zat. Tot een van de rovers zich omdraaide, en hem zag. Hij gaf een mep op de schouder van een ander. "hé, die meid is ervandoor, grijp hem" apoyo reageerde snel en sprong op, rende naar de uitgang van de grot hij meost hier weg, twee rovers kwamen achter hem aan, terwijl een van hen de grot rondkeek op zoek naar Shadow. Apoyo was de grot al uit en rende richting het water, zo snel hij kon, en hij was sneller dan de rovers. De laatste rover kreeg Shadow in het oog en liep bulderend van het lachen naar haar toe, nieuwe rovers waren wakker geworden en versperden de uitgang. "zooo, dus jij dacht slim te zijn he meiske" zei de rover, met een beangstigende lach. Apoyo had inmiddels het water bereikt en sprong erin, hij had uitgevonden dat hij door zijn kracht langer onder water kon blijven dan normale mensen en hij begon weg te zwemmen met de stroom mee. De rovers achterlatend, omdat zij niet konden zwemmen.

Shadow keek met haar kaken op elkaar geklemd naar Apoyo die de grot uit rende. Wat ze had verwacht wist ze niet, hulp? Een beetje steun omdat hij door haar pijltje ontsnapt was? Ze wist het niet. Het liefst was ze ook weggerend maar ze was niet dom en wist dat ze dan gezien zou worden. Dus bleef ze doodstil staan in de schaduwen, hopend dat ze haar niet zouden zien. Helaas was het geluk alweer niet aan haar kant en werd ze opgemerkt. Ze wist ook waarom. Als mensen je niet verwachtten te zien, zagen ze je ook niet. Maar nu ze naar haar op zoek waren was het een heel ander verhaal. Maar zo gemakkelijk zou ze zich niet overgeven. Ze had nog verschillende pijltjes tussen haar kleren verstopt zitten, ze haalde er een uit haar riem en een uit haar laars. Zonder aarzeling gooide ze er een naar de rover die op haar af kwam, ze mikte op zijn keel en die raakte ze ook. Met een kreun viel hij neer terwijl er bloed op de grond drupte. Zonder aarzeling en zonder een vies gezicht te trekken nam ze haar pijltje terug waardoor de man eerder dood zou bloeden en zij haar wapen terug had. Helaas kon ze met twee pijltjes niet een hele roversbende aan.

De rovers vormden weer een kring om haar heen, met twee pijltjes zou ze er niet komen. Van achter grepen twee mannen haar vast, terwijl iemand voor haar haar pijltjes afpakte. Die die ze in haar handen had dan. Ze werd weer stevig vastgebonden en in de achterste hoek neergezet. Waarna de rovers die nog over waren gingen slapen en er drie nieuwe gingen kaarten. Af en toe een wantrouwende blik op haar zendend.

Shadow had geen keus en liet zich zonder verder verzet weer vastbinden. Ze zou alleen maar klappen krijgen als ze moeilijk zou doen. De touwen sneden weer in haar polsen wat nu toch echt pijn deed. Shadow die altijd wel een ontsnappingsweg wist te vinden had nu niets. Het pijltje waarmee ze hen straks had losgemaakt was weg en ze had nu niets waar ze zonder haar handen bij kon. Met haar handen en voeten zocht ze de bodem af, hopend op een scherpe steen of een stuk glas of wat haar dan ook zou kunnen helpen. Maar op een paar kiezels na vond ze helemaal niets.

Na een half uur kwam Apoyo weer boven, hij moest terug. Confianza had hem gevonden en zorgde nu dat hij niet meer zo nat was. Maar hij moest terug om haar te helpen. Shadow was enorm slim, maar ze waren met zo veel dat ze er niet uit zou komen, dus hij wachtte nog een paar uur tot de rovers niets meer verwachtten. Toen zei hij Confianza te blijven waar ze was en ging terug naar de grot, waar hij naar een andere ingang zocht. Uiteindelijk vond hij bovenin een soort gat, met brokken steen die bijna op treden leken, en een luik. Het luik zat redelijk vast door dichte begroeing, hij vroeg zich af waar deze grot ooit voor gebruikt was, maar negeerde het gevoel en trok hem open, hij kon de rovers horen, maar er zaten grote rotsblokken voor zijn zicht, langzaam liep hij verder, hij was aan de goede kant en zag nu waar de wapens verborgen waren, ze lagen achter een aantal houten kisten, hij sloop erheen en zorgde dat de pijl en boog van Shadow veilig buiten waren, voor hij zijn zwaard pakte en naar de andere kant van de inham liep. Ze zat in een hoek een stuk verderop. Heel zachtjes zodat niemand hem zag, sloop hij via de schaduwen zoals zij gedaan had, hij stond nu achter haar en hield zijn hand voor haar mond "sst" fluisterde hij met een scheef hoofd op de rovers die haar moesten bewaken en duidelijk niets doorhadden, hij sneed haar los met zijn zwaard en trok haar overeind. "deze kant uit" mompelde hij zachtjes.

Shadow schrok toen ze ineens een hand voor haar mond voelde en een stem achter zich. Pas toen ze de stem herkende en de touwen van haar polsen voelde glijden kalmeerde ze iets. "Wat doe jij hier?" siste ze hem toe. Dat hij hier was om haar te helpen kwam niet in haar op. Ze hoefde niet te twijfelen, als zij met haar boog buiten had gestaan en hij was nog binnen had ze hem hier aan zijn lot over gelaten. Dat hij anders dacht wist ze niet. Maar ondanks dat stond ze wel op en liep de kant uit die hij bedoelde. Ze zou normaal geen hulp van wie dan ook aannemen, maar ze had nu niet heel erg veel keus. Het was dat of hopen op een ontsnapping met Ash, iets dat ze niet helemaal aandurfde omdat er dan een kans was dat ze Ash gevangen zouden nemen.

"Je boog is al buiten" zei hij zacht terwijl hij voor haar uit liep, door de schaduwen. Hij liep de rotsachtige trap weer op en opende het luik, beneden waren nu klanken te horen dat ze hun ontsnapping door hadden. "hé, waar is dat meiske heen?" riep een rover, met een gouden tand (lekker cliché). Apoyo trok haar achter zich aan omhoog en liet het luik langzaam zakken. Hij besteeg de laatste treden snel en pakte haar pijl en boog van de harde rotswand en gaf hem aan, toen sprong hij van de achterkant van de berg, zodat de rovers hem niet zouden zien en hij wel snel was. Een enkele zwaai was zijn afscheid. En hij holde weer richting het bos.

Shadow nam nog een beetje verbaasd haar boog aan en hing de pijlkoker om haar schouder. "Wacht! Waarom doe je dit?" Riep ze hem nog achterna, maar ze was waarschijnlijk te laat en hij had haar al niet meer gehoord. "Ash, ik heb je nodig" Zei ze in gedachten tegen haar draak die niet ver was. Natuurlijk niet, Ash was waarschijnlijk bezorgd geweest en constant in de buurt gebleven. Al snel zag ze een goude flits verschijnen en Ash landde op de berg. Zonder aarzeling of tijd te verspilling klom ze op zijn rug en tegen de tijd dat de eerste rover buiten was, was het enige wat hij zag een feniks wegvliegen.