Het lange uitgestrekte meer.

Het lange uitgestrekte meer is al eeuwenoud, zo wordt gezegd. Dit meer wordt zo genoemd omdat deze vertakt en is opgesplitst in talloze kleine riviertjes en stroompjes water die overal naartoe stromen. Het is erg ondiep, dus als je hier gaat zwemmen is het niet erg verstandig om te duiken. Het water is blauw en er zwemmen alleen kleinere visjes rond. Het meer wordt verder omringd door een aantal bomen en gras.

Regels: Liever niet het meer vervuilen, de bewoners in de buurt zullen dat niet waarderen.
Personen: Het is groot, maakt niet uit.

Lucas vond het raar dat hij zijn onderbroek nog aanhad in het water. Maar hij had pas geleden geleerd dat je in de buurt van anderen niet naakt hoorde te zijn en iets verderop woonden mensen. Hij was dan wel aan de andere kant van het meer in één van de bredere beekje, kennelijk hoorde het niet. Hij dreef op zijn rug en liet een bol water boven zijn hoofd zweven, terwijl Arbre in de vorm die hoorde bij vloeibaar water een stukje verderop achter vissen aan joeg. Daarbij liet hij zich helpen door watersturing, die de visjes af en toe in het nauw dreef.

Na een aantal dagen non-stop reizen was Lorah tot de beslissing gekomen dat ze wel even een rustpauze in kon lassen. Ze had Shane een kus op zijn snuit gegeven en deze was weer de lucht ingegaan, omdat hij zich daar toch een stuk prettiger vond. Ze kon het hem niet kwalijk nemen, ze begreep het wel. Daarnaast wist ze dat hij toch altijd op haar zou letten. Ze was vanaf het dorpje een stuk door de bomen gelopen en kwam uit bij het meer. De verschillende vertakkingen van het meer fascineerde haar, het zag er leuk uit. Als een soort boom met allemaal takken. Ze deed haar cape af en daaronder had ze maar iets korts gedaan. Ze liep een stukje verder langs het water en merkte toen pas het persoon op dat er was.

Lucas merkte niet zoveel. Hij had zijn bol omgetoverd in een straaltje en daarmee een cirkel gemaakt. Arbre had het meisje wel opgemerkt. Opgewekt liet hij de visjes alleen en zwom snel naar de kant. Hij liet een kort draken geluidje horen en streek met zijn hoofd langs haar been, als een poes, om aan te geven dat hij wilde spelen. Hij sloeg erbij met zijn staart op het water, om extra aandacht te trekken.

Lorah was werkelijk onder de indruk van de draak en lachte opgewekt toen hij haar zo vrolijk begroette. 'Hallo.' Begroette ze de draak en streek even voorzichtig met haar hand langs zijn huid. Ze voelde hoe Shane oplette met elke beweging die de draak maakte en wantrouwde hem. Maar Shane wantrouwde bijna alles. Ze glimlachte en legde haar spullen een stukje van de rand af zodat ze niet nat zouden worden. Ze werd zelf namelijk wel nat gespetterd door de draak die met zijn staart op het water sloeg.

Lucas schrok op toen iemand hallo zei. Door het schrikken viel hij om en zonk een beetje. Daarna keek hij naar waar het geluid vandaan kwam. Arbre had kennelijk iemands aandacht getrokken. Hij waadde er naar toe. "Hallo," zei hij vrolijk en hij hield de staart van zijn draakje stil. "Viel hij je lastig?" Daarop kreeg hij een beledigde blik van Arbre naar zich toegeworpen, gevolgd door een enorme golf. Nog meer druipend klom Lucas op de kant en hij gooide een klein golfje over Arbre heen, lang niet zo groot als die die Arbre had gemaakt.

Lorah schudde haar hoofd en bewonderde de draak juist. 'Nee, helemaal niet.' Zei ze, haar stem klonk opgewekt en zonnig. Ze nam plaats aan de waterkant toen de twee golven weg waren en deed haar benen in het water. 'Het is een mooie draak.' Zei ze verwonderd en meende dit echt. Ze had bewondering voor alle draken, Shane in het speciaal natuurlijk. Ze haalde haar handen door het water en maakte haar gezicht nat om zichzelf een beetje op te frissen.

"Dank je," zei Arbre, terwijl hij veranderde in de vorm die hoorde bij het leven. "Je hebt hem dus nog niet helemaal gezien," zei Lucas, terwijl Arbre weer terug veranderde in de vorm van het vloeibare water. "Hij heeft drie vormen, die horen bij de drie vormen die water kan hebben, of die iets met water te maken hebben. Ik ben trouwens Lucas, en wie ben jij?" Hij keek naar het meisje en stuurde het water van zich af. Het werd erg snel koud als je nat was.

Lorah luisterde gefascineerd naar de uitleg van de jongen die zich als Lucas had voorgesteld en keek naar de draak. 'Geweldig, apart.' Zei ze, werkelijk onder de indruk. Ze voelde hoe Shane nukkig gromde en dichterbij kwam vliegen. Ze glimlachte en ging langzaam met haar benen door het water. 'Ik ben Lorah.' Stelde ze zichzelf aan Lucas en de draak voor. Haar vinger wees even kort naar de draak. 'Heeft de draak ook een naam?' Vroeg ze in het algemeen en niet specifiek aan een van beide.

"Ja, Arbre," zei Lucas. "Maar hij luistert ook naar draak, dus zo mag je hem ook noemen." Hij moest lachen, maar Arbre vond het toch iets minder leuk, was te zien aan zijn gezicht. "Oh, en deze vorm kan watersturen." Hij spleet de golf die Arbre weer op hem afgestuurd had, maar nu was hij erop voorbereid. Alleen werden zijn spullen nu nat, maar dat kon hem niets schelen.

Lorah lachte zachtjes en het klonk erg opgewekt. Ze voelde hoe ook zij een plens water over haar heen kreeg en dat zorgde ervoor dat ze alleen nog maar meer lachte. Ze keek naar haar kleding en haalde haar schouders op. Het maakte niet zoveel uit, het was maar kleding. Ze hoorde achter haar vleugels klapperen en daarna volgde een andere norse brom van Shane. Ze zuchtte. 'Het is goed Shane. Alleen een beetje water.' Zei ze tegen hem en schudde haar hoofd.

"Ga je ophouden Arbre," zei Lucas waarschuwend en hij stuurde Lorah droog. "Hé, jij hebt een draak, heb je dan ook zo'n teken en een rare kracht?" Hij liet weer een bolletje water vliegen en keek er aandachtig naar, tot het verviel in een kleine regen van druppeltjes. Welke krachten waren er eigenlijk nog meer? Hij had echt geen idee. Was toch best erg, zo weinig weten van de wereld waar hij in woonde.

Lorah knikte dankbaar naar Lucas en Shane kwam naast haar aan de waterkant zitten. 'Ja. Dit is Shane en ik beheers het element lucht.' Zei ze met een glimlach en aaide Shane over zijn pluizige vacht die altijd zo heerlijk aanvoelde. Nu hij er was vond ze dat toch wel prettig. Ze maakte een bolletje van lucht en liet deze over het water stuiteren tot hij verdween. Ze kon niet erg veel en dat was wel een beetje jammer.

"Oh, oké. Dan zijn aarde en vuur ook zeker twee krachten?" vroeg Lucas voor de zekerheid aan Lorah. Het was eigenlijk wel logisch, maar je wist maar nooit. Voor hem was de wereld de laatste tijd niet logisch meer. Arbre liet zich langzaam veranderen in de vorm die hoorde bij wolken en ijs en zweefde naar de andere draak, om rustig telepatisch contact te zoeken.

Lorah knikte. 'Ja, de vier elementen.' Zei ze tegen hem en keek even naar Lucas. Haar benen gingen weer door het water en ze genoot ervan. Samen met het zachte weer en het water dat gelukkig niet al te koud was. Shane was nors als altijd, maar wel beleefd. Hij was onderzoekend maar altijd een beetje wantrouwig. Hij kon er niets aan doen, zo was hij gewoon ingesteld.

"Oké," zei Lucas. "Ik leer veel de laatste tijd." Hij ging staan en maakte een golf. Daarna nog een. En nog een. Hij maakte ze steeds hoger en stuurde ze naar de overkant, waar ze stuksloegen op de kant. "Zelfs dit leer ik steeds beter te beheersen." Hij praatte vooral tegen zichzelf, zoals altijd, maar er luisterde ook iemand mee. Dat was wel fijn, gezelschap, mensen die luisterden.

Lorah ging met haar benen door het water en besloot toen helemaal het water in te gaan. Ze zou toch wel weer opdrogen. 'Ja, ik leer ook veel meer de laatste tijd. Ook leer ik steeds weer andere mensen kennen en draken.' Zei ze en gooide wat water op Shane. Met zijn pluizige en zachte vacht werd hij al snel doorweekt en hij keek haar chagrijnig aan waarna hij veel water over haar heen gooide.

Lucas moest lachen toen hij de draak zag. "Daar heeft Arbre nou ook last van in de vorm van het leven," zei hij. "Dat is de enige vorm die helemaal harig is en die kan dus ook niet zwemmen, want dan zou hij zinken." Arbre knikte. Samen liepen ze ook het water in en ze zwommen achter Lorah aan. Arbre was sneller door zijn staart, maar Lucas hield zich gewoon aan hem vast om even snel te gaan.

Lorah lachte en liet zichzelf sneller gaan door wat lucht sturing. Het water voelde goed door haar lange blonde haren. 'Ik denk dat Shane niet kan zwemmen, of hij houdt in elk geval niet van water. Hij voelt zich een stuk meer thuis in de lucht.' Zei ze en keek met een glimlachje naar Shane die langzaam knikte om haar gelijk te geven. Ze ging even onder water en kwam al gauw weer boven omdat dat toch wat kouder was.

Lucas keek nog even naar de wollige draak op de kant, maar zwom daarna snel achter Lorah aan. Als watermeester en buitenmens had hij haar zo ingehaald. Arbre zwom rustig naast hen en hield de golven die hij maakte in bedwang, zodat er niemand overspoelt zou worden. Lucas dook onder voor een paar minuten en bekeek de bodem van het meertje. Hij kwam weer boven met een mooie, grote schelp. "Voor mijn verzameling die nu gaat beginnen," zei hij en om hem niet te verliezen stopte hij hem in zijn broek.

Lorah lachte opgewekt en ging op haar rug in het water liggen. Ze keek naar boven naar de heldere blauwe lucht. Een vlinder trok haar aandacht die om haar heen vloog en gelijk kwam ze overeind. Ze dacht soms wel dat ze vlinders op een bepaalde manier aantrok, of in ieder geval maakte ze ze niet bang. Af en toe kwam er wel eens een op haar zitten. Dat vond ze echt geweldig. Ze hield van vlinders sinds de dag dat Shane er was. Zijn teken was op haar hand verschenen, een vlinder.

Lucas ging op zijn rug naast Lorah drijven en keek ook naar de vlinder. "Het zijn best leuke kleine wezentjes, niet?" vroeg hij. Ze waren dan misschien lang niet zo leuk als alles wat onder water leefde, maar het waren de wondertjes van de lucht. Mooie, kleurrijke wondertjes. Zo dacht hij altijd na over vlinders of rijk gekleurde vogels. Wondertjes van de lucht, vrij om te gaan en te staan waar ze willen met oneindige mogelijkheden zonder grenzen.

Thomas lag plat op zijn buik op de tak van een boom. Onder hem was een jonge rebel bezig zijn kamp op te slaan. Thomas had als opdracht gekregen hem te volgen en er misschien iets wijzer van te worden. Eigenlijk waren ze ook al langs vele rebellenkampen getrokken, maar Thomas zou alleen dat kamp aangeven waar deze rebel eindelijk zo blijven zitten. Iets verder in de top van de boom had Thomas zijn kamp opgeslagen op een veilige plek. Hij begon gewend te raken aan het leefritme van de jongen. Die stond pas heel laat op, deed dan alles op zijn gemak en ging er dan op zijn snelle draak vandoor. Dan rond zeven uur sloeg hij zijn kamp weer op en Thomas kon aan hetzelfde beginnen. Nu ging de jongen onder hem slapen, dus Thomas klom omhoog en rolde zich op in zijn deken op het platform. Maar slapen deed hij niet. Hij bleef alert op alle geluidjes van de nacht, die van de rebel afgezonderd. Hij snurkte, wat niet om aan te horen was. Daar had Thomas zich al voor afgesloten.

Cara had zoals gewoonlijk haar emotielose masker op haar gezicht geplaatst terwijl haar donkere ogen door de lichte duisternis die opkwam rond de bomen. Boven het meer dat in verschillende meertjes uitwaaierde begon een nevel te ontstaan. Cara had een donkere mantel voor de koele nachten om haar heen geslagen. Een nacht als deze zou worden, het zorgde ervoor dat men haar minder makkelijk kon zien. Met haar leren laarzen liep ze haast geruisloos in de richting van de boom waar een kamp lag opgeslagen. Iets wat ze nog niet precies kon zien, maar ze leek wel wat te zien aangezien haar pas versnelde in de richting van het klene kamp.

Thomas hoorde nu voetstappen tussen de nachtelijke geluiden. Hij keek over de rand van het platform naar beneden en zag een bekende richting het kamp lopen. Lichtvoetig rende hij over de takken op haar af en voor haar sprong hij naar beneden. Hij landde met een zachte plof. Snel gebaarde hij dat ze stil moest zijn. Zijn rebel mocht niet weten dat Thomas hem al een week volgde. Hij wenkte het meisje om mee te komen, weg van het kamp, tot een stukje verderop langs de oever van het meer. Juist op het moment dat de maan verduisterd werd door een groot aantal wolken, kwam Mick aanvliegen over het meer. Hij verspreidde een heldere gloed die de hele omgeving verlichtte en overal schaduwen tevoorschijn liet komen.