Het lange uitgestrekte meer.

Cara merkte dat er iets in beweging kwam, zoals gewoonlijk lag haar hand al op de dolk die ze altijd bij haar droeg. Zelfs in het kasteel van de koning was deze aanwezig geweest. Niet onder haar shirt, maar gewoon duidelijk zichtbaar voor iedereen. Haar blik ging naar de jongen die ze zelfs in het donker herkende. Dat was die arrogante kwibus van de grotten die ze onderzocht had. Maar hoe graag ze hem ook zou willen loodsen merkte ze dat het belangrijk was. Zonder acht te slaan op de gloeiende draak ging haar blik vragend naar de jongen. "Wat is er aan de hand." ze hield er niet van gestoord te worden.

"Dat kamp waar jij op af liep," zei Thomas. "Ik volg die rebel al een week en ik moet uitzoeken bij welk rebellenkamp hij hoort. De koning en zijn volgelingen zijn er zeker van dat hij niet uit een al bekend kamp komt." Thomas betrapte zichzelf erop dat hij fluisterde. Niet dat het een probleem was, maar dat deed hij normaal nooit. Zijn barse stem weerklonk altijd over het gebied dat hij kon bereiken. Maar nu niet. "Dus ik wilde voorkomen dat je dat kamp binnen zou lopen, de rebel en zijn draak zou vinden en hem snel zou vermoorden." Nu was hij voor de rest van de nacht klaarwakker, slapen zou niet meer gaan. "Eigenlijk was het ook meer waarschuwen." Hij wist dat hij moest oppassen met dit meisje, maar ja, aan de andere kant kon hij haar nu makkelijk aangeven bij de koning als verstoorder van een koninklijke missie, als ze dat zou doen.

Cara's donkere ogen gingen in de richting waar het kamp van die rebel opgeslagen lag. Direct lag haar hand weer op het handvat van haar dolk en kneep ze er evn hard in, hardgenoeg om haar knokkels onder haar handschoenen wit te laten kleuren.Het irriteerde haar dat ze niet van deze missie op de hoogte gesteld was. Kort blies ze haar adem tussen haar lippen uit en keek weer terug naar Thomas. In haar ogen verscheen een gevaarlijke flikkering, op haar lippen een klein glimlachje, "Er zijn snellere manieren om achter dat kamp van hem te komen." zei ze veel betekenend.

"Ik heb de opdracht gekregen dat ik geen contact mocht maken," legde Thomas uit. "Om hem nou zomaar de keel door te snijden nadat hij het gezegd heeft, dat zou niet werken, zeiden ze. Misschien zou hij wel liegen over de plaats van het kamp." Thomas zuchtte en begon een beetje met het water te spelen. "Het spijt me zeer, maar je mag je moordtechnieken vanavond niet uitoefenen." Hij voelde met zijn tenen aan het water. Het was ijskoud, dus goed genoeg om de hele nacht wakker te blijven. Mick vloog weer weg en meteen was het pikkedonker. De tijd dat ogen moesten wennen aan de duisternis, gebruikte Thomas om zich uit te kleden en zich voorzichtig in het water te laten glijden. Hij had nog gewoon een onderbroek aan, maar daar zat een groot gat in. Niet dat het meisje dat hoefde te zien. Langzaam zwom hij naar het kamp van de rebel, die daar nog lag te slapen.

Cara snoof even, ze was niet van plan hem dan direct te vermoorden, tenminste niet zo snel. "Vermoorden is niet nodig, zolang hij de waarheid spreek." ze hield haar stem gedempt, want geluid droeg ver over het water heen en het was niet haar bedoeling de rebel te wekken. Nee, dan zou hij her veel te makkelijk van afkomen. "Zodra ik de locatie doorgekregen heb kun jij kijken of het klopt, daarna kan je hem vermoorden." weer glimlachte ze kort. Ditmaal meer uit beleefdheid, ze haatte het om samen te moeten werken, maar haar handen jeukte om de rebel te pakken te nemen.

Thomas reageerde niet meer. De rebel was een lichte slaper, maar sliep vast genoeg om de rest van de nacht door te slapen. Hij zette zich af van de kant en begon rustig baantjes te zwemmen. "Wat bedoel je met; als je de locatie hebt doorgekregen?" vroeg hij aan het meisje. Eigenlijk best raar dat hij haar naam niet wist. Maar hij had daar ook geen behoefte toe. Rustig zwom hij heen en weer tussen de oevers. Ze konden elkaar toch makkelijk verstaan in de stilte van de nacht.

Cara liep langs de kant van het meer met Thomas mee. "de locatie van het kamp waar je naar opzoek bent." antwoorde ze rustig, niet eens denigrerend omdat hij het niet meteen snapte. Cara was niet van het samenwerken, dan was je veel te veel van de ander afhankelijk, maar waar ze nog minder van hield was van het laten lopen van een rebel die zijn straf ontliep. Met haar hand gleed ze even langs het handvat van het lemmet, haar ogen gingen af en toe van de zwemmende thomas naar de omgeving die in het donker er bedreigender uitzag dan dat het overdag geweest zou zijn.

Thomas zwom alweer terug. "Wat mij betreft ga je er dan alleen op af om je werk als sluipmoordenaar te doen," zei Thomas. "Ik heb alleen de opdracht gekregen om te volgen, niet om te moorden." Dat was hij dus ook niet van plan. Hij was het eens met de opstand van de rebellen, dus waarom zou hij ze vermoorden als het niet hoefde. Dat mochten anderen doen. Bijna bij de kant van de rebel en het meisje draaide hij weer om en zwom weer terug. Het water glinsterde toen de maan weer achter de wolken vandaan kwam, direct was het ook veel lichter.

Cara haalde haar schouders op, "ik help je alleen maar, hoe sneller we naar dat kamp kunnen." ze wreef niet in haar handen van plezier, maar het idee om wraak te nemen klonk plezierig in haar oern. Daarom liep ze in plaats van mee met Thomas verder langs het meer richting het kamp van de rebel. Haar tred was veranderd in een zachte tred, die geen takje zou laten knapen. Haar leren laarzen hielpen daar ook nog wel bij mee. Kort keek ze even over haar schouder heen naar de jongen om aan te geven dat ze ging en als hij zijn informatie wilde hij haar moest volgen. Anders zou ze zelf wel achter dat kamp aangaan.

Thomas zag wat het meisje van plan was en liet zich op een golf snel naar haar toe drijven. Snel ging hij voor haar staan en hield haar tegen. "Doe dat nou niet," siste hij geïrriteerd. "Je lijkt me een trouwe koningsvolger, dus waarom negeer je een bevel van de koning. Géén contact, duidelijk gezegd." Hij ging extra breed voor haar staan en was vastbesloten haar niet langs te laten. Mocht het nodig zijn, zijn zwaard had hij niet. Maar gelukkig voor he stond hij naast een meer. Hij hoopte alleen dat de rebel nergens wakker van zou worden.

Cara negeerde het halfnaakte lichaam van de jongen voor haar, ze was daar veel te volwassen voor. Hij was wel langer dan haar, en ook een stuk breder maar daar liet ze zich niet door intimideren. "Ja ik volg de koning, maar mijn eigen belangen zijn belangrijker." zoals gewoonlijk sprak ze rustig, haast emotieloos over haar beweegredenen. "En vergeet niet dat het om het kamp gaat, hoe maakt geen sier uit. "

"Toch is contact uit den boze," zei Thomas. "Volg je koning mens." Hij wilde niet dat zijn opdracht eraan ging doordat iemand niet naar hem wilde luisteren. Wat nou eigenbelang. Het ging hier om zijn belang, dat gehaald kon worden door het belang van de koning te volgen. Hij keek naar het meisje en stond met elke spier klaar om haar niet dichterbij te laten komen. Achter he was het lichte gesnurk van de rebel te horen.

Cara negeerde zijn denigrerende woorden, "Dat jij met de eer wilt strijken kan me geen hout schelen." zei ze terwijl ze langs hem heenstapte. Haar oren hadden het gesnurk van de rebel al opgevangen en ze was niet van plan om dat gesnurk og lang door te laten gaan. Haar hang lag al op haar dolk, niet om de rebel neer te steken, maar om de informatie uit hem te krijgen die ze wilde.
-
hmm best een goede deal, hoeft hij niet te moorden, kan hij toch naar z'n broer xd

Toch houdt hij haar tegen

Thomas maakte een grote sliert water die Cara om haar middel greep en naar achter trok. Intussen ging hij weer voor haar staan. "Ik zei dat je hem met rust moet laten," zei hij pisnijdig. Het was zijn opdracht, zijn rebel en dus ook zijn beschermeling. Ergens had ze een goed punt, maar toch was het niet nodig om een rebel te vermoorden. Rebellen hadden een betere reden om te vechten dan de volgers van de koning, die gewoon afgezet moest worden.

Cara hakte direct met haar dolk door de waterstraal om haar middel heen, zodat ze zichzelf bevrijdde. Haar donkere ogen leken direct een stuk donkerder te staan terwijl ze hum nu vijandig aankeek. "Het lijkt wel alsof je hem beschermt." siste ze hem beschuldigend toe terwijl ze met haar dolk even langs haar nagelrand ging, als een nonchelant gebaar, maar het was eigenlijk bedoeld om de scherpte van het mes te checken. Net als men deed met de ijzers van schaatsen.

Thomas zuchtte. "Nee, ik bescherm mezelf," zei hij. Eigenlijk beschermde hij Jake, die misschien alleen overleefde als hij zijn opdrachten uitvoerde zoals ze tegen hem werden gezegd. In dit geval hoorde moorden en contact met de gevolgde daar gewoon niet bij. Het was dat hij nog niet zo behendig was in het watersturen, anders had hij haar nu naar de andere kant van het meer geslingerd, de rebel gewaarschuwd en dan waren ze gevlucht. Dan had hij hem daarna verder kunnen volgen, als de rebel dacht dat hij weg was.

Cara kneep haar ogen tot spleetjes. "Waarvoor zou je je moeten beschermen." haar stem had een neerbuigende ondertoon gekregen. "Ik weet dat de koning je rijkelijk zal belonen als je binnen afzienbare tijd het kampg evonden hebt en je deze hebt uitgeroeid." Erg onder de indruk van de jongen was ze niet. Nee, het touw van water was niet erg indrukwekend geweest, en hoewel haar krachten niet de sterkste waren wist ze dat haar vaardigheden met haar wapens dat ruimschoots compenseerde.

"Gaat jou niets aan," zei Thomas. "Het komt erop neer dat jij nu vertrekt en deze rebel, mijn rebel met rust laat." Hij keek haar doordringend aan, liet zien dat hij het echt meende en spande al zijn spieren. Om hen heen begon het water onrustig te kabbelen. Gelukkig sliep de rebel gewoon door, snurkend alsof er niets aan de hand was. Dat was er ook niet, zolang Thomas die meisje op afstand hield.

Cara snoof even, "Ik ga die rebel niet zijn gang laten gaan, wie weet hoeveel mensen hij in de tussentijd vermoord." haar blik veranderde een ogenblik, bijna niet opmerkbaar, toen ze aan haar vermoorde familie lag. Allemaal door een stel loslopende rebellen veroorzaakt. Voor haar tweelingzus, voor haar andere broertjes en zusjes, voor haar ouders en de rest van het dorp moest ze wraak nemen. Haar blik was in de korste tijd weer hard en medogenloos terwijl ze weer langs de jongen stapte, niet van plan zich weer tegen te laten houden/

Thomas ging weer voor haar staan. "Ik volg hem al lang genoeg om aan zijn gedrag gezien te kunnen hebben dat hij gewoon op reis is naar het kamp," zei hij. "En verder heb ik te horen gekregen dat ik een simpele verkenner volg, niet bevoegd of zoiets om te moorden. Dat zou hem ook niet lukken." Met overtuigend gespeelde minachting keek hij naar de rebel. Die zou echt moeten blijven leven, zodat Thomas hem aan kon geven en naar Jake kon.