De uitgestrekte heuvels

Een heuvelachtig gebied, half bedekt met prachtige bomen, maar er zijn ook genoeg graslanden. Een perfecte plek voor boeren om hun schapen te laten lopen. Die plek is niet de beste om met je draak te komen, maar in het bosachtige gebied komt bijna geen levend wezen. Het is te ver weg van de bewoonde wereld. Alleen in de herfst komen hier boeren om bomen te kappen als brandhout, maar deze boeren blijven aan de rand. Soms zijn er jagers te vinden. Maar je kan hier gerust uren en uren dwalen zonder iemand tegen te komen.

regels: vrij zolang je niet het hele bos platbrand.

Haar draak was een stuk verderop, in het bosachtige gebied geland, een tijdje geleden al. Zijzelf zat nu aan de rand van het bos, in haar gevechtskleding terwijl ze de dingen overkeek. Dat achtte ze nodig. Rosetta had al een aantal uren gevlogen. Vandaar dat ze nu even wilde zitten. Ze zat dan ook tegen de boom aan en had haar lange haren die eerst vastgebonden waren losgemaakt. Ze gaapte kort. Haar vader had haar vreselijk nieuws gegeven en ze had er slapeloze nachten van. Rosetta beet kort op haar onderlip. Een vervelende tik die ze nu vrijuit kon gebruiken want er was geen vervelende vader die haar erop terechtwees. Heerlijk vond ze dat.

Cara had net een paar uur geslapen dus was voor het eerst in dagen weer goed uitgerust. Haar draak had zonder onderbrekingen naar deze plek gevlogen vanaf het kasteel dat verklaarde dan ook waarom het beest nog lag te slapen. Veilig en ver weg in de bossen. Een plek waar niemand haar zou vinden. Cara trok haar leren handschoentjes verder haar handen op. Eigenlijk gebruikte ze deze alleen tijdens het vechten, de spikes op de achterkant kwamen goed van pas als je iemand in het gezicht raakte. Maar nu droeg ze ze omdat ze van plan was te trainen, maar ze wilde eerst de omgeving verkennen voor het geval dat. Cara hield halt toen ze een meisje tegen de rand van de boom aan zag zitten. Zonder wat te zeggen bestudeerde ze de jonge vrouw die er zat.
-
Ze was toch niet herkenbaar door haar haarkleur ofzo?

Vooral in het kasteel, dan draagt ze haar rode pruik, dus als Cara dat herinnert dan is ze onherkenbaar, maar bij de rest van de raadsdinges had ze haar zwarte haren.
_

Ze lette niet op mensen, nog op dieren of draken. Dit was voor haar gewoon een rust moment. Trainen wilde ze niet, nog slapen. Gewoon zitten en kijken. Nadenken vooral want in de lucht kon ze dat gek genoeg niet. Rose was een vreemde vrouw, maar dat kon haar niet zo heel veel schelen. Nu keek ze naar het grasland en sloot ze kort haar ogen. Waarom was ze ook alweer deze kant op gegaan? Ze was moe, heel erg moe, maar toch zou ze niet slapen. Dat zou ze vannacht wel doen, als ze weer in de lucht waren. Ze gaf niet om andere dingen. Ja, wel om Vorigan.. En Niles.. Maar verder niet echt. Rose kende maar weinig echte gevoelens. Ze kende wel het gevoel van liefde en verliefdheid. Ja, dat zeker wel. Maar nu echt terug de liefde. Want ze mensen waren vaak te bang voor haar vader.

dan is het denk ik logischer als ze haar herkent niet waar?
-
Cara wist dat ze niet opgemerkt was, ze stond aan de andere kant waar de vrouw haar blik op gericht had. Er was iets bekends aan de vrouw. Maar de hoek waarin ze stond maakte dat ze haar niet in het geheel kon zie. Alleen een schuin profiel van de vrouw, of zou je van een meisje moeten spreken? Ach het was niet iets waar ze lang over na dacht. Zonder takjes te breken liep Cara verder, maar ze kon het ritselen van bladeren onder haar laarzen niet verkomen. Nu ze beter voor de vrouw stond herkende ze haar. "Zo prinses, wat doet u hier?" vroeg ze zonder een spoor van verbazing in haar stem. Nee haar toon was zoals gewoonlijk neutraal, rustig.

Jep.
-

Hoewel de stem haar niet bekend voorkwam keek prinses Rosetta wel op. "Hmm.. Uitrusten en nadenken. En jij dan?" vroeg ze terug. Rose was niet zo open dat ze een vreemdelinge direct al haar diepste geheimen ging vertellen. Ondanks dat ze het meisje wel herkende, dat scheelde natuurlijk voor het meisje want anders was Rosetta direct in de aanvalspositie gegaan. Maar nu bleef ze zitten, rustig en simpel. Rosetta had zichzelf weer onder controle. Dat had ze eigenlijk altijd, heel soms was er een uitschieter. Dat ze in diepe wanhoop of verdriet zat. Maar deze uitschieters kwamen zelden voor en zeker niet in het bijzijn van vreemdelingen. Dan was ze wie ze hoorde te zijn en vooral hoe ze hoorde te zijn.

Cara merkte dat Rosetta haar niet in eerste instantie herkende en zeker niet bij naam. Iets waar ze zich niet druk om zou maken. "Niet veel bijzonders." was haar antwoord die eigenlijk niet veel duidelijker maakte dan dat er al duidelijk was. Maar gelogen was het neit, ze deed hier niets bijzonders, ze liep rond, bekeek de omgeving of het veilig was voor ze aan de slag ging. Het was zo vervelend als je iemand verbrande omdat deze ineens achter een boom vandaan kwam. Het was nog minder handig geweest als dat bij de prinses gebeurt was.

Rosetta knikte even. "Vrijwel hetzelfde dus." Was haar antwoord. Kort dacht ze even na en keek toen weer naar het meisje. "Als je eerlijk bent.. Is het een goede strategie geweest.. Die is uitgelegd?" vroeg Rose het meisje kort. Haar gevoel had haar deze vraag gesteld, het was nodig. Rose was niet zo zeker van zichzelf als ze leek. Hoewel ze ook niet altijd zo over wilde komen, maar Rose was eigenlijk best zeker van zichzelf en dat vond ze een prettig gevoel. Ze wist niet waarom.. Het was gewoon zo dat het voor een goed gevoel bij haar zorgde.

maar wat is de strategie nu precies, of is die gewoon fictief?
-
Cara haalde haar schouders op, de vraag die Rosetta stelde had haar verrast. De prinses leek zo zeker van haar zaakje geweest te zijn, dan ging je niet aan je onderdanen vragen of het een goed plan was, tenminste niet aan een vreemdeling. Tenzij ze haar wilde testen. Al was het en test Cara was niet het soort dat loog. Nee of ze verzweeg de waarheid, kapselde het in of vertelde gewoon de botte waarheid. "De strategie klink veel belovend, op grote overwinningen, maar je weet nooit hoe de rebellen terug slaan. Hoe de onderkruipsels gepland hebben de koning ten val te brengen... Niet dat ze ooit zover zullen komen natuurlijk." voegde ze er aan toe.

Die is geheel fictief omdat ik geen idee heb wat ik zou moeten bedenken.
--
Rosetta knikte even. "Het komt vast vreemd over dat ik dat vraag.. Maar als jij als drakenrijder en mede-uitvoerder het al niets zou vinden.. Dan kan ik de volgende keer zoiets vergeten.. Als die komt natuurlijk." Mompelde Rose voor zichzelf. Deels tegen het meisje, deels alsof er niemand was.. Hoewel dat toch niet zo was in haar gedachten. Uiteindelijk stond ze op en liep ze naar het meisje toe en stak haar hand uit. Ze wilde op z'n minst diens naam weten. Gewoon, voor het geval dat. En omdat ze zich een beetje tja.. Beperkt voelde door het leven van een prinses. Rose had weinig vrijheid en kende maar weinig mensen echt. En vrienden? Dat was nu al gedaald naar twee.

Cara haalde haar schouders op, "Ik vind zoals ik het al zei de strategie veelbelovend." zei ze rustig, maar het was de waarheid. "Maaar laten we hopen dat er geen volgende keer zal komen, dat onze missie al geslaagd is." Dat ze haar wraak al had kunnen nemen op degene die haar familie had uitgeroeid. Cara nam haar hand aan en schudde hem even kort maar stevig, "Cara." noemde ze haar naam.

Rose knikte even. "Je hebt gelijk." Antwoordde deze. Hopelijk kwam er geen volgende keer. Zou het voor Rosetta alleen maar bij oefenen blijven. Als ze dat al zou mogen doen en als ze niet direct zou moeten trouwen. Maar afijn, haar hand werd kort even geschud. "Rose." Gaf zij zelf op als naam. Rosetta vond haar hele naam goed in het paleis, maar er buiten was gewoon Rose. Gewoon een simpele Rose en niets meer en niets minder.

Cara prente de naam Rose in haar hoofd, ze had haar altijd gewoon de prinses genoemd. Haar aanspreektitel, dat beetje respect bezat ze nog wel. Ze knikte even kort terwijl ze haar hand weer losliet. "waar zat u over na te denken, als ik het vragen mag?" Cara was niet heel spraakzaam maar nu ze hier toch was kon ze niet zomaar ervandoor gaan.

"Problemen.." Antwoordde Rose kort hoewel het duidelijk was dat dat niet haar gehele antwoord was. "Eerder een manier om in korte tijd een goede man te vinden zodat ik niet wordt uitgehuwelijkt aan iemand die ik niet mag.." Dat was de kleine toevoeging die Rose gaf om het allemaal duidelijker te maken. Ze was gewoon als de dood om uiteindelijk vast te zitten in een vreselijk leven dat haar niet aanstond.

Cara was verrast dat ze er zo erlijk antwoord over gaf maar liet er niks van merken. Ze moest niets van liefde hebben, veel te ingewikkeld, te moeilijk en het koste gewoon teveel tijd. "Waarom wilt uw vader u dan zo snel mogelijk uithuwelijken? U bent als ik het goed heb nog geen twintig...?" Ze wist dat de vrouw in een hele andere leefwereld leefde dan zij, dat proberen te begrijpen hoe haar leven was verspilde moeite ou zijn, maar vragen kon geen kwaad.

Rose knikte en beet even op haar onderlip, een tik die haar vader woedend maakte. "Klopt, ik ben pas zeventien. Maar mijn vader wilt dat ik snel trouw zodat ik zogenaamd veel tijd heb om voor kinderen te zorgen. Om te zorgen dat hij zijn nazaten heeft.."Zei Rose zachtjes met een zucht. Natuurlijk wilde ze iemand van wie ze kon houden, zodat ze niet haar hele leven achter zou blijven met een vreselijke man en alleen maar mooi mocht zijn.

Cara knikte, het was niet haar plaats om de konings beslissingen te bekritiseren. "Zolang je vader niemand op het oog heeft heb je nog niks te vrezen. Er lopen vast genoeg mannen rond die je goedkeuring kunnen wegdragen." Cara's donkere ogen keken Rose even kort aan. Het gebeurde niet vaak dat Cara mensen een soort hoop inspraak, eigenlijk nooit. Rustingdeed ze een stap opzij terwijl haar blik even naar de ruimte achter de prinses ging. "En anders weiger je gewoon., ik zie het probleem niet."

Rosetta keek even naar de grond. Hoewel haar donkere ogen Cara al snel weer vonden. "Mijn goedkeuring wel, maar die van mijn vader niet. En weigeren leidt tot verbanning en daar heb ik ook niet zo'n zin in. Ik heb geen keuze. Ik ben een vrouw." zei Rosetta simpelweg en ze haalde haar schouders even op. "Ik heb heb wel inspraak in wie maar heel veel niet. Want dan kom ik niet met de juiste mensen aan.." zeggen ze. Rose keek even naar het meisje. Het was soms beter dan tegen Niles of Vorigan praten.

"Je bent zijn enige kind, zonder jouw heeft hij helemaal geen nazaten." zei ze nadat ze enkele seconden nagedacht had. Waarschijnlijk was het niet zo simpel, maar dit was niet echt iets waar ze in utblonk. Toch kon ze begrijpen dat ze bij haar vader zou willen blijven, misschien wel als geen ander. Ze zou neits liever willen dan haar ouders weer terug krijgen, al zou ze daarvoor moeten trouwen. Het zou betekenen dat ze weer leefde.

"Mijn broer.. Maar die is niet zo belangrijk voor hem. Hij wil goede nazaten.." Zei Rosetta rustig. Het was iets wat haar dwars zat want ze mocht haar broer graag maar wilde haar niet graag teleurstellen. "Maar ach, zo boeiend zijn mijn problemen ook niet, uiteindelijk kan ik er toch niet meer voor weglopen en uiteindelijk zal k ook wel trouwen.." Zei Rose rustig. Ze keek naar Cara en glimlachte halfjes. Rose wist wat haar taak in het leven was.

Cara hield haar hoofd wat schuin, "Ik hoop voor u dat het met iemand is die u uitgekozen heeft." of ze het echt meende deed er niet toe. Het was niet Cara's taak om in dat soort zaken te gaan mengen. Er veel aan veranderen kon ze toch niet, het was alleen maar tijdsverspilling, de koning zou toch wel winnen. Haar blik ging naar de stand avn de zon, het was rond een uur of vier als ze het goed had. "Kan ik u uitnodigen voor een kopje thee?" vroeg ze toen. Het was een gewoonte die velen niet bij haar vonden passen, maar elke dag rond vier uur dronk ze een kopje thee. Verse kruidenthee, niets bijzonders maar het was iets wat was overgebleven uit haar jeugd.
-
misschien kan cara wat opmerken over niles?

Natuurlijk. Wat dan?
-

Rosetta knikte en glimlachte. "Dat hoop ik ook.." Mompelde ze kort even. Het kon haar niet veel schelen of het meisje het meende of niet. Rosetta vond het gewoon prettig om met iemand te praten. Misschien gleed er wat verbazing over haar gezicht toen het meisje haar vroeg voor de thee. "Dat lijkt me gezellig." zei Rosetta glimlachend. Ze keek naar Cara, het was leuk om spontaan ergens voor uitgenodigd te worden. Normaal gesproken gebeurde dat niet zo snel. Iedereen was bang voor haar vader. Bang een misstap te begaan. Maar nu was ze niet in het paleis. Ze was nu gewoon Rose, maar een simpel meisje dat het leuk vond om ergens voor uitgenodigd te worden.

Dat ze kan hebben opgemerkt dat Niles veel om haar geeft en dat misschien een kandidaat kan zijn? ;P
-
Cara knikte even en draaide zich half om, "Als u even wacht zal ik de spullen halen." Ze kon veel, maar een kopje thee uit de lucht toveren behoorden niet tot haar machten. Nadat Cara een stuk het bos ingelopen kwam ze terug met een gietijzeren pot, een waterzak en wat kruiden. Zonder veel te zeggen maakte ze met duidelijke precisie een klein vuurtje waar ze de pot bovenhing.

Das best nice C=
__

"Natuurlijk." Wist Rose nog te zeggen voordat Cara wegliep. Rustig bleef Rose staan, het enige wat ze even deed was haar tas wegpakken bij de boom. Ze keek even glimlachend op naar Cara toen ze terug kwam. Ze ging zitten bij het vuurtje en keek naar hoe de thee werd klaargemaakt en zei even niets, dit was best een aangename stilte dus ging ze geen nutteloze dingen uitkramen.

Cara ging aan de andere kant van het vuur zitten en poerde er af en toe met een takje in. Ze had haar krachten gebruikt om het vuur te laten ontsteken, voor de rest vond ze het overbodig. Haar blik ging af en toe naar Rose terwijl ze de kruiden in twee nog opvallend mooie porseleinen kopjes verdeelde. Nadat ze met deze handelingen klaar was bleef ze even naar het vuur kijken. Vuur had de eigenschap om er nooit hetzelfde uit te zien. Het had altijd zijn eigen vormen. "En wat dacht uw van Niles?" haar blik ging kort even naar Rose.