De uitgestrekte heuvels

Rose keek naar de kopjes en glimlachte, prachtig waren die. Hoewel haar blik weer naar Cara trok, vol verbazing toen ze over Niles begon. "Niles.." Mompelde Rose zachtjes. Ze keek naar het vuur met haar donkere ogen en zuchtte zachtjes. "Niles is geweldig, alleen.. Ik weet het niet.." zei ze zachtjes tegen Cara. Rosetta beet op haar onderlip en ging even door haar eigen haren heen. Dit was niet goed voor haar. Ze moest er niet over nadenken.

Er kwam zowaar een klein glimlachje op de lippen van Cara, "Misschien zou ik er mij niet mee mogen bemoeien..." zonder te wachten of Rose dat zou beamen of haar gebaarde om door te gaan ging ze al door. "Maar hij lijkt om u te geven en heeft een hoge positie in het paleis." Kort keek ze de prinses even aan voor ze het water controlleerde dat nu bijna kookte.

Rosetta moest even glimlachen. "Ik weet dat hij om me geeft. Hij is al jaren mijn stille aanbidder, ik weet dat ook al een tijdje, maar hij wilt het niet. Hij vind zichzelf te min. Ik heb met hem gepraat erover. Maar hij wilt me alleen maar helpen met het uitzoeken van een goede man. En ik hoop maar dat het goed gaat.." zei Rose zachtjes. Ze keek naar de beetje glimlachende Cara. "En al zou ik hem willen dan zou mijn vader hem waarschijnlijk niet goedkeuren.." zei ze rustig.

Cara kon niet begrijpen waarom hij zichzelf er te min voor zou vinden. Maar het was niet haar taak om dat uit te zoeken. Sowieso was het iets nieuws dat ze zich met liefdes annex staatszaken bemoeide. "Waarom zou uw vader hem te min vinden?" vroeg ze terwijl ze de pan voorzichtig van het vuur haalde. Met een soepelheid die duidelijk maakte dat ze dit al duizenden keren eerder had gedaan vulde ze de theekopjes en zette het overige water terug boven het vuur. Zonder verder wat te zeggen zette ze de hete thee bij Rose neer en keek haar met een vragende blik aan.

Rose glimlachte. "Jammergenoeg omdat hij geen edelman is, niet rijk en me die zogenaamde toekomst niet kan bieden. Mijn vader wilt een man die hij als koning kan zien.. Dan is snel genoeg iedereen te min." zei Rose grijnzend. Ze vond het zelf wel geniaal want dat maakte het alleen maar moeilijker. "Maarja, ik ga me de komende tijd er niet van aantrekken. Ik vind het vreselijk dat me dat opgelegd is maarja, ik kan er natuurlijk niets tegen doen." zei Rose, waarna ze het kopje pakte en even blies.

Cara wist niet wat ze daar tegen in zou moeten brengen, ze was niet thuis over de regels aan het hof. De voorname etiquette kende ze, die waren al genoeg om te weten dat ze nooit zo'n leven zou accepteren. Het was te opgesloten, te nep. Ook Cara pakte een van de porseleinen kopjes. Deze kopjes waren het enige van echte waarde dat ze bij zich droeg, het enige persoonlijke dat er tussen haar bagage te vinden was.

Rose haalde haar schouders op. "Ik vind het edelleven maar saai. Ik mag niets, ik kan niets en ben dan maar wat blij om te kunnen reizen.." zei Rose glimlachend. Voorzichtig nam ze een slokje van de thee. "Hm.. Je thee is echt heel erg lekker." zei Rose glimlachend tegen Cara. Dat voelde goed, deze thee zo, en het gesprek met het meisje. Dat voelde echt goed, gewoon normaal. Rose keek naar het vuur en glimlachte.

"Dank u." ze glimlachte even kort terwijl ze zelf ook een slokje van de thee was. "Het zijn niet meer dan een paar kruiden." legde ze zonder dat ze erom gevraagd had uit. Maar het was heerlijk om een keer per dag even de tijd te nemen om te ontspannen in haar jacht op wraak. Het gaf haar vaak de energie om nog tot diep in de nacht verder te kunnen trekken als dat nodig was.

Rosetta glimlachte en keek naar haar. "Maar die kruiden maken wel het heerlijke verschil." zei Rose glimlachend. Ze keek naar Cara en dronk nog een slokje ervan en ging daarna met een vrije hand door haar haren. Ze werd er helemaal ontspannen door en dat was een heerlijk en toch wel vrij onbekend gevoel voor Rosetta. Die nu met een glimlach rondkeek. "Weet je dat je best een prettige gesprekspartner bent.." zei Rose met een glimlachje.

Cara trok een wenkbrauw op bij de woorden van Rose. Het was iets wat ze voor het eerst hoorde en ze niet goed wist of ze dit als een compliment of als belediging zou moeten beschouwen. Zonder wat te zeggen nam ze een slokje van de thee om wat te ontspannen. "Dank u... denk ik." zei ze haast aarzelend of dit wel het goede was om te zeggen.

Rosetta keek naar Cara en grinnikte. "Het is positief bedoeld, de meesten durven helemaal niets te zeggen omdat ze bang zijn voor mijn vader, dat als ik iets verkeerd zeg ze zo goed als dood zijn." zei Rose zacht waarna ze weer een slokje nam van de thee. Waarna Rose even rondkeek, bos werd mooi beschenen door de niet meer hoogstaande zon. Langzaam begon deze al te zakken voor de avond.

Cara nam een slokje van haar thee voor ze op haar woorden in ging, "Niet geheel onbegrijpelijk, niet waar?" de koning stond nou niet als erg zachtzinnig bekend. Cara had respect voor de man, maar dat betekende niet dat ze direct bang voor hem was. Voorzichtig dronk ze het laatste beetje van de thee op, het was nog warm, maar wel drinkbaar. Haar ogen gingen even naar het bos dat goudkleurig verlicht werd door de zon. Straks zou ze verder moeten gaan, een plek voor de nacht zoeken en wat te eten regelen.

Rosetta moest daarbij knikken. Cara had gelijk, het was niet geheel onbegrijpelijk. "Daar moet ik je gelijk in geven. Maar dat hij zo is betekend niet gelijk dat ik ook totaal zo ben.." Moest Rose even kwijt, want ze was toch wel niet geheel als haar vader. Maar afijn, dat was niet het allerbelangrijkste. Rustig nam Rose haar laatste slok en zette het kopje weer neer en keek naar Cara. "Bedankt voor de thee." zei ze met een glimlachje. Dat was namelijk het minste wat ze kon doen. Cara even bedanken. Het had haar goed gedaan, die thee. Rose was erg rustiger van geworden.