Herberg du Pon. - Shinun.

"Ik denk het," zei Lucas. Hij dacht er niet bij na dat de vraag gericht was op zijn droogheid en beantwoordde hem dus gewoon zo, omdat hij geen getik meer hoorde. "Maar om het zeker te weten zou je buiten moeten kijken." Hij glimlachte aardig naar het meisje en richtte zich daarna naar de barman, om drinken te bestellen.

Shadow trok een wenkbrauw op. Begreep de jongen het nou verkeerd of deed hij gewoon vervelend. Ze besloot zich nog maar in te houden, er waren tenslotte mensen in de buurt, en zich even duidelijk maken. "Nou, aangezien ik helemaal net ben en jij helemaal droog en ik ongeveer een minuur voor jou naar binnen kwam..." Er lag een onverschillige toon in haar stem wat niet heel raar was. Als ze zichzelf toestond zichzelf te zijn, in zekere mate dan, klonk ze meestal onverschillig of spottend en aangezien ze de jongen, nog, niet belachelijk probeerde te maken werd het dus onverschillig.

"Oh," zei Lucas. Nu moest hij na gaan denken. Kort geleden nog had hij geleerd dat het niet veilig was om een draak te hebben en water te besturen, dus hij moest oppassen. "Mijn oom heeft een speciaal sap ontwikkeld dat waterafstotend maakt," zei hij perfect gelogen, zonder dat het te zien was. "Daar heb ik mijzelf en mijn kleren dus mee ingesmeerd. Sorry, het is voor mij de normaalste zaak van de wereld, dus ik had niet door dat je daar op doelde." Hij glimlachte zijn glimlach die iedereen altijd vertrouwde en hoopte dat ze niet door zou gaan met vragen.

Shadow keek hem even achterdochtig en onderzoekend aan. Als ze niet op een openbare plek waren met veel andere mensen had ze doorgevraagd, maar nu nam ze een slokje van het drankje dat voor haar was neergezet. "Handig," was haar korte antwoord. Haar wantrouwen naar de jongen was gewekt, of eigenlijk niet gewekt omdat het er altijd was, maar ze hield hem nu wel beter in de gaten en was meer op haar hoede. Hoewel ze wel moest zeggen dat als hij loog hij dat erg goed deed, maar ze had geleerd naar lichaamstaal en woorden te kijken. In dit geval waren het puur zijn woorden waar ze aan twijfelde. Een speciaal sap dat waterafstotend werkte, veel gekker moest het niet worden. "Ik ben Shadow trouwens," zei ze met een vriendelijke glimlach.

"Ik ben Lucas," zei Lucas vrolijk en hij nam een slokje van zijn drinken. "Trouwens, als je wil, kan ik wel een keer vragen of mijn oom dat spul op de markt wil brengen. Het zou handig zijn als meer mensen ervan konden profiteren." Hij glimlachte, maar zuchtte. Binnenzitten was echt niets voor hem. Hij miste Arbre en de buitenlucht, de bossen en de groene velden. Alles wat je in de stad niet had.

"Aangenaam," mompelde Shadow. Vriendelijk zijn was vermoeiend. Zeker als je het helemaal niet aangenaam vond nieuwe mensen te ontmoeten. "Dat zou handig zijn," zei ze heel wat opgewekter. Ze wist nog steeds niet of het waar was maar haar zou het heel goed van pas komen. Ze hield niet van de regen en Ash ook nog. Als het heel lang en hard regende werd hij soms zelfs ziek. En zij kon niet vuursturen als alles nat was. Een waterafstotende zalf zou dan vast wel iets helpen.

"Ja toch," zei Lucas vrolijk. Hij bestelde wat te drinken en nam een slok zodra het was neergezet. "Maar aan de andere kant is regen niet zo heel erg." Lachend nam hij nog een slok. Wat had hij eigenlijk voor drinken gekregen. Het was geen alcohol, dat kon niet aan hem verkocht worden en hij walgde ervan. Het prikte een beetje en had een aparte smaak, die niet van een bessensoort af kon komen.

Shadow trok een moeilijk gezicht, ze had zelf wel iets tegen regen. Maar de reden daarvoor ging ze de jongen niet vertellen. "Ik heb het niet zo op regen, wordt je nat van," zei ze op een neutrale toon. Je kleding plakte dan tegen je huid aan en je kon je niet meer zo soepel bewegen. De plassen maakte geluid als je erin stapte waardoor je onopgemerkt verplaatsen moeilijker werd, kortom allemaal nadelen en dan had ze het vuur nog niet eens meegeteld.

"Wat ook heel fijn kan zijn," zei Lucas vrolijk. "Hetzelfde als met kleren aan zwemmen." Als hij daar zin in had deed hij dat nog wel eens. Hij was toch vrij om te doen wat hij wilde. "Maar ik snap dat je daar moeite mee kunt hebben, Shadow. Je wordt extra zwaar en alles en drogen is soms niet heel gemakkelijk." Hij glimlachte en nam nog een paar slokken van het rare drinken.

Shadow wilde net tegen hem in gaan toen hij al zei wat ze ongeveer had willen zeggen. "Precies," zei ze glimlachend met een knikje. Precies was misschien wat overdreven aangezien ze nog een reden had, maar die wilde ze niet vertellen dus als je die niet meerekende zat hij helemaal goed. "Maar ik kan ook begrijpen dat heel veel mensen het wel fijn vinden, ik heb ook niets tegen water. Alleen als ik ook kleren aan heb en het niet zelf kan plannen," zei ze naar waarheid.

Lucas moest lachen. "Ja, daar heb je gelijk in," beaamde hij. "Als iets je overvalt, is het bijna nooit fijn. Daarom heet het een overval. Maar verrassingsfeestjes zijn wel leuk, als ze je niet te erg overvallen en je je doodschrikt." Hij ratelde nog even door over dingen die te maken hadden me overvallen. Zo was Lucas, dit gebeurde eens in de zoveel tijd.

Shadow vond het aan de ene kant fijn dat hij zo doorratelde, nu hoefde zij niets te zeggen. Maar aan de andere kant vond ze hem ongelofelijk irritant, kon hij geen moment stil zijn ofzo? "Ik hou niet zo van verrassingen," mompelde toen het even stil was. Ze had hem niet meer helemaal gevolgd en misschien verwachtte hij wel dat zij nu iets zou zeggen.

"Het kan leuk zijn," zei Lucas en hij dronk zijn drinken op. "Maar ik moet maar weer eens verder, ik heb het niet zo op steden en herbergen. Tot ziens." Hij liet wat geld achter op de bar en stond op, om naar de uitgang te lopen. Het was echt gestopt met regenen. Eigenlijk had hij zich er best goed uit weten te praten, vond hij zelf. In elk geval had hij niet hoeven zeggen dat hij waterafstotend was wanneer hij dat wilde.

Thomas zat in zijn ondergoed aan het ontbijt. Het was een oude gewoonte. Als hij in een bed sliep, had hij geen zin om zich aan te kleden. Maar ontbijt op bed stond hem ook niet zo, dus zat hij hier gewoon zijn heerlijke ochtendmaaltijd te verorberen. Mensen keken niet eens raar om dat hij daar in zijn onderbroek zat. Nu was er ook bijna niemand, de meeste gasten aten 's morgens op hun kamer. Thomas zat te overdenken hoe hij het probleem van Jake aan moest pakken, want hij had er niet echt vertrouwen in dat de koning die ooit nog vrij zou laten. Dus hij zou de gevangenis binnen moeten dringen, maar dat kon hij niet alleen. Eigenlijk had hij rebellen nodig, maar die zouden hem niet vertrouwen. Hij zuchtte diep en concentreerde zich weer op zijn eten. Het zou nooit lukken.

Met een gaap kwam Lorah haar kamer uit en liep richting het gedeelte van de herberg waar ze iets te eten zou kunnen nemen. Ze had haar lange haren in een vlotte maar toch goed zittende knot gestoken. Met deze knot was het niet mogelijk om al haar haren vast te zetten, maar zo was het tenminste niet geheel irritant tijdens het eten. Het was nog rustig en ze had het idee dat niet erg veel mensen hier in de morgen aten. Gelukkig was ze niet de enige. Ze ging achter een van de tafeltjes zitten en bedacht eerst even wat ze wou eten. In die tijd bekeek ze de andere gasten. Dit was altijd leuk, ze hield ervan om andere mensen te bekijken.

Thomas keek hoe een meisje binnenkwam en aan een tafeltje ging zitten. Hij leunde even achterover en keek de ruimte rond. Even uitbuiken van het eten, misschien langer dan normaal, dan snel afrekenen en snel naar een bos of een meer om de gebruikelijke ochtendoefeningen te doen. Zo zagen zijn ochtenden eruit, vol met oefeningen. Maar op een ochtend als dit nam hij de tijd. Hij stuurde het water in zijn koffie rond om het te roeren, hij was zelfs te lui om het lepeltje te pakken. Sommige mensen keken om. Gelukkig kon niemand hem wat doen, hij hoorde bij de koning, dus hij mocht dit. Hij dacht aan Mick, die boven op het dak was gaan liggen deze nacht en nu waarschijnlijk joeg op grote edelherten.

De ogen van Lorah gingen naar een jongen die ook in de ruimte zat. Haar ogen vouwde zich even tot nieuwsgierige spleetjes, maar al gauw bestelde ze haar ontbijt. Een kopje thee en een broodje ei. Een andere gaap ontsnapte. Ze kon er niets aan doen, vannacht was ze laat hier gekomen omdat ze Shane liever achterliet op een veilige plek en dus een stuk zelf was gaan lopen. Als je een snelheidsdraak had was dit moeizamer dan je dacht en het ging ook ongelovelijk langzaam. Maar uiteindelijk had ze het toch gehaald. Ze bedankte kort de serveerster die met haar ontbijt aankwam.

Het meisje dat als laatste was binnen gekomen deed wel heel verdacht. Waarschijnlijk was ze rebel, maar Thomas ging nooit achter andere rebellen aan dan zijn opdracht betrof. En over dit meisje had hij nog geen opdracht gekregen. Toch bleef hij haar wat langer in de gaten houden dan de rest van de mensen, terwijl hij het water in zijn kop koffie rond bleef sturen en nog meer ontbijt bestelde. Er ging 's morgens met gemak heel veel in. Hij nam een paar slokken en ging snel verder met de rest van zijn ontbijt.

Ze moeten contact krijgen, maar ik weet niet hoe.

Misschien als een van beide hun ontbijt op heeft, dat een van hun over de stoelpoot van de ander struikeld of zo?
-

Terwijl Lorah haar eten begon te eten begon ze te bedenken wat ze die dag zou gaan doen. Zoals ze elke dag deed zou ze een stuk reizen en wat jagen om haar eigen eten bij elkaar te schrapen. Ze had niet altijd geld genoeg om alles te kopen. Ze bleef ook nooit lang op dezelfde plek, maar kwam wel terug naar een plek als ze het daar naar haar zin had gehad. Ze blies in haar thee en nam een slokje. Nieuwsgierig keek ze naar andere mensen omdat ze verder niet veel beters te doen had.

Oké. Alleen heeft Thomas nog lang zijn eten niet op.

Thomas stuurde een bol koffie naar zijn mond. Het was heerlijk om geen moeite te hoeven doen als je wilde drinken, alleen gold dat op dit moment. Normaal dronk hij gewoon, omdat een bol water makkelijk uit elkaar spatte. Maar vanmorgen voelde Thomas zich fris en had hij het gevoel dat hij alles kon met water. Het zou alleen nergens voor nodig zijn. Terwijl hij nog een broodje nam, maakte hij contact met Mick. Die bevond zich inderdaad ergens in de bossen en was bijna klaar met het verorberen van zijn eerste hert. Daarna zou hij er nog eentje eten, dus Thomas had nog een lange tijd voor hij opgehaald zou worden. Rustig zakte hij onderuit en op zijn gemak bekeek hij de ruimte weer eens.

Lorah is een snelle eter.
-

Lorah kauwde redelijk rustig op haar eten terwijl haar blik naar buiten gleed en ze dit nu pas goed kon zien. Vannacht was het te donker geweest om duidelijk iets te zien, maar nu was het redelijk licht en was de zon al een stukje op gekomen. Gelukkig werd dit een heldere dag waarop het ook lekkerder was om een stukje te reizen. Met slecht weer ging dit een stuk minder. Ze nam een laatste slok van haar thee. Ze hield van thee, vooral als het nog redelijk heet was. Het warmde haar op. Zodra ze klaar was met haar eten zou ze haar spullen pakken en weg gaan. Ze kon hier niet langer rond blijven hangen.

Rustig ging Thomas verder met eten. Hij begon eindelijk het gevoel te hebben dat iets van het eten zijn maag bereikte en hij vroeg zich af hoe hij de dagen in de wildernis volhield, als hij daar het moest doen met een stuk gerookt vlees en brood. Ach, hij leefde nog, dus er was geen probleem. Thomas rekte zich uit en strekte zijn benen over de breedte van het gangpad. Als je lang was, was het vaak niet fijn om aan een tafel te zitten met je benen eronder.

Lorah slikte na een tijdje haar laatste hap door. Ze leunde naar achteren op haar stoel en klopte op haar buik. Voorlopig zat ze wel even vol dus ze zou de dag wel volhouden op deze maaltijd als ze voor die tijd niet iets geschoten had. Ze veegde haar mond af met een servet en stond op. Het was tijd dat ze weer verder ging. Ze schoof haar stoel aan waarna ze haar eten alvast afrekende en naar de serveerster glimlachte. 'Bedankt.' Kreeg ze terug van de serveerster toen deze een fooi kreeg en Lorah liep weg. Ze moest nog wat spullen van haar kamer halen voordat ze weg kon. Ze liep richting de uitgang maar keek op dat moment niet erg waar ze liep. Ze had twee uitgestrekte benen ook niet verwacht en voor ze het wist struikelde ze over de benen van de jongen. Ze greep zich vast aan de tafel voordat ze een klap op de grond maakte maar had wel een gilletje van schrik gegeven.

Thomas schrok uit zijn gedachten en hield het meisje aan haar arm overeind. "Oh, sorry," zei hij. "Ik zat even niet op te letten. Gaat het?" Hij keek raar op van zichzelf. De laatste tijd had hij zich gedragen als een zak en nu was hij aardig. Misschien kwam het door dit heerlijke ochtendje. Zuchtend liet hij de arm van het meisje los en hij stond op. Rustig liep hij naar boven met zijn hand tegen zijn voorhoofd en hij keek bedenkelijk. Wat was er toch aan de hand? Natuurlijk miste hij Jake, maar nu besefte hij wat hij de laatste tijd was. Hij pakte het kettinkje dat om zijn nek hing vast. Er zat maar één ding aan, een puzzelstuk. Jake had precies dezelfde en de puzzelstukken waren identiek aan de identieke puzzelstukken op hun handen. Thomas ging boven aan de trap zitten en staarde wazig voor zich uit. Zijn hele ochtend was naar de knoppen.

Lorah ging overeind staan en knikte dat het ging. Maar voordat ze het wist was de jongen alweer weggelopen en ze keek hem vragend na. Toen besloot ze achter hem aan te lopen en ze keek naar hem hoe hij daar op de trap zat. 'He, wat is er aan de hand? Het maakt niet uit hoor, het gaat prima met me.' Zei ze tegen hem en glimlachte. 'Of is het iets anders?' Dat zou eigenlijk logischer zijn. Hij zag er niet echt uit als iemand die lang met een schuldgevoel zou zitten.