Herberg du Pon. - Shinun.

Thomas zuchtte. "Niet iets wat ik met een onbekende ga delen," zei hij tegen het meisje dat achter hem aangelopen was. Hij was voorlopig van plan hier te blijven zitten, met zijn hand stevig om zijn ketting geklemd. Of misschien moest hij op zijn kamer gaan zitten. En misschien moest hij het wel van zich af zetten en Mick halen, om naar een bos te gaan en daar al zijn woede los te laten op een boom. Hij besloot dat laatste maar even te doen. Zuchtend stond hij op, keek even naar het meisje en hij liep zijn kamer binnen, waar hij snel in een trainingsbroek schoot en een los overhemd zonder mouwen aantrok. Zijn spullen waren snel gepakt en hij liep weer naar buiten. Om de één of andere reden verwachtte hij het meisje daar weer te vinden. Ze leek echt bezorgd, ook al kende ze hem niet eens.

Lorah zuchtte zachtjes. Weer eens iemand die dingen zwaar op de maag nam. Zij was niet zo'n persoon, maar als iemand zich rot voelde, wilde ze hier wel wat aan gaan doen. Als ze dit kon. Ze liep de trap op naar haar kamer en raapte eerst al haar spulletjes bij elkaar. Ze deed haar rode cape om zich heen en liep daarna met haar spullen naar buiten. De jongen was nog niet erg ver weg dus liep ze op een drafje achter hem aan. Zo makkelijk kwam hij niet van haar af.

Achter zich hoorde Thomas inderdaad het meisje. Hij besloot het te negeren en liep naar de bar, waar hij wachtte op iemand waarbij hij af kon rekenen. Zodra dat kon deed hij dat. Nu was het alleen nog wachten op Mick die terug moest komen van de jacht. Afwezig keek hij de herberg rond, zonder echt iets te zien. Hij wachtte op de verlossing van Mick, die hem naar een bos zou kunnen brengen en hem daar zou kunnen helpen met het loslaten van zijn woede.