Rosetta's kleine huisje in de buurt van Sinun.

Jason begon rustig te eten, hij was dan wel in de natuur opgevoed hij had wel geleerd om netjes te eten en niet alles naar binnen te schrokken zoals sommige mensen vaak deden. Hij nam een paar happen en glimlachte naar haar. 'Het smaakt heerlijk,' zei hij met een brede glimlach tegen haar, terwijl hij verder at.

Rose glimlachte breed toen ze haar mond leeg had. "Mooizo." zei ze vrolijk. Ze at rustig, niet heel netjes zoals op het kasteel maar nog steeds gewoon en niet als een wilde. Soms keek ze vanuit haar ooghoeken naar Jason, hij zag er wel heel leuk uit, iets waar ze naar bleef kijken. Hoewel Rose daar eigenlijk niet aan mocht denken maar ze deed het wel. Ze keek weer even naar haar eten en glimlachte, waarom wist ze niet maar het voelde gewoon gezellig en goed.

Ook Jason glimlachte, hij had er niet echt een reden voor en ging ook niet op zoek naar een reden. Hij wist waar hij dan op uit zou komen, en dat wilde hij op dit moment eventjes niet weten. Hij dacht kort aan gisteravond, het was prettig geweest, al had hij er niet veel van onthouden door die drugs.

Rosetta keek naar hem en glimlachte even en nadat ze klaar was met eten ruimde ze haar eigen bord even op en ging weer zitten. "Ik vind het leuk dat je blijft ontbijten, ik heb niet zo vaak gezelschap als ik reis." zei ze met een klein glimlachje. Ze keek even naar hem en glimlachte terwijl ze even wat haren achter haar oren deed en zorgde dat niet alles voor haar gezicht viel. Dat zou niet zo leuk zijn vond Rose.

Niles had van iemand gehoord dat Rose hier was. Hij had een bericht van de koning en Niles was dus simpel gezegd de boodschapper en de kalmeerder voor straks nadat ze de boodschap had gehoord. Hij had de sleutel van het huisje dus liep hij gelijk door. Hij hoorde geluiden in de keuken en zei zonder rekening te houden met het idee dat er misschien iemand anders was." Waar ben je?" Zijn stem klonk serieus maar hij had toch een kleine glimlach op zijn gezicht omdat hij Rose weer mocht zien. Uiteindelijk liep hij naar de keuken en gelijk schrok hij. Natuurlijk had hij twee stappen gehoord maar hij had het niet in zich opgenomen. Nu hij toch iemand in de keuken zag pakte hij zijn dolk en keek van Rose naar de jongen." Hmm ik onderbreek dus blijkbaar iets. Mylady?" Hij keek haar even kort aan maar richtte zich toch weer op de jongen.

Jason was verstijf zodra hij een stem had gehoord. Hij had zijn dolk al gegrepen voordat de persoon daadwerkelijk binnen kon komen, nu hij de jongen zag die de keuken in was gelopen gleed een blik van herkenning over zijn gezicht. Hij wist wie dit was, niet qua naam, alleen dat hij niet bij hun hoorde. Hij had het van horen zeggen. Hij had niet door dat de jongen bij Rose hoorde, natuurlijk had hij dat niet door. Hij dacht dat ze gewoon een simpele omstander was, dat ze niets met de krachten te maken had. Hij was van zijn stoel opgesprongen, hij was niet de persoon die direct aan zou vallen. Alleen voelde hij zijn hele lichaam gespannen zijn. Hij was op zijn hoede. In zijn rechterhand had hij zijn dolk, niet het perfecte wapen, hij had er niet zoveel aan als aan zijn pijl en boog of zijn zwaard. Helaas.

Rose was geschrokken toen ze de stem van Niles hoorde en toen Jason opsprong. Zelf stond ze nu ook op, ze wist niet wat er zou gebeuren maar liep snel naar Niles toe. "Ja.." Begon ze zachtjes. "Je onderbreekt wel iets ja." zei ze tegen hem, maar met ogen die hem vergaven, waarna ze naar Jason keek en op haar lip beet. "Jason, alsjeblieft.. Niles zal je niets doen.." zei ze tegen hem. Rose meende het. Natuurlijk had ze geen idee van wat hij werkelijk was, maar ze was gek op hem om de een of andere manier. Op een manier die ze zelf nog niet besefte, maar wel te zien was in haar ogen. Het voelde goed als hij bij haar was, deze hele ochtend had het al goed gevoeld. Maar Rose wilde echt niet dat ze gingen vechten. Bovendien kon ze geen kant kiezen en kon ze zelf niet meevechten.

Niles had het gezien. Vanaf het moment dat ze naar hem toe liep. Dus hij borg zijn dolk op en ging recht staan." Dan denk ik dat ik even buiten wacht tot jullie klaar zijn." Hij keek Rose niet aan maar knikte wel naar haar." Sorry voor mijn grove binnenval." Zijn stem klonk serieus maar hij voelde zich gebroken. Rose had iemand. Rose was verliefd. Hij had het gelijk gezien. Het deed hem pijn want hij wist dat hij het niet was. Hoe graag hij het ook had gewild. Hij plaatste zijn handen achter zijn rug en gaf hen beide een knikje weer Rose haar blik ontwijkend. Hij had het aan moeten zien komen. Rose had ook liefde nodig.

Jason keek verwilderd van de een naar de ander. Hij kon het niet begrijpen. Hij hield zijn dolk voor zich uit, hij geloofde geen zak van wat Rose zei. Hoe zou ze dat kunnen weten? Hij wist het antwoordt op de vraag, alleen verdrong hij die naar achter. Nogmaals keek hij van de een naar de ander. 'Jij ook?' fluisterde hij toen tegen Rose. Daarna knapte er iets in hem, hij rende op Niles af en haalde uit met zijn dolk. Hij kon het niet, hij kon niet geloven dat Rose bij de koningvolgers hoorde. Net als zijn zus. Alle woede, alles kwam eruit. Hij weerde het af op Niles. Het was oneerlijk, maar Jason was niet de persoon om eerlijk te zijn.

Niles dacht snel en tikte toen Jason dichtbij was op een paar punten waardoor zijn armen niet meer mee wilde werken. Toen haakte Niles zijn voet in die van Jason en liet hem zo op de grond vallen." Ik ben buiten. Rose handel het verder maar af ik heb nieuws van je vader." Hij draaide zich om en liep met zijn handen op zijn rug en een gebogen hoofd weer terug naar buiten. De pijn die Rose hem nu had aangedaan was minder pijnlijk dan de wond op zijn arm van de dolk van de jongen. Toch hield hij nog steeds van Rose. Hij zou altijd van Rose blijven houden.

Rose schrok van de twee dingen. Van de pijn in de ogen van Niles, de pijn die zij veroorzaakt had. Ze had het maar al te goed gezien. Maar nog meer schrok ze van wat Niles deed. Snel liep ze naar Jason toe, die door Niles op de grond was gelegd. Ze knielde bij hem neer. "Jason.. Het spijt me.." zei ze zachtjes. Ze keek met teleurgestelde ogen even weg. "Alsjeblieft, ik.. Ik.." Stamelde ze. Rose kon totaal niet uit haar woorden komen. Ze keek beet op haar onderlip, ze voelde zich slecht. Heel erg slecht en het huilen stond haar dan ook nader dan het lachen.

Jason voelde hoe zijn armen en benen gevoelloos werden, hij zakte neer op de grond. Hij hoorde Rose haar woorden, langzaam kwam er weer gevoel in zijn armen en benen. Het tintelde maar hij voelde geen behoefte om langer hier te blijven. Zo goed als het daarstraks nog had gevoeld, zo slecht voelde het nu. Hij had weg moeten gaan voor het ontbijt, dat had hij moeten doen. 'Tuurlijk,' zei hij bot. Hij was opgestaan en liep nu richting de uitgang. 'Ik ga,' zei hij kort voordat hij de deur opentrok.

"Het spijt me.." zei ze zachtjes, ze bleef op haar knieën zitten en keek naar hem. Rosetta wilde hem zien, ze wilde niet dat hij wegging, niet zo bot, niet met.. Met ruzie. Ze wilde niet dat gevoel van een onbekende, vreemde eenzaamheid voelen die ze nu begon te voelen. En het slechte nieuws en de blik van Niles, want ze wist zeker dat het slecht nieuws was, kwam haar ook niet goed. Rosetta voelde zich slecht. Ze keek naar de deur en zuchtte. Ze keek naar de grond en zuchtte.

Jason hoorde haar gezucht maar negeerde het, het kon hem niets meer schelen. Net zoals zijn zus was ze een verrader, iemand die voor het makkelijke pad koos. Slap vond hij het. Hij trok de deur open en zag Niles staan. 'Succes, ze is helemaal van jou,' zei hij bot en daarna sloeg hij de deur achter zich dicht en begon met grote passen in een willekeurige richting te lopen. In zijn zakken zocht hij naar een sigaret, maar hij kon niets meer vinden. Zijn laatste sigaretten moesten uit zijn zak zijn gevallen toen hij overhaast bij Rosetta wegging.

Niles liep snel achter Jason aan." Jij gaat nu nog niet weg. Je bent boos en dat betekent dat je Rose kwetst. Er is geen mogelijkheid voor jou om haar te kwetsen. Jij gaat nu terug naar binnen en gaat met haar praten. Wees blij dat iemand zoals zij voor je gevallen is." zijn stem was niet meer fluweel. Hij klonk dreigend en voor het eerst in tijden had Niles haat in zijn ogen. Hij pakte de arm van Jason vast en drukte weer op een paar punten. Daarna tilde hij Jason op zodat die niet kon protsteren en liep weer naar binnen. Niles zette hem op een stoel neer en keek naar Rose." Ga hem maar uitleggen wat ik net in jou ogen zag."

'Blijf met je vuile tyfus poten van me af!' schreeuwde Jason. Hij probeerde te bewegen alleen had die verrekte gozer zijn ledematen weer geblokkeerd. Iets wat hij begon te haatten. 'Leg dat lekker uit, dan ga ik weer,' zei Jason die weer gevoel in zijn ledematen begon te krijgen. Hij stond op en probeerde langs Niles naar de deur te lopen. Hij had geen behoefte aan haar uitleg, ze was goed geweest voor een nacht hield hij zichzelf voor.

Rosetta schrok, ze had de sigaretten opgeraapt en in een laatje gelegd. Verbaasd keek ze op toen Niles binnenkwam met Jason. Ze schrok van het geschreeuw van Jason. Rose keek naar Niles, kort even niet begrijpend, maar toen begreep ze waar ze hem eigenlijk pijn mee gedaan had. Maar toen hij langs Niles probeerde te lopen liep Rose naar hem toe. Ze legde haar handen tegen zijn schouders aan en keek in zijn ogen. "Jason. Je denkt dat ik alleen maar voor de koning ben, maar ik ben niet alleen dat. Ik ben prinses Rosetta, maar voordat je helemaal flipt wil ik dat je weet dat ik je leuk vind, meer dan leuk. Ik voel iets voor je. En als je wilt ben je nu vrij om te gaan. Ik zal je niet tegenhouden.." zei ze met een trieste blik. Ze keek naar Jason en liet hem toen los en keek triest naar de grond.

Jason keek naar haar, recht in die prachtige ogen. Zijn eigen ogen vernauwde zich toen ze begon over dat ze de dochter van de koning was. Yeah right, dat moest hij zeker gaan geloven. Hij probeerde de rest van de woorden niet tot hem door te laten dringen. 'Tuurlijk, Rose. Dat moet ik zeker gaan geloven. Het jammere voor jou is dat ik niemand verraad,' zei hij tegen haar. Zijn ogen bleven strak op haar gericht, hij zou niet zo worden als zijn zus. Hij zou niet zo worden als hij elke koningvolger zag, een verrader van hun eigen land. Zo zou hij niet worden, nooit.

Ze schudde haar hoofd. "Je snapt het niet. Ik bén prinses Rosetta Cassandra Locke. Maar ik verwacht niet dat je iemand verraad. Ik verwacht helemaal niets van je. Het enige wat ik van je zou willen vragen is om me te geloven. Om te geloven dat ik om je geef, dat je meer bent dan gewoon iemand voor een nachtje." zei ze zachtjes tegen hem. Rosetta veegde even in haar ogen wat kleine traantjes weg. Het deed haar pijn dat Jason dacht dat ze hem gebruikt had maar ze kon niet zeggen dat ze nooit zoiets gedaan had, dus begreep ze zijn denkwijze. Ze begreep het totaal.

'Tuurlijk, Rose. Blijf vooral in dat idee geloven, je weet dat het niet waar is.' zei hij tegen haar. Hij wendde zijn blik af en liep daarna langs haar en Niles heen. Nog eenmaal keerde hij zich om. 'Die daar zou trouwens geen problemen veroorzaken voor jou,' zei hij veel betekend tegen haar. Hij had gemerkte dat Niles meer om Rose gaf dan dat hij wilde laten merken, natuurlijk had hij dat gemerkt. Anders zou je een andere man niet zomaar terug naar binnen dragen omdat er anders iemand gekwetst zou raken. Blijkbaar had niemand door dat ze aan de kant stonden die al vele mensen levens had gekwetst en vernietigd.

Rose voelde tranen over haar wangen. "Vaarwel Jason.." Fluisterde zei ze zachtjes. Ze voelde de zilte smaak ervan en kneep haar handen tot vuisten. Ze voelde zich zo slecht. Moeizaam slikte ze even en veegde haar tranen weg, althans dat probeerde ze. Rose keek nog even naar Niles, ook daar voelde ze zich zo slecht over. Ze had het eerder moeten zien of ze had duidelijk iets voor hem moeten voelen. Dan had ze hem niet zo kunnen teleurstellen. Ze wist ook dat hij haar niet zou kunnen troosten in dit verdriet.

Niles liep naar haar toe en veegde de tranen van haar gezicht af. Zijn duim streek over haar wang en hij drukte zijn lippen kort op haar slaap. Daarna fluisterde hij zachtjes," Hij had dat je niet aan moeten doen. Maar jij had dit mij niet aan moeten doen." Hij liet haar los en liep steeds verder van haar af en schudde zijn hoofd waarna hij zich omdraaide." Ik ga even naar buiten. Ik vertel je zo wel wat je vader wilde vertellen. Waarvoor ik hier eigenlijk kwam inplaats van de hopeloos verliefde rechterhand te gaan spelen die iemand dwingt naar je te luisteren." Zijn stem klonk verbitterd en op niks leek hij meer op de Niles van vroeger. De Niles van de afgelopen jaren.

Ze keek hem aan, terwijl er ruimte kwam voor nieuwe tranen na zijn woorden. "Niles.." Was het enige wat ze fluisterde. Zijn stem klonk vreselijk verbitterd. Ze voelde zich vreselijk. Rose keek naar hem, na zijn woorden rende ze naar boven. Waarna ze zich liet vallen op haar bed. Ze voelde tranen over haar wangen rollen en snikte zachtjes. Ze voelde zich vreselijk schuldig, ze had Niles pijn gedaan. Vreselijk veel pijn. Dat moest al jaren zo zijn, alle jaren dat ze niet meer van hem gehouden had dan als een vriend. Ze had Jason verloren. Rose voelde zich vreselijk. Haar lichaam schokte door de onregelmatige ademhaling, ze wilde het niet eens meer horen.

NEW
~~

Niles hoopte dat hij Rose hier kon vinden. Hij zat al een tijdje met de gedachte van hem in de knoop. Hij moest weten hoe zij nu dacht over Jason. En hoe de trouwplannen ervoor stonden. Hij opende de deur maar riep nu nog voordat hij naar binnen stapte," Mylady, bent u alleen?" Hij wilde niet weer zoiets verschrikkelijks meemaken als de vorige keer hier. Natuurlijk hadden ze wel gepraat en had hij duidelijk gezegd dat hij het niet erg vond maar de pijn was nog steeds niet weg. Eigenlijk was het zelfs erger geworden. Hij voelde zich erg depressiwef de laatste tijd. Hij voerde discussies met zichzelf. Hij was de adviseur waarom had hij zichzelf dan niet geadviseert wat eerder actie te ondernemen. Wel Rose laten blijken dat hij meer wilde zijn dan een stille aanbidder.

Rose was nog boven. Ze had nogal moeite met kleding uitzoeken en liep daarom ook nog niet in echte kleding. Maar toen ze de stem van Niles hoorde liet ze haar kleding voor wat het was en snelde ze zich naar beneden. Haar simpele pyjamajurkje met satijnen ochtendjas zou voldoende zijn. Snel liep ze de trap af en keek glimlachend naar hem. "Ik ben alleen." Antwoordde ze hem. Ze keek hem aan, donkere vragende ogen. Een kleine glimlach rond haar lippen. Natuurlijk hoorde er een ring om haar vinger te schitteren maar ze had hem al heel lang weggelegd. Rosetta liep naar hem toe en deed de deur dicht. "Kom binnen.. Wil je wat drinken? Thee, water, iets?" vroeg ze hem glimlachend.