Klein maanmeertje

Dit is een klein meertje, het ligt verscholen tussen een paar bomen. Met volle maan kun je het water zien fonkelen alsof het een onderdeel van de maan zelf is. Sommige mensen geloven zelfs dat dit water zuivert en heilig is, andere zien het vooral als een prettige plek om een tussenstop te maken in hun reis. De meeste mensen denken niet dat dit water magisch is, ze zien het gewoon als water. Maar de goedgelovige denken hier anders over.
Verder is de plek erg rustig, niet al te groot. De bomen zijn niet mega hoog, gewoon een normale boom die je ook in de woonwijk zou kunnen tegen komen. OM het meertje staan ook nog veel struiken waar je de lekkerste bessen uit kunt halen. Perfect dus om eventjes uit te rusten.

Regels:
Personen: Max 3, het is een rustige en niet erg bekende plek. Dus er zullen nooit veel mensen zijn.
Hou het verder een beetje netjes, sloop niet de hele boel zodat andere ook nog plezier aan dit meertje kunnen beleven.

Cara had haar nachtplek hier opgeslagen. Haar jurk hing oer een boomtak heen terwijl ze zichzelf onderdompelde in het ijskoude water van het meertje. Het was niet gek dat het water koud was in deze tijd van het jaar, rond een uur of 12 's nachts. Rustig kamde ze haar haren uit in het water. Zoveel gaf Cara niet om het uiterlijk, maar persoonlijke verzorging en hygiëne was iets waar ze zich wel mee bezig hield. Goede hygiëne zorgde dat je niet ziek werd, ziektes maakte je zwak.

Arista liet Polisch tussen de takken landen en zorgde ervoor dat ze verscholen zat. Ze zag al snel iemand in het midden van het meertje staan, ze was dus niet alleen helaas. Ze maakte het zichzelf gemakkelijk in de boom en pakte uit een tas die ze bij zich had een sinasappel die ze rustig begon te schillen met haar dolk. Ze sneed padjes van de vrucht af en stopte deze in haar mond, ondertussen vroeg ze zich af of ze de persoon daar beneden moest laten weten dat ze hier zat. Nee, besloot ze uiteindelijk, het was wel prettig om onbekend te zijn.

Cara had het geluid in de bomen wel gehoord, het geluid dat er iets in lande. Wie of wat het was kon ze niet zien door de duisternis. Maar zolang het in de boom bleef zitten kon het weinig kwaad. Rustig dook ze nog een keer onder waarna ze rustig het water uitliep. Angst voor het onbekende had ze niet. Ze konden beter bang voor haar zijn. Nadat ze zich had afgedroogd trok ze haar kleding, een leren jurk en een mantel tegen de kou weer aan. Ondertussen was haar blik weer naar de bomen gegaan waar ze wat gehoord had. Maar het bladerdek voorkwam dat ze ver genoeg om hoog kon kijken.

Arista hield het meisje, of eerder de vrouw goed in de gaten. Ze widle niet plotseling aangevallen worden. Polish cirkelde hoog boven de bomen zodat Arista niet van boven aangevallen kon worden. Kort keek ze naar de binnen kant van haar hand waar het minime kroontje stond.

Cara wist dat er iemand zit en had er genoeg van om niet te weten wie er zat. "Je hoeft je niet verborgen te houden, ik weet dat je er zit." haar stem klonk helder en voornamelijk duidelijk door de nacht heen. Zonder op antwoord te wachten stak ze haar dolken die bij haar leren reislaarzen lag terug in hun hulzen. Zonder verder nog een blik op de bomen te werpen trok ze haar knielaarzen aan en stopte een derde dolk bij haar linkerlaars. Als ze er een kwijt zou raken had ze nog een reserve.

Thomas stond in zijn zwembroek in het water, te oefenen met een simpele waterbal. Aan de overkant lag Mick, maar een bescheiden twintig meter lang en bijna helemaal doorzichtig, want het was midden op de dag. Er spookten heel veel dingen door hun hoofden, de meeste hadden te maken met hun tweelingbroers. Hoe lang zou het nog duren voordat ze werden vrijgelaten. Ze wisten beide ook dat ze de koning dan in de steek zouden laten en zich bij de rebellen aan zouden sluiten, samen met Jake en zijn draak.

Rustig liep Rose rond. Ze was een beetje verdwaald en liep ondertussen op blote voeten rond door de warme. Haar lange zwarte haren in een rommelige knot geknoopt. Haar tuniek afwezig wat losser terwijl ze verder liep. Uiteindelijk kwam ze uit bij een meertje waar ze een jongen zag, hij oefende gek genoeg met een waterbal. "Oh.. Sorry.. Stoor ik? Ik ben een beetje verdwaald.." zei ze met een klein glimlachje. Rosetta was niet gewend om te verdwalen maar dat was ze nu echt wel.

Thomas kende de stem helaas maar al te goed. "Natuurlijk stoort u niet, prinses," zei hij. Natuurlijk stoorde ze wel, zijn waterbal viel in een regen van druppels weer in het water. Maar je zei niet tegen een prinses dat ze stoorde en al helemaal niet als je in zijn positie stond. Mick groeide ondertussen weer tot hij zijn bijn volle lengte had bereikt. Je kon niet minderwaardig voor een lid van de koninklijke familie verschijnen.

Rosetta keek op, ze herkende de jongen ergens van. Ah, ze had hem op het kasteel gezien. "Nee, alsjeblieft. Zonder dat rode haar, niet de prinses, gewoon Rose. Ik hoef echt geen prinses te zijn nu en nu opnieuw. Stoor ik?" vroeg ze hem. Rosetta wilde niet alleen als prinses gezien worden. Dat vond ze op het moment alleen maar irritant. Als ze in het paleis was, oké, maar als ze daarbuiten was, dan was ze gewoon Rose. Niets meer, niets minder.

"Oké, Rose," zei Thomas. "Nee, je stoort niet." Ze had blijk van herkenning gegeven. Nu vroeg hij zich af of zij zich niet af ging vragen of hij niet in de gevangenis hoorde te zitten. Maar daar hoorde hij niet en zijn broer ook niet, dus hij ging rustig verder met het maken van kleine golfjes. Mick, nu de volle lengte bereikt, kroop door het water tot zijn kop op de oever achter Thomas lag, waar hij rustig met zijn strenge ogen naar de prinses bleef kijken.

Rosetta ging even tegen de boom zitten en pakte een kaart uit haar tas. Ze keek even naar waar ze was en beet op haar onderlip. Ze had geen idee. Rose zuchtte zachtjes. Ze keek kort even naar Thomas en toen weer naar haar kaart. Ze had geen zin om te vragen waar ze was, dan voelde ze zich zo dom dus had ze Reyes om laten kijken, om te zien waar ze waren en nu besefte Rose waar ze was, tenminste, toen Reyes geland was keek ze naar hem en begreep ze het even. Rosetta glimlachte liefjes naar haar draak.

"Was je verdwaald?" vroeg Thomas, met een bijna onhoorbare spottende toon. Ze had een kaart nodig, dus het zou wel. Hij Zuchtte. Eigenlijk zou hij haar nu een pijl door haar keel willen jagen, maar dat zou al helemaal niet helpen. Mick en hij keken naar hoe de andere draak landde. De naam was hij even kwijt, maar waarom zou hij die ook eigenlijk willen weten. De blik van Mick werd kwader bij het zien van de andere draak, zoals vaker als ze er één tegenkwamen.

Ze keek omhoog. "Ja.." zei ze zacht. Rose had weer een van de momenten dat ze net als haar moeder was. Vriendelijk en zorgzaam. Rosetta keek even naar hem, een engelengezichtje van nature. Onschuldige ogen die van hem naar Reyes gleden en ze aaide hem even over zijn kop. Kort glimlachte ze naar hem waarna ze kaart oprolde en met een hand beweging aangaf dat Reyes wel weer naar boven toe kon als hij dat prettiger vond en natuurlijk ging hij.

Thomas zuchtte en kroop op de kant. Hij ging naast de kop van Mick zitten en streek over diens hoorn, al was het even zoeken in de vage vorm naar waar die was. Samen keken ze naar Rose. "Moet u niet op het paleis zijn?" vroeg Thomas. Bijna had hij eraan toegevoegd een spottende opmerking, maar hij hield zich in. Het was niet het moment voor spottende opmerkingen.

Rosetta keek naar Thomas. "Nee, ik ben niet zo gek op die plek. Ik ga er snel genoeg lang vast zitten. En ik moet zelf ook wat doen volgens mijn vader.." zei Rose rustig. Ze zat nog steeds tegen de boom aan en keek naar Thomas. Ze had het gevoel dat ze hem wel gestoord had en dat hij niet blij was met haar aanwezigheid dus zou ze zo maar eens gaan. Misschien zou dat beter zijn.

Thomas liet een snorkend geluid horen toen ze het had over vastzitten. Ze kwam wel aardig dicht bij wat er aan de hand was met zijn tweelingbroer. Zou zij er eigenlijk iets vanaf weten of mee te maken hebben? Ze zou toch moeten weten van de eeneiige tweeling waarvan er één in de gevangenis zat. Nu verwachtte hij niet dat ze ook in de gevangenis op bezoek ging, maar ze moest hen minstens allebei kennen en gezien hebben.

Rose keek naar hem. Ze liet een ring even van haar vinger glijden en speelde ermee, aangezien ze zich ongemakkelijk voelde moest ze iets te doen hebben en ze probeerde het lipbijten af te leren. Ze wendde haar blik maar even af van Thomas, naar het meertje. Men zei dat het prachtig schitterde bij maanlicht, maar voor die tijd wilde Rose al ver weg van hier zijn. Vandaar dat ze langzaam ook overeind kwam en even knikte naar Thomas. "Ik zal maar weer eens verdergaan.." zei ze rustig en ze keek hem aan.

"Tja, misschien zal je dat maar moeten doen," zei Thomas. Hij draaide zich even om toen Mick met een flits helemaal onzichtbaar werd. Het was waarschijnlijk die periode rond het midden van de dag. Voorzichtig trok Thomas wat water naar zich toe en gooide het over Rose. "Sorry, ik heb het nog niet helemaal onder controle," zei hij "verontschuldigend". Maar het deed hem goed om water over haar heen te gooien.

Rose kreeg het water over zich heen en hoewel ze nog niet doorweekt was, was ze wel nat. Ze keek naar Thomas en liep naar het meertje toe. Hoewel ze er met haar kruik heen liep en deze ook wel degelijk vulde spetterde ze hem nat met de enige kracht die haar handen konden veroorzaken. Hoewel ze natuurlijk geen vuur kon gebruiken maar wel gewoon een keer geluk kon hebben met spetteren. Rose keek hem met een uitdagende grijns aan. Ze was niet helemaal vies van water. En hoewel het van zijn kant af misschien niet helemaal als spelletje of grap bedoeld was, was dat van haar kant wel zo.

Thomas stond op. "Van mijn kant was het niet de bedoeling hoor," zei hij met erg veel overtuiging. Rustig gooide hij nog een golf over Rose heen. "Kijk, dat is wel expres." Het was meer water dan de eerste keer, om duidelijk het verschil aan te geven tussen expres en per ongeluk. Hij zuchtte. Misschien was dit niet slim om te doen. Ze hoefde maar te zeuren bij de koning en het zou langer duren voor hij zijn broer terug had.

Rose moest even lachen toen ze een golf van water over zich heen kreeg. Nu was ze wel doorweekt. Ze had een grijns op haar gezicht en nam een slokje uit haar kruik. "Oké, ik heb het begrepen.." zei ze grijnzend waarna ze zich in het gras liet ploffen. "Als je doorweekt bent zie je alles een stuk beter lijkt het wel.." zei ze lichtelijk sarcastisch over wat hij haar uit had gelegd. Ze keek even naar Thomas en grinnikte waarna ze nog een slokje nam. Ze was veel minder serieus dan in het paleis, wat goed was voor haar.

"En wat voor dingen zie je dan beter?" vroeg Thomas kritisch. "Dingen over het leven, over daden of over hele andere zaken?" Hij liep naar het midden van de poel water en deed zijn best om op het water te blijven staan. Met blote voeten leek dat makkelijker te gaan, al was het voor iemand van zijn omvang toch best moeilijk om jezelf boven op het water te houden.

Ze keek even op en liet haar hoofd toen weer zakken. "Nee, in mijn geval dingen over het verleden.." zei ze rustig. Rose keek soms liever naar het verleden dan naar het heden. Simpelweg omdat het verleden voor haar rustgevend was. Daar hoefde ze nog niet te vechten en mensen te doden. Alleen te spelen samen met haar moeder en broer. Zachtjes zuchtte Rose even terwijl ze naar de lucht keek.

"Dankzij jullie doet mijn verleden toch alleen maar pijn," zei Thomas geïrriteerd. Het was waar. Zijn verleden was Jake en Jake was er nu niet en het deed ongelooflijk veel pijn om daaraan te denken. Samen tikkertje spelen in de heuvels of met de draken onderwater op zoek naar schatten. Ze konden beide lang hun adem inhouden en sinds ze dat puzzelstuk hadden en water konden besturen werd dat alleen maar beter.