Klein maanmeertje

Rosetta kwam overeind, verbaasd. "Wat is onze schuld? En op wie doel je met ons?" vroeg ze. Hoewel Rose wist dat Thomas nog een broer had wist ze niet alles van iedereen. Daarom begreep ze niet waar hij het over had. Een kleine frons verscheen op haar voorhoofd terwijl ze nadacht over wat hij nou bedoelde. Maar ze kon zich gewoonweg niets voor de geest halen en dat irriteerde haar wel een beetje aan zichzelf.

Rose is toch de dochter van de koning? Daar ga ik dan maar even van uit.

"Heeft jouw pappie je nooit verteld wat hij met mijn tweelingbroertje heeft gedaan, alleen om mij zover te krijgen om op rebellenjacht te gaan?" vroeg Thomas vol ongeloof. Daar moest ze wel iets van weten. Als ze een goede opvolgster moest worden, moest ze toch de gemene dingen van het vak weten. Zij wist niks en Jake zat daar in zijn cel water en droog brood te verteren.

Ja, dat is ze ja.
--

Rose keek naar hem, ze keek naar het water. Vol ongeloof. "Nee.. Nee dat heeft hij nooit verteld. Het enige wat ik weet van wat ik doe is hoe ik het beter kan krijgen. Op een goede manier." Rosetta keek weer op. "Ik weet er niets van Thomas. Echt niet. En ik snap ook niet waarom." zei Rose. Ze beet op haar onderlip, haar teken van onzekerheid. Ze snapte het niet waarom haar vader zoiets gedaan had, ze snapte het echt niet.

Ok

"In de cel gegooid en tegen mij gedreigd hem te martelen als ik niet opschoot," zei Thomas kwaad. "En mijn ouders zaten ook in het complot." Hij was in zo'n bui waarin je alles er schreeuwend en kwaad uitgooide, dus daar was hij nu mee bezig. Inmiddels was hij in het water gezakt en dobberde hij op zijn rug kleine rondjes in het midden van het meer. En na de woede over zijn ouders, de koning, de vervloekte opdrachten en zijn sympathie voor de rebellen kwamen de tranen die als watervallen over zijn wangen in het meertje vielen.

Rose was gaan zitten en keek naar Thomas, nu ze echt goed zat zag ze ook zijn tranen. Ze snapte niet waarom haar vader dat gedaan had, en zijn ouders. Maar ze was bang dat als ze nu iets zei ze dan iets verkeerds zou zeggen. Toch waagde ze een poging. "Het spijt me Thomas.. Ik wist het echt niet.." Begon ze zacht. Ze keek naar hem en beet op haar onderlip en dacht even na waarna ze haar woorden zorgvuldig uitkoos. "Is er iets, waarmee ik daar mogelijk mee zou kunnen helpen?" vroeg ze voorzichtig.

"Haal hem maar over om mijn broer vrij te laten," zei Thomas. Dat was het enige dat zou werken en was waarschijnlijk ook het enige dat ze niet voor elkaar zou krijgen. Thomas zuchtte toen hij zich dat besefte. Licht voelde hij de aanwezigheid van Mick, die zacht naast het in het water kwam liggen, of er in zweefde, hoe je dat ook noemt bij een geest.

Rose keek naar hem en zuchtte zachtjes. "Ik wil het best voor je problemen. Hoewel het zeer lastig wordt en het je me niet heel kwalijk moet nemen als het niet lukt.." zei ze zachtjes tegen Thomas. Ze besefte deels hoe het was om iets te missen dat je zo graag bij je wilde hebben. Ze kende het gevoel. Rose keek naar Thomas, zachtjes beet ze op haar onderlip. Ze wilde hem best graag helpen. Gewoon, omdat dat een vreselijk gevoel was.

"Ik verwacht niet dat het je gaat lukken," zei Thomas bitter. "Je kan er helemaal niets aan veranderen. Jake zit vast in die cel, wordt steeds met martelen bedreigd als ik niet opschiet en moet leven op water en brood." Hij dacht aan de energieke, aan hem identieke jongen die Jake was geweest. Het was vreselijk om te bedenken dat hij waarschijnlijk vermagerd zou zijn, aan het eind van zijn Latijn, wachtend op verlossing en tot veel dingen niet meer in staat.

"Als je al niet verwacht dat het me lukt waarom zou ik je dan helpen?" vroeg Rose bitter terug.Ze keek naar Thomas. "Ik kan meer bereiken dan twintig huwelijkskandidaten uitstellen en plannen bedenken.." zei Rose rustig. Haar vader was soms als was in haar handen, als ze het maar op de goede manier aanpakte. Rosetta was nog steeds niet droog, hoewel ze wel rustig bleef zitten, en langzaamaan zichzelf begon op te warmen.

"Verwacht ik dan dat je me val helpen?" vroeg Thomas. "En je moet niet alleen de koning manipuleren, ook mijn familie en die luisteren echt niet naar jou." Hij kende zijn familie. Minachtend tegen iedereen en blind de bevelen van de koning opvolgend. Thomas keek even naar Rose. Misschien bedoelde ze het goed, maar ze had geen behoefte aan hulp vanuit het koningshuis zelf. Hij wilde zo min mogelijk met hen te maken hebben en rebel worden zodra hij zijn Jake terug had.