Het onbewoonde huis ver in weg in de bossen

Dit huis is zo vervallen dat niemand er ook maar in durft te wonen. De oude vrouw die hier in heeft gewoon zei ook altijd dat het huis vervloekt was en dat alleen zij erin mocht wonen. Dus toen de vrouw overleed ging er niemand in om het weer bewoond te maken. Mensen waren te bang, bang dat hij zou instorten en bang voor wat de vrouw had beweerd.

Regels: Niks kapot maken, natuurlijk kan er wel iets kapot gaan in jou bijzijn maar zolang jij maar niet de oorzaak bent.
Personen: 4 a 5

Spoiler:

Apoyo keek onderzoekend door het huis, zijn moeder en zusje stonden buiten en durfden niet naar binnen te komen. Uiteindelijk zakte hij op zijn knieën, stomme vrouwen, dat hij zich eerst moest vernederen, maar van de andere kant leek het een goed plan de huisgeesten om toestemming te vragen. Hij mompelde wat vragende woorden en kwam weer overeind, keek rond met nieuwe ogen en alles leek helderder en lichter te worden. Hij schrok toen opeens de open haard begon te branden, maar zijn moeder en zusje namen dat als een soort welkom en ze stapten binnen.

Avalon zat helemaal boven in het huis en hoorde mensen binnen komen. Gelijk ging er een grijns over haar gezicht. Ze had de oude vrouw gekend en die had tegen haar gezegd dat ze de verhalen van het vervloekte huis had verzonnen om te zorgen dat niemand haar eigendom op zou komen. Wist zij veel dat er uiteindelijk niemand meer in durfde te wonen. Avalon verliet de zolder en liep met een hoop gekraak naar beneden. Ze had haar hand al in de aanslag en keek via de trap verder naar de eerste verdieping of ze iemand kon zien." Wie is daar?" Zei ze met een lieve stem en ze zette haar onschuldige gezichtje weer op. Niet dat het bij haar uiterlijk paste.

Apoyo nam zijn zwaard weer in beide handen en liep richting de trap. Mat zijn rug tegen de muur zodat degene die erachter was hem niet kon zien. Zijn moeder en zusje waren muisstil en leunden ook samen tegen een muur, zodat iemand vanaf de eerste verdieping hen niet zou kunnen zien. Hij vroeg zich af wie of wat het was. Hij vertrouwde de stem voor geen meter, voor hetzelfde geld zat hier het halve leger van de koning binnen.

Avalon begon over de overloop heen en weer te lopen." Ik hoorde jullie al naar binnen lopen. Jullie zijn met zijn drie en aan de zwaarte van de voetstappen te horen en er van uitgaand dat ik gelijk heb. Dan is er één jongen en twee meiden. Dus laat je zien of ik zal niet zo lief zijn. Dit is mijn huis en ik wil dat jullie weggaan of je nu laten zien." Avalon ging voor de trap op de overloop zitten en keek nog steeds naar beneden. De vloer had gekraakt waar ze rond had gelopen en kraakte ook toen ze ging zitten. Haar stem was dan wel lief. Haar gezichtje was alweer vertrokken naar een emotieloos masker en de wondjes onder haar oog waren weer open gegaan. Eigenlijk wilde ze daarom vloeken. Die wondjes moesten echt een keer herstellen want het maakte dat haar gezicht neit meer volkomen onschuldig eruit zag.

"Vooruit vooruit" Zei Apoyo met rustige stem terwijl hij uit de schaduwen trad. "Het spijt me zeer, maar ook ik weet dat dit huis, enkel de oude vrouw die het bezat toebehoord, en niemand anders" hij sprak netjes, en zo stond hij ook. "Mijn naam is Apoyo en uw oren hebben u bedrogen want ik reis alleen, zocht alleen voor wat onderdak" Hij zorgde dat zijn teken en de binnenkant van zijn handen niet te zien was, zodat ze niet zag bij wie hij hoorde. Ze kon gevaarlijk zijn als ze wist dat hij rebel was.

Avalon stond op en keek minachtend naar hem," Die oude vrouw leeft hier niet meer en ik ben als een vriendin voor haar en woon dus nu in dit huis. Tijdelijk. Maar goed, ik geef jou en je medereizigers voor één dag onderdak. Mijn oren bedriegen mij niet. Jij wel." Avalon ging er altijd vanuit dat zij gelijk had. Dat was gewoon grote arrogantie van haar kant. Maar ze verzachtte haar blik en knikte toen naar de jongen." Avalon. En ik wil graag uw hand zien. Ik laat u alleen binnen als u geen slechte bedoelingen heeft. En ook de vrouw des huizes zou het zo gewild hebben. Ze had niks voor niks die roddels over spoken en vervloekingen verspreid." Avalon had een werpmes in haar hand maar liep langzaam naar beneden nog steeds de jongen aankijkend.

Apoyo begon achteruit te lopen, in de wetenschap dat zijn moeder en zusje al geruisloos het huis uit verdwenen waren. Hij liep richting de deur, het was gevaarlijk toe te geven dat hij een rebel was, en het was makkelijk te zien zodra ze zijn handpalm gezien had dat hij niet voor de koning werkte. Hij was voor deze vrouw maar eens een gewone reiziger besloot hij. Aangezien een rebel geen teken in de handpalm had moest dat geen probleem zijn. "Zie hier" zei hij. "Mijn naam is Apoyo en ik dank u voor uw gastvrijheid" hij liep nog steeds naar achteren, omdat ze er gevaarlijk uitzag, met het werpmes in haar hand.

Avalon bleef op de helft van de trap staan toen ze merkte dat die jongen toch de hele tijd naar achtere zou lopen zodra zij een stap naar voren deed." Als u een gewone reiziger bent hebt u niks te vrezen. Dan zal ik mijn mes wegleggen en naar beneden komen om normaal mezelf voor te stellen." Uiteindelijk had ze geen geduld meer en pakte de leuning vast en sprong van de trap af en landde tegenover de jongen en had haar werpmes stevig in haar hand." Vertel mij nu, jij bent geen gewone reiziger en die twee vrouwen waar zijn ze? Als u voor de koning bent kunt u hier ben ik bang niet meer weg. Dan zal ik zorgen dat dit uw laatste uur zal zijn." Ze liet nu duidelijk het teken op haar hand zien en mompelde toen wat zachtjes," Hoort u bij de rebellen dan stel ik voor dat u mij een excuses geeft. Ik kom van het dorp van rebellen leider Dakeder en ik zal dit niet snel door de vingers zien. Mij voorliegen." Rebellen leider Dakeder stond redelijk bekend onder de rebellen en zij als dochter was dus eigenlijk best vol van zichzelf. Maar goed ze ging maar niet gelijk zeggen dat ze de dochter van rebel Dakeder was.

Hij zag het teken en zuchtte van opluchting. "Ik werk gelukkig niet voor de koning, maar u heeft me door." hij bleef naar achteren in de richting van de deur lopen. "Ik ben rebel, en ik heb nog nooit van het dorp waarover u spreekt gehoord, daarom mijn gegronde excuses, maar vind u het heel raar dat ik u niet vertel dat ik rebel ben, zolang ik niet weet of u voor de koning werkt?" wilde hij weten, haar het teken laten ziend. Hij was nu bijna bij de deur. Hij meende wat hij zei, kende het dorp niet. Nog nooit van gehoord ook. Hij hoopte dat ze niet te haatdragend zou zijn, want dan zou hij dat ook moeten zijn. Hij wist dat hij goed met het zwaard om kon gaan, maar het was beter een gevecht te vermijden met een bondgenoot.

Avalon keek hem even spottend aan maar liet haar mes weer in de gleuf van haar riem zakken en ging weer normaal staan." Hmm, slecht. Je eigen mensen niet kennen. Maar goed waar zijn ze? Ik had het goed van de twee vrouwen en jou. Ik geloof mijn eigen gehoor eerder dan jou leugens. Je kan hier blijven slapen voor vanacht maar probeer niet te veel te slopen." Avalon draaide zich om en liep met haar armen over elkaar naar de woonkamer," Kom verder, doe alsof je thuis bent." Zei ze sarcastisch en ze had haar kin in de lucht gestoken. Niet eens van het dorp van haar vader gehoord. Wat was hij dan voor een rebel!

tsss, zij kende hem ook niet. Maar dat waren dingen die hij niet hardop zou zeggen. "Jullie kunnen erin" zei Apoyo tegen zijn moeder en zusje. "we hebben voor vannacht weer een plek. Avalon, dit zijn mijn moeder en zus, heb je al iets te eten voor vanavond, anders denk ik dat ik je uit mag nodigen voor konijn" zei hij, wijzend op de dode konijnen die hij aan zijn riem had hangen. Een aantal daarvan zou hij villen en het vlees heel erg zouten waardoor het makkelijk was als er weinig voedsel was. En twee ervan zouden ze vanavond opeten.

Avalon grijnsde breed toen ze hoorde dat ze toch gelijk had." Hmm nou het liefst zeg ik daar geen nee tegen, gratis eten is nooit weg maar ik heb al eten. En eten verspillen is geen goed idee in deze tijd van leven." Avalon wees naar een stoel en zei zacht maar nog steeds met een arrogante toon," Die stoel is stuk, ga erop zitten en je zakt door de vloer, je moet uitkijken waar je loopt want de planken kunnen soms je gewicht niet houden. Let vooral op de hoeveelheid gaatjes in de vloer. Zodra je merkt dat het er wel heel veel zijn, ga er niet staan. Dat betekent dat de houtwormen het hele hout al hebben aangevreten. Ohh en pas op in de keuken met het openen van sommige laatjes. De oude vrouw had een giftige spin als huisdier maar die spin mag alleen maar haar. Ik heb hem nog niet gezien anders was hij nu al dood maar hij houdt zich voor mij verstopt. Een slimme keuze van hem."

"Bedankt voor de waarschuwing" zei Apoyo, zijn moeder en zus gingen op veilige stoelen zitten. "en ik ga de keuken toch niet gebruiken" Hij had de konijnen met snelle, vaardige vingers binnen een paar minuten gevild en bewaarde de huiden voor later, het konijn liet hij roken boven het haardvuur. Zodat het vlees langer goed zou blijven, hij bewerkte het konijn met veel zout, ook zodat het langer zou houden.

Avalon ging tegen de muur aan staan en lette op de bewegingen van de jongen." Echt niet eens een idee van het dorp? Hoog in de bomen?" Avalon baalde er nog steeds van dat iemand niet bleek te weten wie haar vader was. Ze zuchtte en deed uiteindelijk haar boksbeugel uit en haar elleboog beschermers ook. Ze legde ze op een kastje en wreef even over de pijnlijk uitziende paarse plek op haar hand. Ze had iemand kwaad gekregen en die had met een hele rare beweging het zo gekregen dat haar boksbeugel in haar hand werd geduwd. Daar had ze een paarse plek aan overgehouden. Zo zonder haar uitrusting zag ze er redelijk normaal uit behalve sommige kleine littekens, blauwe plekken en wondjes.

Apoyo keek kort naar Avalon, maar registreerde al haar bewegingen. De wondjes op haar gezicht zagen er niet goed uit en hij wist dat ze zouden gaan ontsteken als ze niet een keer goed verzorgd werden. "Nee ik heb er nooit van gehoord, maar het klinkt mooi" zei hij, terwijl hij het konijn draaide. Avalon zag er alles behalve slecht uit als ze die wapenuitrusting uithad. Je kon zien dat ze getekend was door gevechten en waarschijnlijk ook wat moorden, maar het was raar als dat niet zo was in deze tijden. "Die wondjes in je gezicht zien er niet goed uit, als je wilt kan ik er zo even naar kijken" bood hij aan. Hij had thuis altijd alles zelf moeten doen omdat zijn moeder te zwak was. Zwakkeling. Zijn zusje was te jong geweest en er was geen vader die voor hen gezorgd had, dus verzorgde hij zijn eigen wonden en die van hen. Die wondjes in haar gezicht zouden zoiezo een litteken geven, maar ze zagen er nu uit alsof ze zouden gaan ontsteken.

Avalon liet haar vinger weer even naar de wondjes in haar gezicht gaan en knikte toen dankbaar," Als u dat zou doen zou het fijn zijn. Ik weet nooit hoe ik ontstekingen kan voorkomen maar ik kan ze wel laten verdwijnen. Moet ook wel. En het was ook een heel mooi dorp. Ik vind het nog steeds jammer dat het tot de grond aan platgebrand is. Niemand heeft het overleefd. Of nou ja, ik ben de enige." Zei ze met een zwakke glimlach. Ze liep met een raar zigzag patroon door de woonkamer naar de keuken waarna ze daar een kleine kruk te voorschijn haalde en liep weer haar zelfde pad terug om vervolgens in de woonkamer erbij te komen zitten en zich te richtten op wat de jongen met de naam Apoyo." Wat bent u aan het doen als ik vragen mag?"

Oh god ze noemde hem opeens weer u. "Noem me maar je, we zijn van dezelfde kant, mag ik u nu ook je noemen?" vroeg hij hoopvol. Het had een vervelende ondertoon als je elkaar telkens u bleef noemen een soort afstand. "Oh, dat spijt me om te horen, van het dorp. Wat was de reden van de brand?" vroeg hij, zich afvragend hoe hier een brand kon ontstaan, maar opeens besefte hij dat er mensen waren met vuur als kracht en als er dan geen neveldraak zoals Confianza in de buurt was had je ene probleem. "Ik bereid de konijnen voor voor onderweg, en die" hij wees naar een ander konijn dat hij aan het roken was. "die is voor vanavond, wat eet u als ik vragen mag?" stelde hij als wedervraag. Hij wilde wel dat de gastvrouw ook een behoorlijke maaltijd zou hebben.

Avalon beet op haar lip," De koning. Eén van zijn mannen heeft het vuur gesticht. Ik snap alleen nog steeds niet hoe ze erachter zijn gekomen. Niemand maar dan ook niemand heeft ons ooit op gemerkt." Ze beet op haar lip en knikte," Natuurlijk mag je me je noemen. Oké dat klonk heel raar." Mompelde ze voor zich uit en streek met haar vingers over de lijnen van een paar littekens." Ohh ik heb nog een stukje zelfgebakken brood en jam. Ook heb ik nog een klein beetje eekhoorn van gister." Kort kwam er vlammetje uit haar hand en gelijk blies ze hem uit." Sorry ik heb mijn kracht soms niet helemaal onder controle."

"Geeft niet, als ik moet blussen hoor ik het wel" hij vond dat ze wel mocht weten dat hij water had, zij had net laten zien dat ze vuur had. "Wat deden jullie fout? Behalve rebels zijn natuurlijk." vroeg Apoyo terwijl hij nog een keer aan de bungelende konijnen draaide. De twee konijnen die voor vandaag gedacht waren waren al bijna klaar en die andere twee zouden nog even duren, omdat dat vlees taai moest worden zodat het langer houdbaar was. "We kunnen het ook wel delen, er is genoeg konijn en morgen zal ik nieuwe vangen" hij had nog nooit aan iemand, die al een maaltijd had, een maal aangeboden, maar hij mocht dit meisje wel, ookal was ze hard begonnen. Maarja wie kon in deze tijd altijd aardig zijn? Behalve zijn zusje natuurlijk, maar die was veel te verlegen om iets te zeggen nu. Hij nam haar kort in zich op voor hij het vlees van het vuur nam.

Avalon keek hem even nietbegrijpend naar de jongen met de naam Apoyo," Wat bedoel je met fout?" Ze keek even naar het konijn en haar maag begon een beetje te knorren," Oké laten we dat doen." Zei ze met een wat vrolijke glimlach. Maar gelijk toen ze merkte dat ze glimlachtte ging haar gezicht weer strak en stond ze snel op." Euhm ik ben even in de keuken mijn eten verder klaarmaken. Als je me nodig bent de keuken is hier de deur door." Snel liep ze naar de keuken met een zigzag patroon en in de keuken hield ze even vast aan het aanrecht. Waarom was ze zo aardig? Ze had tegen zichzelf gezworen dat ze tegen niemand meer aardig zou zijn. Dat leidde alleen maar tot een hoop rommel.

"Wat jullie fout deden dat de koning overduidelijk een hekel aan jullie had" zei Apoyo. Hij volgde haar met zijn blik toen ze opstond. Ze had een leuke glimlach, er waren weinig mensen die konden glimlachen onder deze omstandigheden, maar hij glimlachte terug. De glimlach was oprecht, maar lang niet zo vrolijk als die van haar. "Is goed hoor, de konijnen zijn zo klaar" zei hij terwijl hij weer opstond om er een om te draaien. Zijn moeder en zusje zaten doodmoe op de stoelen en Apoyo vroeg zich af of het wel slim was ze met zich mee te nemen, maar hij zou het niet aankunnen zijn zusje ook nog te verliezen.

Avalon begon over zijn vraag na te denken. Ze maakte altijd een bloedbad van zijn mannen, steelde eten en geld, zorgde voor andere rebellen wanneer die het moeilijk hadden, vertelden iedereen wat voor monster de koning was en ga zo maar door. Ze pakte uit haar tas die ze in de keuken had liggen een stukje brood, jam en een half stuk eekhoorn. Ze pakte vier planken zodat ze een soort bord hadden om hun eten op te leggen. De tafel zelf was namelijk niet te vertrouwen. Ze liep weer zigzagend de kamer in toen ze zichzelf bij elkaar had geraakt en met een stalen gezicht zette ze het eten op een bijzettafel waarvan ze wist dat die zelfs een mens kon houden, omdat ze er de vorige keer op gestaan had. Ze liet haar blik even over de moeder en de zus glijden en ving toen een glimp op van een lange harige poot." Shit," Vloekte ze terwijl ze daarna gelijk haar zin vervolgde," Oké Apoyo we hebben een probleem. Op de stoel van je zusje loopt Donna, de huisspin waar ik over verteld heb."

Apoyo sprong op. "Felicia niet bewegen" zei hij tegen zijn zusje dat verstijfde op haar stoel. Hij wist niet zo goed wat hij moest doen, alleen dat die spin daar weg moest. Hij keek een beetje hulpeloos naar Avalon en trok toen zijn zwaard. "Felicia, niet bewegen, zei ik" mompelde hij toen Felicia bij de spin weg probeerde te draaien. Het was een akelig beest met lange poten. Heel langzaam liep Apoyo naar de stoel, en toen ging alles heel snel, hij greep Felicia uit de stoel en tegelijkertijd sloeg hij met zijn zwaard op de leuning waardoor de spin in tweeën gekliefd werd. Maar hij sloeg te hard, waardoor de helft van de leuning nu ook omviel. "Oeps" mompelde hij, terwijl Felicia zich aan hem vastklampte.

Avalon kon een kleine grijns niet onderdrukken. Natuurlijk had ze ook gewoon de spin zelf plat kunnen slaan maar dat deed ze alleen maar met haar boksbeugel. Gelijk ging er een lampje bij haar branden en ze pakte haar stoffe handschoenen en vroeg aan Apoyo," Maakt niet uit, maar wil je mijn boksbeugel aangeven?" Ze liep naar de spin toe die niks meer bewoog en pakte één helft vast. In haar boks beugel zat een klein flesje, in de flesje kon ze het gif stoppen van de spin voor als ze het nog een keer nodig had. Ze had honderden van die flesjes in haar tas. Er staat op een papiertje wat het is en dat heeft ze dan aan de fles vast gemaakt.