Het onbewoonde huis ver in weg in de bossen

Avalon ging maar graag in op zijn aanbod en kroop dicht tegen hem aan. Het deed haar denken aan haar broer, die sloeg altijd zijn armen om haar heen als ze een nachtmerrie had en Avalon was nou eénmaal een onrustige slaper dus haast iedere nacht sliep ze in haar broers armen. Toen ze merkte dat Apoyo in slaap viel kwamen de tranen. Ze verlangde zo erg naar haar broers armen maar ze verwachtte niet dat ze die ooit nog zou voelen. Met betraande ogen viel ze uiteindelijk in slaap. Het was fijn om Apoyo nu te hebben. In haar ogen leek hij zo ontzettend veel op haar broer. Het deed haar goed ondanks dat ze soms ook een enorme hekel aan haar broer had. Hij was beter in alles wat Avalon ook deed.

Apoyo had onbewust zijn armen stevig om haar heengeslagen terwijl hij sliep. En hij sliep goed, heel goed. Het bed was zacht en warm. Het was een hele verlichting om eindelijk weer een keer goed te kunnen slapen en dat deed hij dus ook. Hij droomde niet. Had een echte rustige slaap waar hij ook erg uitgerust van werd. Toen hij de eerste vogels hoorde fluiten opende hij zijn ogen en rekte hij zich uit. De zon was net op aan het komen en een streep licht streelde over hen gezicht. Avalon lag naast hem en hij probeerde haar niet wakker te maken toen hij wat ging verliggen. Hij moest zich eigenlijk om gaan kleden, maar had geen zin, het lag zo lekker, en was zo heerlijk warm. Dus bleef hij nog even nasoesend in bed liggen, genietend van de warmte en het comfortabele bed.

Avalon schrok uiteindelijk wakker van een nachtmerrie en zat gelijk rechtop. Even was ze gedesorienteerd en keek om zich heen. Toen ze merkte dat ze in het huis was van Madelijn zuchtte ze zachtjes en keek naast zich. Daar zag ze Apoyo en gelijk kwam er even een korte denkrimpel en toen kreeg ze het weer in haar kop dat die langs was gekomen en wat er de vorige avond was. Ze zuchtte en liet zich weer achterover vallen in het bed en kroop weer flink onder de dekens terwijl ze de deken over haar hoofd trok.

Apoyo keek op toen ze omhoog schoot. "goede morgen" fluisterde hij, om de stilte niet te verbreken, dat was zo raar, vond hij, de stilte verbreken als het zo rustig was, dan voelde hij zich zo'n indringer. Hij stapte nu wel uit bed en voelde de koude lucht aan alle kanten langs hem heen waaien door de kieren van het huis, maar hij kon wel wat hebben, hij stapte naar de kast en wilde hem bijna uit een soort automatisme opentrekken, maar gelukkig liet hij hem dicht. Hij pakte zijn spullen onder het bed vandaan en verjoeg een kakkerlak die op zijn shirt bleef zitten. Daarna trok hij de blouse over zijn hoofd en zijn zwaardriem trok hij ook om zijn middel, waarna hij in zijn schoenen schoot. "Ik denk dat ik maar weer moet gaan.." zei hij terwijl hij Avalon aankeek. "ze kwamen 's middags zei je, maar als ik jou was zou ik ook eerder gaan, die mensen zijn niet te vertrouwen, zijn ze nog nooit geweest"