Het onbewoonde huis ver in weg in de bossen

Hij pakte de boksbeugel achter zich en gaf hem aan, wreef nog even over Felicia's rug en ging toen terug naar zijn konijnen, die , gelukkig, nog net niet verkoold waren, hij haalde ze van het vuur en legde ze op de plankjes om ze in stukken te scheuren. "Hier" zei hij, een stuk op Avalons plankje droppend. Er was genoeg, hij had geluk gehad vandaag, en nu hadden ze dus ieder een half konijn. Dat was veel als je bedacht dat ze meestal een konijn met meer dan vier personen moesten delen, soms had hij ook een ree, of iets groters, maar nu was hij tevreden geweest met wat konijnen, die waren practischer voor onder weg.

Avalon keek hem even dankbaar aan en begon het sap uit de dode spin te knijpen om het in het flesje te laten druppen. Toen ook de andere kant van de spin uit was gedrupt pakte ze de spin op en gooide die in het vuur. Daarna deed ze haar stoffe handschoenen uit en stopte die weer terug in haar riem. Ze deed een dopje op het flesje en schreef snel op wat voor vergif het was en bond het om het flesje. Daarna liet ze die in haar broekzak glijden. Avalon sneed met één van haar spikes de kleine eekhoorn in vieren en verdeelde het over de planken. Daarna scheurde ze ook wat brood af voor iedereen en zette de pot jam midden op tafel zodat als iemand wilde, ze het zelf konden pakken." Dankje voor het konijn. Ik denk dat ik deze dag het meest eet dan in de afgelopen maanden."

Apoyo knikte. "Ik weet wat je bedoelt, maar een feestmaal is af en toe nodig" zei hij met een glimlach richting haar, waarna hij een stuk van het brood nam en er wat van het sap van het konijn op liet lopen. Hij was een goede jager, en ze hadden altijd wel iets te eten, maar veel was het nooit. "Hmm, hoe kom je aan dat brood?" vreog hij toen. Brood was moeilijk te krijgen en enorm duur. Of je moest contacten hebben. Het was al een hele tijd geleden dat ze koolhydraten gehad hadden, meestal bestond hun voedsel uit wild. Ook zijn moeder en zusje vielen aan op het feestmaal, wat zorgde voor een tevreden glimlach op Apoyo's gezicht.

Avalon haalde haar schouders op," Ik heb het zelf gemaakt. Het graan was van een de kar af gevallen en de boer wilde het niet meer omdat het op de grond had gelegen. Ik heb iedere graan stuk voor stuk gewassen en er daarna brood van gemaakt. Met mijn kracht was het simpel om het brood te laten reisen. Maar goed ik hoop dat het lekker is. Voor de meeste is het een lange tijd geleden om brood te hebben gegeten." Ze nam een klein stukje brood en pakte een stukje van de eekhoorn. Daarna at ze het bij elkaar op en ze was gelijk weer even in gedachte bij vroeger. Ze aten die thuis ook altijd. Het deed haar pijn om in verleden tijd te moeten denken. Hun rebellen dorp was best rijk dus brood was nooit echt een probleem geweest.

Apoyo begreep niet welke boer in deze tijd zijn graan niet terug wilde hebben, maar negeerde eht verder. "Het is zeker lekker" zei hij met een glimlach en zijn zusje knikte instemmend. Zijn moeder zat ergens ver weg met haar gedachten, ergens in het verleden, maar Apoyo negeerde haar maar gewoon, dat deed hij meestal. Hij en zijn moeder was een appart verhaal, in plaats van dat ze naar elkaar toe gegroeid waren door dingen die ze meemaakten, groeiden ze steeds verder van elkaar af wat er nu voor zorgde dat Apoyo zo goed als geen gevoelens voor zijn moeder had, in elk geval niet meer dan elke andere dorpeling. Apoyo stak zijn hand uit toen hij zag dat ze het ook niet makkelijk had met haar gedachten en raakte heel kort haar arm begrijpend aan, zo kort dat het niets hoefde te betekenen, maar zo lang dat het voelbaar geweest was. Hij wist niet waarom, maar hij had een bepaald soort respect voor dit meisje. Ze had iets aan zich dat bij hem het respect afdwong. En het was prettig.

Avalon werd weer terug getrokken naar realiteit en glimlachtte dankbaar. Ze zette even haar eten weg en stond op." Ik ben zo terug. Excuseert u mij." Snel liep ze naar buiten zonder ook maar een beetje te letten waar ze liep en ademde buiten de frisse lucht in. Het was moeilijk voor Avalon om in het verleden te moeten denken. Wetend dat ze er nu niet meer waren. Het was nog niet eens zo heel lang geleden. Snel pakte ze een sigaret uit haar shirt en stak hem aan met een lucifer en nam een grote hijs. Er waren tranen in haar ogen gekomen en snel veegde ze die weg. Ze zou zo wel weer terug gaan maar ze wilde niet zwak lijken voor die jongen.

In stilte aten ze verder. Toen ze na het eten nog niet bij hen was ruimde Felicia de plankjes op, die van Avalon latend staan. Apoyo liep naar buiten, bang dat er misschien iets gebeurd was. Hij vond haar voor het huis en hij liep langzaam, om haar niet te laten schrikken naar haar toe. "Het is een mooie nacht vannacht" saaie openingszin van een gesprek, hij wist het, en hij kon zichzelf wel voor de kop slaan. Waar was hij eigenlijk mee bezig? Ze was toch neit voor niets weggelopen, maar wat als er nu iets gebeurd was, riep een stemmetje in zijn achterhoofd wat hij negeerde, hij had zijn armen losjes over elkaar heengeslagen en hij keek naar de verbazingwekkend ronde maan.

Avalon schoot even kort in de lach en maakte plaats op het bankje waar ze op was gaan zitten." Ja, schitterend. Sorry dat ik zomaar wegging. Ik had het even moeilijk met herinneringen." Ze nam nog een trekje van haar sigaret en keek uiteindelijk weg van de maan naar Apoyo. Ze streek met één hand door haar haren en wilde glimlachen maar wist dan dat haar wond open zou gaan. Dat was de laatste tijd iedere keer. Net als de herinneringen. Die kwamen ook op de raarste momenten omhoog. Haar blik gleed weer naar de maan en ze was het echt met Apoyo eens. Het was een mooie nacht." Ohh jullie moeten wel voor morgen middag het huis uit. De koningsmannen komen dan. Iemand in het dorp heeft gepraat over mij en ze komen morgen middag hierheen. "

Hij ging naast haar zitten. "lastig he, het verleden" zei hij, niet in het bijzonder tegen haar. Hij keek haar kort aan, maar keek toen weer terug naar de lijnen in de verte. "En ik zal zo even naar je wond kijken, nu is het wel redelijk licht" zei hij, met een zachte klank in zijn stem. Hij had wat dingen om zijn riem hangen en haalde er een soort leren doosje achtig ding vanaf. Dit was zijn eerste hulp kistje. "heb je het al goed schoongemaakt?" wilde hij weten een flesje alcohol tevoorschijn halend, dat ontsmettend zou werken en wat wollige lappen. Verder zaten er wat crème achtige dingen in zijn doosje en wat andere druppels van planten extrakten die goed waren om pijn tegen te gaan, of zwelling of allerlei van dat soort onhandige bijwerkingen.

Avalon keek naar wat hij eruit haalde en schudde toen haar hoofd," Alleen even wat water eroverheen gehaald maar ik weet eigenlijk niet of dat water schoon was." Ze keek een beetje beschamend naar haar handen en beet even kort op haar lip." Maar als het te veel moeite is hoef je niet persé ernaar te kijken hoor." Eigenlijk was Avalon gewoon een vreselijk mietje. Ze hield namelijk dan wel van bloed laten vloeien, zelf kon ze niet echt tegen pijn. Of nou ja je leerde ermee leven maar echt genieten nee. Nooit. Eigenlijk was ze er als het echt niet nodig was om pijn te leiden enorm bang voor.

Apoyo schudde zijn hoofd "goed, ik maak het eerst even goed schoon dan" zei hij, terwijl hij wat met zijn handen deed wat je niet begreep als je geen watermeester was. Hij onttrok de dauw, die er die avond op gekomen was van de blaadjes, het was schoon water en hij had geleerd dat je er goed wonden mee kon reinigen. Hij pakte een steriele witte doek uit zijn doosje en veegde met het schone water de wonden heel voorzichtig schoon. Daarna pakte hij een nieuwe lap waarop hij wat alcohol deed en daarmee zachtjes over de wonden ging. "sorry als dit een beetje prikt" mompelde hij.

Avalon liet hem zijn gang gaan, zelf wst ze toch niet echt wat hij deed en of hij het wel goed deed. Het maakte haar ook niet zo veel uit, ze vertrouwde Apoyo tot nu toe wel redelijk. Toen hij zei dat het een beetje zou kunnen prikken had ze ook wel een klein beetje verwacht. Maar inplaats van een klein beetje leek het net te branden. Ze pakte gelijk de hand van Apoyo vast, de vrije hand en kneep er hard in." Noem je dat een beetje? Dan wil ik neit weten hoe het is als het veel pijn zou moeten doen." Kwam het er half mompeldend uit omdat ze haar gezicht niet heel veel kon bewegen vanwege de wondjes. Toen ze merkte dat ze zijn hand had vast gepakt liet ze hem snel los en sloeg haar ogen neer. Er kwamen kleine blosjes op haar wangen en ze wist niet helemaal meer hoe ze zich moest gedragen en wat ze moest zeggen. Ze was niet verlegen maar ze was geen meisje dat om lichamelijk contact smeekte. Als het gebeurde dan gebeurde het gewoon maar liever niet. En nu pakte ze opeens uit zichzelf iemands hand vast. Het voelde raar voor Avalon om te doen. Ze wist niet of het goed voelde of niet eigenlijk.

Apoyo voelde hoe ze zijn hand pakte, maar negeerde dat verder. "Ik zal je nu geen pijn meer doen, maar het was al redelijk aan het ontsteken" er kwam geelachtig vocht uit, gelukkig was het nog niet helemaal ontstoken, maar doordat ze het met vies water schoon gemaakt had bleef het langer vies waardoor het ging ontsteken. Hij zag de blosjes en glimlachte. Natuurlijk zag hij ze, hij zat met zijn neus op haar gezicht. Hij haalde een nieuw potje uit zijn bakje. "dit verzacht het een beetje" het was de bast van een bepaalde boom gemengd met wat sappen van wortels waardoor hij aangenaam geurde en een verzachtende werking had. hij deed heel voorzichtig een kleine hoeveelheid van het spul op elke wond waarna hij er een soort geïmproviseerde pleister overheen plakte, gemaakt van zo'n stukje stof met een soort kleefachtige bast, maar niet zo erg als hars, want dat zou veel te pijnlijk zijn. "Dat moet er vannacht nog op blijven, morgen mag het er af als alles ingewerkt is." zei hij terwijl hij haar met een zachte glimlach aankeek. "heb je al iemand om mee door te reizen?" vroeg hij toen. Avalon was geen onprettig gezelschap, zeker niet en bovendien zou ze erg handig kunnen zijn. Hij deed nu alles alleen en was niet het type voor samenwerking, maar af en toe zou hij wel graag wat minder alleen zijn als hij op jacht ging, of andere dingen deed waarbij je gewoon graag iemand had die je rugdekking gaf.

Avalon glimlachtte toch wat dankbaar en keek even van haar handen naar Apoyo. Ze merkte gelijk dat ze wel heel erg dicht bij elkaar zaten en dat zorgde ervoor dat haar rode blosjes nog steeds niet weggingen. Ze knikte voor zijn instructies en wist zeker dat ze het gewoon zou opvolgen. Ze vertrouwde Apoyo gewoon. Hij had iets over zich heen waardoor Avalon zich goed voelde bij hem. Dus ging het vertrouwen makkelijker." Nee ik reis het liefst alleen, vooral na wat er is gebeurd in het dorp. Ik merk dat ik er nog steeds moeite mee heb en alles lijkt me te willen herinneren naar hoeveel ik hun mis of hoe goed ik het met hun had. Maar soms zou het wel handig zijn om iemand te hebben om mee te reizen. Maar nu moeten we wel snel naar binnen, er wonen hier een groep wolven en die verslinden je gewoon voordat je de kans hebt te reageren. Vandaar ook de wond op mijn wang. Maar die was van even denken vorige maand misschien zelfs een maand eerder, ik weet het niet eens meer." Ze pakte hem snel bij zijn hand en trok hem mee naar binnen. Toen stonden ze opeens tegenover elkaar in een kleine hal in het donker. Ze werd nu weer helemaal rood en beet op haar lip. Gelukkig voor Avalon was dat haast niet te zien doordat er geen licht was." Er staan kaarsen in de woonkamer in de grote kast aan je rechterhand. Ohh en als je naar boven loopt moet je uitkijken voor de vierde tree van onder, die zakt door en de 3e tree van boven, die mist." Haar stem was als een klein briesje, zachtjes en je moest goed nadenken of de zin uberhaupt was uitgesproken of dat je het je had verbeeld.

ik heb je gemp't
~~
"Ik ken het gevoel Avalon, het geeft niet, we zullen morgen vertrekken" knikte Apoyo. Hij liet haar hem bij de hand nemen en zich meetrekken naar binnen, voelde hoe de planken onder hun gewicht kraakten en door leken te buigen. Hij vond het knap van haar dat ze, ookal had ze het er moeilijk mee, het aan hem toegaf. De wolven klonken minder gezellig, ookal zou hij graag een keer zo'n beest zien, hij had er nog nooit een gezien... In de kleine hal voelde hij haar adem over zijn gezicht gaan, en besefte dat ook zijn adem over dat van haar moest gaan waardoor hij expres zijn adem een beetje inhield. Om het ongemak te doorbreken liep hij dus bij haar weg. "waar is het de bedoeling dat ik overnacht?" wilde hij weten, hij wist niet of er misschien logeerkamers waren, waar zijn moeder, zusje en hij konden verblijven, of dat ze het moesten doen met de vloer, met beiden zou hij geen probleem hebben, ookal zou het prettig zijn weer een keer in een normaal bed te slapen.

Avalon bleef nog even in de hal staan en zei toen even bedenkelijk," Er is een logeer kamer waarbij een twee persoons bed staat en een bank, maar die bank daar steken de springveren van uit. En er is nog plaats naast mij in het twee persoonsbed van de normale slaapkamer maar dat is maar net of je echt persé in een bed wilt slapen met een wildvreemde." Ze grijnsde breed en liep naar de woonkamer waar ze haar eten weer aantrof. Ze nam nog kort een paar hapjes maar koud wat het toch minder lekker. Dus zette ze haar hand onder de plank en probeerde de plank te verwarmen wat niet helemaal goed ging waardoor de plank in de fik vloog en je Avalon hard hoorde vloeken. Uiteindelijk wist ze het vuur te doven door alles terug haar hand in te laten komen maar nog echt iets eten ging niet meer.

"Hmm ik slaap wel op de bank, dan kunnen mijn moeder en zusje in het bed, tenzij jij natuurlijk het bed wilt delen met een wiltvreemde" lachte hij, terwijl hij zijn best deed zijn lach in te houden toen ze haar eten aan liet branden. "Zonde van dat stuk konijn" mompelde hij, maar hij scheurde een stukje van het gerookte vlees af en gaf het haar zodat ze toch nog iets te eten had. "morgen bij het opkomen van de zon zijn we weg" zei hij toen weer serieus. "Maar misschien is het goed voor ons allemaal om nu te gaan slapen, moeder en Felicia jullie hebben het gehoord, jullie slapen samen op de logeerkamer." In dit soort situaties kon hij wel leiding nemen.

Avalon grijnsde en at toen toch het stukje op van Apoyo ook al had ze wel even getwijfeld. Ze wilde niet zwak zijn maar het afwijzen was ook niet goed voor haar. Daarna toen de twee vrouwen de kamer verlieten schudde ze haar hoofd," Kom maar gewoon bij mij slapen, zolang je niks uithaalt vind ik het niet erg. En de bank is een slechte plek om te slapen." Ze grijnsde breed en je merkte dat ze niet geloofde dat Apoyo iets zou uithalen. Avalon vond hem in dat opzicht veel te veel op haar broer lijken. Gelijk vertrok haar gezicht even, maar een seconde en daarna kwam er weer de grijns. Ze pakte haar elleboogbeschermers en haar boks beugel en liep toen naar de trap toe.

"Hmm, de verleiding is groot maar ik zal me inhouden" zei hij met een grijns, ook hij pakte al zijn spullen bij elkaar en volgde haar de trap op, keek uit voor de treden waarvoor ze hem gewaarschuwd had. "Is het veilig hier?" wilde hij toen weten. Het kon natuurlijk zo zijn dat ze elk moment overvallen konden worden, dan zou hij met zijn dolk onder zijn kussen slapen, anders zou hij zich eens helemaal kunnen ontspannen, ook dat was al een tijd geleden, hij wees naar een deur. "hier?" vroeg hij. Zijn moeder en zusje waren aan de andere kant in de kamer verdwenen, dus hij gokte maar dat daar de logeer kamer was. "waarom 'woon' je hier eigenlijk?" vroeg hij toen. "ik bedoel, het is nou niet bepaald een plek waar iedereen zo naar binnen durft..."

Avalon knikte toen hij vroeg of het veilig was." De mannen van de koning komen pas laat in de middag morgen. Dan zijn we volgens mij allang weg?" Ze grinnikte en liep de deur in die hij aanwees. Daarna keek ze even om naar Apoyo," Juist dat is de rede waarom ik hier voor een tijdje ben ingetrokken. Ik word niet gestoord, de meeste mensen zijn als de dood dat de verhalen over geesten en spoken echt zijn. En ik kende de oude vrouw goed. Ik kwam hier toen ik klein was al. Eerst zonder dat ze het doorhad, dan sloop ik achter haar aan het huis in en verstopte me op de zolder. Ze had daar altijd allemaal frutseltjes die mij interesseerde. Maar op een gegeven moment pakte ze uit het niets mijn schouder beet en zei dat ik ook gewoon had mogen aankloppen en niet de hele tijd hoefde rond te sluipen. Blijkbaar had ze dat dus al van het begin af aan door. Toen ben ik vaker langs gaan komen. Dan zette ze thee en vertelde over de spullen die ze op zolder had liggen en wat voor geschiedenis het had." Avalon glimlachtte zwakjes. Dat waren nog goeie tijden. Die tijden zijn nu al ver en ver achter haar gelaten. ZE legde de beschermers onder het bed en wees naar een kleding kast," Niet aanzitten er zitten twee vleermuizen in gevangen, omdat ik als de dood ben voor vleermuizen, heeft het me veel moeite gekost."

Apoyo glimlachte bij haar uitleg, het klonk als een bijzondere plek. De vrouw klonk ook enorm aardig, want wie liet nou een binnensluiper gewoon binnen en zette thee voor haar? Niemand toch? Nou die vrouw dus wel. Ergens zorgde het dat hij een warm gevoel van binnen kreeg, hij vond het prettig dat iemand een plekje voor Avalon had gemaakt, gewoon, al was het maar voor even. Hij wist zeker dat ze Avalon geholpen had. "Ik zal ze er morgen wel uit laten als jij buiten bent, je kan ze daar niet zomaar dood laten gaan" zei hij, terwijl hij zijn soepele leren jagersschoenen uit begon te trekken. "hoeveel beesten zitten hier nog? Kakkerlakken in het bed misschien?" vroeg hij toen, ze hadden al een giftige spin, houtwormen en vleermuizen gehad.

Avalon grinnikte om zijn woorden. Eigenlijk was dat exact wat ze wilde doen. Ze gewoon daarin laten en ze langzaam de hongerdood in jagen. Maar goed als hij zo vredelievend wilde zijn maakte dat haar niet echt uit. Ze begon de veters van haar schoenen los te maken en moest daarvoor toch echt op het bed zitten. Het was een groot twee persoonsbed. De dekens waren gevuld met ganzen veren waardoor hij heerlijk zacht was. Net als de kussens. Kortom de vrouw was behalve lief en aardig ook nog eens redelijk rijk. Waarom ze dan nooit iets aan het huis had laten doen? Avalon wist het echt niet en had er ook nooit naar durven vragen." Hmm nee de kakkerlakken heb ik er al uit verjaagd." Ze grijnsde breed en keek hem met glinsterende ogen aan." Maar als je wil kan je mijn draak meetellen." Nog voordat ze de zin haar mond helemaal uit had laten gaan kwam er een soort trilling door het hele huis heen en dat was omdat haar draak, Soraya, neer was gedaald en zich naast het huis had gevestigd.

"hmm" Mompelde Apoyo terwijl hij ook zijn makkelijke blouse over zijn hoofd uittrok. "je hebt een draak..." ze vertrouwde hem, anders vertelde je zoiets niet. "hoe heet ze? Of hij?" vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij zijn schoenen onder het bed schoof en zich even uitrekte. Hij liet zijn broek van een ruwe, maar makkelijk zittende broek aan, en daar viel best in te slapen, had hij tot nu ook elke nacht gedaan. Hij trok de deken open en ging liggen. "als ik even niet moet kijken moet je het maar zeggen he" zei hij met een glimlach terwijl hij een gaap onderdrukte. Hij was moe, doodmoe. Ergens had hij het gevoel dat hij vannacht zou kunnen slapen, prima zou kunnen slapen. Hij was nu zo moe dat zijn ogen elk moment dicht zouden kunnen vallen, maar hij keek Avalon nog steeds met een schuin oog aan.

Avalon grinnikte en haalde haar schouders op," Mij maakt het niet uit als je kijkt, er valt toch niet veel te kijken." Ze gleed uit haar iets te grote blouse en kroop met hempje en broek onder de dekens." Ze heet Soraya maar ze luistert eigenlijk naar alles. Maar ik vertel je morgen wel want je ziet er nu gewoon moe uit. Begrijpelijk want niet iedereen slaapt in zo heerlijk bed voor al meer dan twee weken. Gaat wel weer even afkicken worden ben ik bang als we weggaan." Ze kroop wat dichter in de dekens. Het was toch nog redelijk koud zo met haar hempje. Ze had haar lichaam naar Apoyo gedraaid en keek hem met een kleine glimlach aan." Ga slapen je hoeft je geen zorgen te maken."

"hmm dank je" mompelde Apoyo terwijl hij zijn ogen sloot. Toen hij merkte dat ze het koud had opende hij ze weer om recht in haar ogen te kijken. "Kom maar" zei hij zachtjes terwijl hij zijn arm makkelijk legde voor haar om er op te komen liggen. Hij keek haar nog kort aan voor hij zijn ogen sloot. Hij sliep vaker met iemand in zijn armen, meestal zijn zusje omdat die het nogal vaak koud had. Vandaag had hij het enorm warm door de met veren gevulde deken. Het kussen lag heerlijk en hij genoot er vol op van, binnen de kortste keren lag hij te slapen.