De oude doorgang

Avalon besloot dit keer een beetje vriendelijk te zijn. Dus gooide ze haar benen over de rand en keek de jongen onderzoekend aan," Avalon Dakeder. Dochter van rebellen leider Dakeder. Ik ken u, u was ook op de vergadering. Sorry als ik u heb laten schrikken. Het was niet mijn bedoeling. Ook al vind ik het een plezierige bonus als u wel bent geschrokken." Met een simpele sprong en koprol landde ze en stond uiteindelijk op een paar meter afstand van de jongen. Hij was lang. Voor haar gevoel werd zij nu ook eens tien keer kleiner dan ze al was. Ze had een pleister op de wondjes onder haar oog en er zat nog bloed op de boksbeugel en elleboog beschermers van een dier of een mens dat de vorige keer ruzie had gehad met Avalon.

Hij stopte zijn duozwaarden weg, hoewel de kap over zijn hoofd bleef. "Cain Frost, hoewel ik niet weet of het aangenaam is om u te ontmoeten." Hij was niet geschrokken van haar. Er was meer nodig om hem te laten schrikken. Cain floot even twee keer, tweemaal hoog. Ten teken voor Nahkriin dat alles goed was. Hoewel ze kleiner was keek Cain niet echt neer op haar. "Wat is er zo grappig aan mij dat u maakte lachen. Voor zover ik weet ben ik nou niet bepaald een lachwekkende verschijning." zei hij kort even. Cain keek even naar Savage die weer rustig was, hij aaide diens neus even en glimlachte halfjes waarna zijn niet zichtbare ogen weer naar het meisje gingen. Hij keek niet naar lichamen, nog naar uitdrukkingen. Het interesseerde hem totaal niet wat dit meisje deed en wie ze was. Cain keek enkel naar haar bouw, haar spieren, haar mogelijke zwakke plekken en haar sterke punten die haar gevaarlijk maakten.

Avalon knikte," Ik weet het ook niet of het aangenaam is. En wat ik lachwekkend vond was uw paard. Dat vond ik ook al op de vergadering. Ik kon er in mijn hoofd maar niet bij waarom u te paard bent inplaats van met draak. Maar iets zegt me dat u het niets uitmaakt dat ik daarom lach. Mag ik uw blik zien, ik hou er niet van als ik mensen niet recht aankijken. Het heeft een soort van arrogantie en ik ben de enige die arrogant mag zijn in mijn ogen."

Nu vloot Cain drie maal. Hoog, laag, hoog. "Dit is waarom ik niet bij mijn draak ben en dat ik je niet aankijk is van mijn kant geen teken van die arrogantie waar u over praat. Simpelweg omdat ik anders wel lachwekkend ben voor u dan, gok ik.." zei hij koeltjes. Waarna er een ijzige kou voorbij raasde. Nahkriin was neergedaald en zorgde nog net niet voor sneeuw. "Als ik op Nahkriin rijd ga ik zo goed als dood." zei hij kortaf. Cain hield zijn kap op en keek van daaronder naar Avalon en zuchtte er niet aan. Hij wilde haar zijn twee verschillende ogen niet laten zien. Hij was er vaak genoeg om uitgelachen. Hij was daar nu wel klaar mee eigenlijk.

Avalon haar gemene grijns verdween van haar gezicht en ze ging wat verdedigender staan." Hmm nu is het paard niet meer grappig dus doe toch maar uw kap af zodat ik nog eens flink kan lachen zonder me in te moeten houden." Ze rechtte haar rug en keek hem toch erg arrogant aan. Haar hand had haast onzichtbaar een weg gevonden naar een werpmes aan haar riem en ze hield hem stevig vast. Om haar andere hand zat ze boksband en ze was niet bang om ermee uit te halen om te krijgen wat ze wilde. Zelfs ook al was hij van de rebellen. Ze vond het onbeleefd en wilde hem in zijn ogen kunnen kijken. Ogen waren de ramen van de ziel. Avalon hield van ogen.

"Vergeet het, ik ben uw hond niet." zei hij kortaf. Hij keek vanonder zijn kap aan. Hij hoefde niet naar haar te luisteren. In tegendeel, hij luisterde simpelweg alleen naar zijn eigen leven. Hoewel Nahkriin het niet met hem eens was. Hij vloog dicht over hem heen waardoor zijn kap afvloog. Een felrood oog en een felblauw oog kwamen tevoorschijn. Ze keken eerst kwaad naar Cain en toen, niet al te vrolijk naar de vrouw voor hem. "Nou, kennelijk vind mijn draak het te onbeleefd dat ik mijn kap niet af doe voor een vrouw dus lach maar." zei hij, absoluut niet goed gezind. Hij keek naar haar en vervolgens weg. Cain haatte zijn ogen, vreselijk vond hij die dingen.

Avalon stopte het werpmes weg en deed een stap naar de jongen toe. Ze knikte even dankbaar naar de draak en keek daarna nog een keer naar de ogen met een schuin hoofd. Ze pakte zijn kin vast, niet hard of dwingend maar gewoon even vastpakken zodat ze hem recht aan kon kijken." Waarom zou ik lachen? Ik zou lachen als je een oog miste of een ooglapje droeg. Maar dit vind ik niet lachwekkend. Dit vind ik mooi. Ogen vertellen veel over de persoon. Bij mij bijvoorbeeld. Donkerbruin, niet indrukwekkend, net als ik. Ik kan alleen een indruk achter laten vanwege mijn gemene, arrogante en verdorde gedragskenmerken. Dat zie je terug in mijn ogen. Ik kijk arrogant, maak mezelf wijs dat ik beter ben dan ieder ander. Maar je ziet in mijn ogen dood, verderf en haat. Je ziet dat ik ze alle drie heb meegemaakt. Jou ogen zijn schitterend. Uniek, net als jij zelf bent, moet je maar denken." Ze liet zijn kin los en deed een stapje van hem vandaan want ze stond wel erg dichtbij. Daarna keek ze weer nors en wierp hem giftig voor de voeten," Jij hoorde het gewoon uit jezelf te doen. Je praat hier wel tegen de dochter van een rebellenleider."

Cain duwde haar hand niet weg. Integendeel. Hij luisterde naar haar woorden. "Fijn, dat je me verteld dat ik uniek ben. Als meer mensen zo dachten zou die kap niet eens nodig zijn geweest." zei hij sarcastisch. Hij keek naar het meisje. "Nou en, ben je belangrijker dan ik omdat je vader een rebellenleider is. Goh.. Wat speciaal. Er zijn er vast wel meer van. En je bent vast niet te missen. Want je bent vast o zo belangrijk in deze strijd." zei hij, opnieuw. Sarcastisch. Cain keek naar haar. "Alsjeblieft zeg." Cain rolde met zijn ogen en deed vervolgens zijn kap weer op, zijn zwarte haren vielen weer deels voor zijn ogen en hij keek naar haar. Hij kende zijn ouders niet, hij had geen idee wie hij was. Hij wist niet eens of hij Cain Frost heette, het was een naam die hij verzonnen was. Hij was niemand, hij was een leugenaar, een vluchteling en onbelangrijk. Cain keek even naar het meisje. "Als je al zo belangrijk was geweest was je wel bekender geweest.." zei hij zacht, zoals Asami of Vokun. Gevaarlijk waren ze beiden, bekend en onbereikbaar. Maar dan nog steeds. Cain keek even naar het meisje en vervolgens naar Savage, de enige dingen waar Cain om gaf waren Nahkriin en Savage, voor de rest had hij geen gevoelens.

AValon voelde een pijnsteek in de richting van haar hart." Ik zou beroemd worden. Ik zou de plek van mijn vader opeisen over een kleine 2 jaar maar die kans is nu verstreken. Aan jou onverschilligheid te horen weet jij niet wat er met het dorp van mijn vader in de bomen is gebeurd. Waarom zou je ook, zo te zien kan je om niemand geven dus waarom praat ik nog tegen jou. Mijn ouders en iedereen van het dorp is verbrand. Het vuur van de koning. Ik zorg ervoor dat hij er niet meer weg komt. Ik zal persoonlijk een mes door zijn hart boren na hem lang te hebben laten lijden." Ze draaide zich om en begon achteruit te lopen. Daarna nam ze een sprintje en binnen een kleine 20 seconde zat ze weer op het dak." Maar verschuil die ogen niet. Het maakt jou zoals je bent."

"Dat is het mooie kleine meid! Ik heb niet eens een idee van wie ik ben door datzelfde vuur van de koning. Dus het maakt me niet zoals ik ben." zei hij haar na, het laatste fluisterde hij. Waarna hij zijn kap iets verder over zijn hoofd trok en zuchtte. Nee, hij kon inderdaad om niemand geven. Cain was niet iemand die om mensen gaf, mensen gaven ook niet om hem. Dus waarom zou hij wel om anderen geven. Zachtjes zuchtte hij en floot een keer laag. Ze zouden weer verdergaan. Zachtjes trok hij aan de teugels van Savage die geïnteresseerd naar het meisje keek. Rustig zette Cain een paar stappen van haar af. Hoewel in zijn ogen het gesprek niet was afgelopen wilde hij niet meer vrijgeven over zichzelf, nog wilde hij slecht nieuws horen. Hij haatte slecht nieuws en zeker als het over de koning ging. Zachtjes zuchtte hij.

Avalon had zodra ze merkte dat hij weg wilde een mes naar hem geworpen die voor zijn voeten terecht kwam. Ze wilde hem geen pijn doen," Dat is een waarschuwing, ten eerst voor dat kleine meid van je. Ik word niet graag klein genoemd. En ten tweede, loop je nu weg dan krijg je nog zo'n mes in je rug. Ik haat mensen die weglopen van een gesprek zonder dat het gesprek afgelopen was. Er zijn er ook maar weinig die het er dan nog levend vanaf komen."

Cain stopte Savage weer en pakte het mes op uit de grond. "Tja, dan had ik niet zo moeten groeien en op dat andere. Volgens mij haat je mensen sowieso en waarom is het niet afgelopen? Waar wil je het over hebben dan. En als ik dood ben tja, het heeft geen nu om te leven nog om dood te zijn." Zei Cain kortaf. Hij draaide zich om en speelde met het mes in zijn hand en gooide terug, met de perfecte precisie naast haar been. Hij keek haar vragend aan, wachtend tot het moment dat ze zou reageren.

Avalon knikte bij zijn woorden over dat ze iedereen sowieso haatte en dat hij niet had moeten groeien." Hmm oké laat maar. Ga maar ik zal geen messen werpen. Maar zoals ik zei, laat die ogen zien. Ze zijn mooi." Avalon was niet onder de indruk van het mes naast haar bovenbeen en ze haalde hem er gewoon uit en stopte hem terug in haar riem. Daarna verdween ze weer op het dak en ging naar de lucht staren. Ze ging zo wel wat eten zoeken en daarna weer verder met haar zoektocht.